กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 588

เฉินผิงอันดื่มเหล้า มองเถ้าแก่ใหญ่ที่ง่วนทำงานแล้วก็รู้สึกว่ามโนธรรมในใจมิอาจสงบลงได้ จึงแกว่งกาเหล้า ยังเหลืออีกประมาณสองชาม ชามขาวใบใหญ่ของที่ร้าน อันที่จริงไม่ถือว่าใหญ่นัก

เฉินผิงอันจึงกวักมือเรียกเตี๋ยจ้างให้มาดื่มเหล้าด้วยกัน หลังจากเตี๋ยจ้างนั่นลงแล้ว เฉินผิงอันก็ช่วยรินเหล้าให้หนึ่งชาม ยิ้มกล่าวว่า “ข้าไม่ค่อยได้มาที่ร้านบ่อยๆ วันนี้อาศัยโอกาสนี้มาพูดคุยเรื่องบางอย่างกับเจ้าสักหน่อย ฟ่านต้าเช่อเป็นเพียงแค่เพื่อนของเพื่อน อีกทั้งสิ่งที่เขาซึ่งนั่งบนโต๊ะเหล้าวันนี้อยากได้ยินอย่างแท้จริง อันที่จริงก็ไม่ใช่หลักการเหตุผลอะไร เพียงแค่ในใจมีความอัดอั้นมากเกินไป จึงต้องหาทางระบายออก แล้วก็เพราะว่าพวกเฉินซานชิวคือเพื่อนของฟ่านต้าเช่อ จึงกลับกลายเป็นว่าไม่รู้ว่าควรจะเปิดปากเช่นไร สุราบางอย่าง เก็บฝังไว้นานแล้ว อยู่ดีๆ เอามาเปิดออก กลิ่นเหล้าหมักเก่าแก่อาจทำให้คนเมามายตายได้ การเข่นฆ่าทางทิศใต้ในครั้งถัดไป โอกาสที่ฟ่านต้าเช่อจะตายมีสูงมาก คงเพราะรู้สึกว่ามีเพียงทำเช่นนี้ถึงจะมีชีวิตอยู่ในหัวใจของนางได้ตลอดไป แน่นอนว่านี่เป็นเพียงแค่การคาดเดาของข้า ข้ามักจะคิดไปในทางเลวร้ายเสมอ แต่อยู่ดีๆ ต้องมาโดนฟ่านต้าเช่อด่าเช่นนี้ แล้วยังขว้างชามของร้านแตกไปใบหนึ่ง บัญชีนี้เดี๋ยวข้าค่อยไปคิดเอาจากเฉินซานชิว เตี๋ยจ้าง เจ้าไม่เหมือนกัน เจ้าไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนหนิงเหยา ยังเป็นเพื่อนของข้าด้วย ดังนั้นคำพูดของข้าต่อจากนี้ ก็จะพูดตรงๆ โดยไม่กังวลถึงสิ่งใดให้มากนัก”

เตี๋ยจ้างเอ่ยหยอกล้อ “วางใจเถอะ ข้าไม่ใช่ฟ่านต้าเช่อ ไม่มีทางเมาแล้วอาละวาดขว้างชามเหล้าอะไรหรอก ตัดใจขว้างทิ้งไม่ลงจริงๆ”

เฉินผิงอันถามเข้าประเด็นทันที “เจ้ามีความรู้สึกอย่างไรต่อเซียนกระบี่? เห็นพวกเขาออกกระบี่อยู่ไกลๆ หรือยามที่พวกเขามาดื่มเหล้าที่นี่ใกล้ๆ เป็นความรู้สึกแบบใด?”

เตี๋ยจ้างคิดแล้วก็ตอบว่า “เคารพ”

เตี๋ยจ้างลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสริมว่า “อันที่จริงคือกลัว ตอนเด็กๆ เคยเจอกับความยากลำบากจากพวกผู้ฝึกกระบี่ชั้นล่าง สรุปก็คืออนาถอย่างมาก ตอนนั้นในสายตาของข้า พวกเขาก็คือบุคลที่เป็นดั่งเทพเซียนแล้ว เล่าไปแล้วก็ไม่กลัวว่าเจ้าจะหัวเราะเยาะหรอก ตอนเด็กทุกครั้งที่เจอกับพวกเขาบนถนน ข้าก็จะตัวสั่น หน้าซีดขาวอย่างห้ามไม่ได้ พอได้รู้จักกับอาเหลียงถึงได้ดีขึ้นมาหน่อย แน่นอนว่าข้าอยากเป็นเซียนกระบี่ แต่หากต้องตายอยู่บนเส้นทางของการได้เป็นเซียนกระบี่ ข้าก็ไม่เสียใจภายหลัง เจ้าวางใจเถอะ เป็นก่อกำเนิด แล้วค่อยเป็นเซียนกระบี่ ทุกขอบเขตข้าล้วนมีเรื่องที่ต้องทำซึ่งคิดเอาไว้ล่วงหน้านานแล้ว เพียงแต่ว่าเรื่องที่อย่างน้อยก็ซื้อเรือนหลังใหญ่ได้หลังหนึ่ง สามารถทำสำเร็จล่วงหน้าได้หลายปี ก็ต้องดื่มคารวะเจ้าแล้ว”

เฉินผิงอันยกชามเหล้าขึ้น ต่างคนต่างดื่มกันไป จากนั้นก็ยิ้มกล่าวว่า “ตกลง ข้าคิดว่าปัญหาไม่ใหญ่นัก เคารพเลื่อมใสผู้ที่แข็งแกร่ง และยังใจกว้างกับผู้อ่อนแอ ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าเจ้าเดินอยู่บนทางสายกลาง ไม่เพียงแต่ข้ากับหนิงเหยา อันที่จริงพวกเฉินซานชิวก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน ในศึกใหญ่แต่ละครั้งเจ้าทุ่มสุดชีวิตเกินไป ไม่เสียดายชีวิตเกินไป ในอดีตเจ้าอ้วนเยี่ยนเคยมีเรื่องผิดใจกับเจ้า ก็เลยไม่กล้าพูดมาก ส่วนคนอื่นๆ ก็กลัวว่าจะพูดมากเกินไป ในข้อนี้ก็เหมือนสถานการณ์ระหว่างเฉินซานชิวกับฟ่านต้าเช่อนั่นแหละ แต่บอกตามตรง อย่าได้ดูเบาความเป็นความตายมากนัก หากไม่ต้องตายได้ ก็อย่าตายเด็ดขาด ช่างเถอะ เรื่องแบบนี้ไม่อาจกำหนดได้ด้วยตัวเอง ตัวข้าเองก็เคยผ่านมาก่อน จึงไม่มีคุณสมบัติให้พูดอะไรมากนัก ถึงอย่างไรคราวหน้าที่ออกไปจากหัวกำแพง ข้าก็จะทำเหมือนพวกเจ้าอ้วนเยี่ยนที่จะพยายามจ้องมองท้ายทอยของเจ้าให้มาก มา มาดื่มคารวะให้กับท้ายทอยของเถ้าแก่ใหญ่เราหน่อย”

เตี๋ยจ้างยกชามเหล้ามาชนกระทบกับชามของเฉินผิงอันเบาๆ แล้วก็กระดกเหล้าขึ้นดื่ม

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “คำถามต่อไปนี้อาจจะค่อนข้างกวนโอ้ยไปสักหน่อย ตกลงกันไว้ก่อน เจ้าต้องรับปากกับข้ามาก่อนว่า หลังจากข้าพูดจบแล้ว ข้าจะยังได้เป็นเถ้าแก่รองของร้าน พวกเราจะยังเป็นเพื่อนกัน”

เตี๋ยจ้างยิ้มกล่าว “ลองพูดมาก่อน รับปากอะไรกัน ไม่มีประโยชน์หรอก ยามที่สตรีเปลี่ยนใจ เร็วได้ยิ่งกว่ายามที่บุรุษอย่างพวกเจ้าดื่มเหล้าเสียอีก”

เฉินผิงอันรู้สึกจนใจเล็กน้อย ถามว่า “วิญญูชนลัทธิขงจื๊อคนที่เอากระบี่ยาวฮ่าวหรันชี่ไป เจ้าชอบแค่ที่นิสัยใจคอของเขา หรือชอบตัวตนนักปราชญ์ของเขาในเวลานั้น? เคยคิดหรือไม่ว่าสักวันหนึ่งเขาจะพาตนออกไปจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ ไปยังภูเขาห้อยหัวและใต้หล้าไพศาล?”

เตี๋ยจ้างหน้าแดงเล็กน้อย กดเสียงต่ำพลางพยักหน้าเอ่ยว่า “ทั้งสองอย่าง ข้าชอบนิสัยใจคอ ชอบบุคลิกของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลิ่นอายตำราบนร่างของเขา ข้าชอบมากเป็นพิเศษ นักปราชญ์ของสำนักศึกษา! ร้ายกาจจะตายไป ตอนนี้ยังได้เป็นวิญญูชนแล้วด้วย แน่นอนว่าข้าต้องสนใจมากเป็นพิเศษ! อีกอย่างหลังจากที่ข้าได้รู้จักอาเหลียงแหละหนิงเหยา ก็อยากจะลองไปเยือนใต้หล้าไพศาลมานานแล้ว หากได้ไปพร้อมกับเขา นั่นก็ย่อมดีที่สุด!”

เฉินผิงอันจุ๊ปากพูด “คนเขาชอบหรือไม่ชอบเจ้าก็ยังบอกได้ยาก เจ้ากลับคิดไปไกลขนาดนี้แล้ว?”

เตี๋ยจ้างดื่มเหล้าอึกใหญ่ ใช้หลังมือเช็ดมุมปาก พูดด้วยสีหน้าแช่มชื้นว่า “แค่คิดก็ผิดด้วยหรือไง?!”

เฉินผิงอันลังเลเล็กน้อย ก่อนเอ่ยว่า “จะเล่าเรื่องหนึ่งให้เจ้าฟัง ไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ฟังจากคนอื่นเล่ามา แล้วก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่เคยเห็นกับตาตัวเองมาก่อน เจ้าคิดเสียว่าฟังนักเล่านิทานคนหนึ่งเล่าเรื่องให้ฟังก็ได้ ฟังไปแล้ว อย่างน้อยก็สามารถหลีกเลี่ยงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดอย่างหนึ่ง ส่วนเรื่องที่เหลือ มีประโยชน์ไม่มาก ไม่เหมาะจะเอามาใช้กับเจ้าและวิญญูชนผู้นั้น”

นั่นคือเรื่องเล่าภูเขาสายน้ำเกี่ยวกับบัณฑิตผู้ลุ่มหลงในรักและผีสาวผู้สวมชุดเจ้าสาว