กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 647

สถานการณ์ที่สามารถทำให้หนิงเหยารู้สึกว่าผิดปกติได้ ขอแค่เตี๋ยจ้างและต่งถ่านดำไม่ได้เสียสติก็ล้วนจำเป็นต้องระมัดระวัง และปฏิบัติต่อเรื่องนั้นอย่างจริงจัง

เฉินซานชิวและเยี่ยนจั๋วต่างก็ชอบใช้กระบี่พกของตัวเองอย่าง ‘จิงซู’ และ ‘จื่อเตี้ยน’ แทนกระบี่บิน

นอกจากกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของใครของมันแล้ว ทิศทางการโคจรของกระบี่พกทั้งสองเล่มนี้ต่างก็มีกฎเกณฑ์อย่างมาก กระบี่ยาวจิงซูจะอยู่ที่ความสูงประมาณช่วงเอว มีเฉินซานชิวเป็นใจกลาง บินห่างออกไปเป็นวงใหญ่ประมาณสองลี้ ส่วนจื่อเตี้ยนเล่มนั้นของเยี่ยนจั๋วจะบินอยู่ที่ความสูงประมาณลำคอของบุรุษทั่วไป จากนั้นจึงวาดออกไปเป็นวงกลม กระบี่ยาวทั้งสองเล่มไม่ปะทะกันเอง หากมีเผ่าปีศาจที่อาศัยโชคดี พละกำลังอันแข็งแกร่ง หรือไม่ก็สมบัติอาคมติดกายโชคดีบุกเข้ามาในวงล้อมได้ คนทั้งสองก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจแม้แต่น้อย ล้วนยกหน้าที่ให้หนิงเหยากับฟ่านต้าเช่อเป็นคนจัดการ เรียบง่ายตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง

ส่วนเถ้าแก่ใหญ่เตี้ยจ้างที่ ‘สนหัวไม่สนเป้า’ กับต่งถ่านดำที่ ‘กระเหี้ยนกระหือรือฟันคน’ ค่ายกลกระบี่วงกลมของเยี่ยนจั๋วกับเฉินซานชิวก็คร้านจะสนใจเจ้าสองคนเบื้องหน้านั่น

ถึงอย่างไรหากมีเรื่องไม่คาดฝันจริงๆ หนิงเหยาที่เป็นคนคุมสถานการณ์ใหญ่ก็จะลงมือจัดการเอง

เดิมทีเฉินซานชิวยังมีกระบี่อวิ๋นเหวินอีกหนึ่งเล่ม แต่ให้ฟ่านต้าเช่อยืมไปแล้ว

กระบี่พกที่ระดับขั้นสูงอย่างถึงที่สุดพวกนี้ล้วนเป็นกระบี่ดีที่อาเหลียงยืมมาจากป๋ายอวี้จิงจำลองของราชวงศ์ต้าหลี

มีเพียงฮ่าวหรันชี่เล่มนั้นที่วิญญูชนลัทธิขงจื๊อที่เตี๋ยจ้างชอบนำกลับไปยังใต้หล้าไพศาล

หนิงเหยาเอ่ยอีกว่า “น่าจะมีการซุ่มโจมตี อีกเดี๋ยวข้าจะถ่วงเวลาพวกคนที่ขอบเขตสูงที่สุดเอาไว้ พวกเจ้าถอยกลับไปอย่างวางใจ”

น้ำเสียงนี้ฟังง่ายๆ สบายๆ ไม่ต่างจากเวลาที่นางพูดคุยยามปกติ แต่มีเพียงเตี๋ยจ้างที่เป็นสตรีเหมือนกันเท่านั้นที่พอจะจับเบาะแสบางอย่างได้

หนิงเหยาซุกซ่อนความไม่พอใจเล็กๆ เอาไว้

เตี๋ยจ้างเองก็จนใจเหมือนกัน นับตั้งแต่ที่ผู้ฝึกกระบี่ทุกคนของสายอิ่นกวานย้ายไปที่คฤหาสน์หลบร้อน ก็นานมากแล้วที่อิ่นกวานหนุ่มไม่เคยปรากฎตัวบนหัวกำแพงเลย

แม้แต่เรื่องที่ฟ่านต้าเช่อเลื่อนขั้นเป็นผู้ฝึกกระบี่โอสถทองได้อย่างไม่ง่าย เขาก็ไม่มาร่วมดื่มเหล้าเลี้ยงฉลอง ต้องรู้ว่าคนแรกที่ฟ่านต้าเช่ออยากจะบอกข่าวดีนี้ไม่ใช่สหายรักอย่างเฉินซานชิวแล้ว

หนิงเหยากวาดตามองรอบด้าน สถานการณ์ทางการสู้รบไม่มีอะไรผิดปกติ เพราะถึงอย่างไรสี่ด้านแปดทิศก็ล้วนมีแต่กองทัพใหญ่เผ่าปีศาจที่แน่นขนัด

หนิงเหยาขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยเตือนฟ่านต้าเช่อให้ถอยกลับไปก่อน จากนั้นค่อยให้เตี๋ยจ้างและต่งฮว่าฝูที่อยู่ด้านหน้าสุดช่วยคุมหลังให้ฟ่านต้าเช่อ ป้องกันไม่ให้ฟ่านต้าเช่อตกไปอยู่ในวงล้อมของกองทัพใหญ่ ส่วนตัวนางเองถอยกลับไปช้ากว่าเฉินซานชิวและเยี่ยนจั๋วหน่อยก็ไม่เป็นไร เฉินซานชิวมีชุดคลุมอาคมและยันต์ช่วยชีวิตอยู่ติดตัว เยี่ยนจั๋วก็ยิ่งเชี่ยวชาญวิชารักษาชีวิตรอดมาตั้งแต่เกิด สหายสองคนนี้ บางทีความเร็วในการสังหารศัตรูอาจสู้เตี๋ยจ้างกับต่งถ่านดำไม่ได้ แต่ระหว่างฆ่าคนและช่วยตัวเองกลับมีสมดุลที่ดีเยี่ยมอย่างมาก

เพียงแต่ไม่รอให้หนิงเหยาใช้เสียงในใจเอ่ยเตือน นางก็ค้นพบด้วยความตกตะลึงเล็กน้อยว่าฟ่านต้าเช่อขี่กระบี่ทะยานตัวขึ้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เป็นฝ่ายถอยกลับทิศเหนือด้วยตัวเอง

ในใจหนิงเหยาอัดอั้นเล็กน้อย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฟ่านต้าเช่อหัวไวขนาดนี้?

ไม่เพียงแค่นี้ ฟ่านต้าเช่อยังถูกเด็กหนุ่มที่ขี่กระบี่มาถึงอย่าง ‘โงนเงน’ ชนเข้าอย่างจัง อีกฝ่ายหลบสมบัติอาคมและอาวุธวิเศษจากกองทัพใหญ่เผ่าปีศาจอย่างหวุดหวิดเสี่ยงอันตรายมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายคนผู้นั้นรั้งแขนของฟ่านต้าเช่อเอาไว้ หัวเราะร่าพลางตะโกนว่า ‘เจ้าไปได้’ แล้วเหวี่ยงแขนขว้างฟ่านต้าเช่อออกไปเต็มแรง เท้าหนึ่งยกขึ้นถีบลงบนด้ามกระบี่อวิ๋นเหวิน เป็นเหตุให้หนึ่งคนหนึ่งกระบี่ของฟ่านต้าเช่อพุ่งไปเร็วยิ่งกว่าเดิม พริบตาเดียวก็ถูกโยนห่างไปร้อยกว่าจั้ง

ฟ่านต้าเช่อผู้ฝึกกระบี่โอสถทองที่ออกจากสนามรบมาด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงเล็กน้อยขี่กระบี่จากไปไกลอย่างว่องไว ไม่ลังเลแม้แต่น้อย ไม่ว่าอะไรก็ไม่สนทั้งนั้น เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเผ่นหนีลูกเดียว

เหตุผลมีอยู่สองข้อ นั่นคือคำเรียกขานว่า ‘ต้าเช่ออ่า’ ที่ไม่ได้ยินมานาน รวมไปถึงถ้อยคำที่กระชับสั้นได้ใจความว่า ‘ยังไม่หนีอีกหรือ คิดจะเอาหัวไปส่งหรือไง?’

เวลาเดียวกันนั้นทะเลสาบหัวใจของผู้ฝึกกระบี่ทุกคนก็มีเสียงที่ทุกคนคุ้นเคยอย่างถึงที่สุดดังขึ้นด้วยน้ำเสียงรัวเร็ว “ถอยทัพไปตามลำดับ ข้ากับหนิงเหยาจะคุมหลังให้เอง เฉินซานชิวกับเยี่ยนจั๋วอยู่รับมือตรงกลาง เตี๋ยจ้าง ต่งถ่านดำรับผิดชอบเปิดทางอยู่ด้านหลังฟ่านต้าเช่อ ระหว่างพวกเราสามฝ่ายทิ้งระยะห่างกันแค่ร้อยกว่าจั้งก็พอ ห้ามห่างกว่านี้ แล้วก็ห้ามสั้นเกินไป ฝ่ายศัตรูมีกองกำลังซุ่มอยู่เป็นจำนวนมาก ตอนนี้ข้าค้นพบแค่สองจุดเท่านั้น ตำแหน่งทางตะวันออกเฉียงเหนือที่เตี๋ยจ้างอยู่ในเวลานี้ ห่างออกไปสามสิบจั้ง ตำแหน่งทิศตะวันตกเฉียงใต้ของฟ่านต้าเช่อห่างออกไปหนึ่งร้อยยี่สิบจั้ง ทุกคนระวังตัวกันเอาไว้ ฝ่ายตรงข้ามล้วนเป็นผู้ฝึกกระบี่ที่มีขอบเขตเริ่มต้นที่โอสถทอง โอกาสที่จะเป็นก่อกำเนิดมีมากที่สุด ไม่แน่ว่าอาจมีเซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบด้วย ทุกคนระวังตัวกันไว้ให้ดี”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ฝึกกระบี่ฝ่ายตรงข้ามยังคิดจะเล่นงานฟ่านต้าเช่อก่อนเพื่อล่อให้พวกเราไปช่วย ต้าเช่ออ่า วิถีโคจรของกระบี่ รบกวนเจ้าช่วยเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาหน่อย ตรงแน่วขนาดนั้น อีกฝ่ายปล่อยกระบี่บินมาลอยค้างรอ เจ้าคิดจะเอาหัวเข้าไปโหม่งชนหรือไง?”

“ซานชิว เจ้าอ้วนเยี่ยน เตรียมสมบัติอาคมก้นกรุที่มีติดตัวเอาไว้ให้พร้อม ครั้งนี้อีกฝ่ายคิดว่าจะต้องซุ่มสังหารพวกเจ้าให้จงได้ พวกนักรบเดนตายล้วนเป็นผู้ฝึกกระบี่ ย่อมไม่มีทางปล่อยให้พวกเราถอยกลับไปอย่างสบายๆ เป็นแน่ จำเอาไว้ว่าต้องปกป้องฟ่านต้าเช่อไปพร้อมกันด้วย”

คำพูดจู้จี้จุกจิกที่พร่ำพูดยาวเหยียด

เฉินผิงอันได้แต่จัดวางกองกำลังด้วยความเร็วที่มากที่สุด การคาดเดาที่มากกว่านั้นไม่จำเป็นต้องพูด

แน่นอนว่าต้องมีผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดที่เป็นนักรบเดนตายสองถึงสามคนซึ่งอำพรางตัวได้ดีอย่างถึงที่สุดรอคอยฉวยจังหวะโจมตี ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีเซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบของเผ่าปีศาจหลบอยู่ด้านในลึกยิ่งกว่า เลียนแบบเลี่ยจี่ที่ไม่สนใจชีวิตของตัวเอง คิดแต่จะส่งกระบี่ออกไปอย่างเดียวเท่านั้น

เหตุผลนั้นเรียบง่ายอย่างยิ่ง ในกลุ่มของผู้ฝึกกระบี่กลุ่มนี้ นอกจากฟ่านต้าเช่อที่เพิ่งเลื่อนเป็นโอสถทองคนใหม่แล้ว ทุกคนล้วนอยู่ในอันดับของคนที่ใต้หล้าเปลี่ยวร้างต้องสังหารให้จงได้

หนิงเหยา เฉินซานชิว ต่งฮว่าฝู เตี๋ยจ้าง เยี่ยนจั๋ว

ล้วนเป็นยอดฝีมือในช่วงเวลายิ่งใหญ่อันดีงามของกำแพงเมืองปราณกระบี่ในทุกวันนี้ทั้งสิ้น

หนิงเหยาเลิกคิ้ว มองดูเหมือนรำคาญเจ้าคนที่พร่ำพูดไม่หยุดปากผู้นั้น แต่แท้จริงแล้วในคิ้วตาคู่ที่งดงามที่สุดในใต้หล้าของนางกลับแผ่กระเพื่อมริ้วคลื่นของความยินดี เบิกบานและภาคภูมิใจ

เหมือนกับริ้วน้ำในทะเลสาบที่ถูกลมฤดูใบไม้ผลิพัดเป่าเบาๆ

‘เด็กหนุ่ม’ เรือนกายสูงเพรียวคนหนึ่งขี่กระบี่มาหยุดลอยตัวอยู่ข้างกายหนิงเหยา

นางกับเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่หนิงเหยาแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ และเฉินผิงอันแห่งใต้หล้าไพศาลอีกแล้ว

แต่ยังเป็นผู้ฝึกกระบี่กับผู้ฝึกกระบี่ที่ปรากฏตัวบนสนามรบด้วยกัน

ทุกเรื่องล้วนยากที่การเริ่มต้น เจ้าคนที่อยู่ข้างกายผู้นี้ชอบคิดมาก ดังนั้นเวลาจะทำอะไรจึงยากยิ่งกว่าการเริ่มต้นที่ยากที่สุด

แต่ขอแค่เขาเริ่มทำก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงเขาอีกแล้ว

ยกตัวอย่างเช่นชอบนาง

ยกตัวอย่างเช่นการฝึกหมัด

หรือยกตัวอย่างเช่นเป็นผู้ฝึกกระบี่ แล้วค่อยกลายเป็นเซียนกระบี่ใหญ่

หนิงเหยาใช้เสียงในใจสอบถาม “กระบี่บินแห่งชะตาชีวิต?”

เฉินผิงอันตอบรับพร้อมรอยยิ้มบางๆ “สองเล่ม”