กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 475

เหวยเว่ยสีหน้ากระอักกระอ่วน ยกมือตบลงบนใบหน้าตัวเองเบาๆ “ฟังข้าพูดเข้าสิ ผู้อาวุโสท่านคือวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ คำพูดที่เอ่ยออกมา หนึ่งฟองน้ำลายหนักแน่นดุจตะปูหนึ่งตัว! ไม่อย่างนั้นเฉินผิงอันจะเคารพผู้อาวุโสขนาดนี้ได้หรือ? ผู้อาวุโสท่านไม่รู้อะไร ตอนอยู่ที่วัดร้างบนภูเขาลูกนั้น เจ้าคนผู้นั้นส่งกระบี่ออกมาทีเดียวก็สามารถทำให้ร่างทองของเทพภูเขาสัตว์เดรัจฉานตัวนั้นแตกกระจุยได้แล้ว จะดีจะชั่วนั่นก็เป็นถึงองค์เทพที่ได้รับการแต่งตั้งจากทางราชสำนักเชียวนะ กลับต้องมามีจุดจบน่าสงสารที่ตายไม่เหลือศพแบบนี้ หลังจบเรื่องยังไม่ได้ถูกภูเขาแม่น้ำแว้งกลับมาโจมตีแม้แต่น้อย เซียนกระบี่หนุ่มที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ก็ยังเคารพเลื่อมใสท่านผู้อาวุโสไม่ใช่หรือ พูดไปพูดมาก็ยังเป็นเพราะท่านผู้อาวุโสร้ายกาจ”

ซ่งอวี่เซาลูบหนวดยิ้ม “แม้ว่าจะเป็นคำพูดเสแสร้งที่เอ่ยไปตามสถานการณ์ แต่ก็พูดได้ถูกจังหวะเหมาะกับสถานการณ์จริงๆ”

เหวยเว่ยยิ้มหวาน

คิดไม่ถึงว่าซ่งอวี่เซาจะเอ่ยอีกว่า “อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ดี ไม่อย่างนั้นก็จะเหลือแต่ความน่าสะอิดสะเอียนแล้ว”

เหวยเว่ยหุบยิ้มอย่างขุ่นเคือง

เงียบกันไปครู่หนึ่ง เหวยเว่ยก็ถามว่า “ผู้อาวุโสไม่ไปดูการโจมตีที่ทั้งเปิดเผยและลับอำพรางทางฝั่งนั้นบ้างหรือ?”

ซ่งอวี่เซาตอบกลับด้วยประโยคประหลาด “ดื่มชาไม่มีรสชาติ”

เหวยเว่ยจึงยิ้มพูดคล้อยตามไป “ถ้าอย่างนั้นวันหน้าข้าจะมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนผู้อาวุโสดีไหม?”

ผลกลับกลายเป็นว่าซ่งอวี่เซาตอบมาเพียงหนึ่งคำ “ไสหัวไป”

ต่อให้เหวยเว่ยจะอับอายจนพานเป็นความโกรธก็ไม่มีประโยชน์

ทางฝั่งของห้องโถงใหญ่

อันที่จริงไม่มีการใช้คารมคมคายพูดจากระทบกระเทียบใดๆ

เพราะฉู่ฮูหยินผู้เป็นภรรยาของแม่ทัพใหญ่ก็ดี หวังซานหูและหานหยวนเสวี๋ยก็ช่าง ล้วนไม่มีโอกาสได้พูด

พอเข้ามาในหมู่บ้าน สารถีวัยชราที่หลังค่อม ดวงตาขุ่นมัวคนหนึ่งก็เอามือลูบหน้า เรือนกายยืดตรง กลายร่างเป็นฉู่หาวในทันที

นี่ทำให้ผู้คนประหลาดใจกันอย่างยิ่ง

ไม่ต้องพูดว่าฉู่ฮูหยินจะใช่คนร่วมเตียงฝันต่างหรือไม่ ในฐานะคนข้างหมอนของหานหยวนซ่าน นางกลับจำ ‘ฉู่หาว’ ไม่ได้ แน่นอนว่าไม่ต้องพูดถึงคนอื่น

เห็นได้ชัดว่าเมื่อหานหยวนซ่านเผชิญหน้ากับหลิ่วเชี่ยน เขามีท่าทีเคร่งเครียดจริงจังยิ่งกว่ายามเผชิญหน้ากับซ่งเฟิ่งซานที่มีจิตลุ่มหลงอยู่กับกระบี่มากนัก

ฉู่ฮูหยินคือคนที่เจ็บแค้นหงุดหงิดที่สุด ตอนนั้นหานหยวนซ่านเอาเทพเซียนผู้เฒ่าขอบเขตประตูมังกรในตำนานคนหนึ่งมาไว้ข้างกายตน นางยังนึกว่าบุรุษใจดำอย่างหานหยวนซ่านมีความรักลึกซึ้งต่อนาง คิดไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วยังคงเป็นเพราะเพื่อความปลอดภัยของตัวหานหยวนซ่านเอง เป็นนางที่หลงตัวเองเกินไป

ทุกครั้งที่หานหยวนเสวี๋ยซึ่งมีใบหน้าเหมือนเด็กได้พบกับแม่ทัพใหญ่ ‘ฉู่หาว’ จะต้องรู้สึกอึดอัดอย่างน่าประหลาดใจเสมอ

ส่วนหวังซานหูนั้น เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ความคิดของนางเรียบง่ายที่สุด คิดแค่ว่าจะมาพบซ่งเฟิ่งซานที่นี่สักครั้ง อยากจะให้บุรุษรูปงามแห่งยุทธภพ ผู้โดดเด่นด้านวิชากระบี่ที่ตนเคยเลื่อมใสบูชาผู้นี้รู้ว่าทุกวันนี้ตนมีชีวิตที่ดีมาก ได้แต่งงานกับบุรุษที่ดียิ่งกว่าคนสกุลใดๆ ในยุทธภพ เป็นเจ้าเมืองของพื้นที่หนึ่ง และในอนาคตก็จะได้เป็นขุนนางคนสำคัญที่อยู่ศูนย์กลางของแคว้นซูสุ่ย ส่วนเจ้าซ่งเฟิ่งซานกำลังจะถูกขับไล่ออกจากบ้านบรรพบุรุษ ต้องไประหกระเหเร่ร่อนอยู่ในยุทธภพ จะเอาตัวมาเปรียบเทียบได้อย่างไร?

น่าเสียดายก็แต่เมื่อซ่งเฟิ่งซานได้พบนางก็ยังคงมีท่าทางสุภาพเปี่ยมไปด้วยมารยาท เพียงแค่นี้เท่านั้น

นี่ทำให้หวังซานหูรู้สึกพ่ายแพ้เล็กน้อย

สำหรับเรื่องพวกนี้ หลิ่วเชี่ยนรู้ดีอยู่ในใจ นางไม่เคยคิดมาก เพียงแต่รู้สึกว่าหวังซานหูไม่เคยเข้าใจสามีของตนเลยก็เท่านั้น ต่อให้ไม่มีนางหลิ่วเชียน เฟิ่งซานก็ไม่มีทางชอบหวังซานหูผู้นี้ นางเอาแต่ใจเกินไป ใช่ว่าสตรีจะทระนงตนไม่ได้ แต่หากคิดจะต้องช่วงชิงความเป็นหนึ่ง คิดจะเอาชนะอยู่ตลอดเวลาเหมือนเม่นตัวน้อยๆ บางทีบนโลกอาจมีบุรุษที่ชื่นชอบสตรีเช่นนี้ แต่เฟิ่งซานไม่ใช่คนหนึ่งในนั้น

ในห้องโถงไม่มีคนนอกอยู่ด้วย

แม้แต่เทพเซียนผู้เฒ่าสองคนก็ไม่ได้ถูกเรียกตัวมา เพียงแต่ปิดประตูฝึกตนอยู่ในจวนของใครของมัน ผู้ฝึกตน ต่อให้ลงจากเขามาเหยียบย่ำอยู่ในโลกมนุษย์ก็ยิ่งต้องสงบจิตใจ ไม่อย่างนั้นจะไม่ใช่การขัดเกลาจิตใจแล้ว แต่จะเป็นการลดทอนตบะ ปล่อยร้างจิตแห่งการฝึกตน

หลิ่วเชี่ยนพูดคุยเรื่องเป็นการเป็นงานที่ต่อให้มีสตรีสามคนอยู่ด้วยก็ยังยกมาพูดคุยได้กับหานหยวนซ่านแล้ว ก็เป็นฝ่ายพาคนทั้งสามจากไป ทิ้งไว้เพียงซ่งเฟิ่งซานและขุนนางอันดับหนึ่งแห่งแคว้นซูสุ่ยเท่านั้น

สตรีทั้งสี่คนเดินเล่นอยู่ด้วยกันในหมู่บ้าน นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หานหยวนเสวี๋ยได้มาเยือน แต่นางก็ยังคงรู้สึกแปลกใหม่อยู่ดี นางเป็นคนมีนิสัยซื่อๆ พูดจาไม่คิดหน้าคิดหลัง ขณะที่กำลังเดินเล่นก็ทอดถอนใจอย่างเสียดาย บอกว่าสถานที่แห่งนี้ หากต้องย้ายออกไปคงน่าเสียดายยิ่งนัก หลิ่วเชี่ยนจูงมือสตรีจากตระกูลชนชั้นสูงที่ต่อให้จะแต่งงานออกเรือนแล้วก็ยังคงไร้เดียงสาผู้นี้ พูดคุยพลางหัวเราะสนุกสนานไปกับนาง ฉู่ฮูหยินที่ต้องมาอยู่ในถิ่นของหมู่บ้านวารีกระบี่ที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตก็ให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เพียงแต่ว่าบุรุษของตนไม่ช่วยออกหน้าให้ อีกทั้งตอนนี้หมู่บ้านวารีกระบี่ยังได้รับโชคดีหลังจากเจอโชคร้าย เนื่องจากการสอดเท้าเข้าแทรกของคนนอกคนหนึ่ง ไม่เพียงแต่สกัดกั้นการประลองกระบี่ของซูหลางเอาไว้ได้ ยังทำให้ยุทธภพของแคว้นซูสุ่ยรู้ว่าหมู่บ้านวารีกระบี่มีสหายบนภูเขาเช่นนี้อยู่หนึ่งคน วันหน้าหากนางคิดจะหาเรื่องหมู่บ้านวารีกระบี่และซ่งอวี่เซาก็ยิ่งยากเข้าไปอีก

หวังซานหูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่

แม้ว่าจะแต่งงานกับบัณฑิตผู้สุภาพสง่างามซึ่งมีอนาคตยาวไกลแล้ว และชีวิตทุกวันนี้ก็ไม่เลว ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาก็ปรองดอง แต่สำหรับสตรีที่ใช้ชีวิตอยู่ในยุทธภพมาจนเคยชินตั้งแต่เด็กคนหนึ่งแล้ว ก็อดรู้สึกเสียดายอยู่ลึกๆ ในใจไม่ได้ ทุกครั้งที่เป็นยามค่ำคืนผู้คนเข้านอนกันหมด หรือยามที่อยู่เพียงลำพัง หรือไม่ก็ยามที่ได้ยินคนสนิทจากบ้านเดิมพูดถึงบุญคุณความแค้นครั้งใหม่ในยุทธภพขึ้นมา ในใจของหวังซานหูก็จะต้องเกิดเป็นริ้วกระเพื่อม

เมื่อหานหยวนเสวี๋ยพูดถึงการลอบฆ่าระหว่างทาง รวมไปถึงมือกระบี่ชุดเขียวที่โผล่มาอย่างกะทันหันผู้นั้น

ฉู่ฮูหยินและหวังซานหูแทบจะเงี่ยหูผึ่งขึ้นมาพร้อมกัน

หลิ่วเชี่ยนยิ้มพูดอย่างไม่ปิดบัง “คนผู้นั้นก็คือสหายของท่านปู่พวกเรา”

แล้วหลิ่วเชี่ยนก็แสร้งทำเป็นอมพะนำ พูดออกมาเพียงครึ่งประโยค “อันที่จริงทั้งซานหูและหยวนเสวี๋ยต่างก็รู้จักเขา”