กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 633

หลิวเสี้ยนหยางจ้องเป๋งมองเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันถาม “มีตรงไหนไม่ถูกหรือ?”

หลิวเสี้ยนหยางยิ้มกล่าว “เจ้าคิดออกนอกประเด็นไปแล้วหรือเปล่า ใครบอกว่าถามกระบี่จะต้องทำสำเร็จในครั้งเดียว? วันนี้ข้าทิ่มก้นคนเขาหนึ่งกระบี่ เห็นท่าไม่ดีก็รีบเผ่นหนี พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ แทงเป้าคนเขาหนึ่งที นี่ก็คือการถามกระบี่เหมือนกันไม่ใช่หรือ? จำเป็นต้องเป็นอย่างที่เจ้าพูดคือฆ่าคนเขาให้ตายคราวเดียวยังไม่พอ แม้แต่จิตแห่งกระบี่และจิตใจคนก็ยังต้องทำลายจนแหลกสลายไปด้วยหรือ? เฉินผิงอัน เป็นคนบนภูเขาแล้วก็เลยรักหน้าตาขนาดนี้เชียว? เรื่องประเภทที่ว่าตายก็ยังต้องมีเกียรติ ตอนมีชีวิตเลยลำบาก ข้าจำได้ว่าเจ้าและข้าไม่เคยเป็นคนแบบนี้ ไม่เคยทำการค้าที่ขาดทุนอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่หรือ? ข้าหลิวเสี้ยนหยางเป็นคนอย่างไร เจ้าไม่รู้หรือ? แม้ว่าอาจพูดจาไม่มีสาระ แต่ลงมือทำอะไรขึ้นมาก็น่าจะพอเชื่อถือได้กระมัง?”

หลิวเสี้ยนหยางหุบยิ้ม “ไม่ว่าเจ้าทำอะไร บอกกับตัวเองว่าเพียงเจ้าคิดว่าไม่ผิดๆ ก็แสดงว่ามีแค่ไม่ผิดจริงๆ หรือ? ผิดแล้ว เจ้าก็แค่กำลังทำเรื่องที่ดีที่สุดโดยที่ตัวเองคิดไม่ถึงก็เท่านั้น คนอย่างข้าต่างหากที่ถึงจะเรียกว่ากึ่งเลอะเลือนกึ่งฉลาด ไม่หวังความสมบูรณ์แบบ สามารถรับมือกับตัวเองได้ก็สามารถรับมือกับคู่ต่อสู้ได้ ใช้ชีวิตแต่ละวันผ่านไปอย่างเลอะเลือน หรือคิดเล็กคิดน้อยก็ล้วนเป็นการใช้ชีวิต สบายใจก็ผ่านไปได้ ย่ำแย่ก็ผ่านไปได้ แล้วจะใช้ชีวิตที่ย่ำแย่ให้ผ่านไปอย่างสบายใจได้อย่างไร เจ้าต้องหัดเรียนรู้จากข้าให้มากๆ ไม่ได้บอกว่าเจ้าผิด หากพูดกันแค่เรื่องผิดถูก เจ้าต้องถูกมากกว่าข้าอยู่แล้ว แบบนี้ดีมาก แต่คนคนหนึ่งน่ะ บางครั้งก็ต้องแอบอู้ให้ตัวเองมีเวลาได้หายใจหายคอบ้าง หลักการเหตุผลเช่นนี้ไม่มีเอ่ยถึงในตำรา แต่ปีนั้นที่ข้ายังไม่ได้เรียนหนังสือ ข้าก็เข้าใจได้แล้ว เพียงแต่ไม่เคยมีโอกาสได้บอกกับเจ้าก็เท่านั้น”

เฉินผิงอันอึ้งตะลึงไปนานอย่างที่หาได้ยากยิ่ง

หลิวเสี้ยนหยางยิ้มกล่าว “เจ้าขี้มูกยืดน้อยไม่ใช่เจ้าขี้มูกยืดน้อยอีกแล้ว แต่นายท่านใหญ่หลิวของเจ้ายังคงเป็นนายท่านใหญ่หลิวของเจ้าอยู่นี่นา”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้ว”

หลิวเสี้ยนหยางส่ายหน้า “ไม่ใช่เข้าใจแล้ว ต้องจำไว้ด้วย”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “แล้วแต่เจ้าเลย”

คนทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกันในเรือยันต์

ชีวิตคนมีการจากลามากมาย

กลัวก็แต่ลมฤดูใบไม้ผลิบุปผาฤดูใบไม้ร่วง พบเจอและแยกย้ายช่างง่ายดายนัก หวังเห็นบุปผาฤดูใบไม้ผลิแสงจันทร์ฤดูใบไม้ร่วง การพบกันใหม่อีกครั้งไม่ยากเย็น

หลิวเสี้ยนหยางเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะขยิบตาเอ่ยว่า “นั่นหรือยัง?”

เฉินผิงอันทำหน้าสงสัย

หลิวเสี้ยนหยางกวาดตามองไปรอบด้าน เห็นว่าไม่มีใครจึงเอานิ้วสองข้างจิ้มกันเบาๆ

เฉินผิงอันรีบปัดมือหลิวเสี้ยนหยางทิ้งทันที กดเสียงต่ำเอ่ยว่า “เจ้าอยากตายหรือไร อยากตายก็อย่าลากข้าไปตายด้วย!”

หลิวเสี้ยนหยางอึ้งตะลึง “ยังไม่เคยจับมือกันอีกหรือ? ข้าคนนี้อ่านตำรามาไม่มาก ทว่าก็เป็นคนซื่อตรงมาตั้งแต่เด็ก เจ้าอย่าได้หลอกข้าเชียว”

เฉินผิงอันเหมือนถูกห้าอสนีผ่าหัว

ใบหน้าหลิวเสี้ยนหยางเต็มไปด้วยแววเวทนา “อนาถยิ่งกว่าข้าเสียอีก ไม่ใช่คนโสดแต่น่าสงสารยิ่งกว่าคนโสด”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เจ้าไปหาว่าที่พี่สะใภ้ข้ามาให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูดถึงเรื่องนี้”

หลิวเสี้ยนหยางส่ายหน้า ทิ้งตัวไปด้านหลัง นอนอยู่บนเรือ “อยากจะหาสตรีที่รูปโฉมงดงามทำให้ข้าน้ำลายสอได้ ยากนัก”

เรือยันต์มาจอดตรงหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หลบร้อน

ตามกฎของสายอิ่นกวาน ไม่ว่าคนนอกคนใดก็ห้ามเข้าไปในตำหนักโดยพลการ

คนทั้งสองพลิ้วกายลงบนพื้น เฉินผิงอันเก็บเรือยันต์ใส่ไว้ในชายแขนเสื้อ หลิวเสี้ยนหยางไม่ได้ทะยานลมจากไปทันที

หลิวเสี้ยนหยางยืนอยู่ตรงหน้าเฉินผิงอัน ช่วยจัดคอเสื้อให้เขา ก่อนจะตบไหล่เฉินผิงอันแล้วพยักหน้าเอ่ยว่า “ไปล่ะ ยามที่ข้าไม่อยู่ เจ้าก็อย่าเอาแต่ดูแลคนอื่น จำไว้ว่าต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “เจ้าเองก็ระวังตัวให้มาก”

หลิวเสี้ยนหยางเพิ่งจะหมุนตัวกลับ เฉินผิงอันก็โยนตราประทับชิ้นหนึ่งไปให้ “มีอยู่ชิ้นเดียว เก็บเอาไว้ให้ดีล่ะ ไม่แน่ว่าวันหน้าอาจขายได้ราคาสูงเทียมฟ้า”

หลิวเสี้ยนหยางไม่แม้แต่จะมองดู เก็บใส่ชายแขนเสื้อแล้วก็ทะยานลมจากไป