กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 483

สองสามีภรรยาหลี่เอ้อร์และยังมีหลี่หลิ่วพี่สาวของหลี่ไหว สตรีที่ทั้งหลินโส่วอีและต่งสุ่ยจิ่งต่างก็ชื่นชอบ ตอนนี้นางน่าจะฝึกตนอยู่บนยอดเขาสิงโตของอุตรกุรุทวีป และเขาก็ควรไปเยี่ยมครอบครัวสามคนนี้สักหน่อย

นอกจากนี้ก็ต้องไปตรวจตราเส้นทางแม่น้ำใหญ่ไหลลงสู่ทะเลเส้นนั้นด้วยตัวเอง นี่คือการแลกเปลี่ยนครั้งหนึ่งระหว่างเขากับเจ้าลัทธิเต๋าลู่เฉินในปีนั้น แน่นอนว่าลู่เฉินไม่ได้คิดจะปรึกษากับเฉินผิงอันเลย แต่ไม่ว่าจะอย่างไร นี่ก็เป็นแผนการที่โจ่งแจ้ง เฉินผิงอันไม่มีทางที่จะปฏิเสธ วันหน้าโชควาสนาในการพิสูจน์มรรคาของเด็กชายชุดเขียวเฉินหลิงจวินก็อยู่ที่ว่าจะสามารถเดินไปบนเส้นทางสายนี้ได้อย่างราบรื่นหรือไม่

เผ่าพันธุ์เจียวหลงอย่างพวกงูเหลือม งูหลาม ภูตปลาทั้งหลาย ในเรื่องของการลงน้ำนั้นไม่เคยเป็นเรื่องง่าย ปีศาจปลาไหลลำคลองของใบถงทวีปตัวนั้นก็เพราะถูกเจ้าแม่เทพวารีลำคลองหมายเหอสกัดกั้นทางไป ถึงไม่อาจเลื่อนสู่ขอบเขตร่างทองได้เสียที

แน่นอนว่ามีเรื่องราวและคนที่อยากพบเจอ แต่ก็มีเรื่องราวและบุคคลที่ไม่อยากพบเจอเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่นเฮ้อเสี่ยวเหลียงอดีตเทพธิดาแห่งสำนักโองการเทพ

พอนึกถึงนักพรตหญิงลัทธิเต๋าที่เคยมีโชควาสนาดีเยี่ยมเป็นอันดับหนึ่งของแจกันสมบัติทวีปผู้นี้ ก็ทำให้เฉินผิงอันรู้สึกปวดหัวได้ยิ่งกว่าเอาเหยาจิ้นจือแห่งใบถงทวีป เซียวหลวนเจ้าแม่เทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ และหลิวจ้งรุ่นแห่งเกาะจูไชมารวมกันเสียอีก

ขออย่าให้ได้พบนางเลย

เฉินผิงอันเก็บสัมภาระที่ใช้ในการเดินทางขึ้นเหนือครั้งนี้ได้คร่าวๆ แล้วก็พ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด

อยู่ดีๆ ก็นึกถึงจูเหลี่ยนที่มีท่าทางจริงจังขึ้นมา

เปี่ยมไปด้วยมาดแห่งความสง่างาม

ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า จูเหลี่ยนตอนที่เป็นหนุ่มจะเป็นเจ๋อเซียนที่โดดเด่นถึงเพียงใดในพื้นที่มงคลดอกบัว

จูเหลี่ยนเดินเตร็ดเตร่ไปทางเรือนของตัวเอง พบว่าเด็กโง่อย่างเฉินยวนจียังคงฝึกหมัด เพียงแต่ปณิธานหมัดไม่มั่นคง ถือเป็นการฝืนดึงลมปราณเฮือกหนึ่งเอาไว้แล้วทุ่มเทฝึกตนอย่างโง่งม ไม่น่าพอใจนัก

เขาจึงดีดปลายเท้าหนึ่งทีทะยานตัวข้ามผ่านหัวกำแพง พลิ้วกายลงกลางลานแล้วก็เอ่ยว่า “อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ดี การฝึกหมัดของเจ้ามีแต่ปล่อย ไม่มีการเก็บไว้ นี่จะลำบากอย่างมาก ฝึกหมัดก็เหมือนฝึกฝนจิตใจ ทนรับกับความยากลำบากได้เป็นเรื่องดี แต่หากไม่รู้จักกะกำลังไฟให้ดี ยิ่งฝึกวิชาหมัดก็ยิ่งตาย แล้วก็จะฝึกจนคนกลายเป็นคนโง่ เมื่อเป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ทันระวังอาจจะทำลายไปถึงรากฐานร่างกายและจิตวิญญาณ จะประสบผลสำเร็จสูงได้อย่างไร?”

คำกล่าวนี้พูดอย่างไม่เกรงใจกันเท่าใดนัก อีกทั้งยังเป็นความจริงที่เฉินผิงอันพ่นออกมาหลังจากเมามายในตอนนั้น ไม่ต่างจากคำกล่าวที่เขาบอกว่า เฉินยวนจี ‘หมัดของเจ้าไม่ได้เรื่อง’ สักเท่าไหร่

เวลาอยู่กับเจ้าขุนเขาหนุ่มผู้นั้น เป็นเรื่องหนึ่ง แต่เวลาอยู่กับเทพเซียนผู้เฒ่าจู สำหรับเฉินยวนจีแล้วกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง นางไม่เพียงแต่ยอมศิโรราบทั้งกายและใจ ยังยอมรับผิดแล้วเริ่มทบทวนตัวเองในทันที

จูเหลี่ยนผงกศีรษะ “จะว่าไปแล้ว การที่เจ้าสามารถทนรับกับความยากลำบากได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว เพียงแต่ในเมื่อเจ้าเป็นลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อของภูเขาลั่วพั่วแล้ว ก็จำเป็นต้องมองตัวเองให้สูงสักหน่อย ไม่สู้ลองไปฝึกหมัดที่ยอดเขาของภูเขาลั่วพั่วบ่อยๆ มองทัศนียภาพอันกว้างใหญ่ไพศาลรอบด้านให้มาก แล้วก็บอกกับตัวเองอย่างต่อเนื่องว่า ใครกันที่บอกว่าจิตใจของสตรีไม่อาจรองรับแผ่นดินที่งดงามเอาไว้ได้? ใครกันที่บอกว่าสตรีไม่อาจฝึกวรยุทธเดินขึ้นสู่ที่สูง หลุบตาต่ำลงมองวีรบุรุษในยุทธภพได้?”

จิตวิญญาณของเฉินยวนจีแกว่งไกว ถึงขั้นน้ำตาคลอเบ้า ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็กสาวที่คิดถึงบ้าน มาอยู่บนภูเขาลั่วพั่วก็โทษไม่ได้ที่นางจะเคารพเทพเซียนผู้เฒ่าจูมากที่สุด เขาไม่เพียงแต่ช่วยนางออกมาจากอันตราย ยังมอบอนาคตบนเส้นทางวิถีวรยุทธให้นางเปล่าๆ หลังจากนั้นก็ยิ่งปฏิบัติต่อนางอย่างมีเมตตาดุจผู้อาวุโสปฏิบัติต่อเด็กรุ่นหลัง เฉินยวนจีจะไม่ซาบซึ้งใจได้อย่างไร? นางเช็ดน้ำตา พูดเสียงสั่น “ทุกคำที่ผู้อาวุโสเอื้อนเอ่ย ข้าจะจดจำไว้ให้ขึ้นใจ”

จูเหลี่ยนแนะนำอีกสองสามคำก็เตรียมจะจากไป เฉินยวนจีลังเล็กน้อย แต่ก็ยังอดไม่ไหวถามขึ้นว่า “เหตุใดท่านผู้อาวุโสต้องทนรับความอัปยศอยู่บนภูเขาลั่วพั่วด้วย?”

จูเหลี่ยนยิ้มกล่าว “ข้าทนรับความอัปยศอย่างไร?”

เฉินยวนจีอึกๆ อักๆ รู้สึกไม่ดีที่จะเอ่ยความในใจเหล่านั้นออกมา ไม่ใช่ว่านางกริ่งเกรงเจ้าภูเขาหนุ่มคนนั้น แต่เป็นเพราะกลัวว่าถ้อยคำที่ไม่รู้จักหนักเบาของตนจะทำให้เทพผู้เฒ่าจูเสียหน้า

จูเหลี่ยนยื่นนิ้วมาชี้หน้าเฉินยวนจี “คนโง่มีโชคของคนโง่ แบบนี้แหละดีมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง อืม ทางที่ดีที่สุดก็อย่าเปลี่ยนเลยดีกว่า รักษามันเอาไว้ ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ภูเขาลั่วพั่วของเราก็ควรจะมีคนอย่างเจ้าอยู่สักคน”

เฉินยวนจียิ้มบางๆ

อย่าว่าแต่เทพเซียนผู้เฒ่าจูตำหนินางสักคำสองคำเลย ต่อให้ตีหรือด่า นั่นก็เป็นเพราะเขาหวังดีต่อนาง

เฉินยวนจีถาม “ผู้อาวุโสอยู่ที่นี่จนชินแล้วหรือ?”

จูเหลี่ยนพยักหน้ารับ “คนป่าชอบไปอยู่ในภูเขา ข้าเป็นพวกขี้เกียจ เคยชินนักล่ะ ไม่อาจสุขสบายมีความสุขไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว”

เฉินยวนจีเอ่ยชื่นชมจากใจจริง “ผู้อาวุโสสมกับเป็นกระเรียนป่าโบยบินบนฟ้ากว้าง คือยอดฝีมือนอกโลกอย่างแท้จริง!”

จูเหลี่ยนลูบคลำปลายคาง “น้ำและลมของภูเขาลั่วพั่วแห่งนี้ค่อนข้างจะแปลกแหะ”

คราวนี้จูเหลี่ยนไม่ได้ทะยานตัวออกไปนอกกำแพงเรือน แต่เปิดประตูเดินออกไป

เฉินยวนจีลงดาลเรียบร้อยก็กำหมัดเบาๆ พูดพึมพำว่า “เฉินยวนจี เจ้าห้ามทำให้เทพผู้เฒ่าจูผิดหวังเด็ดขาด! ทนความลำบากในการฝึกหมัด แล้วยังต้องตั้งใจฝึกฝน ต้องให้มีชีวิตชีวามากกว่านี้!”

จูเหลี่ยนไม่ได้ตรงกลับไปที่เรือนพัก แต่ไปที่ยอดเขาภูเขาลั่วพั่ว นั่งอยู่บนขั้นบนสุดของบันได แกว่งกาเหล้าที่ว่างเปล่าทีหนึ่งถึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าไม่มีเหล้าแล้ว ไม่เป็นไร รอให้ตะวันขึ้นทั้งอย่างนี้ก็แล้วกัน

จูเหลี่ยนพลันหันหน้าไปมอง ก็เห็นคนคนหนึ่งที่เขาไม่คาดฝัน

นั่นก็คือผู้เฒ่าเปลือยเท้าที่ออกมาจากเรือนไม้ไผ่อย่างหาได้ยาก ชุยเฉิง

จูเหลี่ยนลุกขึ้นยืน คลี่ยิ้มต้อนรับ

ชุยเฉิงเดินขึ้นที่สูงมาอย่างช้าๆ ผายมือบอกเป็นนัยให้จูเหลี่ยนนั่งลง

จูเหลี่ยนก็เลยนั่งแปะลงไป

ชุยเฉิงนั่งเคียงไหล่อยู่กับจูเหลี่ยน นึกไม่ถึงว่าเขาจะพกเหล้ามาด้วยสองกา โยนให้จูเหลี่ยนหนึ่งกา

จูเหลี่ยนเปิดผนึกดินออก ดื่มอย่างสำราญใจไปหนึ่งอึกแล้วยิ้มเอ่ยว่า “หากนายน้อยรู้ว่าผู้อาวุโสแอบขุดเหล้าสองกาออกมา คงไม่กล้าตำหนิผู้อาวุโส แต่ต้องบ่นข้า หาว่าข้าเป็นคนเฝ้าเองแล้วขโมยเองแน่นอน”

ชุยเฉิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “หากเฉินผิงอันไม่ชอบใคร เขาไม่มีทางพูดอะไร คำเดียวก็ยังรังเกียจว่ามากไป”

จูเหลี่ยนอืมรับหนึ่งที “ก็จริงนะ”

ชุยเฉิงทอดสายตามองไปไกล พลางถามชวนคุย “จูเหลี่ยน ในเมื่อไม่มีคอขวดวิถีสวรรค์ของพื้นที่มงคลดอกบัวอยู่อีกแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังจงใจเดินให้ช้าขนาดนี้?”

จูเหลี่ยนวางกาเหล้าทั้งสองใบลง หนึ่งซ้ายหนึ่งขวา ทิ้งตัวไปด้านหลัง ใช้ศอกสองข้างยันพื้น พูดอย่างเกียจคร้านว่า “ชีวิตแบบนี้สุขสบายที่สุดแล้วนี่นา”

ชุยเฉิงถามอีก “แน่นอนว่าเฉินผิงอันไม่เลว แต่มีค่าพอให้เจ้าจูเหลี่ยนปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้หรือ?”

เผชิญหน้ากับคำถามของผู้ฝึกยุทธขอบเขตสิบขั้นสูงสุดคนหนึ่ง จูเหลี่ยนยังคงมีท่าทีไม่แยแสอยู่เหมือนเดิม “ข้ายินดี ข้าพอใจ”