กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 614

มีหอหยกเรือนอัญมณีที่ลอยสูงเคียงข้างกันอยู่บนนภากาศ มีปีศาจใหญ่ที่กลายร่างเป็นมนุษย์นั่งอยู่บนราวรั้วราวกับทาสเฝ้าทรัพย์ที่เฝ้าพิทักษ์กิจการยิ่งใหญ่เพียงลำพัง มันกำลังยิ้มตาหยีมองไปทางกำแพงเมืองปราณกระบี่ ได้ยินว่าห่างไกลไปทางทิศเหนือของหัวกำแพงเมืองแห่งนั้นมีหอถิงอวิ๋นที่สร้างขึ้นมาจากหยกมรกตของตระกูลเซียนอยู่หลังหนึ่ง และยังมีเรือนว่านเฮ้อที่มีลมเย็นจันทร์กระจ่าง ยามค่ำคืนก็ยิ่งมีเสียงลมพัดกิ่งไม้ต้นสนส่งเสียงดังดุจคลื่นกระทบฝั่ง ดูเหมือนว่าพอจะเอามาเพิ่มสีสันให้กับเรือนของตนเองได้ เพียงแต่สิ่งเหล่านี้ได้แต่ยัดซอกฟันเท่านั้น หากควบรวมสถานที่ที่ตั้งของสกุลเฉินผู้รอบรู้ที่เป็น ‘สถานที่รวบรวมซุ้มประตูแห่งผู้ประสบความสำเร็จของใต้หล้า’ ในทักษินาตยทวีปแห่งนั้นเข้าไปด้วย มันถึงจะพอใจ แล้วถ้าได้หอบินทะยานเก่าแก่บางแห่งในแจกันสมบัติทวีปเล็กๆ แต่กลับมีฟ้าดินกว้างใหญ่เก็บเข้ามาไว้ในกระเป๋าได้ด้วยก็ยิ่งไม่เลว

โครงกระดูกของทวยเทพใหญ่ยักษ์ร่างหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ มีปีศาจใหญ่นั่งอยู่บนหัวของโครงกระดูก ข้างกายมีทวนยาวเล่มหนึ่งที่แทงทะลุหัวกะโหลกขององค์เทพตนนั้น ตัวของทวนผลุบหายเข้าไป มีเพียงปลายทวนแหลมและหางของทวนเท่านั้นที่ปรากฏอยู่ด้านนอก ตรงปลายทวนแหลมพอจะมีเสียงฟ้าร้องคำรามให้ได้ยินแว่วๆ สะเทือนให้โครงกระดูกทั้งร่างสั่นไหว ปีศาจใหญ่ตบลงบนปลายแหลมคมเบาๆ ได้ยินมาว่าผู้ฝึกตนของใต้หล้าไพศาลเชี่ยวชาญเวทห้าอัสนี โดยเฉพาะอย่างยิ่งจวนเทียนซือภูเขามังกรพยัคฆ์ของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง สามารถลองไปพบเจอกันดูได้

มีบัลลังก์โครงกระดูกแห่งหนึ่งที่สร้างจากกองกระดูกทับถมกัน โครงกระดูกหลายสิบล้านโครงมีทั้งของเผ่าปีศาจ แล้วก็มีทั้งของผู้ฝึกกระบี่ มีปีศาจใหญ่กระดูกขาวที่บนกายไร้เนื้อหนังตนหนึ่ง กระดูกทั่วร่างเป็นสีขาวแวววาวดุจหยก ใต้ฝ่าเท้าของมันคือศีรษะของเซียนกระบี่บรรพกาล ปีศาจใหญ่ที่ถือจอกเหล้าดื่มสุราใช้ปลายเท้าบิดศีรษะนี้กลับไปกลับมา ปีศาจใหญ่ไม่ได้เอาแต่ดื่มเหล้าอยู่กับตัวเองอีกต่อไป แต่เปลี่ยนท่านั่งเสียใหม่ เอนจอกเหล้าในมือลง สุราหมักสีแดงสดราดรดลงบนศีรษะนั้น ครู่หนึ่งต่อมาศีรษะก็ค่อยๆ ลอยขึ้นกลางอากาศ ยิ่งสุราออกจากจอกมากเท่าไร ศีรษะนั้นก็เริ่มมีเลือดเนื้อ เส้นเอ็นงอกขึ้นมาทีละนิด สุดท้ายกลายเป็นผู้เฒ่าเรือนกายสูงหนึ่งจั้งตนหนึ่ง รูปโฉมไม่ต่างจากมนุษย์ ปีศาจใหญ่กระดูกขาวสะบัดชายแขนเสื้อ แสงสว่างเส้นหนึ่งที่พุ่งออกมาจากด้านใน ถูกผู้เฒ่าที่เรือนกายค่อนข้างแข็งทื่อนั้นกุมไว้ในมือ ชั่วขณะที่ผู้เฒ่าทึ่มทื่อดวงตากลวงโบ๋คว้าจับแสงนั้นไว้ ก็เหมือนเซียนกระบี่ถือกระบี่ที่พลังอำนาจเปี่ยมล้นน่าเกรงขาม

มีเสากลมเก่าแก่สูงพันจั้งเสาหนึ่ง ด้านบนสลักอักขระยันต์ที่หายสาบสูญไปนานแล้ว และยังมีงูตัวยาวสีแดงสดตัวหนึ่งล้อมพันเอาไว้ บริเวณโดยรอบๆ มีไข่มุกของเจียวหลงที่หม่นหมองไร้ประกายคอยหมุนวนไม่หยุดนิ่ง งูตัวยาวแลบลิ้น สายตาจ้องเขม็งไปยังกำแพงแห่งนั้น ทุบทำลายรั้วผุพังที่ทอดขวางมานานหมื่นปีนี้เสร็จค่อยทุบภูเขาห้อยหัวลูกนั้นให้เละ เป้าหมายของมันมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือเจ้าตัวน้อยที่พอจะถือว่าเป็นมังกรตัวสุดท้ายบนโลกมนุษย์ตัวนั้น นับจากนี้ไปมหามรรคาก็จะได้รับการชดเชยจนครบถ้วน การโปรยพิรุณและวิชาวารีแห่งสรวงสวรรค์ของสองใต้หล้าก็ล้วนมีมันเป็นคนตัดสิน

ชุดคลุมตัวยาวชุดหนึ่งที่ขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดีลอยขึ้นมาช้าๆ ด้านในชุดคลุมไม่มีสิ่งใดอยู่ มันลอยไปลอยมา ส่งเสียงสะบัดดังพึ่บพั่บไปตามลม

เมื่อชุดคลุมยาวไร้เจ้าของตัวนี้ปรากฏขึ้นมา ระหว่างฟ้าดินที่อยู่ใกล้กับกำแพงเมืองปราณกระบี่ก็มีปณิธานกระบี่บรรพกาลที่ลิงโลดเหมือนเจอกับสหายเก่า

แล้วก็มีปณิธานกระบี่ที่มากกว่านั้นกำลังส่งเสียงสะอึกสะอื้น ส่วนปณิธานกระบี่จำนวนนับไม่ถ้วนกลับมีท่าทางฮึกเหิมดุร้าย ยิ่งนานก็ยิ่งเกรี้ยวกราด ราวกับกำลังตำหนิชุดคลุมยาวสีเทาตัวนั้นอย่างเดือดดาล

โฉมสะคราญงามเลิศล้ำคนหนึ่งที่สวมมงกฎจักรพรรดิ สวมชุดคลุมมังกรสีหมึก หัวเป็นคนร่างเป็นงูนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรที่สูงกว่าเทือกเขาน้อยใหญ่ ร่างงูที่ยาวเหยียดเลื้อยส่ายอยู่บนพื้น ทุกครั้งที่หางตีลงบนพื้นดินเบาๆ พื้นดินในรัศมีร้อยลี้ก็จะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ฝุ่นดินคลุ้งตลบ เมื่อเทียบกับนางที่มีเรือนกายใหญ่โตมโหฬารแล้ว เหล่าสตรีร่างอรชรบอบบาง สวมชุดสีสันสดใสพลิ้วไสว กอดผีผาไว้ในอ้อมอกประหนึ่งภาพนางฟ้าบนฝาผนังนับร้อยนับพันคนที่อยู่ข้างกายนางก็ดูเล็กจ้อยราวกับฝุ่นธุลี

มีผู้เฒ่าร่างเล็กเตี้ยขี่กระบี่ลอยตัวอยู่กลางอากาศคนหนึ่ง สองแขนยาวดุจแขนวานร บนบ่าแบกกระบองยาวหนึ่งอัน มือทั้งสองข้างวางไว้บนกระบองอย่างผ่อนคลาย ทั้งเส้นผมและหนวดเคราของเขาล้วนเป็นสีขาว แต่กลับสวมชุดสีดำ กระบี่ยาวหมุนวนช้าๆ บางครั้งที่สูดลมหายใจหนึ่งครั้ง สตรีอุ้มผีผาหนึ่งคนสองคนที่อยู่ใกล้ๆ ก็จะถูกดูดเข้าปาก แล้วเขาค่อยขบเคี้ยวอย่างละเอียด

บนข้อมือข้างหนึ่งของผู้เฒ่าสวมสร้อยประคำ เพียงแต่ลูกประคำค่อนข้างหยาบ เป็นเพียงแค่ก้อนหินน้อยใหญ่ที่ยังมีเหลี่ยมมุมชัดเจน

สตรีที่สวมมงกุฎจักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์ข้างกายผู้เฒ่าก็ไม่ถือสา ยังโบกชายแขนเสื้อ เป็นฝ่ายตบ ‘สาวใช้’ หลายสิบคนให้ลอยเข้าไปหาผู้เฒ่า ปล่อยให้มันกลืนลงท้องได้ตามใจชอบ

ผู้เฒ่าสวมชุดคลุมเต๋าสีขาวหิมะคนหนึ่งนั่งอยู่กลางอากาศ ใบหน้าพร่าเลือน เรือนกายสูงสามร้อยจั้ง ไม่ใช่กายธรรม แต่กลับเป็นร่างที่แท้จริง ด้านหลังผู้เฒ่ามีจันทร์เสี้ยวสว่างไสวลอยอยู่ ราวกับว่าไปเด็ดเอามาไว้ในโลกมนุษย์

มียักษ์สามเศียรหกกรนั่งอยู่บนเบาะรองนั่งขนาดมหึมาที่คลี่ปูมาจากตำราสีทองเล่มแล้วเล่มเล่า ต่อให้จะนั่งอยู่อย่างนี้ ร่างก็ยังสูงกว่านักพรตเต๋าที่เป็น ‘เพื่อนบ้าน’ คนนั้นอยู่ดี ตรงหน้าอกมีรอยกระบี่ที่น่าประหวั่นพรั่นพรึงอยู่เส้นหนึ่ง ลึกดั่งร่องน้ำ และยักษ์ตนนี้ก็ไม่ได้จงใจปิดบัง ความอัปยศใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ ยามใดที่กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมาได้ ยามนั้นก็สามารถยกมือปาดมันให้ราบเรียบได้อย่างง่ายดาย

จุดที่สูงอย่างถึงที่สุดมีชายฉกรรจ์เคราดกสวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านคนหนึ่ง ตรงเอวห้อยดาบ ด้านหลังสะพายกระบี่ ข้างกายมีคนหนุ่มแบกชั้นวางกระบี่คนหนึ่งยืนอยู่ เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น บนชั้นวางสอดกระบี่ไว้เป็นจำนวนมาก เมื่อคนหนุ่มร่างผอมแห้งผู้นี้สะพายเอาไว้จึงมองดูเหมือนนกยูงรำแพนหาง

คราวก่อนเหล่าผู้กล้ามารวมตัวกันปรึกษาธุระในตำหนักอิงหลิง ทั้งๆ ที่เขาได้รับคำสั่งแล้วก็ยังไม่ยอมมาเข้าร่วม แม้แต่จะเผยโฉมก็ยังไม่ยินดี ทว่าตอนนั้นกลับไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก

จุดที่สูงยิ่งกว่าคือบุรุษสวมชุดลัทธิขงจื๊อที่กำลังนั่งอย่างสำรวมคนหนึ่ง ใบหน้าประดับรอยยิ้ม สองมือวางทับซ้อนกันไว้ตรงหน้าท้อง ฝ่ามือประคองถือกลุ่มแสงขนาดใหญ่เท่ากำปั้นกลุ่มหนึ่ง บางครั้งก็ส่องสว่างเป็นสีขาวหิมะ บางครั้งก็เป็นสีดำมืดมิด ไม่ก็สลับสับเปลี่ยนกันหลากสีสัน

คนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอย่างถึงที่สุดคนหนึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สูงไม่ต่ำ ไม่เพียงแต่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้แล้ว เรือนกายยังมีความสูงพอๆ กับมนุษย์ทั่วไป เพียงแต่หากมองอย่างละเอียด ใบหน้านั้นของเขากลับเกิดจากการนำเนื้อหนังมาประกบติดกัน ตรงเอวห้อยน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลูกหนึ่งที่มีประวัติความเป็นมายาวนาน ด้านในล้วนบรรจุเศษซากวิญญาณของเซียนกระบี่กับกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตที่ปณิธานถูกกร่อนทอนให้เสียหายเอาไว้เป็นจำนวนมาก เขาเองก็ไม่ต่างจากปีศาจใหญ่ที่ตำแหน่งที่นั่งสูงๆ ต่ำๆ ไม่เท่ากันข้างกายมากนัก ต่างก็ไม่ได้เผยตัวบนโลกมานานมากๆ แล้ว ของเล่นที่อยู่ในน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ล้วนเป็นของบรรณาการที่ศิษย์ลูกศิษย์หลานแต่ละยุคสมัยนำมามอบให้