กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 572

บนเรือข้ามฟาก

เฉินผิงอันนั่งอยู่ตรงข้ามกับกระดานหมากล้อมที่วางไว้เบื้องหน้า ไม่ได้เล่นหมาก เพียงแค่มองสถานการณ์หมากที่เป็นของตนเท่านั้น

ตัวของศาลบรรพจารย์ภูเขาลั่วพั่ว หมากแต่ละเม็ดได้รวมตัวกันกลายเป็นสถานการณ์หมากอย่างหนึ่ง ก็คือรากฐานกำลังทรัพย์ที่แท้จริงของเฉินผิงอัน

เส้นสายมากมายของแจกันสมบัติทวีปก็คือสถานการณ์มากอีกกระดานที่กระจัดกระจายมากกว่า ตอนนี้ยังไม่เป็นโล้เป็นพายอะไร อีกอย่างสำหรับเรื่องนี้เฉินผิงอันก็หวังแค่ว่าจะปล่อยไปตามชะตาฟ้าลิขิตเท่านั้น

ความสัมพันธ์ของอุตรกุรุทวีปคือกระดานที่สาม เมื่อเทียบกันแล้วถือว่าชัดเจนมากกว่า เฉินผิงอันจะทุ่มเทแรงใจและแรงกายไปวางแผนจัดการ ยกตัวอย่างเช่นสำนักพีหมา สวนน้ำค้างวสันต์ นครเหนือเมฆ จวนไช่เฉวี่ย รวมไปถึงสำนักมังกรน้ำและถ้ำสวรรค์วังมังกรที่ซ่อนแฝงอยู่ หากมีโอกาสก็ล้วนสามารถทำการค้ากันได้อย่างสบายใจ อย่างน้อยที่สุดเฉินผิงอันก็สามารถร้อยเข็มสนด้ายจากตรงกลาง เพื่อมอบความเป็นไปได้อย่างหนึ่งให้แก่กองกำลังฝ่ายต่างๆ แล้วค่อยให้แต่ละสำนัก แต่ละภูเขาไปช่างน้ำหนักผลได้ผลเสียกันเอาเอง หากทุกคนรู้สึกว่ามีประโยชน์มีผลกำไร ก็สามารถพูดคุยกันด้วยภาษาทางการค้าได้ ไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่าเรื่องนี้จะเป็นการทำลายมิตรภาพระหว่างสหาย หากรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรทำ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ถ่วงรั้งการพบเจอกันครั้งถัดไปแล้วนั่งลงดื่มเหล้าพูดคุยเรื่องน่าสนใจกันในอนาคต

ก่อนที่ชุยตงซานจะออกจากภูเขาลั่วพั่ว เขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเฉินผิงอันตรงริมหน้าผาได้ดื่มเหล้าพลางพูดคุยกันไปด้วย จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า เขากับอาจารย์คือคนบนเส้นทางเดียวกัน ต่างก็กำลังถักทอตาข่าย ข้อนี้เขาชุยตงซานจำต้องยอมรับว่าซิ่วไฉเฒ่ามีสายตาที่ดีกว่าจริงๆ

ภายหลังชุยตงซานก็เริ่มปลอบใจตัวเอง บอกว่าสายตาในการรับลูกศิษย์ของซิ่วไฉเฒ่านั้นดีจริงๆ น่าเสียดายที่ความสามารถในการกราบไหว้อาจารย์ห่างชั้นกับตนมาก

เฉินผิงอันประหลาดใจเล็กน้อย จึงถามว่าอาจารย์ของอาจารย์ผู้เฒ่าเหวินเซิ่งคือใคร

ชุยตงซานหัวเราะฮ่าๆ บอกว่าซิ่วไฉเฒ่าไม่มีอาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาอย่างจริงจัง มีแค่อาจารย์ในโรงเรียนชนบทที่ความรู้ธรรมดาเท่านั้น ในเมื่อซิ่วไฉเฒ่าไม่เคยกราบไหว้อาจารย์ แล้วจะเทียบกับตนได้อย่างไร?

เฉินผิงอันเก็บเม็ดหมากใส่กลับเข้าไปในโถสีขาวทีละเม็ด

แล้วจึงหยิบเม็ดหมากสีดำออกมาจากโถอีกใบหนึ่ง เม็ดหมากมากมายที่สลักชื่อผู้คน ชื่อภูเขาตัดสลับกันวุ่นวาย เฉินผิงอันใช้สองนิ้วคีบขึ้นมาแล้ววางลงตามตำแหน่งต่างๆ โดยที่ไม่ต้องมอง

เฉินผิงอันมองเม็ดหมากที่ตัดสลับกันอยู่บนกระดานซึ่งค่อนข้างจะเกาะกลุ่มกัน ชื่อมากมายบนนั้นเขาเพียงแค่เคยได้ยินมาก่อนจึงบันทึกเอาไว้ ไม่ใช่ว่าชื่อของพวกเขาถูกเฉินผิงอันแกะสลักไว้บนเม็ดหมากสีดำแล้วจะต้องเป็นคู่ต่อสู้หรือเป็นศัตรูของเขาเสมอไป ยกตัวอย่างเช่นพวกบรรพจารย์ ‘เซียนกระบี่’ ของภูเขาตะวันเที่ยงที่ถูกหลี่ถวนจิ่งแห่งสวนลมฟ้าใช้กำลังของคนคนเดียวกดข่มมาหลายร้อยปี ยกตัวอย่างเช่นผู้ถวายงานและเค่อชิงมากมายของสกุลสวี่นครลมเย็น รวมไปถึงญาติที่ผ่านการดองทางการแต่งงานที่สกุลสวี่ไปแอบอ้างพึ่งพา อย่างสกุลหยวนเสาคานค้ำยันแคว้นของต้าหลี

ใช้แรงฆ่าคน ใช้เหตุผลฆ่าคน ใช้ใจสังหารใจ

คือวิธีการสามอย่างที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

นี่ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเฉินผิงอัน เพราะบนเส้นทางของการเดินทางไกล ความขัดแย้งและมรสุมน้อยใหญ่ เขาล้วนเคยประสบกับตัวเองมาก่อนแล้ว

เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ โน้มตัวไปด้านหน้า เพ่งมองสถานการณ์บนกระดานหมากอย่างละเอียด

คิดทำการใหญ่ ต้องค่อยๆ วางแผนแล้วลงมือปฏิบัติจริง นี่คือประโยคที่เฉินผิงอันเลื่อมใสอย่างถึงที่สุดมาโดยตลอด คือหลักการข้อหนึ่งที่ถูกเฉินผิงอันฝังลึกไว้ในใจ

แต่ความมั่นคงและความช้าในการวางแผน ก็เพื่อความเร็วในการรวบแห เมื่อหนึ่งหมัดหรือหนึ่งกระบี่ของตนถูกปล่อยออกไป ก็ต้องไม่มีภัยแฝงใดๆ ทิ้งไว้เบื้องหลัง

ช่วงเวลาระหว่างนี้ล้วนจำเป็นต้องใช้เรื่องเล็กยิบย่อยทั้งหลายมาสร้างสถานการณ์ใหญ่ที่ฟ้าอำนวย ดินอวยพรและคนสามัคคีให้สำเร็จ

ปีนั้นตอนที่อยู่ในระเบียงเมืองหงจู๋ อาเหลียงไม่มีทางสังหารจูลู่

ส่วนจั่วโย่วที่ไปถามกระบี่สำนักใบถง ก็ยิ่งเป็นเช่นนี้

ถ้าอย่างนั้นภายหลังที่เฉินผิงอันไปเยี่ยมเยือนศาลบรรพจารย์ของภูเขาเหมิงหลงเพื่ออวี๋เวิงเซียนเซิง จ้าวหลวนและจ้าวซู่เซี่ย เขาก็ได้เรียนรู้ถึงแก่นสำคัญอย่างหนึ่งเช่นกัน พ่อลูกบนภูเขาอย่างลวี่อวิ๋นไต้และลวี่ทิงเจียวกลับกลายมาเป็นศัตรูคู่แค้น ผลลัพธ์ท้ายที่สุดก็คือหลังจากเฉินผิงอันกลับจากอุตรกุรุทวีปมายังภูเขาลั่วพั่ว ก็ได้ยินข่าวข่าวหนึ่ง ลวี่ทิงเจียวที่ถูกกักขังอยู่บนภูเขาเหมิงหลงได้แอบสมคบคิดกับแม่ทัพบู๊ในค่ายทหารของต้าหลี แล้วยังดึงพวกเค่อชิงผู้ถวายงานบนภูเขาอีกหลายคนมาเป็นพรรคพวก หมายจะยึดตำแหน่งชิงอำนาจ แต่ถูกลวี่อวิ๋นไต้สังหารอย่างเดือดดาล เมื่อเหตุการณ์ครั้งนี้ผ่านไป พลังต้นกำเนิดของภูเขาเหมิงหลงก็เสียหายอย่างหนัก จนต้องประกาศปิดภูเขาร้อยปี

บนโลกนี้มีวิธีการอยู่มากมาย อีกทั้งต่อให้ดูเหมือนว่าจะหยุดมือแล้ว ทั้งๆ ที่ดาบและกระบี่กลับคืนสู่ฝักแล้ว ทว่าคมดาบคมกระบี่กลับถูกทิ้งอยู่บนใจคนอย่างยาวนาน ผ่านไปสิบปีร้อยปีต่อจากนี้ แค่ใจคนขยับเล็กน้อยก็ยังต้องเจอกับความเจ็บปวด

เฉินผิงอันเก็บเม็ดหมากสีดำทุกเม็ดบนกระดาน

คีบเม็ดหมากสีขาวเม็ดหนึ่งที่ยังไม่ได้สลักชื่อขึ้นมาแล้ววางหมากอย่างง่ายๆ

แม้ว่าจะเป็นคนที่เล่นหมากล้อมได้แย่ แต่เขากลับชอบฟังเสียงที่เม็ดหมากกระทบกับกระดานมาก

เฉินผิงอันอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำจึงเล่นหมากกับตัวเองหนึ่งตา ฝีมือสูสีกัน เขาพึงพอใจมาก รู้สึกว่านี่ต่างหากจึงจะเป็นการเล่นหมากล้อม การยอมต่อให้จะนับเป็นอะไรได้ หากแพ้ชนะเห็นได้ชัดเจนเกินไปก็ไม่มีความหมายแล้ว

เฉินผิงอันทิ้งตัวลงนอนหงายหลัง ไม่ได้รีบร้อนเก็บเม็ดหมาก

หวนนึกถึงในอดีต ได้เห็นคนต่างถิ่นกลุ่มนั้นครั้งแรกที่ประตูใหญ่ของเมืองเล็ก เวลาสิบกว่าปี เพียงดีดนิ้วก็ผ่านพ้นไป ทุกคนต่างก็มีเรื่องราวเป็นของตัวเอง

ไม่ว่ามิตรหรือศัตรู แต่ละคนล้วนเป็นคนที่เดินออกไปจากถ้ำสวรรค์หลีจูทั้งสิ้น

ส่วนลึกในใจของเฉินผิงอันมีความคิดเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่งที่ไม่เคยบอกใคร

ในอนาคตไม่เพียงแค่แจกันสมบัติทวีป แต่เป็นคนของตลอดทั้งใต้หล้าไพศาล ล้วนควรจะต้องหันกลับมาจดจำสี่คำว่า ‘ถ้ำสวรรค์หลีจู’ นี้ใหม่อีกครั้งเพราะเด็กรุ่นหลังที่เดินบนเส้นทางของการฝึกตนอย่างพวกเขา

เฉินผิงอันลุกขึ้นนั่ง กระบี่บินสี่เล่มพุ่งออกมาจากช่องโพรงทั้งสี่อย่างรวดเร็ว

ชูอีสืออู่ที่ถูกหล่อหลอมเป็นกระบี่ของผู้ฝึกลมปราณ แต่ไม่ใช่วัตถุแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่ที่แท้จริง

อีกสองเล่มที่เหลือล้วนเป็นกระบี่จำลองของภูเขาชังกระบี่ เล่มหนึ่งเป็นหยวนหลิงเตี้ยนแห่งยอดเขาจื่อเสวียนที่มอบให้ มีชื่อว่าซงเจิน

อีกเล่มหนึ่งไหว้วานฉีจิ่งหลงให้ซื้อมาให้ มีชื่อว่าต้านเหลย

เฉินผิงอันใช้จิตบังคับกระบี่บินทั้งสี่เล่ม ในห้องจึงเต็มไปด้วยแสงกระบี่พร่างพราว

เฉินผิงอันประกบสองนิ้วกดลงไปบนกระดานหมากเบาๆ

เม็ดหมากขาวดำจำนวนมากที่ตัดสลับกันพลันเด้งกระดอนขึ้นมา

ขณะเดียวกันก็บังคับกระบี่บินทั้งสี่เล่มให้ดีดลงบนเม็ดหมากที่กำลังจะร่วงสู่กระดานเบาๆ ตวัดมันให้ลอยขึ้นสูง ในห้องจึงเกิดเสียงติ๊งตั๊งใสกังวานดุจเสียงจากสวรรค์ขึ้นเป็นระลอก

บนเส้นทางของการฝึกตน ทัศนียภาพงดงามชวนเพลิดเพลิน

แต่ทัศนียภาพที่ทำให้คนหวั่นไหวได้มากที่สุดกลับยังคงเป็นแม่นางหนิง

น่าเสียดายที่เขาได้แต่กล้าคิดแบบนี้ ไม่กล้าพูดเช่นนี้