กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 663

ชายแขนเสื้อชุดผ้าป่านเนื้อหยาบของหลิวชาสะบัดดังพึ่บพั่บ ชายฉกรรจ์เคราดกแหงนหน้าเอ่ย “ไปอยู่ฟ้านอกฟ้า สังหารเทวบุตรมารนอกโลกพวกนั้นมาตั้งมาก ผลกลับมีฝีมือแค่นี้เองหรือ? แล้วยังบอกว่าด้วยว่าเต๋าเหล่าเอ้อร์มรรคกถาไม่สูง ไม่สมชื่อเอาเสียเลย?”

อาเหลียงยิ้มกล่าว “เพราะเป็นสหายถึงได้พูดกับเจ้าอย่างจริงใจ หากเจ้าคิดอย่างนี้จริงๆ เจ้าก็ต้องตายแน่”

หลิวชาส่ายหน้า ถึงกับเก็บกระบี่เล่มนั้นลงไป กุมกระบี่ไว้ในมือแล้วปล่อยให้ปราณกระบี่สองสายกระแทกชนตัวเอง

ชายฉกรรจ์เคราดกไม่เก็บออมฝีมืออีกต่อไป เริ่มรวบรวมปราณกระบี่มาเป็นของตน

มั่นคงดุจหินผา ดุจเสาหินที่ตั้งอยู่ท่ามกลางกระแสสายชล ต่อให้ปราณกระบี่ของเจ้าจะเหมือนน้ำท่วมไหลบ่า แต่วิถีกระบี่ของข้าหลิวชากลับเป็นดั่งภูเขาตั้งตระหง่าน แม่น้ำปราณกระบี่สองสายที่พุ่งมาอย่างดุดันปะทะกับเรือนกายของหลิวชาแล้วก็เริ่มอ้อมผ่านไปด้วยตัวเอง กระเทือนให้เกิดคลื่นปราณกระบี่โถมตัวกระบี่สูงหลายสิบจั้ง

แค่เคยได้ยิน หรือไม่ก็เคยเห็นกับตามาก่อนว่าปราณกระบี่ของจั่วโย่วมีมากอย่างถึงที่สุด เป็นอันดับหนึ่งในหลายๆ ใต้หล้า หลังจากที่จั่วโย่วมาฝึกประสบการณ์อยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ยังถึงขั้นสามารถรวบรวมปณิธานกระบี่ที่บริสุทธิ์ของตัวเองให้กลายเป็นของจับต้องได้จริง

แต่หลิวชาในเวลานี้กลับใช้วิถีกระบี่มารวมตัวเป็นร่างจริง

อาเหลียงหัวเราะ

จากนั้นระหว่างเขากับชายฉกรรจ์เคราดกก็ปรากฎแม่น้ำยาวแห่งกาลเวลาที่เป็นมายาล่องลอยที่สุดในโลกสายหนึ่ง ทว่าพอมันเผยตัวขึ้นกลับเปล่งประกายดุจแก้วใสแวววาว

แม่น้ำยาวทั้งสายเหมือนกระบี่บินเล่มใหญ่ยักษ์ที่บิดหมุนห่อหุ้มหลิวชาเอาไว้ภายใน ราวกับว่าพาร่างของเขาเข้าไปอยู่ในฝักกระบี่ ส่วนตัวเขาเองก็เป็นคนเอากระบี่ยาวสอดใส่ฝักไปอีกครั้ง

แม่น้ำยาวแห่งกาลเวลาที่เดิมทีสอดคล้องกับมหามรรคาแห่งฟ้าดินมากที่สุด ไม่รู้ว่าพอถูกอาเหลียงกระชากดึงออกมาจึงเริ่มถูกมหามรรคาของใต้หล้าเปลี่ยวร้างผลักไสหรือไม่ ถึงเป็นเหตุให้บริเวณโดยรอบของแม่น้ำสายยาวเกิดภาพบรรยากาศของการสยบกำราบจากสัจธรรมแห่งมหามรรคาจำนวนนับไม่ถ้วน จุดที่ทั้งสองฝ่ายเชื่อมโยงถึงกันมีแม่น้ำยาวแห่งกาลเวลาเจ็ดสีเหมือนก้อนน้ำแข็งที่ปริแตกอย่างต่อเนื่อง ทว่าถึงแม้ตลอดทั้งแม่น้ำแห่งกาลเวลาจะถูกบีบคั้นกดทับ กลับยิ่งนานก็ยิ่งแข็งแกร่งแน่นหนา ราวกับว่าบนฟ้าดินพลันบังเกิดกระบี่ยาวเล่มหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นจากร่างทองแก้วใสของขอบเขตบินทะยาน

ผู้เฒ่าชุดเทาทอดถอนใจเอ่ยชื่นชม “ช่างเป็นวิธีการที่ดีนัก”

บัณฑิตซึ่งเอาแต่ตั้งใจสอนตำราอริยะปราชญ์ให้แก่ลูกศิษย์ ไม่เคยสนใจเรื่องภายนอกซึ่งเวลานี้อยู่ในกระโจมทัพแห่งหนึ่งก็เงยหน้าขึ้น จ้องมองสนามรบจุดที่ห่างไปไกลอย่างละเอียด

อาเหลียงเงยหน้าขึ้น

หลิวชาที่ร่างจริงถูกกักตัวเอาไว้ชั่วคราว วิถีแห่งกระบี่ค่อยๆ ถูกลดทอนให้สลายหายไป แน่นอนว่าไม่มีทางนิ่งเฉยรอความตายง่ายๆ แบบนี้

กายธรรมที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางฟ้าดินร่างหนึ่งมีเพียงครึ่งร่างเท่านั้นที่โผล่พ้นมาจากพื้นดิน ใช้ท่าสองมือจับกระบี่เงื้อกระบี่ฟันลงไป ปลายกระบี่พุ่งเข้าหาอาเหลียง พริบตาเดียวก็พุ่งมาถึง

ตรงซากกระโจมทัพอันเก่าก่อนหน้านี้ก็มีหลิวชาคนหนึ่งเผยกาย ประกบสองนิ้วเข้าด้วยกัน หลอมรวมปณิธานกระบี่ขึ้นเป็นกระบี่ยาวเล่มหนึ่ง

ตอนแรกสุดอาเหลียงเคยยิ้มเอ่ยว่า ยอดฝีมืออย่างหลิวชา ตนเองสู้ได้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น

แต่หลิวชาที่มีร่างจริงวิถีกระบี่ จิตหยางกายนอกกาย บวกกับจิตหยินเดินทางไกล หนึ่งคนแบ่งร่างเป็นสามเช่นนี้ ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่เท่ากับหลิวชาที่มีฝีมืออยู่บนยอดเขาสูงสุดสามคน

แต่ไหนแต่ไรมาอาเหลียงก็มักจะวางท่าว่า หากตนไม่สู้ก็คงต้องถูกคนอื่นซ้อมอยู่เสมอ

ต่อให้ในบรรดาคู่ต่อสู้ที่ต้องประมือกันจะมีต่งซานเกิงแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ แล้วก็มีหลิวชาแห่งใต้หล้าเปลี่ยวร้างที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ แล้วยังมีผู้ไร้เทียมทานที่แท้จริงน่าไม่อายของใต้หล้ามืดสลัวผู้นั้นอีก

วินาทีถัดมา

กายธรรมร่างใหญ่โตมโหฬารเกินจริงที่สามารถเรียกได้ว่าค้ำฟ้ายันดินมาปรากฎตัวอยู่เบื้องหลังหลิวชา มือข้างหนึ่งกดศีรษะของฝ่ายหลังเอาไว้ กระแทกหัวอีกฝ่ายผลุบจมหายเข้าไปในพื้นดิน

ก่อนที่อาเหลียงจะออกจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ เขาต้องการบอกกับหลิวชามาโดยตลอดว่า ตนไม่มีกระบี่ที่เหมาะมือสักที นี่อาจมีผลกระทบอยู่บ้าง แต่ขอแค่คู่ต่อสู้เองก็ไม่มีหนึ่งในกระบี่เซียนอยู่ในมือ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรมากนัก

ในอดีตเพราะไม่ได้พบเจอกันบนสนามรบ เป็นสหายกับหลิวชา อาเหลียงจึงไม่สะดวกจะพูดเรื่องนี้

คำพูดคำจาโผงผางเกินไป ก็ง่ายที่จะไร้สหาย

ขณะเดียวกัน ‘อาเหลียง’ ที่มือข้างหนึ่งกดหัวกายธรรมของหลิวชา มืออีกข้างหนึ่งที่ถือกระบี่ก็ฟันฉับลงไป บนแนวเส้นนั้นมีกระโจมทัพตั้งอยู่แปดหลังพอดี

ปีศาจใหญ่บนบัลลังก์สามท่านอย่างป๋ายอิ๋ง ผู้เฒ่าแบกทวนยาว เทพเกราะทอง ต่างคนต่างลงมือต้านทานกระบี่นั้น

อาเหลียงยิ้มแป้นพูดหน้าเป็น “เผ่นดีกว่า เผ่นดีกว่า”

แม่น้ำยาวแห่งกาลเวลาที่ถูกอาเหลียงหลอมขึ้นเป็นกระบี่ยาวพลันปริแตกออก

จุดที่กายนอกกายของหลิวชายืนอยู่ อยู่ดีๆ ก็มีแสงกระบี่เส้นหนึ่งพุ่งออกไปแล้วชนเข้าที่กำแพงของกำแพงเมืองปราณกระบี่

แม้แต่แม่น้ำยาวสีทองเส้นนั้นก็ยังถูกหนึ่งกระบี่ทะลุให้เป็นรู

หลังจากแสงกระบี่หายไปก็มีคนผู้หนึ่งนอนคว่ำอยู่บนหัวกำแพงเมือง ก่อนจะค่อยๆ ไถลร่วงลงมา

ผู้เฒ่าชุดเทามาหยุดอยู่ข้างร่างจริงของหลิวชา ชำเลืองตามองชายฉกรรจ์เคราดกที่มีเลือดซึมออกจากมุมปาก ยิ้มเอ่ยว่า “เพราะฉะนั้นถึงได้บอกยังไงล่ะว่า คราวหน้าที่ออกกระบี่อย่ามัวกระบิดกระบวนอีก”

หลิวชาพยักหน้ารับ

กายธรรมของจิตหยินที่ออกจากช่องโพรงลมปราณเดินทางไกล และจิตหยางกายนอกกายที่ถูกอาเหลียงฟันกระบี่ใส่ล้วนกลับคืนมาอยู่ในร่างเดียวกัน

ชายฉกรรจ์ที่ถูกหนึ่งกระบี่ ‘ส่งไปถึง’ บนหัวกำแพงเมือง ก่อนหน้านี้เขามาอยู่บนตัวอักษร ‘เหมิ่ง’ พอดี จากนั้นก็ไถลลื่นลงมา ระหว่างนั้นยังไม่ลืมแอบถ่มน้ำลายลงบนฝ่ามือ เอียงหัวหมุนซ้ายขยับขวา จัดแต่งเส้นผมบนศีรษะและตรงจอนหูอย่างระมัดระวัง ต่อสู้กับคนอื่นต้องมีสิ่งที่แสวงหา แสวงหาอะไร? แน่นอนว่าต้องเป็นมาดของความสง่างาม

จำได้ว่าตอนอยู่ที่ภูเขาห้อยหัว ดูเหมือนจะมีแม่นางน้อยขายเหล้าของพื้นที่มงคลหวงเหลียงคนหนึ่ง ปีนั้นนางพูดว่าอะไรแล้วนะ ดูเหมือนจะบอกว่าพอเห็นโฉมหน้าของเขาแล้วก็คล้ายว่ามีกวางเล็กตัวหนึ่งวิ่งชนสะเปะสะปะอยู่บนเส้นทางหัวใจของนาง

ถ้อยคำที่ออกมาจากใจจริงแบบนี้สามารถรับเอาไว้ได้ ส่วนความรักความชื่นชอบจากพวกสตรีทั้งหลายนั้นก็ช่างเถิด