กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 588

เฉินผิงอันยกชามเหล้าขึ้น “หากมีวันใดที่เจ้าและวิญญูชนผู้นั้นต่างฝ่ายต่างชอบกันขึ้นมาจริงๆ และตอนนั้นแม่นางเตี๋ยจ้างก็เป็นเซียนกระบี่แล้ว หากต้องการจะไปเยือนใต้หล้าไพศาลดูสักครั้ง ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเรียกข้ากับหนิงเหยาไปด้วยนะ ข้าจะช่วยป้องกันบัณฑิตบางคนที่เอาความรู้ในตำราไปใช้บนตัวสุนัขหมด ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนร่วมชั้นเรียน ผู้อาวุโสในตระกูล หรืออาจารย์ของสำนักศึกษาสถานศึกษาที่อยู่ข้างกายวิญญูชนผู้นั้น หากพูดคุยได้ง่ายก็ย่อมดีที่สุด ข้าเองก็เชื่อว่าข้างกายเขาจะมีคนดีอยู่มากกว่า ก็คนแบบเดียวกันมักจะคบคนแบบเดียวกันนี่นะ เพียงแต่ว่าคงต้องมีปลาที่เล็ดรอดตาข่ายออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แค่คนพวกนี้ขยับก้นข้าก็รู้แล้วว่าพวกเขาจะถ่ายหลักการอริยะปราชญ์ข้อไหนออกมาให้คนสะอิดสะเอียนเล่น เรื่องทะเลาะกับคนอื่นนี้ จะดีจะชั่วข้าก็เป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์ จึงได้รับการถ่ายทอดวิชาความรู้ที่แท้จริงมาบ้าง เพื่อนคืออะไร ก็คือถ้อยคำที่ไม่น่าฟัง ถ้อยคำที่เป็นดั่งการสาดน้ำเย็นใส่หน้า อะไรที่ควรพูดก็ต้องพูด แต่เรื่องบางอย่างที่ทำได้ยากก็ยังต้องทำ ประโยคสุดท้ายนี่ข้าชมตัวเอง มา ชนแก้ว!”

เตี๋ยจ้างยิ้มกว้างอย่างที่หาได้ยาก มือหนึ่งของนางถือชามเตรียมจะดื่ม แต่แล้วจู่ๆ สีหน้าก็พลันหม่นหมอง ชำเลืองตามองไหล่ข้างหนึ่งของตน

เฉินผิงอันกล่าว “หากชอบจริงๆ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย ไม่ชอบ ต่อให้เจ้ามีแขนเพิ่มมาอีกสองข้างก็ไม่มีประโยชน์”

เตี๋ยจ้างหัวเราะอย่างฉุนๆ “คนคนหนึ่งมีแขนเพิ่มมาแขนหนึ่งเป็นเรื่องดีงั้นหรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ก็จริงนะ ข้าคนนี้ ข้อเสียก็คือไม่ค่อยถนัดเรื่องการใช้เหตุผลนี่แหละ”

อารมณ์ของเตี๋ยจ้างกลับมาดีดังเดิม กำลังจะชนถ้วยกับเฉินผิงอัน เฉินผิงอันกลับเอ่ยประโยคที่เป็นการทำลายบรรยากาศว่า “แต่ว่าตอนนี้เจ้ากับวิญญูชนของเจ้าคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยสักนิด อย่าคิดเร็วไปแล้วก็คิดในแง่ดีเกินไป ไม่อย่างนั้นอนาคตเจ้าต้องเสียใจแน่นอน ถึงเวลานั้นร้านเล็กๆ นี่จะได้เงินค่าเหล้าจากเจ้ามากสุด เถ้าแก่รองพ่วงสหายอย่างข้าคงรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไร”

เตี๋ยจ้างหน้าดำทะมึน

เฉินผิงอันกล่าวอย่างปลงอนิจจังว่า “คำพูดซื่อสัตย์ไม่น่าฟัง ยากจะเป็นเพื่อนกันได้”

เตี๋ยจ้างพลันยิ้มกล่าวว่า “เรื่องที่ดีที่สุดและเรื่องที่เลวร้ายที่สุด เจ้าล้วนพูดหมดแล้ว ขอบใจนะ”

เตี๋ยจ้างหยิบไหเหล้าขึ้น แต่กลับค้นพบว่าเหลือเหล้าพอแค่ชามเดียวเท่านั้น

เฉินผิงอันโบกมือ “ข้าไม่ดื่มแล้ว หนิงเหยาควบคุมค่อนข้างเข้มงวด”

เตี๋ยจ้างเองก็ไม่เกรงใจ รินเหล้าให้ตัวเองหนึ่งชามแล้วเริ่มดื่มช้าๆ

หากมีลูกค้าตะโกนบอกให้เติมเหล้า เตี๋ยจ้างก็จะให้พวกเขาหยิบเหล้าและจานกับแกล้มด้วยตัวเอง พวกลูกค้าที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีก็ดีอย่างนี้ ไปๆ มาๆ ก็ไม่ต้องเกรงใจกันมากเกินไปนัก

แรกเริ่มเตี๋ยจ้างยังกังวลว่าตัวเองจะรับรองแขกได้ไม่ดีพอ ทุกเรื่องจึงต้องลงมือลงแรงทำด้วยตัวเอง และมีครั้งหนึ่งที่เห็นว่าเฉินผิงอันทำเช่นนี้ เขาหยอกเย้าด่ากับลูกค้าขำๆ ยังถึงขั้นบอกให้ลูกค้าช่วยหยิบจานกับแกล้มให้ ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครรู้สึกว่าไม่เหมาะสมเลยสักนิด เตี๋ยจ้างถึงได้ลองทำเลียนแบบเขาดูบ้าง

เตี๋ยจ้างมองเฉินผิงอัน พบว่าเขากำลังมองไปยังมุมเลี้ยวของตรอก เมื่อก่อนทุกครั้งเฉินผิงอันจะไปนั่งเป็นนักเล่านิทานอยู่ตรงนั้นนานมาก มีเพียงวันนี้และครั้งนี้เท่านั้นที่พวกเด็กๆ ไม่มานั่งล้อมวงอยู่รอบม้านั่งตัวเล็กอีกแล้ว

เตี๋ยจ้างรู้ดีว่า แท้จริงแล้วในใจเฉินผิงอันรู้สึกผิดหวัง

เพียงแต่เตี๋ยจ้างก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดเฉินผิงอันถึงให้ความสำคัญกับเรื่องแบบนี้นัก หรือว่าเป็นเพราะเขาคือคนที่เดินออกมาจากตรอกเก่าโทรมของเมืองเล็กในสถานที่ที่เรียกว่าถ้ำสวรรค์หลีจู ต่อให้ตอนนี้เขาจะกลายเป็นเทพเซียนในสายตาของคนอื่นแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกับพวกคนที่เกิดและเติบโตมาในตรอกอยู่ดี? ทว่าผู้ฝึกกระบี่แต่ละยุคสมัยในกำแพงเมืองปราณกระบี่ ขอแค่เกิดและเติบโตมาในตรอก ในหมู่ชาวบ้านร้านตลาด แม้แต่ตัวนางเตี๋ยจ้างเอง ขนาดยามที่ฝันก็ยังอยากจะไปเป็นเพื่อนบ้านของพวกแซ่ตระกูลใหญ่ๆ ไม่ต้องกลับมาอยู่ในสถานที่เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงไก่ขันหมาเห่าอีกแล้ว

บอกว่าตัวเองจะไม่ดื่มเหล้าแล้ว แต่พอเห็นเตี๋ยจ้างดื่มเหล้าอย่างสบายอารมณ์ เฉินผิงอันก็ชำเลืองตามองเหล้าไหที่กะว่าจะเอาไปมอบให้ผู้อาวุโสน่าหลัน ความคิดในหัวตีกันอยู่พักหนึ่ง เตี๋ยจ้างก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น อย่าว่าแต่พวกลูกค้าที่คิดว่าการเอาเปรียบเถ้าแก่รองอย่างเขาเล็กๆ น้อยๆ เป็นเรื่องยากเลย นางที่เป็นเถ้าแก่ใหญ่ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?

และในขณะที่เตี๋ยจ้างคิดว่าวันนี้เฉินผิงอันต้องควักเงินจ่ายค่าเหล้าอย่างแน่นอนนั้นเอง เฉินผิงอันก็คิดหาวิธีแก้ปัญหาได้ เขาลุกขึ้น หยิบถ้วยเหล้า เดินตุปัดตุเป๋ไปยังโต๊ะเหล้าแห่งอื่น ทักทายปราศรัยกับผู้ฝึกกระบี่โต๊ะนั้น ไม่เพียงแต่ได้เหล้าถ้วยหนึ่งมาดื่มเปล่าๆ ตอนที่กลับมานั่งข้างกายเตี๋ยจ้าง ในชามเหล้ายังมีเหล้าเพิ่มมาอีกเกินครึ่งชาม ตอนที่นั่งลง เฉินผิงอันพูดอย่างสะท้อนใจว่า “กระตือรือร้นเกินไปแล้ว ขวางไม่อยู่ คิดจะไม่ดื่มก็ยังยาก”

เตี๋ยจ้างกล่าวอย่างจนใจว่า “เฉินผิงอัน อันที่จริงเจ้าคือลูกศิษย์สำนักการค้าที่ฝึกตนจนประสบความสำเร็จใช่ไหม?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ใต้หล้านี้มีคนสัญจรไปมาขวักไขว่ ใครบ้างที่ไม่ใช่คนค้าขาย?”

เตี๋ยจ้างชำเลืองตามองเฉินผิงอันที่ดื่มเหล้า “เมื่อครู่นี้เจ้าไม่ได้บอกว่าหนิงเหยาควบคุมอย่างเข้มงวดหรอกหรือ?”

วันนี้เฉินผิงอันดื่มไปไม่น้อย เขาหัวเราะร่าตอบว่า “ผู้ฝึกลมปราณขอบเขตสี่อย่างข้า เป็นอย่างเสียเปล่างั้นหรือ? แค่สะบัดปราณวิญญาณทีเดียว กลิ่นเหล้าก็กระจายหายไปทั่วทิศ สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน”

เตี๋ยจ้างเองก็หัวเราะร่า แต่ในใจตัดสินใจไว้แล้วว่าจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องหนิงเหยา

เฉินผิงอันมองไปยังถนนใหญ่เส้นนั้น กิจการของร้านเหล้าน้อยใหญ่ไม่รุ่งเรืองเท่าไรเลยจริงๆ

ตอนนั้นแต่ละคนที่มาร่วมวงดูเรื่องสนุกของตนแผดเสียงโห่ตะโกนกันสุดฤทธิ์ ทีนี้คงหยุดได้แล้วสินะ? ร้านผ้าห่อบุญอย่างตนยังไม่ได้แสดงฝีมือเต็มสิบส่วนเลยด้วยซ้ำ

เตี๋ยจ้างดื่มเหล้าไปแล้วก็ไปทักทายรับรองลูกค้า ถึงอย่างไรหนังหน้าของนางก็ยังไม่หนาเท่าเถ้าแก่รอง

เหล้าเกินครึ่งของชามใบใหญ่นั้น เฉินผิงอันดื่มช้ามากเป็นพิเศษ

เตี๋ยจ้างจึงหยิบตะเกียบหนึ่งคู่และผักดองหนึ่งจานมาให้เขาเสียเลย

เฉินผิงอันนั่งขัดสมาธิ รับมือกับเหล้าและกับแกล้มนั้นช้าๆ

ลูกค้าทยอยเข้าร้านมาเรื่อยๆ เฉินผิงอันจึงยกโต๊ะให้ ตัวเองไปนั่งยองอยู่ข้างทาง แน่นอนว่ายังไม่ลืมว่าไม่ควรเปิดผนึกดินเหล้าไหนั้น

เตี๋ยจ้างชำเลืองตามองชามที่เหล้าเหลือติดแค่ก้นถ้วย แต่เฉินผิงอันก็ยังดื่มไม่หมดเสียทีแล้วยิ้มเอ่ยอย่างฉุนๆ ว่า “อยากให้ข้าเลี้ยงเหล้าเจ้าก็พูดมาตรงๆ ได้ไหม?”

นางไม่เข้าใจจริงๆ คนผู้หนึ่งที่ตัดใจเอาอาวุธเซียนสองชิ้นมาเป็นสินสอดได้ลง เหตุใดถึงได้ขี้เหนียวถึงขั้นนี้