กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 501

เฉินผิงอันเก็บตำราพิชัยยุทธ หันมาเปิดตำราเล่มหนึ่งที่คล้ายคลึงกับ ‘รวมเล่มวางใจ’ ของสำนักพีหมา มีชื่อว่า ‘น้ำค้างวสันต์คงเหมันต์’ คือตำราเล็กๆ เล่มหนึ่งที่ภูเขาเจ้าของเรือข้ามฟากแนะนำเกี่ยวกับรากฐานของตัวเองเอาไว้ ค่อนข้างน่าสนใจ มีเซียนกระบี่ท่านใดของอุตรกุรุทวีปมาหยุดพักอยู่บนภูเขาบ้าง มีเซียนดินท่านใดเคยดื่มชาถกปัญหาในสถานที่สำคัญที่ใดบ้าง นักประพันธ์คนใดเขียนบทกวีบทไหน ทิ้งผลงานอันยอดเยี่ยมชิ้นไหนไว้บนภูเขาลูกใดบ้าง ล้วนมีบรรยายไว้ตามบทความน้อยใหญ่ในตำรา

ใต้ฝ่าเท้าของเฉินผิงอันในเวลานี้ก็คือเรือข้ามฟากที่มาจากสวนน้ำค้างวสันต์ รายรับหลักๆ ของพวกเขาจะมาจากพืชพรรณประหลาดหายากที่ทางภูเขาปลูกไว้แล้วนำไปขายให้กับผู้คนรายทาง ในบรรดานั้นมีดอกไม้ของตระกูลเซียนสามชนิดที่ถูกภูเขามู่อีของสำนักพีหมากว้านซื้อไว้จนแทบจะเรียกได้ว่าผูกขาด คือรายรับก้อนใหญ่ของสวนน้ำค้างวสันต์ ดังนั้นเส้นทางการเดินเรือจึงเป็นการเดินทางไปกลับระหว่างชายหาดโครงกระดูกกับเทือกเขาเจียมู่อันเป็นที่ตั้งของสวนน้ำค้างวสันต์ สวนน้ำค้างวสันต์ถือเป็นสายของสำนักกสิกรรมหนึ่งในเมธีร้อยสำนัก ส่วนใหญ่แล้วจะมีแต่ผู้ฝึกตนหญิง อีกทั้งนิสัยยังอ่อนโยน และบนภูเขาเจียมู่ก็มีต้นไม้ประหลาดและภูตบุปผาเป็นจำนวนมาก ในแถบตะวันออกเฉียงใต้ของอุตรกุรุทวีปก็ถือเป็นกองกำลังลำดับสองที่พอจะมีรากฐานอยู่บ้าง บวกกับที่มีสหายกว้างขวาง ไม่ค่อยผูกปมแค้นเข่นฆ่ากับใคร เทือกเขาเจียมู่จึงกลายมาเป็นสถานที่ที่เซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกุลหนุ่มสาวหลายคนของทางใต้เลือกมาท่องเที่ยวฝึกประสบการณ์

การที่เฉินผิงอันเลือกเรือข้ามฟากลำนี้มีเหตุผลอยู่สามข้อ หนึ่งเพราะสามารถอ้อมออกมาจากชายหาดโครงกระดูกได้ไกล สองเพราะสวนน้ำค้างวสันต์มีสมบัติประหลาดสามชิ้นที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ หนึ่งในนั้นก็คือต้นไหวโบราณพันปีที่เติบโตขึ้นมาท่ามกลางเทือกเขาเจียมู่ สูงหลายพันจั้ง เฉินผิงอันจึงอยากไปดูให้เห็นกับตาว่ามีอะไรที่ไม่เหมือนกับต้นไหวโบราณในบ้านเกิดของปีนั้น นอกจากนี้ทุกๆ ครั้งที่ถึงช่วงปลายปี สวนน้ำค้างวสันต์ก็จะมีการจัดงานเลี้ยงบอกลาปีเก่าขึ้นมา ซึ่งจะมีร้านผ้าห่อบุญนับพันร้านไปทำการค้าขายกันอยู่ที่นั่น คืองานเฉลิมฉลองที่เงินเทพเซียนวิ่งพล่านไปทั่ว เฉินผิงอันจึงคิดจะไปทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ ที่นั่น

อันที่จริงตำราเล่มเล็กของสวนน้ำค้างวสันต์เล่มนี้ไม่บางเลย เพียงแต่เมื่อเทียบกับการบรรยายอย่างละเอียดในทุกเรื่องเหมือนคำพร่ำบ่นของผู้อาวุโสในตระกูลของ ‘รวมเล่มวางใจ’ แล้ว ในด้านจำนวนหน้าจึงเป็นรองอยู่เล็กน้อย

อันที่จริงเฉินผิงอันรู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้รวบรวมตำราประเภทนี้มาจากภูเขาอย่างพวกสำนักฝูจีในใบถงทวีป

เฉินผิงอันอ่านตำราเล่มเล็กจบแล้วก็เริ่มฝึกท่าเดินนิ่งหกก้าว จนถึงท้ายที่สุดก็แทบจะฝึกหมัดด้วยสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาเดินไปกลับระหว่างประตูห้องกับหน้าต่าง ระยะก้าวที่เดินไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่น้อย

ยามฟ้าสาง เฉินผิงอันก็ลืมตาขึ้น หยุดกระบวนท่าหมัด กลับไปนั่งข้างโต๊ะ รออยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งมีคนมาเคาะประตู ถึงได้ลุกขึ้นยืน เดินไปเปิดประตู คือผู้ดูแลคนหนึ่งของเรือข้ามฟาก ผู้ฝึกตนชายที่หาได้ค่อนข้างยากในสวนน้ำค้างวสันต์ คือผู้ฝึกตนโอสถทองคนหนึ่งที่มีกลิ่นอายของความแก่ชราหนักอึ้ง อยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบเคียงกับตู้เหวินซือ หยางหลินแห่งสำนักพีหมาได้ มีขอบเขตเดียวกัน แต่ความสูงต่ำกลับต่างกันราวฟ้ากับดิน มีความเป็นไปได้อย่างถึงที่สุดว่าหากเปิดฉากเข่นฆ่ากันขึ้นมาจะมีจุดจบที่สามารถตัดสินแพ้ชนะได้ในทันที แต่นี่กลับไม่ใช่เพราะผู้ฝึกตนสวนน้ำค้างวสันต์เป็นดั่งหมอนปักลายบุปผา แต่เป็นเพราะว่าผู้ฝึกตนของสำนักพีหมาไม่เหมือนที่อื่น การเข่นฆ่าเอาชีวิตสำหรับพวกเขาแล้วก็คือเรื่องปกติที่เหมือนการดื่มน้ำกินข้าว

หลังจากที่เฉินผิงอันเปิดประตู ผู้ฝึกตนเฒ่าก็เอ่ยขออภัยว่า “รบกวนการฝึกตนของสหายแล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ผู้อาวุโสซ่งเกรงใจกันเกินไปแล้ว ข้าเองก็เพิ่งตื่น ตามคำแนะนำที่บอกไว้ในตำราเล่มเล็ก นี่น่าจะขยับเข้าใกล้ภูเขาคู่รักสองลูกอย่างยอดเขาแสงทองกับภูเขาแสงจันทร์แล้วกระมัง ข้าคิดว่าจะออกไปเสี่ยงดวงดูสักหน่อย ดูสิว่าจะได้เจอกับห่านหลังทองและกบตีกลองหรือไม่”

ผู้ฝึกตนเฒ่ายิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ข้ามาที่นี่ก็ด้วยเรื่องนี้ เดิมทีก็อยากจะมาเตือนคุณชายเฉินสักคำว่าอีกประมาณสองชั่วยามก็จะเข้าสู่อาณาเขตของยอดเขาแสงทองแล้ว”

เซียนดินโอสถทองท่านนี้เปลี่ยนคำเรียกขานที่ค่อนข้างฟังดูแล้วสนิทสนม

มอบผลท้อให้ไปก็มอบผลหลีกลับคืน

เฉินผิงอันจึงรีบเปิดทางให้อีกฝ่าย “เชิญผู้อาวุโสซ่งเข้ามาข้างในก่อน”

ผู้ฝึกตนเฒ่ายิ้มอย่างเข้าใจ ระหว่างผู้ฝึกตนบนภูเขา หากขอบเขตต่างกันมากเกินไป ยกตัวอย่างเช่นข้าคือชมมหาสมุทร เจ้าคือประตูมังกร ต่างฝ่ายต่างเรียกกันว่าสหายก็พอ แต่หากเป็นผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่างที่เจอกับผู้ฝึกตนห้าขอบเขตกลาง หรือสามขอบเขตอย่างถ้ำสถิต ชมมหาสมุทรและประตูมังกรเจอกับเซียนดินอย่างโอสถทอง ก่อกำเนิดก็ควรจะเรียกอีกฝ่ายด้วยความเคารพว่าเซียนซือหรือผู้อาวุโส เพราะขอบเขตโอสถทองก็คือธรณีประตูอย่างหนึ่ง และถึงอย่างไรกฎบนภูเขาข้อที่ว่า ‘ผู้ที่สร้างโอสถทองได้สำเร็จก็คือคนรุ่นเดียวกับข้า’ ก็ล้วนสามารถใช้ได้ทั่วทั้งสี่สมุทร

แน่นอนว่าหากความกล้ามากพอ ห้าขอบเขตล่างเจอกับเซียนดินหรือผู้ฝึกตนขอบเขตยอดเขาของห้าขอบเขตบน แล้วยังคงเรียกอีกฝ่ายว่าสหายอย่างเต็มปาก ก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน ขอแค่ไม่กลัวว่าจะโดนตบให้ร่อแร่ใกล้ตายด้วยฝ่ามือเดียวก็พอ

ในฐานะผู้เฒ่าโอสถทองคนหนึ่ง ผู้ฝึกตนเฒ่าเรียกแขกหนุ่มผู้นี้ว่าสหาย ก็เห็นได้ชัดว่ามีส่วนที่พิถีพิถันอย่างมากแล้ว

ตอนนั้นคนที่มาขึ้นเรือข้ามฟากเป็นเพื่อนคนหนุ่มผู้นี้ก็คือผังหลันซีลูกศิษย์ผู้สืบทอดของศาลบรรพจารย์สำนักพีหมา คือเด็กหนุ่มผู้เป็นลูกรักแห่งสวรรค์ที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่ง เล่าลือกันว่าภายในเวลาหกสิบปี ไม่แน่ว่าเขาอาจจะได้ติดอันดับคนหนุ่มสิบคนกลุ่มถัดไปของอุตรกุรุทวีป หากเป็นลูกศิษย์ของสำนักอื่นที่ได้รับการป่าวประกาศเช่นนี้ ก็มีความเป็นไปได้เกินครึ่งว่าจะเป็นอุบายที่ใช้สร้างชื่อเสียงให้กับภูเขา แค่ฟังเป็นเรื่องตลกก็พอ ยามที่เจอกันก็แค่พูดจาเออออคล้อยตามไปด้วยเท่านั้น แต่ในใจน่าจะด่าว่าไอ้คนหน้าไม่อายรีบไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าเสียที แต่สวนน้ำค้างวสันต์คือแขกที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีของชายหาดโครงกระดูก รู้ว่าผู้ฝึกตนสำนักพีหมาไม่เหมือนที่อื่น ผู้ฝึกตนเหล่านี้ไม่พูดจาวางตัวโอ้อวด จะทำแค่เรื่องที่อำมหิตไร้ปราณีเท่านั้น

หากผังหลันซีเป็นตัวแทนของสำนักพีหมาที่แค่มาส่งแขกก็แล้วไปเถิด แน่นอนว่าไม่ได้น่าตกใจเท่าเจ้าสำนักจู๋เฉวียนหรือหยางหลินแห่งนครปี้ฮว่าปรากฎตัวด้วยตัวเอง แต่ผู้เฒ่าโอสถทองวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอกตลอดทั้งปี ไม่ใช่เทพเซียนรักสงบประเภทที่อยู่ดีไม่ว่าดีก็ปิดด่านทีสิบปีหลายสิบปี เขาจึงฝึกฝนจนมีทิพย์จักษุคู่หนึ่งมานานแล้ว ทั้งคำพูดและสีหน้าท่าทางของผังหลันซีตอนที่อยู่ท่าเรือ ล้วนเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใสที่มีต่อจอมยุทธต่างถิ่นที่แม้แต่ผู้เฒ่าโอสถทองก็ยังมองตื้นลึกไม่ออกผู้นี้ อีกทั้งนั่นยังเป็นความรู้สึกที่มาจากใจจริง บวกกับที่ก่อนหน้านี้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นที่หุบเขาผีร้ายและชายหาดโครงกระดูก เกาเฉิงแห่งนครจิงกวานเผยร่างกายธรรมกระดูกขาวลงมือไล่ล่าแสงสีทองที่บังคับกระบี่หนีไปทางศาลบรรพจารย์ภูเขามู่อีด้วยตัวเอง ผู้ฝึกตนเฒ่าไม่ใช่คนโง่ ย่อมใคร่ครวญจนพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง