กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 631

กลับมานั่งที่ เพิ่งจะหย่อนก้นลง กู้เจี้ยนหลงก็ยิ้มเอ่ยว่า “ใต้เท้าอิ่นกวาน อย่าได้เลือกที่รักมักที่ชังสิ มอบเหล้าให้เซียนกระบี่ใหญ่เยว่กาหนึ่ง พวกเราคนกันเองก็ไม่ควรได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมไม่ใช่หรือ?”

เฉากุ่นยิ้มกล่าว “เหล้าหมักใหม่ในไหเริ่มได้ที่ ควรนำมารินใส่จอกให้เต็มล้น”

เสวียนเซินก็ร่วมวงด้วยอีกคน “ยังไม่เคยดื่มเหล้าเซียนของที่ร้านเลย ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดายในชีวิต หวังว่าจะสามารถชดเชยได้”

กอวจู๋จิ่วเอามือหนึ่งตบโต๊ะ “ก็จ่ายเงินมาก่อนสิ!”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เหล้าน่ะมีอยู่แล้ว ไว้ค่อยว่ากันวันหน้า รอให้สังหารผู้ฝึกกระบี่เซียนดินของใต้หล้าเปลี่ยวร้างได้หลายๆ คนเสียก่อน ถึงเวลานั้นข้าย่อมเอาเหล้าหลายๆ ไหออกมาฉลองแน่นอน”

เสียงโห่ร้องดังขึ้นรอบด้าน

กู้เจี้ยนหลงกับหวังซินสุ่ยส่งเสียงดังมากเป็นพิเศษ

ต่งปู้เต๋อจุ๊ปากพูดโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ใจกล้ากันน่าดูเลยนะ”

กู้เจี้ยนหลงรีบหันมาพูดกับหวังซินสุ่ยทันที “ซินสุ่ย เจ้าหมายความว่าไง?”

หวังซินสุ่ยพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “ก็เลียนแบบเจ้าอย่างไรล่ะ”

เมื่อมีการหยอกล้อกันครานี้ บรรยากาศอึมครึมก่อนหน้านี้จึงดีขึ้นได้หลายส่วน

วันนี้เฉินผิงอันก็ลุกขึ้นไปเยือนมุมอื่นของหัวกำแพงเมืองอีกครั้ง

หมี่อวี้ยอมรับชะตากรรมแล้ว ทุกวันนี้มีเรื่องตลกของตนเพิ่มมาอีกสองอย่าง กลายเป็นผู้ฝึกกระบี่ที่ขอบเขตสูงที่สุดของสายอิ่นกวาน จากนั้นก็กลายมาเป็นลูกสมุนคอยติดตามใต้เท้าอิ่นกวานที่อายุน้อย

เดินไปเดินมาก็มักจะมีเซียนกระบี่ที่ไม่สนิทคุ้นเคยกันแม้แต่น้อยเอ่ยสัพยอกหมี่อวี้ “มีพี่หมี่อยู่ ไหนเลยจะยังต้องให้เซียนกระบี่ใหญ่ลู่คอยช่วยคุ้มกันสายอิ่นกวานพวกเจ้าอีกเล่า?”

และยังมีคำพูดหยอกล้อความนัยทิ่มแทงใจที่เหมารวมทั้งเขาและใต้เท้าอิ่นกวานไปพร้อมกัน “เซียนกระบี่หมี่ ว่างขนาดนี้เชียว มาชมทัศนียภาพหรือ”

หมี่อวี้มองเฉินผิงอันที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา หรือว่านี่ก็คือคำกล่าวที่ว่าคนอื่นถ่มน้ำลายรดหน้า ยังต้องรอให้มันแห้งเอง?

คำพูดเป็นธรรมบางอย่างของเจ้าตะพาบน้อยกู้เจี้ยนหลงนั่นเป็นธรรมจริงๆ พูดได้ตรงใจนัก

เป็นอีกครั้งที่เดินผ่านเลี่ยจี่

ระหว่างที่เก็บกระบี่กลับมา เลี่ยจี่ที่ปลีกตัวมาดื่มเหล้าลุกขึ้นยืน พอเห็นว่าคนทั้งสองเดินผ่านหัวกำแพงใกล้กับบริเวณที่เขาอยู่ก็บังคับเรียกเหล้าสองกาออกมาจากวัตถุฟางชุ่น ยิ้มแล้วโยนให้กับทั้งหมี่อวี้และเฉินผิงอัน “เป็นเหล้าของร้านเถ้าแก่รอง”

หมี่อวี้รับกาเหล้ามาไว้ นั่นคือเหล้าถ้ำสวรรค์จู๋ไห่ราคาหนึ่งเหรียญเงินเกล็ดหิมะ เจ้าเลี่ยจี่ผู้นี้ประจบสอพลอได้โดยไม่เสียดายเงินที่หามาเลือดตาแทบกระเด็นเลย

เฉินผิงอันเองก็ยื่นมือไปรับเหล้าถ้ำสวรรค์จู๋ไห่กานั้นเอาไว้

พริบตานั้นเอง

เหตุการณ์ผิดปกติก็พลันบังเกิด

แสงกระบี่สีแดงเส้นหนึ่งพลันพุ่งออกมา ปราณกระบี่เข้มข้นจนทำให้สีของแสงกระบี่เป็นสีแดงสดราวกับหยดเลือด

ที่แท้ก็เป็น ‘ดอกไม้ไฟ’ กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของเลี่ยจี่ที่พุ่งตรงเข้าหาหัวใจของใต้เท้าอิ่นกวานอย่างเฉินผิงอัน

หมี่อวี้อกสั่นขวัญแขวน บีบกาเหล้าในมือจนแหลกละเอียด พริบตานั้น ‘เสียหม่านเทียน’กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตก็ถูกเรียกออกมา พยายามสกัดขวางกระบี่บินของเลี่ยจี่อย่างสุดกำลัง

ต่อให้มิอาจสกัดกั้นได้ทั้งหมดก็ต้องช่วงชิงโอกาสในการรับมือเสี้ยวหนึ่งให้กับเฉินผิงอัน ต่อให้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน แต่ก็คงดีกว่าถูกกระบี่บินของเลี่ยจี่แทงทะลุหัวใจ กระบี่บินของเซียนกระบี่ นอกจากจะทำร้ายคนแล้ว ปราณกระบี่ที่ตกค้างอยู่ในช่องโพรงลมปราณของศัตรูก็ยิ่งเป็นปัญหาใหญ่เทียมฟ้า ต่อให้เลี่ยจี่และเขาหมี่อวี้จะถูกเซียนกระบี่คนอื่นดูแคลนแค่ไหน แต่เลี่ยจี่โจมตีเต็มกำลังในระยะประชิดเช่นนี้ อีกทั้งเฉินผิงอันไม่ได้มีการป้องกันใดๆ เลย ยื่นมือออกไปรับกาเหล้าที่มากพอจะเอาชีวิตเขาได้เต็มมือแบบนี้ หมี่อวี้จึงขอแค่ว่าเฉินผิงอันจะไม่ตายก็พอ!

ต่อให้เสียหม่านเทียนกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของหมี่อวี้จะปรากฏตัวช้ากว่าเสี้ยวหนึ่ง แต่ก็ยังสามารถใช้ปลายกระบี่พุ่งชนหางกระบี่ ‘ดอกไม้ไฟ’ ได้ ทำให้ปลายกระบี่ของฝ่ายหลังเอียงลง เบี่ยงตัวห่างจากหัวใจไปหลายส่วน

ขณะเดียวกันหมี่อวี้ก็เดินออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ชักกระบี่ออกจากฝัก หมายจะฟันเลี่ยจี่ที่เรียกกระบี่บินออกมาพร้อมร่างที่พุ่งทะยานมาด้านหน้า

กระบี่พกของหมี่อวี้มีระดับขั้นสูงมาก แน่นอนว่าต้องยกคุณความชอบให้หมี่ฮู่ผู้เป็นพี่ชายที่นำมามอบให้ ส่วนเลี่ยจี่นั้นทั้งไร้คู่บำเพ็ญตน ยิ่งไม่มีผู้อาวุโสในตระกูล กระบี่พกจึงเป็นแค่กระบี่ยาวธรรมดาเล่มหนึ่งที่หอกระบี่สร้างขึ้นเท่านั้น

พอกระบี่บินดอกไม้ไฟของเลี่ยจี่ถูกกระบี่บินของหมี่อวี้เปลี่ยนทิศทางการโคจรไปได้เล็กน้อย

เฉินผิงอันก็ประกบสองนิ้วทำมุทรา ไม่มีชุดคลุมอาคมจินหลี่คุ้มกันกาย เวลานี้เขาสวมชุดคลุมอาคมสีเขียวของจวนหนิง บวกกับชุดคลุมอาคมที่หอภูษาสร้างขึ้นซึ่งสวมเป็นตัวนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งชุดคลุมอาคมตัวในที่ประกายแสงอัญมณีไหลเวียนวน ริ้วคลื่นกระเพื่อมเป็นระลอก สุดท้ายก่อตัวกันเป็นยันต์สีทองที่ล่องลอยแผ่นหนึ่ง นั่นก็คือยันต์กักกระบี่

เพียงแต่ว่าอยู่ใกล้กับเลี่ยจี่ผู้นั้นมากเกินไป และการเรียกกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตออกมาของเลี่ยจี่ครั้งนี้ก็ไม่มีการเก็บออมใดๆ กระบี่บินรุดหน้าไปอย่างไม่มีอะไรมาฉุดรั้ง สองกระบี่ปะทะกัน หลังจากแสงกระบี่ระเบิดแตกแล้วก็ปลดปล่อยกลุ่มแสงสว่างแสบตากลุ่มใหญ่อยู่เบื้องหน้าเฉินผิงอัน ลำพังเพียงแค่สะเก็ดดอกไม้ไฟ และสะเก็ดแสงเรืองรองที่สาดกระเซ็นออกมาก็ทำให้ชุดคลุมอาคมจากหอภูษาที่เฉินผิงอันสวมอยู่ชั้นนอกระเบิดแตกเป็นผุยผง กระบี่บินดอกไม้ไฟผลุบหายเข้าไปในยันต์กักกระบี่สีทองแผ่นนั้น ตัวยันต์ปรากฎรอยร้าวมีลางว่าจะกลายเป็นเศษเถ้าถ่าน เห็นได้ชัดว่ากระบี่บินหมายจะพุ่งทะลุผ่ายันต์ออกไปให้ได้ในรวดเดียว

มียันต์กักกระบี่ช่วยถ่วงเวลาการโจมตีของกระบี่บินให้เล็กน้อย เฉินผิงอันจึงเรียกยันต์ย่อพื้นที่แผ่นหนึ่งออกมา ถอยกรูดห่างไปหลายสิบจั้ง

เรื่องเดียวที่เฉินผิงอันพอจะทำได้ก็คือเรียกยันต์มาเพิ่มเพื่อหลบหนีเอาชีวิตรอดเท่านั้น

กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของเซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบสองเล่มตามติดกันมาเป็นเงา เพียงแต่ว่าเสียหม่านเทียนมาเพื่อช่วยคน กระบี่บินดอกไม้ไฟมาเพื่อฆ่าคน

ดอกไม้ไฟมีความเร็วในการไล่ตามสูงอย่างถึงที่สุด ปลายกระบี่จึงแทงเข้าไปตรงด้านล่างห่างจากหัวใจเฉินผิงอันไปหนึ่งชุ่น

นี่ก็คือการโจมตีด้วยกระบี่บินของเซียนกระบี่ในระยะประชิด

วิธีการที่อำมหิตยิ่งกว่านั้นอยู่ที่เลี่ยจี่ไม่เพียงแต่ไม่เก็บกระบี่บิน กลับกันยังเดิมพันด้วยรากฐานมหามรรคาของตัวเอง ให้กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่ระเบิดออกโดยตรง

กระบี่ของหมี่อวี้ฟันลงบนบ่าของเลี่ยจี่ ตวัดคว้านลงเป็นแนวโค้ง ผ่าร่างกายที่แข็งแกร่งของผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนนี้ให้ขาดออกเป็นสองท่อน

จิตหยินของเลี่ยจี่ออกจากช่องโพรงลมปราณ ทิ้งร่างจริงเอาไว้ไม่สนใจ ใช้กระบี่ยาวของหอกระบี่ฟันเข้าที่ศีรษะของใต้เท้าอิ่นกวานคนใหม่ผู้นั้น

และหลังจากที่กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตระเบิดอยู่ในร่างของใต้เท้าอิ่นกวานหนุ่มผู้นี้แล้ว จิตหยินของเลี่ยจี่ก็ติดร่างแหเดือดร้อนไปกับวิธีการของตัวเองด้วย จิตหยินเดินทางไกลที่อ่อนแอกว่าร่างจริงมาก ราวกับอาบอยู่ท่ามกลางแสงเจิดจ้าของกระบี่เสี้ยวสุดท้ายในชีวิตนี้ของเลี่ยจี่ ทั้งคนทั้งกระบี่ ทั้งมหามรรคาและชีวิต พากันแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นควันไปทั้งอย่างนี้

หมี่อวี้เรียกกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตกลับคืน ในมือถือกระบี่ยาวค้างอยู่นานไม่สอดเข้าฝักเสียที

เพราะหมี่อวี้รู้ดีว่า ตนถูกเจ้าเลี่ยจี่ที่วิปลาสผู้นี้ทำร้ายได้อย่างอเนจอนาถนัก

นับแต่นี้ไปจะถูกโยนไปในคุกของเฒ่าหูหนวกหรือไม่ ก็ยังต้องดูที่ว่าน้ำหนักขอบเขตเซียนเหรินของหมี่ฮู่ผู้เป็นพี่ชายมีมากพอหรือไม่แล้ว

ลู่จือรีบขี่กระบี่มาหา สีหน้าเขียวคล้ำ ไม่แม้แต่จะมองหมี่อวี้ที่จิตวิญญาณหลุดหายออกจากร่าง เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด “เจ้ามันสมกับเป็นเศษสวะจริงๆ!”

ลู่จือรีบร่ายมุทรา พยายามจะเก็บรวบรวมเศษซากจิตวิญญาณของอิ่นกวานหนุ่มเอาไว้ พยายามหาโอกาสรอดชีวิตให้แก่เฉินผิงอัน

เพียงแต่ว่าไร้ความหมาย

กระบี่นี้ของเลี่ยจี่ เด็ดขาดเกินไป

ลู่จือหันหน้าไปมองทางกระท่อมที่อยู่ห่างไปไกล ใช้เสียงในใจสอบถามเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโส

เฉินชิงตูเอ่ย “ให้โฉวเหมียวเลือกผู้ฝึกกระบี่สามคนเข้าร่วมสายอิ่นกวานพร้อมกับเขา”

ลู่จือกล่าวอย่างเดือดดาล “แค่นี้น่ะหรือ?!”

เฉินชิงตูตอบกลับมาประโยคหนึ่งว่า “เจ้าลู่จือยังมีหน้ามาถามข้าอีกรึ?”

ลู่จือกล่าวอย่างเดือดดาล “หรือจะให้ข้าเดินเตร็ดเตร่ตามเฉินผิงอันไปทั่ว? ความปลอดภัยของผู้ฝึกกระบี่คนอื่นๆ ในสายอิ่นกวานล่ะ จะทำอย่างไร? จะจัดการกับหมี่อวี้อย่างไร? ฆ่าทิ้งเลยไหม?!”

เฉินชิงตูกล่าว “เอาไว้ค่อยว่ากัน”