กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 498

เฉินผิงอันพลันหัวเราะ เรียกได้ว่าหน้าบานเป็นกระด้ง พูดกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ของผุพังเช่นนี้ยิ่งมากก็ยิ่งดีจริงๆ!”

จากนั้นเฉินผิงอันก็สะบัดชายแขนเสื้อ “อีกอย่างพวกเจ้าก็ไม่ได้ผุพังสักหน่อย ล้วนเป็นเงินเทพเซียนก้อนใหญ่ทั้งนั้น”

แล้วนับประสาอะไรกับที่ในชายแขนเสื้อใหญ่ของชุดคลุมอาคมเทาเที่ยร้อยตาที่ถอดมาจากตัวของหยางหนิงซิ่งยังซ่อนยันต์อีกสามแผ่นที่แค่มองก็รู้แล้วว่าต้องแพงมากเอาไว้

เฉินผิงอันกระโดดลงมาจากกิ่งไม้สูง ฝีเท้าว่องไวไปตามอารมณ์อันเบิกบาน เขาเลียนแบบชุยตงซานที่เดินจนชายแขนเสื้อโบกสะบัด และยังเลียนแบบฝีเท้าของเผยเฉียน มองดูแล้วเหมือนทั้งรูปลักษณ์และจากแก่นแท้ของภายใน

เฉินผิงอันรู้สึกว่าตัวเองหลงระเริงตนไปจริงๆ

แต่แล้วจะอย่างไรเล่า ก็ตอนนี้ข้าอารมณ์ดีนี่นา

เฉินผิงอันหิ้วกาเหล้าใบนั้นมา หลังจากดื่มหมดแล้ว แม้แต่กาเหล้าก็ยังตัดใจทิ้งไม่ลง เขาเก็บไว้ในวัตถุจื่อชื่อ รู้สึกเสียดายเล็กน้อยเพราะตลอดทางมานี้กลับไม่เจอพวกภูตผีปีศาจอะไรเลย สภาพการณ์ไม่ต่างจากตอนอยู่บนภูเขาถงกวานสักเท่าไหร่ ทว่าตอนที่เขากำลังจะออกไปจากภูเขา จู่ๆ กลับสังเกตเห็นว่าตรงตีนเขาแห่งหนึ่งที่ห่างไปไกลมีคนสองกลุ่มกำลังทะเลาะวิวาทกัน ทั้งสองฝ่ายหันอาวุธเข้าหากัน กำลังคุมเชิงกันอยู่

เฉินผิงอันแฝงตัวเข้าไปใกล้อย่างว่องไว เก็บลมปราณทั้งหมดแล้วเลือกจะไปซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ลับตา

บนรถลากคันมหึมาที่ประกอบขึ้นอย่างหยาบๆ แม้จะบอกว่าเป็นรถลาก แต่รอบด้านกลับไม่มีวัตถุใดปกปิด จึงมองดูเหมือนแพไม้ไผ่ที่วางที่นั่งเอาไว้มากกว่า ด้านบนมีชายฉกรรจ์ร่างกำยำกล้ามเป็นมัดนั่งกางขาอยู่ ร่างของเขาสูงสองจั้ง หมัดใหญ่ราวกับบาตร มือข้างหนึ่งกำลังถือถ้วยเหล้าขนาดยักษ์ที่สร้างขึ้นให้พอดีกับตัวของเขา กำลังแหงนหน้าดื่มเหล้า สุราไหลหกเลอะเทอะ ขนหน้าอกที่รกหนาเหมือนต้นไม้ในผืนป่าจึงเหมือนเจอกับฝนเทกระหน่ำ ข้างเท้าของชายฉกรรจ์วางกาเหล้าที่ว่างเปล่าไว้สองกา ด้านข้างคือสตรีที่เป็นภูตมีสองหูตั้งแหลมนั่งขดตัวอยู่ สองมือของนางถือถ้วยใหญ่ที่บรรจุเหล้าไว้จนเต็ม คอยแอบเหลือบมองไปยังใครบางคนใน ‘ทัพของศัตรู’ อยู่เป็นระยะ สายตาเยิ้มหวานดึงดูดใจคน

รถลากคันนั้นถูกภูตน้อยที่เป็นลูกสมุนแปดตนแบกไว้บนไหล่

บริเวณใกล้กับตัวรถมีภูตสวมเกราะเหล็กอีกสิบกว่าตนที่ถือทวนถือดาบไว้ในมือ ท่าทางโอหังอย่างถึงที่สุด

ฝ่ายที่ภูตในภูเขากลุ่มนี้คุมเชิงอยู่ด้วยคือผีร่างสูงใหญ่หลายสิบตนที่สวมชุดเหมือนทหารกล้า พกดาบสะพายธนู ประหนึ่งพลทหารบนสนามรบในโลกมนุษย์

ผู้ที่เป็นหัวหน้าคือผีแม่ทัพที่สวมเสื้อเกราะสีเงิน ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ข้างกายมีบุรุษคนเป็นที่เตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงศีรษะยืนอยู่ แม้จะอยู่ท่ามกลางกลุ่มของภูตผีและปีศาจ เขาก็ยังคงมีสีหน้าทระนง ไร้ซึ่งความเกรงกลัว เขาสวมชุดขุนนางบุ๋นสีแดงสดที่ตรงหน้าอกปักภาพไก่ฟ้าหลังขาว ด้านในสวมชุดตัวในผ้าบางสีขาว สวมถุงเท้าขาวรองเท้าดำ ตรงเอวรัดเข็มขัดหยก ‘ขุนนาง’ ที่น่าจะอายุไม่มากผู้นี้กำลังชี้นิ้วด่าไปทางรถลากคันนั้น

ชายฉกรรจ์ที่ร่างกำยำใหญ่โตเหมือนภูเขาลูกย่อมได้ยินเสียงพร่ำด่าของคนผู้นั้นก็ยกเท้าเตะสตรีข้างกายเบาๆ ไปหนึ่งที ถามเสียงเบาว่า “ไอ้หมอนี่มันพูดว่าอะไร?”

สตรีหน้าตางดงามยิ้มเอ่ย “กำลังด่าว่านายท่านไม่ใช่คนเจ้าค่ะ”

ชายฉกรรจ์อึ้งตะลึงไปเล็กน้อย “แล้วข้าผู้อาวุโสเป็นคนตั้งแต่เมื่อไหร่? พวกเรากับเจ้าพวกโครงกระดูกแห่งนครถงโช่วพวกนี้ มีใครที่เป็นคนบ้าง? ไม่ใช่เจ้าบัณฑิตหน้าขาวอย่างเขาหรอกหรือที่เป็นคน?”

สตรีก้มหน้าปิดปากหัวเราะคิกๆ เมื่อชายฉกรรจ์โยนถ้วยเหล้าในมือทิ้ง นางก็รีบชูถ้วยเหล้าในมือตัวเองขึ้นมา พออีกฝ่ายรับไปแล้ว สตรีก็ทุบขาให้เขาพลางยิ้มเอ่ย “นายท่าน บัณฑิตนครถงโช่วผู้นั้นก็พูดจาไปเรื่อยเปื่อยหาแก่นสารไม่ได้ ท่านฟังไม่เข้าใจนั่นแหละดีแล้ว หากฟังเข้าใจ หรือจะยังต้องไปเป็นขุนนางในนครถงโช่วด้วย?”

ชายฉกรรจ์แสยะยิ้ม “ข้าก็อยากจะลองเป็นขุนนางน้อยของอัครมหาเสนาผู้อำนวยการหญิงอะไรนั่นดูเหมือนกัน ตอนกลางวันพูดเรื่องคร่ำครึในตำรากับนาง ตอนกลางคืนก็เปิดศึกกันให้เต็มคราบ ฟังนางส่งเสียงร้องอิ๊อ๊ะเหมือนครวญเพลง แค่คิดก็ซ่านสยิวแล้ว”

แม่ทัพผีตนนั้นได้ยินอย่างชัดเจน เขาเอามือกดด้ามดาบ ตวาดเดือดดาลด้วยสีหน้ามืดทะมึน “ใต้เท้าอัครเสนาบดีของข้าเป็นดั่งเทพธิดา สัตว์เดรัจฉานที่ขนยังหลุดไม่เกลี้ยงอย่างเจ้าบังอาจใช้คำพูดดูแคลนนางได้หรือ?!”

ชายฉกรรจ์ไม่สนใจ ดื่มเหล้าไปครึ่งถ้วย ที่เหลือล้วนหกหมด จากนั้นก็ขว้างถ้วยไปนอกรถ ยกมือเช็ดปาก โน้มตัวมาด้านหน้า ด้านหนึ่งก็ยื่นมือไปแคะฟันตัวเอง อีกด้านหนึ่งก็ยิ้มเอ่ยว่า “ข้ากับต้าถงจื่อลูกน้องของเซียนใหญ่จัวเยาคือพี่น้องที่ตัดหัวไก่เผากระดาษเหลืองร่วมสาบานกัน และยิ่งเป็นหนึ่งในลูกบุญธรรมของอริยะใหญ่ปานซาน กินคนตัดต้นไม้ในถิ่นของเจ้านครถังพวกเจ้าไปแค่ไม่กี่คน เป็นเรื่องใหญ่ตรงไหน”

บุรุษที่เป็นขุนนางบุ๋นผู้นั้นตวาดเสียงดัง “เจ้าหมาแก่ เจ้าเลิกแกล้งโง่เสียทีเถอะ พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อต้องการตัวท่านจิ้นซื่อคนใหม่! คนผู้นี้คือบัณฑิตที่ใต้เท้าอัครเสนาบดีให้ความสำคัญมากที่สุด เจ้าจงรีบมอบตัวเขาออกมา ไม่อย่างนั้นนครถงโช่วของพวกเราจะยกทัพประชิดชายแดน ไม่คิดถึงความสัมพันธ์ฉันเพื่อนบ้านอะไรอีก! จงประเมินความหนักเบาของเรื่องนี้ดูให้ดี ดูสิว่าสุนัขอย่างเจ้าจะดวงแข็ง หรือดาบและทวนของกองทัพใหญ่นครถงโช่วของพวกเราที่แหลมคมกว่ากันแน่!”

เฉินผิงอันพอจะมองออกว่าด้านหลังของชายฉกรรจ์ที่นั่งอยู่บนรถลากมีร่างเดิมเป็นลักษะของสุนัขตะลุยภูเขาตัวหนึ่งนอนหมอบอยู่

เพียงแต่ว่าใบหน้าพร่าเลือนอย่างยิ่ง อีกทั้งบางครั้งก็ลอยขึ้นมา บางครั้งก็วาบหายไป

ต้าถงจื่อลูกน้องของเซียนใหญ่จัวเยา? คงไม่ใช่ภูตหนูหน้าประตูจวนหยางฉางที่แอบซ่อนมีดปลายแหลมเอาไว้ แล้วถูกตนดีดตายด้วยนิ้วเดียวหรอกกระมัง?

เฉินผิงอันมองรถลากคันนั้น สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการถูกเปรียบเทียบ เมื่อเทียบกับรถลากสมบัติหนักของฟ่านอวิ๋นหลัวแห่งนครฟูนี่แล้ว รถลากคันนี้ก็ดูโกโรโกโสไปหน่อยจริงๆ มิน่าเล่าถึงได้ไปสาบานเป็นพี่น้องกับภูตหนูของตำหนักหยางฉางได้

บัณฑิตที่เป็นจิ้นซื่อคนใหม่ซึ่งทางนครถงโช่วขึ้นเขามาขอตัวคืนคนนี้ก็ต้องเป็นหยางหนิงซิ่งที่ถูก ‘วิญญูชน’ ถือพัดจับตัวไปขอความดีความชอบจากที่ภูเขาโปลั่วแน่นอน

ความสนใจของเฉินผิงอันส่วนใหญ่ยังคงอยู่ที่ตัวของบุรุษผู้เป็นขุนนางบุ๋น

มองออกว่าครั้งนี้เขาออกมาจากนครถงโช่วก็เพราะมีหน้าที่ติดตัว แต่ดูจากสีหน้ามีความสุขบนความทุกข์คนอื่นที่เขาหลุดเผยออกมาเล็กน้อยนั่นแล้ว ส่วนลึกในใจคงจะหวังให้เพื่อนร่วมงานที่อาจจะมาแย่งชิงความโปรดปรานไปจากตนผู้นั้นถูกสุนัขตะลุยภูเขากินลงท้องและกลายไปเป็นปุ๋ยบนภูเขาลูกนี้แล้วจึงจะดี

ด่าคนไม่ด่าข้อด้อยของเขา ชายฉกรรจ์ที่ถูกแฉตัวตนที่แท้จริงพลันเดือดดาลอย่างหนัก เริ่มเปิดปากด่าบุรุษที่เป็นขุนนางของนครถงโช่วว่าเป็นคนชีวิตสั้นตายไว จะไม่ได้เสพสุขจนน้ำลายกระเด็นแตกฟอง

ทั้งสองฝ่ายปะทะฝีปากกันอยู่นาน

เฉินผิงอันไม่เห็นว่าใครจะชักดาบลงมือก่อนเสียที

สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าต่างคนต่างกลับบ้านใครบ้านมันซะอย่างนั้น

เฉินผิงอันรู้สึกนับถือพวกเขาจริงๆ

ตบน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่หนึ่งครั้งแล้วกระโดดลงมาจากกิ่งไม้ ติดตามกลุ่มผีของนครถงโช่วไปไกลๆ

บนรถลาก ชายฉกรรจ์นั่งนิ่งไม่ขยับ คล้ายกับว่าต้านฤทธิ์สุราไม่ไหวจึงต้องงีบหลับพักผ่อน

สำหรับเรื่องนี้เฉินผิงอันมีประสบการณ์อย่างลึกซึ้ง ครั้งนั้นที่ออกจากทะเลสาบซูเจี่ยนเดินทางขึ้นเหนือ เขาได้ผ่านร้านแลกเงินทองในตลาดของอำเภอแห่งหนึ่งโดยบังเอิญ มีเด็กหนุ่มที่เป็นลูกจ้างร้านสองคนที่ตอนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางโชค เพราะว่ามีเทพเซียนผู้เฒ่าสองคนที่อำพรางตัวตนมาเดินทางท่องเที่ยวอยู่ในโลกมนุษย์กำลังจับตามองพวกเขาอยู่ ผู้ฝึกตนเฒ่าคนหนึ่งในนั้นที่ตบะลึกล้ำยิ่งกว่าเลือกเด็กหนุ่มที่มองดูเหมือนซื่อจนไร้ไหวพริบให้เป็นผู้ที่เขาจะถ่ายทอดมรรคาให้ ส่วนผู้ฝึกตนที่ขอบเขตต่ำกว่ากลับเลือกลูกจ้างเด็กหนุ่มที่ฉลาดเฉลียวคล่องแคล่วเป็นลูกศิษย์

และยังมีตรอกม้าวิ่งที่ส่วนใหญ่จะเป็นการแลกเปลี่ยนสิ่งของกัน พวกแร่ธาตุหินหยก ดอกไม้วิเศษพืชหญ้าประหลาด กระดูกหยกขาวทั้งหลาย รวมไปถึงสิ่งของของราชวงศ์ชนิดต่างๆ ที่ได้มาโดยบังเอิญในหุบเขาผีร้าย ล้วนสามารถนำมาซื้อขายได้ที่นี่ ต่างคนต่างแลกเปลี่ยนในสิ่งที่ตัวเองต้องการ เพราะถึงอย่างไรการฝึกตนของผีก็มีข้อที่ต้องพิถีพิถันมากมาย บนเส้นทางของการฝึกตน ทุกครั้งที่ขอบเขตขยับขึ้นสูงก็จะหมายความว่าสามารถมีชีวิตอยู่บนโลกได้นานยิ่งขึ้น

สุดท้ายคือตรอกผงทอง เป็นสถานที่ที่เอาไว้ซื้อขายแลกเปลี่ยนสมบัติอาคมที่อัครเสนาบดีผู้อำนวยการท่านนั้นเก็บสะสมเอาไว้ แน่นอนว่าเซียนซือต่างถิ่นที่มาท่องเที่ยวก็สามารถเอาสมบัติของตัวเองออกมาขายให้แก่น้องสาวของเจ้านครผู้นั้นได้เช่นกัน

นี่ก็คือเป้าหมายที่เฉินผิงอันเดินทางมาเยือนนครถงโช่วครั้งนี้ เขาต้องการมาเปิดร้านผ้าห่อบุญที่นี่ เพราะถึงอย่างไรก็ต้องหัดฝึกปรือฝีมือ เรียนรู้ที่จะทำตัวหน้าด้านสักหน่อยจึงจะได้

ตลอดทางมีพวกผีเดินอยู่บนถนนกลางวันแสกๆ ได้อย่างไม่มีปัญหา ชายหญิงเด็กหรือคนชราที่เป็นคนมีชีวิตก็ไม่หวาดกลัว ต่างคนต่างเดินจับจ่ายซื้อของ ทำธุระหาความสุขของตัวเองกันไป

น่าจะเป็นเพราะฟ้าดินขนาดเล็กอย่างหุบเขาผีร้ายแห่งนี้ได้ทำการหล่อหลอมแสงของตะวันจันทราในใต้หล้าไพศาลไว้แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสงแดดที่ไม่ทำร้ายพวกผีเลย

ตรอกผงทองไม่ใหญ่ นอกจากร้านค้าที่เรียงรายอยู่หนึ่งถนนแล้ว ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกบัณฑิตที่ยังไม่ทันได้สอบติดก็มีชื่อเสียงระบือไกลมาเช่าพักอาศัย

ความคิดของสตรีที่เป็นอัครเสนาบดีผู้อำนวยการท่านนั้นช่างบรรเจิดโลดแล่นไปไกลเสียจริง

เฉินผิงอันมายังร้านค้าร้านแรกที่อยู่ตรงหัวมุม เถ้าแก่คือผีสาวอายุน้อยที่แต่งกายหรูหรางดงาม และยังมีผีน้อยที่เป็นเด็กชายเด็กหญิงใบหน้าซีดขาวราวหิมะอีกสองตน

เห็นเฉินผิงอันที่ห้อยป้ายหยกต้องห้ามของสำนักพีหมา เจ้าตัวน้อยทั้งสองก็มีท่าทางหวาดกลัวเล็กน้อย

หายนะส่วนใหญ่ในประวัติศาสตร์ของนครถงโช่วก็มักจะมาจากพวกเทพเซียนต่างถิ่นเหล่านี้เสมอ ยามที่พวกเขาเปิดฉากสังหารใหญ่อยู่ในนคร จะต้องมีคนบาดเจ็บล้มตายกันไปนับไม่ถ้วน

ผีที่เป็นเด็กสาวกลับมีสีหน้าเป็นปกติ นางถามอย่างมีมารยาทว่า “เทพเซียนผู้เฒ่า จะซื้อของหรือว่าขายของ? ในเมื่อร้านของข้าสามารถเปิดที่หัวถนนได้ แน่นอนว่าสิ่งของต้องไม่แย่ และยิ่งไม่ใช่ของปลอม”

เฉินผิงอันเปลี่ยนน้ำเสียงใหม่ เขายิ้มพลางเอ่ยเสียงแหบพร่าว่า “หากข้าเดินมาจากทางนั้น ร้านของเจ้าก็จะไม่อยู่ปลายถนนหรอกหรือ?”

เด็กสาวคลี่ยิ้มหวานอย่างไม่เห็นเป็นสำคัญ ถึงอย่างไรกิจการร้านค้าของที่นี่ แต่ไหนแต่ไรมาก็ขึ้นอยู่กับลูกค้า อยากซื้อก็ซื้อ ไม่อยากซื้อก็ไม่เป็นไร

เจ้าตัวน้อยทั้งสองที่เดิมทีมีท่าทางหวาดกลัวหันมายิ้มให้กัน ที่แท้เทพเซียนผู้เฒ่าที่สวมงอบคนนี้ก็พูดล้อเล่นเป็นด้วย

เฉินผิงอันมองของสะสมโบราณทั้งหลายที่วางไว้บนชั้นเก็บสมบัติมากมายในร้าน ส่วนที่มีปราณวิญญาณไหลรินนั้นมีน้อยมาก ส่วนใหญ่ล้วนเป็นของตกทอดจากอดีตราชวงศ์ที่ขุดเจอจากสนามรบโบราณบนชายหาดโครงกระดูก ไม่ต่างจากเสื้อเกราะและอาวุธในสันเขาอีกาสักเท่าไหร่ เว้นแต่ฝ่ายหนึ่งเก็บรักษาไว้อย่างเหมาะสมจึงส่องแสงแวววาวเหมือนใหม่ ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งตกหล่นอยู่ตามป่าเขาจึงมีสนิมเกาะเขรอะ อีกทั้งของมีค่าบนภูเขาที่กักเก็บปราณวิญญาณเอาไว้ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถถูกเรียกว่าของวิเศษได้เสมอไป ต้องเป็นวัตถุที่ผู้ฝึกตนตั้งใจหล่อหลอมขึ้นมา สามารถย้อนกลับมาหล่อเลี้ยงผู้ฝึกลมปราณ บำรุงช่องโพรงลมปราณให้อบอุ่นได้ นั่นถึงจะพอถือว่าเข้าขั้นเป็นระดับของวัตถุวิเศษ นอกจากนั้นก็จำเป็นต้องสามารถดูดซับปราณวิญญาณฟ้าดินได้ด้วยตัวเอง อีกทั้งยังสามารถหลอมปราณวิญญาณให้บริสุทธิ์ได้ นี่ก็คือความยากอีกอย่างหนึ่ง ต่อให้เป็นสิ่งของมากมายที่ถูกเก็บรักษาอย่างเป็นความลับอยู่ในวังหลวงซึ่งถูกขนานนามว่า ‘ฟ้าดินประทานรูปร่าง วัตถุมีวิญญาณ’ ที่แม้จะมีมูลค่าควรเมืองในสายตาของมนุษย์ธรรมดาทั่วไป แต่กลับไม่อาจเข้าตาของยอดฝีมือบนภูเขาได้ ถูกมองว่าเป็นรองเท้าขาดๆ (คำพูดที่แสดงถึงการดูถูกอย่างถึงที่สุด) ก็ด้วยสาเหตุนี้

—–