กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 634

เว่ยจิ้นดื่มเหล้าเพียงลำพัง ยังคงเป็นเหล้าที่แพงที่สุดของร้านที่ชอบต้มตุ๋นคนร้านนั้น เหล้าหนึ่งกาหนึ่งเหรียญเงินร้อนน้อย

วันนี้ทุกคำพูดของทุกคนล้วนมีข้อพิถีพิถัน คิดจะพูดคุยเรื่องในวันวานกับคนบ้านเดียวกันก็ไม่มีปัญหา แต่ต้องเอ่ยเนื้อหาที่เขียนไว้บนกระดาษในมือให้จบก่อนค่อยว่ากัน

ไม่อย่างนั้นอยู่ดีๆ เว่ยจิ้นจะมาพูดเรื่องที่ตัวเองกำลังจะฝ่าทะลุขอบเขตอันน่าเบื่อกับพ่อค้าสองคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตนเลยได้อย่างไร

แต่เรื่องที่เขาคิดอยากจะถามกระบี่กับเทียนจวินเซี่ยสือนั้น กลับเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน

ในเรือนที่ใหญ่ที่สุดของเรือนชุนฟานล้วนเป็นผู้รับผิดชอบดูแลเรือข้ามฟากของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง

เมื่อเทียบกับบรรยากาศแปลกประหลาดเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายสังหารของเรือนทวีปอื่นแล้ว ผู้ฝึกตนที่เป็นพ่อค้าของที่นี่ แต่ละคนมีสีหน้าผ่อนคลายสบายอารมณ์ และยังมีผู้ฝึกตนขอบเขตหยกดิบอายุมากอีกสองคนอย่างอู๋ฉิว ถังเฟยเฉียนที่มาเฝ้าพิทักษ์เรือข้ามทวีปของสำนักด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สวมตำแหน่งผู้ดูแลอะไร เพราะถึงอย่างไรการทำเช่นนั้นก็เป็นการลดทอนคุณค่าในตัวเองมาเกินไป อู๋ฉิวก็ยิ่งเป็นผู้ฝึกกระบี่ เคยเห็นคลื่นลมมรสุมมาจนชินชาแล้ว เทพเซียนผู้เฒ่าทั้งสองท่านนั่งข้างกัน พูดจาปราศรัยยิ้มแย้ม เสียงที่พูดคุยไม่เบาเลยทีเดียว

นอกจากจะเป็นเพราะสถานะคนของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางแล้ว ยังเป็นเพราะคนของกำแพงเมืองปราณกระบี่ที่มารับรองแขกอยู่ที่นี่มิอาจข่มพวกเขาได้เลย

ก็แค่หมี่อวี้เซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนหนึ่งเท่านั้น ถึงอย่างไรก็ยังห่างชั้นกับน่าหลันเซาเหว่ยเซียนกระบี่ผู้เฒ่าที่คาดการณ์ไว้ถึงสองขอบเขต

บวกกับเซียนกระบี่ขู่เซี่ยแห่งราชวงศ์เส้าหยวนบ้านตัวเอง เขาจะช่วยใครกันแน่ ยังบอกได้อยาก เหตุใดกำแพงเมืองปราณกระบี่ถึงได้ส่งสองคนนี้มารับรองแขกกันนะ?

นี่แสดงให้เห็นว่า คืนนี้เรือนชุนฟานไม่มีทางเกิดคลื่นมรสุมใหญ่อะไรได้แน่นอน

ผู้ฝึกตนเฒ่าห้าขอบเขตบนสองคนอย่างอู๋ฉิวและถังเฟยเฉียนพอจะคลายใจได้หลายส่วน แล้วยังมองประเมินหมี่อวี้กับผู้ฝึกตนหญิงก่อกำเนิดคนหนึ่งด้วยสายตามีเลศนัย ฝ่ายหลังรูปโฉมงดงามยิ่งนัก แต่ดันมาเป็นผู้ดูแลเรือข้ามฟากที่ภาระงานระหกระเหิน เหน็ดเหนื่อยแต่ไม่ได้ผลประโยชน์เช่นนี้ เพราะอะไร? ก็ยังไม่ใช่เพราะติดกับความรักซึ่งเป็นกับดักชั้นต่ำหรอกหรือ คนรักเดียวใจเดียวดันมาชอบคนเจ้าชู้หลายใจ หายนะแท้ๆ จะต้องลำบากตัวเองเช่นนี้ไปไย ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางมีวีรบุรุษมากมายดุจก้อนเมฆ ไยต้องมาลุ่มหลงหมี่อวี้ผู้นี้ หากจะบอกว่าหมี่อวี้สามารถออกจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ ยินดีจะผูกสมัครเป็นคู่บำเพ็ญตนกับนาง ก็ถือว่าสตรีผู้นี้ได้ป่ายปีนกิ่งไม้สูงแล้ว ทว่าถึงแม้หมี่อวี้จะทิ้งเยื่อใยให้สตรีเรี่ยราด แต่ถึงอย่างไรก็เป็นเซียนกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ จะไปอยู่ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางได้อย่างไร?

เซียนกระบี่ขู่เซี่ยไม่ถนัดเรื่องการพูดคุย

ตามคำสั่งที่คนผู้นั้นกำชับมาไว้ล่วงหน้าก็ไม่จำเป็นต้องให้ขู่เซี่ยพูดอะไรมากเช่นกัน เขานั่งอยู่ตรงนี้ก็แค่มานั่งอยู่เป็นเพื่อนแขกเท่านั้นจริงๆ

อู๋ฉิวหันหน้ามายิ้มถามเซียนกระบี่ขู่เซี่ยที่นั่งอยู่ด้านข้าง “เหตุใดเยี่ยนหมิงและน่าหลันไฉ่ฮ่วนถึงได้ไม่ปรากฎตัวล่ะ? หรือว่าอยู่ในห้องโถงกลาง รอให้พวกเราดื่มชาเสร็จ?”

เซียนกระบี่ขู่เซี่ยส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน”

อู๋ฉิวพยักหน้ารับ “ไม่รีบร้อน”

เป็นเซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบเหมือนกัน แต่เซียนกระบี่ขู่เซี่ยกลับมีสถานะพิเศษที่พาให้ผู้คนอิจฉาตาร้อนเพิ่มเข้ามา ไม่ว่าใครก็มิกล้าดูแคลน

ศิษย์หลานของโจวเสินจือหนึ่งในสิบคนของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง

และไม่ว่าอาจารย์โจวจะดูแคลนศิษย์หลานที่ ‘โง่เขลาเกินเยียวยา’ ผู้นี้แค่ไหน ก็ไม่ควรเป็นเหตุผลให้คนนอกอย่างพวกเขาดูถูกเซียนกระบี่ขู่เซี่ยตามไปด้วย

ยิ่งเป็นคนดีอย่างเซียนกระบี่ขู่เซี่ยก็ยิ่งไม่ควรไปมีเรื่องผูกปมแค้นกับเขา

ดังนั้นหากมองเช่นนี้ คราวนี้กำแพงเมืองปราณกระบี่ให้ขู่เซี่ยออกหน้า รับผิดชอบมาต้อนรับพวกเขา ก็ถือว่าเป็นวิธีการอันยอดเยี่ยมที่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

เพียงแต่ว่าหลังจากนี้ทั้งสองฝ่ายจะปล่อยกลเม็ดเด็ดพรายในเรื่องเงินๆ ทองๆ หน้าตาของเซียนกระบี่ขู่เซี่ยคงใช้ไม่ได้ผลสักเท่าไรแล้ว เพราะถึงอย่างไรเซียนกระบี่ขู่เซี่ยก็ไม่ใช่โจวเสินจือ

ขู่เซี่ยถอนหายใจอยู่ในใจ

อีกเดี๋ยวพอได้เจอกับคนหนุ่มผู้นั้นก็ถึงคราวที่พวกเจ้าต้องปวดหัวกันบ้างแล้ว

เซียนกระบี่ขู่เซี่ยที่อารมณ์ซับซ้อนถึงขั้นรู้สึกว่าหากปีนั้นคนที่เป็นตัวแทนกำแพงเมืองปราณกระบี่มารับมือกับบรรพบุรุษของถ้ำซานสุ่ยแห่งฝูเหยาทวีปในอนาคตผู้นั้นไม่ใช่เซียนกระบี่ผู้เฒ่าน่าหลันเซาเหว่ย แต่เป็นคนหนุ่มที่เวลานี้น่าจะอยู่ในห้องโถงกลางของเรือนชุนฟาน ก็ควรต้องมีการงัดข้อกันบ้างแล้ว เพราะเซียนกระบี่ขู่เซี่ยมิอาจจินตนาการได้เลยว่าจะมีวันที่หลินจวินปี้ยินยอมอยู่เบื้องล่างคนอื่น

สตรีก่อกำเนิดผู้นั้นใช้ริ้วคลื่นเสียงในใจเอ่ยกับหมี่อวี้ “หมี่อวี้ เจ้าต้องได้จ่ายค่าตอบแทนแน่ ข้ายอมให้สำนักลงโทษหลังจบเรื่อง แต่ก็ต้องทำให้เจ้าขายหน้าให้จงได้ แล้วนับประสาอะไรกับที่ในอนาคตก็ไม่แน่เสมอไปว่าข้าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนใดๆ แต่เจ้าไม่มีทางลอยตัวไปได้แน่”

กล่าวมาถึงตรงนี้ ในถ้อยคำของสตรีก็แฝงไว้ด้วยเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจ “ไม่ใช่กรรมไม่ตามสนอง เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น ประโยคนี้ช่างกล่าวได้ดีจริงๆ หมี่อวี้ เจ้าเองก็คงคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้เหมือนกันกระมัง?!”

หมี่อวี้หันไปมองสตรีผู้นั้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดระคนเสียดายสุดแสน ใช้เสียงในใจเอ่ยถ้อยคำจากความรู้สึกอันลึกล้ำ เพียงแต่เสียงในใจนั้นกลับเป็นเสียงกระซิบแผ่วต่ำที่เป็นเอกลักษณ์ของหมี่อวี้ “นึกไม่ถึงว่าแม่นางที่ในปีนั้นนิสัยอ่อนโยนจะกลายเป็นคนไม่น่ารักแบบนี้แล้ว ต้องโทษข้าจริงๆ”

สตรีบื้อใบ้ ใบหน้ายิ่งฉายความเดือดดาล ทว่าหัวใจกลับสั่นไหว คำพูดร้อยพันมารออยู่ตรงริมฝีปาก แต่ราวกับว่าถูกนางขบจนแหลกสลายกลายเป็นผุยผงไปแล้ว จึงพูดอะไรไม่ออกอีกแม้แต่ครึ่งคำ

ชอบคนคนหนึ่ง อีกทั้งตัวเองยังเป็นฝ่ายที่มีความรู้สึกลึกล้ำยิ่งกว่า พออีกฝ่ายไม่ชอบตนกลับคืน ก็ราวกับว่าชีวิตนี้ชาตินี้จะไม่มีโอกาสชนะอีกแล้ว

หมี่อวี้ไม่เอ่ยอะไรอีก มองนางด้วยสีหน้าหม่นหมอง จากนั้นก็เคลื่อนสายตาออกไปราวกับว่าใช้หางตาเหลือบมองนาง ทั้งสามารถมองเห็นนาง แต่กระนั้นก็ไม่กล้ามองนางให้เต็มตา

ทางฝั่งห้องโถงกลางของเรือนชุนฟาน

คนหนุ่มผู้นั้นเอนตัวพิงกรอบประตู ตรงเอวห้อยแผ่นหยกเก่าแก่แผ่นหนึ่ง

เยี่ยนหมิงและน่าหลันไฉ่ฮ่วนที่อยู่ในห้องนั่งลงเรียบร้อยแล้ว คนทั้งสองต่างก็ไม่ได้นั่งบนตำแหน่งประธานที่อยู่ด้านข้างโต๊ะสี่เซียน ไม่เพียงเท่านี้ ตำแหน่งที่นั่งของผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดทั้งสองท่านยังค่อนไปทางด้านหลังอีกด้วย

ในใจของน่าหลันไฉ่ฮ่วนกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่เยี่ยนหมิงกลับไม่ได้คิดอะไรมาก

ก่อนหน้านี้นางถูกเจ้าคนที่พูดจาเหลวไหลได้เต็มปากเต็มคำผู้นั้นหลอกเอา หลังจบเรื่องน่าหลันไฉ่ฮ่วนจึงไปรายงานรายละเอียดกับน่าหลันเซาเหว่ย ผลคือถูกบรรพบุรุษบ้านตนมองด้วยสายตามองคนโง่อยู่นานเป็นครึ่งๆ วัน ด้วยความโมโห น่าหลันไฉ่ฮ่วนจึงคิดจะล้มเลิกเรื่องที่ทั้งสองฝ่ายพูดคุยตกลงกันเรียบร้อยแล้ว คิดไม่ถึงว่าบรรพบุรุษกลับบอกให้นางปล่อยไป คุยอะไรไปบ้างก็ทำไปอย่างนั้น

เจ้าของเรือนชุนฟานอย่างเซียนกระบี่เส้าอวิ๋นเหยียน เวลานี้ยืนอยู่ข้างกายกับคนหนุ่มที่นอกประตู

ไม่ถือสาสักนิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเป็นนกพิราบที่มายึดรังนกกางเขนหรือไม่

คนทั้งสองที่เพิ่งพบเจอกันเป็นครั้งแรกกำลังคุยกันเรื่องขิงหลิวจิ่งหลงแห่งอุตรกุรุทวีปกับเทพธิดาหลูสุ้ยแห่งภูเขาสุ่ยจิง พูดคุยกันถูกคอยิ่งนัก

เส้าอวิ๋นเหยียนบอกว่าหลิวจิ่งหลงมีความหวังบนมหามรรคา ในอนาคตอาจจะได้กลายเป็นเซียนกระบี่ขอบเขตบินทะยานคนแรกของอุตรกุรุทวีป

คนหนุ่มก็บอกว่าเทพธิดาหลูอ่อนโยนน่าประทับใจ เข้าอกเข้าใจผู้อื่นเป็นอย่างดี เหมาะสมกับหลิวจิ่งหลงราวกับกิ่งทองใบหยก แล้วก็ถือโอกาสเอ่ยชื่นชมอาจารย์ผู้ถ่ายทอดมรรคาของเทพธิดาหลูไปหลายคำด้วย

เส้าอวิ๋นเหยียนไม่สนใจว่าคนพูดจริงใจหรือไม่ ตลอดเวลาหลายร้อยปีมานี้ ต่อให้เป็นถ้อยคำที่เอ่ยตามมารยาท แต่ได้ฟังแล้วก็ดีเหมือนกัน

หิมะใหญ่เท่าขนห่านในภูเขาห้อยหัวครั้งนี้ไม่เคยหยุดชะงักเลยแม้แต่เค่อเดียว