กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 571

หลี่เป่าผิงวางหมากเร็วราวกับบินอยู่เสมอ เพียงแค่เหลือบตามองสถานการณ์บนกระดานหมากแวบหนึ่งเท่านั้น

เผยเฉียนรู้สึกว่าฝ่ายตัวเองต้องชนะอย่างแน่นอน ลำพังเพียงแค่มาดของนักเล่นระดับแคว้นของพี่หญิงเป่าผิงนี้ก็สังหารสามคนของฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว

แต่ท้ายที่สุดกลับยังคงเป็นพวกอวี๋ลู่สามคนที่เอาชนะไปได้ เนื่องจากหลี่เป่าผิงวางหมากเร็วเกินไป ดังนั้นอีกฝ่ายชนะได้อย่างรวดเร็วฉับไว นางเองก็แพ้อย่างไม่อืดอาดชักช้าเลยแม้แต่น้อย

เผยเฉียนใช้หมัดทุบฝ่ามือ จากนั้นก็ปลอบใจพี่หญิงเป่าผิงของนางว่าไม่ต้องหมดอาลัยตายอยาก

เฉินผิงอันพอจะมองบางอย่างออก

หลี่เป่าผิงยิ้มกล่าว “อาจารย์อาน้อย ขอโทษนะ”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ผ่านไปอีกสองสามปี พวกเราอยากจะแพ้ก็ยากแล้ว”

หลี่เป่าผิงพยักหน้ารับอย่างแรง

หลินโส่วอีกับเซี่ยเซี่ยสบตากัน ต่างก็รู้สึกจนใจเล็กน้อย เพราะว่าสิ่งที่เฉินผิงอันพูดก็คือเรื่องจริงที่จริงแท้แน่นอน

คิดไม่ถึงว่าอวี๋ลู่จะยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “อยากจะชนะหรือ? ก็ต้องดูว่าพวกเราสามคนยินดีจะเล่นหมากล้อมกับพวกเจ้าหรือไม่”

อวี๋ลู่เอามือปิดโถเก็บเม็ดหมาก มองหลินโส่วอีและเซี่ยเซี่ยที่อยู่ด้านข้าง “เอาอย่างนี้แล้วกัน นับจากวันนี้เป็นต้นไปพวกเราสามคนมาผนึกหมาก (ในการแข่งขันหมากล้อมระดับสูงมักใช้เวลานาน อาจต้องแบ่งเวลาแข่งเป็นสองวันหรือนานกว่านั้น หากวันแรกการแข่งขันจบลงแล้วยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ ฝ่ายที่ถึงคราวต้องเดินหมากก็จะจดก้าวถัดไปของตัวหมากที่ตนเองจะเดินลงบนกระดาษ ใส่ซองแล้วให้กรรมการเป็นผู้เก็บ กรรมการจะผนึกซองแล้วเขียนชื่อหรือสัญลักษณ์ของผู้เล่นลงไป แล้วเก็บซองในสถานที่ที่เป็นความลับซึ่งพวกกรรมการรู้กัน ขั้นตอนนี้เรียกว่าการผนึกหมากหรือเฟิงฉี 封棋) อย่างเป็นทางการกัน ก็เท่ากับว่าพวกเรารักษาผลชนะในกระดานหมากที่เล่นกับเฉินผิงอัน หลี่เป่าผิงและเผยเฉียนได้อย่างสมบูรณ์”

หลินโส่วอีพยักหน้ารับ “เห็นด้วย”

เซี่ยเซี่ยยิ้มบางๆ “เอาตามนี้”

เผยเฉียนร้อนใจขึ้นมาครามครัน

หลี่ไหวปากไวกว่าเผยเฉียนเสียอีก เขาพูดผดุงความเป็นธรรมว่า “พวกเจ้าสามคนหน้าไม่อายขนาดนี้เชียวหรือ? หา? เลียนแบบอาเหลียงหรืออย่างไร? ต่อให้พวกเจ้าจะเลียนแบบเขา แต่ได้รับคำอนุญาตจากข้าแล้วหรือยัง? ไม่รู้หรือว่าข้ากับอาเหลียงเป็นอะไรกัน? เรื่องมากมายที่อาเหลียงทำ ไม่ว่าจะเป็นการพูด การเขียนหนังสือ หรือกินข้าว ล้วนได้รับคำชี้แนะจากข้าหลี่ไหวไปมากเท่าไร? ในใจพวกเจ้าไม่รู้เลยหรือ?”

เผยเฉียนปลาบปลื้มใจเล็กน้อย จึงใช้สายตาเมตตาปราณีมองหลี่ไหว “ถือว่าเจ้าทำความดีชดใช้ความผิดแล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าจะต้องถูกข้าถอดสถานะที่สูงส่งนั้นออก วันหน้าเวลาเจ้าอยู่กับพวกหลิวกวานและหม่าเหลียนก็ไม่อาจยืดเอวตรงได้อีก”

หลี่ไหวกล่าวอย่างกังขา “แต่เจ้าประมุขแห่งยุทธภพคือหลี่เป่าผิงนะ ตำแหน่งของเจ้าสูงกว่าข้าแค่ไหนกันเชียว เจ้ามีสิทธิ์อะไร?”

เผยเฉียนยกสองแขนกอดอก หัวเราะเสียงเย็นเอ่ยว่า “หลี่ไหวเอ๋ย ด้วยสมองที่ไร้ปัญญานี้ของเจ้า วันหน้ายังจะกล้าคาดฝันว่าจะได้ออกท่องยุทธภพร่วมกันกับข้า ไปเป็นตัวภาระให้แก่ข้าอีกหรือ? ข้ากับพี่หญิงเป่าผิงเป็นอะไรกัน เจ้าที่เป็นแค่ผู้นำสาขาย่อยคนหนึ่ง จะเทียบได้รึ?”

หลี่เป่าผิงกำลังเก็บเม็ดหมาก ตอนเล่นนางวางหมากอย่างรวดเร็ว ทว่าเวลานี้กลับเคลื่อนไหวเชื่องช้า นางยิ้มกล่าวว่า “ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ก็ได้ลาออกจากตำแหน่ง ให้เผยเฉียนเป็นเจ้าประมุขแห่งยุทธภพแทนแล้ว”

เผยเฉียนเลิกคิ้ว ชำเลืองตามองหลี่ไหวที่เหมือนถูกฟ้าผ่า แล้วเอ่ยเยาะเย้ยว่า “เป็นไง อึ้งไปเลยล่ะสิ คราวนี้ทำอะไรไม่ถูกเลยใช่ไหม?”

หลี่ไหวไม่เห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆ ออกท่องยุทธภพเป็นเรื่องใหญ่ที่จิตใจของหลี่ไหวพะวงถึงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นจึงพูดอย่างร้อนใจว่า “หลี่เป่าผิง! มีใครเขาทำตัวเหลวไหลอย่างเจ้าบ้าง บอกว่าจะไม่เป็นก็ไม่เป็นแล้ว? ไม่เป็นก็ไม่เป็น แต่เจ้าอาศัยอะไรถึงยกตำแหน่งให้เผยเฉียนง่ายๆ ว่ากันด้วยเรื่องประสบการณ์ ใครที่อาวุโสกว่ากัน? ข้ากระมัง? พวกเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว! หากพูดถึงความจงรักภักดี คุณธรรมสูงส่งเทียมฟ้า ก็ยังเป็นข้ากระมัง? ปีนั้นพวกเราออกเดินทางไกลด้วยกันสองครั้ง ข้าต้องนอนกลางดินกินกลางทรายไปตลอดทาง แต่ก็ไม่เคยบ่นสักครึ่งคำไม่ใช่หรือ?”

หลี่เป่าผิงอืมรับหนึ่งที “ไม่เคยบ่น ‘ครึ่งคำ’ จริงๆ นั่นแหละ แต่เป็นคำแล้วคำเล่า คือคำบ่นที่สะสมไว้เป็นกระบุงโกย”

หลี่ไหวที่ถูกแฉความคิดเจ้าเล่ห์ๆ เล็กนั้นจึงได้แต่เปลี่ยนวิธีใหม่ พูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจว่า “หากพวกเจ้าสองคนยังร่วมมือกันรังแกคนซื่อแบบนี้ ข้าคงต้องพาหลิวกวานและหม่าเหลียนออกจากพรรคไปก่อตั้งภูเขาของตัวเองแล้ว”

เผยเฉียนหลุดหัวเราะพรืด “เจ้าฝันอยู่หรือไร ด้วยเจ้าทึ่มหลิวกวานกับเจ้าหนอนหนังสือหม่าเหลียนนั่นน่ะหรือ หากไม่มีข้าเผยเฉียนคอยวางแผนการให้ พวกเจ้าที่ออกท่องยุทธภพจะสร้างชื่อเสียงอะไรได้? บ้านก็มีกฎของบ้าน พรรคมีกฎของพรรค คำพูดไม่น่าฟังข้าจะเอามาพูดไว้ก่อน พวกเจ้าออกจากพรรคนั้นง่าย แต่หากวันหน้าร่ำร้องอยากจะกลับเข้ามาในพรรคอีกก็ยากยิ่งกว่าเดินขึ้นสวรรค์แล้ว! ข้าคือใคร คือนักฆ่าที่ลอบสังหารเจ้าห่านขาวใหญ่ได้สำเร็จ ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ให้ความสำคัญกับกฎเกณฑ์เป็นที่สุด หน้าเนื้อใจเสือ…”

คงเพราะรู้สึกว่าหากตัวเองยังพูดจาเลื่อนเปื้อนแบบนี้ต่อไปอาจได้กินมะเหงก เผยเฉียนจึงหุบปากฉับ เอาแค่พอประมาณก็พอ เพราะถึงอย่างไรตนก็ยังพูดสะกิดหลี่ไหวตอนอยู่กันเพียงลำพังได้อีก ไอ้หมอนี่ห่างชั้นจากโจวหมี่ลี่ไกลนัก อันที่จริงหมี่ลี่น้อยไม่ค่อยชอบลำพองใจสักเท่าไร

หลินโส่วอีลุกขึ้น เดินไปนั่งขัดสมาธิที่ปลายระเบียง แล้วเริ่มสงบใจฝึกตน

ส่วนเซี่ยเซี่ยก็นั่งอีกฝั่ง คนทั้งสองเคยชินกับการทำเช่นนี้มานานแล้ว จึงรู้ใจกันอย่างยิ่ง

หลี่เป่าผิงเสนอให้ไปหาอะไรกินอร่อยๆ ในตรอกเล็กของเมืองหลวงนอกสำนักศึกษา

ทั้งหลี่ไหวและอวี๋ลู่ล้วนตามไปด้วย

ผลคืออาหารมื้อนี้ยังคงเป็นเผยเฉียนที่ควักกระเป๋าเงินจ่าย

หลี่เป่าผิงยิ้มตาหยีดึงแก้มเผยเฉียน เผยเฉียนยิ้มกว้างจนหุบปากไม่ลง

กลับมาถึงสำนักศึกษา คืนนี้เผยเฉียนจะไปนอนกับหลี่เป่าผิง คนทั้งสองมีเรื่องให้ต้องคุยกันมากมาย

หลี่ไหวรีบไปปรึกษาเรื่องใหญ่กับหลิวกวานและหม่าเหลียน ไม่อย่างนั้นคงรักษาตำแหน่งในยุทธภพเอาไว้ไม่ได้

เฉินผิงอันมาตกปลาอยู่ริมทะเลสาบกับอวี๋ลู่

คนทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกัน

ได้ปลามาจำนวนมาก

น่าเสียดายก็แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ระหว่างการเดินทางท่องเที่ยวอย่างในปีนั้น ไม่อย่างนั้นแกงปลาที่ต้มเสร็จต้องทำให้คนกินจนพุงกางได้แน่นอน

ตอนที่เก็บคันเบ็ด อวี๋ลู่ถามว่า “ตอนนี้เจ้าคือขอบเขตร่างทองหรือ?”

เฉินผิงอันนั่งยองอยู่ริมชายฝั่ง เปิดข้องปลาออก แล้วปล่อยปลาทะเลสาบทุกตัวที่ตกมาได้กลับลงน้ำไป เงยหน้ายิ้มถามว่า “ฟังจากน้ำเสียงดูแล้วเหมือนจะยอมไม่ได้นะ?”

อวี๋ลู่พยักหน้ารับ จากนั้นก็ยิ้มบางๆ “มาฝึกฝีมือกันหน่อยไหม?”

เฉินผิงอันถาม “ไม่กลัวจะถ่วงรั้งการเรียนหรือ?”

ประโยคนี้ทำให้อวี๋ลู่สะอึกอึ้งพูดไม่ออก เขาเก็บคันเบ็ดและข้องจับปลา พาเฉินผิงอันไปที่เรือนของเซี่ยเซี่ย

ตรงระเบียงแห่งนั้น เซี่ยเซี่ยยังคงรวบรวมสมาธิอยู่ในสภาวะนั่งลืมตน

หลินโส่วอีจากไปแล้ว

พอได้ยินเสียงเคาะประตู เซี่ยเซี่ยก็รู้สึกจนใจเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนเดินมาเปิดประตู พอได้ยินจุดประสงค์การมาเยือนของคนทั้งสอง เซี่ยเซี่ยก็อดไม่ไหวยิ้มกล่าวว่า “สามารถชมศึกได้ไหม?”

อวี๋ลู่ยืนอยู่ในลานบ้าน ยิ้มกล่าว “ตามใจ”