กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 656

เวลานี้เผยเฉียนพลันนึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่พ่อครัวเฒ่าเอ่ยเตือนก่อนนางจะออกเดินทางขึ้นมาได้ อย่าทำตัวเลียนแบบอาจารย์พ่อไปเสียทุกเรื่อง เจ้าเองก็มียุทธภพของตัวเองให้ต้องเดิน หากเหมือนอาจารย์พ่อมากเกินไป อาจารย์พ่อของเจ้าก็จะไม่อาจวางใจในตัวเจ้าได้ ในสายตาของอาจารย์พ่อ เจ้าจะเป็นเด็กที่ต้องให้เขาคอยประคับประคองไปตลอดกาล

เผยเฉียนเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกว่ามีเหตุผล พอมองหวังกวงจิ่งอีกครั้ง เผยเฉียนก็เปลี่ยนบุคลิก ไม่มีท่าทางเหมือนตอนที่เอ่ยคุยกับต่งจ้งเซี่ยอีกแล้ว แต่พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เลิกคิดจะใช้อุบายกับภูเขาลั่วพั่วของข้าเสียที ข้าไม่มีทางไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องในบ้านของสกุลเว่ยแน่นอน เค่อชิงจวนอ๋องอย่างเจ้ารีบๆ ไปเสียให้พ้น ไปตั้งใจฝึกตนของเจ้าเถิด จำไว้ว่าเหตุผลของข้าจะพูดแค่รอบเดียวเท่านั้น คนอื่นพูดจาดีๆ ด้วยก็จงฟังให้ดี วันหน้าหากยังมีเจตนาไม่ซื่อคิดจะใช้ลูกไม้ตื้นๆ มาหยั่งเชิงข้าอีก…”

เผยเฉียนชูหมัดข้างหนึ่งขึ้นโบกเบาๆ “หมัดนี้ของข้าต่อยลงไป เกรงว่าเจ้าจะรับไม่ไหว”

หวังกวงจิ่งแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างจนใจว่า “ได้ยินมาว่าเซียนกระบี่เฉินท่านนั้นชอบใช้เหตุผลเป็นที่สุด ในฐานะเจ๋อเซียนครึ่งตัวและคนบ้านเดียวกันครึ่งตัว คุณหนูเผย…”

“อาจารย์พ่อเคยบอกว่าเอาคุณธรรมยิ่งใหญ่มาทำให้คนดีลำบากใจ กับพวกคนที่ชอบใช้อำนาจรังแกคนอื่น อันที่จริงสองฝ่ายนี้ไม่ได้ต่างกันเท่าไร”

เผยเฉียนกระทืบเท้าหนึ่งครั้ง พริบตาเดียวก็มาโผล่เบื้องหน้าหวังกวงจิ่ง ฝ่ายหลังหลบไม่ทัน ในใจพลันผวาพรั่นพรึง หมัดของเด็กสาวเกือบจะแนบติดหน้าผากของหวังกวงจิ่งแล้ว ห่างไปแค่ชุ่นกว่าๆ เท่านั้น

เผยเฉียนเอ่ย “ยังไม่ไปอีกรึ? หรือชอบนอนเสวยสุข ต้องรอให้คนแบกหามไป?”

กระบี่สั้นหยกขาวที่มีลักษณะเหมือนที่ทับกระดาษบนโต๊ะหนังสือของหวังกวงจิ่งมีประกายแสงไหลริน

เผยเฉียนไม่แม้แต่จะชายตามอง “คิดจะถามกระบี่กับหมัดจริงๆ หรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเคยพบเจอผู้ฝึกกระบี่และเซียนกระบี่มากี่มากน้อย?!”

หวังกวงจิ่งถอยหลังหนึ่งก้าว ยิ้มเอ่ยว่า “ในเมื่อคุณหนูเผยไม่ยินดีรับความหวังดีจากจวนอ๋อง ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถิด ภูเขาสูงสายน้ำยาวไกล ล้วนเป็นผู้ฝึกตนเหมือนกัน ไม่แน่ว่าวันหน้าอาจมีโอกาสได้เป็นเพื่อนกัน”

เผยเฉียนเก็บหมัดกลับมา ชำเลืองตามองภาพเหตุการณ์ในทะเลสาบหัวใจของหวังกวงจิ่ง บุคลิกพลันเปลี่ยนไปอีกครั้ง นางเอ่ยเสียงหนักว่า “ท่านปู่ชุยเคยบอกว่า หากผู้ฝึกยุทธออกหมัด สามารถต่อยให้น้ำสกปรกที่มีอยู่เต็มท้องของคนเลวลดจนเหลือตื้นเขิน ต่อยให้ความกล้าของคนชั่วเล็กลงได้ ถ้าอย่างนั้นก็ควรจะออกหมัดอย่างเด็ดเดี่ยว”

หวังกวงจิ่งยิ้มเจื่อน “เหตุใดคุณหนูเผยต้องบีบคั้นกันขนาดนี้ด้วย? หรือจะต้องให้ข้าโขกหัวยอมรับผิด? ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ข้าเคยมีท่าทีที่ไม่ให้ความเคารพท่านหรือ?”

เผยเฉียนเริ่มคิดไม่ตก กลัวว่าตัวเองคิดไม่ผิด แล้วก็มองไม่ผิด แต่ออกหมัดไม่รู้หนักเบา กลายเป็นว่าทำเรื่องที่ผิด

ความลำบากใจของเผยเฉียนตอนนี้เหมือนยามที่อยู่เบื้องหน้าศาลเทพวารีแม่น้ำอวี้เย่ไม่มีผิดเพี้ยน

กลับกลายเป็นว่านางไม่อาจตัดสินใจได้คล่องแคล่วฉับไวเหมือนเฉินหลิงจวิน

ชุดยาวสีเทาทะยานลมมาถึง พลิ้วกายลงบนพื้นแล้วกดหัวของหวังกวงจิ่งเอาไว้ บิดข้อมือหนึ่งครั้งเป็นเหตุให้ฝ่ายหลังหมุนตัวหันไปทางถนนใหญ่

จูเหลี่ยนที่ยืนหันหลังให้ถนนใหญ่ยกมือขึ้นแล้วโยนอีกฝ่ายไปด้านหลังง่ายๆ หวังกวงจิ่งที่ยืนยังไม่มั่นคงรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบศีรษะ ไถลครูดไปบนถนนใหญ่หลายสิบจั้ง สองตาเหลือกค้างแล้วหมดสติไปทันที

จูเหลี่ยนพูดกลั้วหัวเราะ “ไม่มีเหตุผลให้ป้องกันโจรพันวันหรอกนะ ขี้หนูก้อนเดียวก็ทำให้โจ๊กทั้งหม้อเสียได้แล้ว”

จูเหลี่ยนเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย มองไปยังจุดอื่น มีผู้ฝึกตนที่แฝงตัวอยู่ตำแหน่งอื่นเตรียมจะมาช่วยหวังกวงจิ่งกลับไป จูเหลี่ยนจึงถามว่า “คนของจวนชินอ๋องชอบเก็บขี้ไก่ขี้หมากลับบ้านกันหรือ?”

เว่ยอวิ้นผู้นั้นก่อเรื่องมานานมากแล้ว

ส่วนเว่ยเหลียงอดีตฮ่องเต้ก็ยิ่งมีนิสัยใจคอของคนเป็นจักรพรรดิที่แท้จริง ต่อให้มีใจอยากจะฝึกตน แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เคยได้เห็นทัศนียภาพของใต้หล้าไพศาลของจริงมาก่อน เป็นไท่ซ่างหวง ถอดชุดคลุมมังกรแล้ว แต่ตอนนี้ฝึกตนยังไม่ประสบความสำเร็จจึงมีการกระทำเล็กๆ เกิดขึ้นตลอดเวลา แน่นอนว่าก็มีความคิดที่จะอาศัยสิ่งนี้มาต่อรองกับภูเขาลั่วพั่วด้วย

หากไม่เป็นเพราะเว่ยเหยี่ยนโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันพอจะมีคุณธรรมอยู่บ้าง พื้นที่มงคลรากบัวแห่งนี้ก็คงเต็มไปด้วยมลพิษสกปรกภายในเวลาอันรวดเร็ว ถึงเวลานั้นคนที่ต้องเหนื่อยใจมากที่สุดก็มีแต่ราชครูจ้งชิวและเฉาฉิงหล่าง

เผยเฉียนรวมเสียงให้เป็นเส้น ถามอย่างสงสัย “พ่อครัวเฒ่า ทำไมถึงเปลี่ยนใบหน้าแล้วล่ะ?”

จูเหลี่ยนเอ่ยอย่างอ่อนใจ “ลมบนภูเขาแรงเกินไป พัดจนหน้ากากหายไปแล้ว”

จูเหลี่ยนหันตัวกลับไปมองเทพเซียนหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนถนนใหญ่เงียบๆ

เผยเฉียนพลันถามคำถามหนึ่งขึ้นมา “พ่อครัวเฒ่า อยู่ที่ภูเขาลั่วพั่วเจ้าไม่มีอิสระใช่หรือไม่”

จูเหลี่ยนเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “เติบใหญ่แล้วจริงๆ ด้วย ถึงได้รู้จักถามคำถามแบบนี้ เดิมทีคิดว่าต้องรอให้นายน้อยกลับบ้านมาก่อนเจ้าถึงจะถามข้าแบบนี้”

เผยเฉียนยิ้มกล่าว “ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง คราวหน้าเจ้าก็บอกคำตอบกับอาจารย์พ่อเองแล้วกัน”

จูเหลี่ยนเอ่ยเนิบช้าว่า “อิสระในการออกหมัดอาจมีไม่มาก แต่คนเรามีชีวิตอยู่บนโลก อิสระในการพูดอย่างไม่ต้องกริ่งเกรงสิ่งใด อิสระในการทำอาหาร อิสระที่ว่าจะหาเงินมาและใช้จ่ายเงินอย่างไร อิสระในการก้มหน้าเปิดตำรา เงยหน้าชมทัศนียภาพ อิสระในการเล่นหมากล้อมกับเพื่อนสนิทโดยไม่ต้องสนแพ้ชนะ อิสระในการมองดูเด็กรุ่นหลังเติบโตขึ้นในทุกๆ วัน มีอะไรบ้างที่ไม่ใช่อิสระ”

เผยเฉียนไม่ค่อยคุ้นชินกับผู้เฒ่าที่ไม่ใช่พ่อครัวเฒ่าสักเท่าไร ดังนั้นจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย ถามว่า “จะทำอย่างไรกับเจ้าหวังกวงจิ่งที่แกล้งตายดี?”

จูเหลี่ยนเอ่ย “อวี๋ลู่กับเซี่ยเซี่ยได้ขอลาหยุดกับเจ้าขุนเขาเหมาแล้ว สองปีนี้พวกเขาจะมาท่องเที่ยวที่พื้นที่มงคลรากบัวด้วยกัน ถึงเวลานั้นจะขอยืมคนจากเว่ยอวิ้น ก็ให้หวังกวงจิ่งเป็นคนนำทางแล้วกัน มีอวี๋ลู่อยู่ การฝึกจิตใจก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

เผยเฉียนถามอย่างใคร่รู้ “หลี่ไหวไม่มาร่วมวงเรื่องสนุกด้วยหรือ?”

จูเหลี่ยนส่ายหน้า “ตามคำบอกของพี่น้องต้าเฟิง หากหลี่ไหวลงมือเอง คาดว่าผู้ฝึกตนของพื้นที่มงคลรากบัวก็คงอย่าหวังว่าจะได้ครอบครองโชควาสนาใหญ่อะไรอีกแล้ว”

เผยเฉียนมีความคิดหนึ่ง แต่ไม่กล้าพูดออกมา

จูเหลี่ยนถาม “อยากจะไปเยือนยอดเขาสิงโตของอุตรกุรุทวีป ไปหาบิดาของหลี่ไหว?”

เผยเฉียนพยักหน้ารับ “ผู้อาวุโสกู้ไม่อยู่บนโลกแล้ว แต่วิชาหมัดของท่านอาหลี่กลับสูงมากเหมือนกัน อีกทั้งยังเคยสอนอาจารย์พ่อมาก่อน ข้าเลยอยากจะไปฝึกหมัดที่นั่น หลี่ไหวเองก็อยากไปเยี่ยมหาพ่อแม่กับพี่สาวด้วย”

จูเหลี่ยนคิดแล้วก็ตอบว่า “ได้สิ”

เผยเฉียนนั่งอยู่ริมขอบของชายคา รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “เพียงแต่ว่าเรื่องแบบนี้ เดิมทีควรเป็นอาจารย์พ่อที่ต้องอนุญาตถึงจะได้”

จูเหลี่ยนนั่งยองอยู่ด้านข้าง เอ่ยปลอบใจเสียงเบา “หากนายน้อยอยู่ที่นี่ต้องตอบตกลงแน่นอน”