กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 504

เยี่ยนชิงสายตาเย็นชา “ที่นี่อยู่ห่างจากทะเลสาบชางอวิ๋นอีกแค่ไม่กี่ก้าว แม้ว่าบรรพจารย์รองของดินแดนเซียนเป่าต้งข้าจะยังไม่ลงมาจากภูเขา แต่หากหลังจบเรื่องรู้ว่าเจ้าตู้อวี๋โชคดีได้รู้จักกับสหายที่เป็นผู้ฝึกตนอิสระคนหนึ่งเช่นนี้ วันเวลาบนภูเขายาวไกล ภิกษุต่างถิ่นจากไปแล้ว แต่วัดยังคงอยู่ เจ้าไม่กลัวว่าหายนะจะออกจากปากบ้างเลยหรือ?”

ข้าผู้อาวุโสคือชายชาตรีที่ไปเดินวนรอบประตูผีแล้วกลับมาที่โลกคนเป็นสองรอบแล้ว ยังจะกลัวคนอย่างเจ้าอีกหรือ ตู้อวี๋ไม่เพียงแต่ไม่ถอยร่น กลับกันยังกวาดตามองปากน้อยๆ ของเทพธิดาเยี่ยนชิงด้วยสายตาร้อนแรง จากนั้นก็ยิ้มตาหยีไม่พูดไม่จาอะไร

เยี่ยนชิงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ตู้อวี๋แห่งตำหนักขวานผีใช่ไหม ข้าจดจำเจ้าและสำนักของเจ้าเอาไว้แล้ว”

นี่ถึงทำให้ตู้อวี๋รู้สึกหวาดเสียวเล็กน้อย

เฉินผิงอันหันหน้ามายิ้มเอ่ยกับตู้อวี๋ว่า “พี่น้องตู้อวี๋ นิสัยแย่ๆ ที่ชอบหลงระเริงตนนี้ของเจ้า ต้องเปลี่ยนแปลงสักหน่อยแล้ว เทพธิดาบนภูเขาความจำดีกว่าจอมยุทธหญิงในยุทธภพที่อายุหกสิบปีก็มีเส้นผมขาวโพลนอยู่มากนัก”

ตู้อวี๋พยักหน้ารับรัวๆ ราวกับไก่จิกเมล็ดข้าวเปลือก “พี่เฉินสั่งสอนได้ถูกต้อง คำพูดล้ำค่าดุจหยกดุจทองคำเช่นนี้ก็เหมือนมอบทรัพย์สินเงินทองให้ข้าหมื่นชั่ง วันหน้าข้าจะต้องเก็บรักษาทรัพย์สมบัติก้อนนี้ไว้ให้ดี”

ขนาดเดิมพันด้วยชีวิตยังเดิมพันมาแล้ว

ถ้าอย่างนั้นก็ทุ่มเดิมพันอย่างสุดตัวอีกสักครั้ง

ขอแค่คืนนี้ผู้อาวุโสสามารถหนีรอดจากทะเลสาบชางอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ไม่ว่าจะผูกปมแค้นหรือไม่ คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะมาแตะต้องตนได้ เพราะต้องชั่งน้ำหนัก ‘สหายผู้ฝึกตน’ ที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกับตนมาก่อนผู้นี้ให้ดี

แน่นอนว่าตนกับสำนักอย่างตำหนักขวานผีไม่สามารถย้ายถิ่นฐานไปไหนได้ แต่ขอแค่ผู้อาวุโสไม่ได้ตายอยู่ในทะเลสาบชางอวิ๋น ผู้ฝึกตนบนภูเขาต่างไม่ใช่คนโง่ ย่อมไม่มีทางยอมเป็นเหยื่อล่อที่ใช้ตกปลา เป็นจันทันที่ยื่นหน้าออกไปอย่างแน่นอน

จนกระทั่งบัดนี้ ตู้อวี๋ที่รู้สึกตัวช้าถึงเพิ่งจะรู้ว่าเหตุใดก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสถึงบอกว่าการเดินทางมาเยือนทะเลสาบชางอวิ๋นครั้งนี้ ตนอาจจะได้ต้นทุนกลับมาเล็กน้อย

แน่นอนว่าความอันตรายนั้นต้องอันตรายอย่างใหญ่ อีกทั้งยังมีภัยแฝงที่ตามมาอีกนับไม่ถ้วน

เพียงแต่ว่าบนเส้นทางของการฝึกตน นอกจากบุคคลที่มีน้อยดุจดั่งขนหงส์เขากิเลนอย่างเยี่ยนชิงผู้นี้แล้ว คนอื่นๆ ไหนเลยจะมีเรื่องดีงามอย่างการนอนเสวยสุข เขาตู้อวี๋ก็ยังต้องลงจากภูเขามาเสี่ยงอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่ามิใช่หรือ?

ดังนั้นถึงได้บอกว่าแม่นางน้อยอย่างเยี่ยนชิงผู้นี้ เมื่อเทียบกับยอดฝีมือบนภูเขาอย่างผู้อาวุโสที่มีชีวิตอยู่มาหลายร้อยหรืออาจถึงขั้นหลายพันปีผู้นี้แล้ว ตบะยังตื้นเขินไปหน่อย ดวงตาเล็กๆ คู่นั้นของนาง ตอนนี้ยังไม่อาจเลี้ยงเจียวหลงเอาไว้ได้

หลังจากนั้นเยี่ยนชิงก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เพียงแค่เดินตามคนกลุ่มนั้นไปเงียบๆ

ขยับเข้าไปใกล้ริมตลิ่งทะเลสาบชางอวิ๋น

การมองเห็นพลันเปิดกว้าง

ไม่เสียทีที่เป็นน่านน้ำขนาดใหญ่ที่สุดในแคว้นอิ๋นผิง

คืนนี้พระจันทร์กลมโตเต็มดวง

ริ้วคลื่นมรกตกระเพื่อมไกลพันลี้ ประกายแสงบนน้ำระยิบระยับงดงาม ทั้งสีของดวงจันทร์และสีของน้ำต่างก็ขานรับเข้ากันเป็นอย่างดี

เนื่องจากเป็นทางเข้าทะเลสาบของคูน้ำจ่าวซี ดังนั้นจึงสร้างท่าเรือแห่งหนึ่งเอาไว้ เพียงแต่ว่าทางน้ำเส้นนี้คือเส้นทางที่เจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซีใช้รับรองแขกสูงศักดิ์ที่มาจากเมืองหลวงโดยเฉพาะ นางจึงไม่อนุญาตให้ชาวบ้านคนธรรมดาเหยียบย่างเข้ามาแม้แต่ครึ่งก้าว

ยืนอยู่ตรงท่าเรือ ลมเย็นโชยมาปะทะใบหน้า เฉินผิงอันใช้ไม้เท้าค้ำยันพื้นดิน ทอดสายตามองไปไกลพลางถามว่า “ตู้อวี๋ เจ้าว่าเจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซีและเสาซีสองท่านนี้ รวมถึงตัวเจ้าเองด้วย หากข้าปล่อยหนึ่งหมัดออกไป ต่อยให้พวกเจ้าตายไปโดยไม่ทันระวัง จะมีสักกี่คนที่ถือว่าตายอย่างอยุติธรรม?”

ตู้อวี๋กะพริบตาปริบๆ คำถามนี้ตอบได้ไม่ง่ายจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ค่อยกล้าบุ่มบ่ามตอบด้วย

เพราะถึงอย่างไรทะเลสาบชางอวิ๋นก็อยู่ตรงหน้า

คำพูดข่มขู่ประโยคนั้นของเยี่ยนชิง อันที่จริงไม่ถือว่าเป็นแค่การแสร้งขู่ให้กลัว กฎเกณฑ์บนภูเขาก็เป็นเช่นนี้ สืบทอดกันมาอย่างนี้เป็นร้อยเป็นพันปีแล้ว

เจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซีเห็นว่าดูเหมือนทะเลสาบชางอวิ๋นจะไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ นางก็เริ่มร้อนใจราวกับมีไฟลน ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของท่าเรือ พอได้ยินคำถามที่ผู้ฝึกตนอิสระคนนั้นเอ่ยออกมา ในที่สุดก็เริ่มตระหนกลนขึ้นมาบ้างแล้ว

หากบนโลกใบนี้มียาแก้อาการเสียใจภายหลัง นางคงจะซื้อมาสักหลายๆ จินแล้วกลืนลงไปทีเดียว

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในศาลเทพวารี หากตนเกรงใจอีกฝ่ายสักหน่อย เอ่ยตอบรับผู้ฝึกตนอิสระพันธ์ผสมไปสองสามคำให้พอเป็นพิธี ก็คงไม่ถึงขั้นที่ต้องตกอยู่ในสภาพหากเจ้าไม่ตายก็ข้าที่รอดแบบนี้

ไม่ว่าจะอย่างไร ตอนอยู่ในศาล ผู้ฝึกตนอิสระคนนี้เข้ามาในถิ่นของตน ก็ได้ขอให้ตู้อวี๋เข้ามาทักทายในศาลก่อน หลังจากนั้นตัวเขาถึงตามเข้ามา คำพูดที่ตอนนั้นได้ยินแล้วรู้สึกว่าน่าขำและน่ารำคาญอย่างถึงที่สุด ตอนนี้มาลองย้อนนึกดู อันที่จริงก็พอจะถือว่า…มีเหตุผลแล้ว?

เยี่ยนชิงพลันเอ่ยขึ้นว่า “ทางที่ดีที่สุดอย่าได้ฆ่าคนพร่ำเพื่อเพื่อระบายความแค้นอยู่ที่นี่ เพราะไม่มีความหมายใดๆ”

เฉินผิงอันก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเนิบช้า จนกระทั่งมาหยุดอยู่ข้างกายเจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซี ดูเหมือนว่าคนทั้งสองจะยืนเคียงไหล่ ชมทัศนียภาพของทะเลสาบร่วมกัน

เฉินผิงอันใช้สองมือยันไม้เท้าปักตรึงไว้กับพื้น ถามเสียงเบาว่า “เด็กสาวที่กระโดดลงน้ำซึ่งถูกเจ้าส่งตัวไปเป็นสาวใช้ของเจ้าทะเลสาบเหมือนการส่งมอบของบรรณาการเหล่านั้น มีใครบ้างไหมที่ไม่ยินยอมพร้อมใจ ต่อให้ตายก็ไม่ยอมปฏิบัติตาม แต่กลับถูกเจ้าใช้คนในครอบครัวไปข่มขู่ ถึงได้ยอมสวมชุดแต่งงานทั้งน้ำตา มีพ่อแม่ของพวกนางที่เป็นเดือดเป็นแค้นที่บุตรสาวต้องตายไปอย่างอยุติธรรม มีเด็กหนุ่มที่เติบโตมากับพวกนางตั้งแต่เล็กที่อยากจะแก้แค้นให้พวกนาง แต่กลับถูกพวกเจ้าบี้ให้ตายด้วยนิ้วเดียวอยู่บ้างหรือไม่ เจ้าตอบมาตามตรง มีหรือไม่? หากมีแค่คนเดียวก็ตอบว่ามี”

เจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซีสั่นเทิ้มไปทั้งตัว กัดฟันแน่น

เฉินผิงอันถามอีก “จะเปลี่ยนแปลงไหม? จะแก้ไขไหม? ทะเลสาบชางอวิ๋นจะเปลี่ยนไปไหม?”

เจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซีพยักหน้ารับอย่างแรง พูดน้ำตาคลอเจียนจะหยด “ขอแค่เซียนซือใหญ่เอ่ยมา บ่าวจะต้องแก้ไขความผิดบาปเก่าก่อน…”

แต่เจ้าคนที่สวมงอบผู้นั้นกลับเอ่ยแค่ว่า “ไม่ได้ถามเจ้า ข้ารู้คำตอบอยู่แล้ว”

และในขณะที่เจ้าแห่งคูน้ำจ่าวซีกำลังจะเข่าอ่อนลงไปคุกเข่าขอร้องนั้นเอง

นางพลันหันควับไปทางทะเลสาบชางอวิ๋น ดวงตาสองข้างเปล่งประกาย ในใจปิติยินดีสุดขีด

นางยืดเอวได้ตรงทันใด

ตู้อวี๋หดคอ กลืนน้ำลาย

บุรุษร่างสูงใหญ่สวมชุดคลุมมังกร ใบหน้างดงามราวกับหยก ศีรษะสวมมงกุฎคนหนึ่งปรากฎตัวอยู่บนผิวน้ำของทะเลสาบชางอวิ๋น ประดุจดวงเดือนที่ถูกห้อมล้อมด้วยหมู่ดาว เพราะมีเทพวารีของสามลำคลอง และยังมีเจ้าแห่งคูน้ำเสาซีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสาสมใจ รวมไปถึงภูตขุนนางบุ๋นบู๊ผู้ช่วยน้อยใหญ่ของวังมังกรอีกหลายสิบคน พลังอำนาจน่าเกรงขาม ห่างออกไปด้านหลังยังมีพลทหารกุ้งหอยปูปลาอีกหลายร้อยตนที่จัดแถวเข้าขบวนตามลำดับหน้าที่ของตน

ในบรรดานั้นยังมีผู้ฝึกตนตระกูลเซียนบุคลิกไม่ธรรมดาจำนวนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับบุรุษวัยกลางคนผู้นั้นมากที่สุด

และยิ่งมีหญิงชราเรือนกายแข็งแกร่งกำยำไม่เป็นรองบุรุษที่สวมชุดคลุมมังกร บนศีรษะสวมมงกุฎสีทองที่คล้ายกับของเยี่ยนชิง เพียงแต่ว่ารัศมีแสงเข้มข้นกว่า เมื่ออยู่ภายใต้แสงจันทร์สาดส่องก็ทอประกายเรืองรอง

ด้านหลังหญิงชรายังมีผู้ฝึกตนที่ลมหายใจทอดยาว ทั่วร่างมีประกายสีสันไหลวนอีกสิบกว่าคนยืนอยู่

พวกเขาก็คืออินโหวเจ้าแห่งทะเลสาบชางอวิ๋น กับฟ่านเหวยหรานบรรพจารย์ของดินแดนเซียนเป่าต้งที่จับมือกันออกมาจากงานเลี้ยงในวังมังกร เพื่อมาพบหน้าเซียนกระบี่ต่างถิ่นที่เจ้าแห่งคูน้ำเสาซีกล่าวถึง

ท่านหนึ่งคือหนึ่งในมังกรข้ามแม่น้ำสองตัวที่ใหญ่ที่สุดในอาณาเขตของหลายสิบแคว้น

อีกท่านหนึ่งคืองูเจ้าถิ่นที่มีอำนาจมากที่สุดในแคว้นอิ๋นผิง

เดิมทีทั้งสองฝ่ายอยู่ในงานเลี้ยงฉลองใหญ่โตหรูหราที่มีอาหารเลิศรสละลานตา มีสุราเซียนที่ชวนให้คนเมามาย กำลังพูดคุยกันอย่างถูกคอ

จนกระทั่งเจ้าแห่งคูน้ำเสาซีกลับมาด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงและเอ่ยถ้อยคำที่ทำลายบรรยากาศอย่างสิ้นเชิง

นางบอกว่ามีผู้แข็งแกร่งที่ไม่รู้ประวัติความเป็นมาคนหนึ่งมาเยือนศาลสุ่ยเซียน แล้วก็สามารถสังหารตู้อวี๋แห่งตำหนักขวานผีได้อย่างง่ายดาย แถมยังบอกว่าจะมาเหยียบวังมังกรทะเลสาบชางอวิ๋นให้ราบเป็นหน้ากลอง บังคับชิงตัวสาวใช้หน้าตางดงามเอาไปเป็นของเล่น ทั้งยังบอกอีกว่าเซียนซือของดินแดนเซียนเป่าต้งจะนับเป็นตัวอะไรได้ หากกล้ามาขัดขวาง เขาก็จะสังหารไปพร้อมกันด้วย

อินโหวเจ้าแห่งทะเลสาบชางอวิ๋นที่เฝ้าพิทักษ์โชคชะตาน้ำของที่แห่งนี้มานานเป็นพันปีไม่ใช่คนโง่ เขาคุ้นเคยกับนิสัยปากเปราะของบ่าวชั้นต่ำผู้นี้ดี จึงสะบัดชายแขนเสื้อตบให้ร่างทองของเจ้าแห่งคูน้ำเสาซีสั่นสะเทือน ร่างของนางกลิ้งตลบร้องโหยหวนอยู่กับพื้น เจ้าแห่งคูน้ำเสาซีที่ความสามารถที่จะทำงานให้สำเร็จมีไม่มาก แต่ความสามารถในการล้างผลาญกลับเหลือเฟือถึงได้ไม่กล้าใส่สีเติมแต่ง เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในศาลทั้งหมดไปตามจริง

ผู้ฝึกลมปราณกลุ่มนั้นของดินแดนเซียนเป่าต้งคิดแค่ว่าเป็นเรื่องสนุกที่เสริมความบันเทิงยามร่ำสุราเท่านั้น ส่วนเซียนกระบี่อะไรนั่น แน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อ ว่ากันว่าสาวใช้ข้างกายของเจ้าแห่งคูน้ำเสาซีเห็นเองกับตาว่ามีกระบี่บินจิ๋วเล่มหนึ่งบินออกมาจากในกาเหล้า แต่คำพูดของสาวใช้ต่ำต้อยคนหนึ่ง แค่เป็นความจริงส่วนสองส่วนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ฟ่านเหวยหรานบรรพจารย์ดินแดนเซียนเป่าต้งก็ทำเพียงรับฟังเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไร