กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 668

เอ่ยลาป๋ายหมัวมัวแล้ว เฉินผิงอันก็พาอาเหลียงและกวอจู๋จิ่วเดินเท้าออกมาจากคฤหาสน์หลบหนาว

อาเหลียงเอ่ย “จู๋จิ่วอ่า ก่อนหน้านี้อาจารย์ของเจ้าพูดถึงคนที่มาดูการเรียนวิชาหมัด พูดถึงแค่ข้า ลืมพูดถึงเจ้า เจ้าเสียใจหรือไม่?”

กวอจู๋จิ่วทำสีหน้ากังขา “อาจารย์ก็พูดไปแล้วไงล่ะ ผู้อาวุโสอาเหลียงท่านไม่ได้ยินหรือ?”

อาเหลียงอึ้งตะลึงไป “ทำไมข้าไม่เห็นได้ยินเลย?”

กวอจู๋จิ่วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าพูดในใจตัวเองแทนอาจารย์ไปแล้ว”

อาเหลียงชมเชย “กวอจู๋จิ่ว จิตแห่งกระบี่นี้ของเจ้าช่างร้ายกาจจริงๆ”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “อาเหลียง แล้วปราณกระบี่สิบแปดหยุดนั่นล่ะ จะสอนให้ลูกศิษย์คนนี้ของข้าได้ไหม?”

อาเหลียงกล่าวอย่างจนใจ “ก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าจะสอน แต่จู๋จิ่วไม่สนใจเลยนี่นา”

อาเหลียงลูบเส้นผม “แต่กวอจู๋จิ่วบอกว่าทั้งรูปโฉมและวิชาหมัดของข้าล้วนดีเยี่ยม เอ่ยถ้อยคำที่มาจากใจเช่นนี้ก็คู่ควรให้ท่านอาอาเหลียงทำหน้าหนาสอนสุดยอดเคล็ดวิชานี้ให้นางแล้ว แต่ไม่ต้องรีบร้อน วันหน้าข้าจะไปเป็นแขกที่จวนตระกูลกวอเอง”

กวอจู๋จิ่วมองสบตากับเฉินผิงอันแล้วยิ้มให้กัน

อาจารย์ท่านเข้าใจนะ

อาจารย์อย่างข้าเข้าใจ

กวอจู๋จิ่วไม่กล้าอยู่นาน วันนี้นางแอบปีนกำแพงหนีออกมา ต้องกลับบ้านแล้ว

หลังจากบอกลาอาจารย์และผู้อาวุโสอาเหลียงแล้ว แม่นางน้อยที่ในมือถือไม้เท้าเดินป่า บนหลังสะพายหีบไม้ไผ่ใบเล็กก็วิ่งตะบึงจากไป

อาเหลียงกับเฉินผิงอันไปที่ร้านเหล้าของเตี๋ยจ้าง

อาเหลียงถาม “หลังจากเซียนกระบี่เถาเหวินตายไป เงินเทพเซียนที่แลกเปลี่ยนมาจากผลงานการสู้รบของเขาค่อนข้างมากเลยใช่ไหม?”

เฉินผิงอันตอบตามตรงไม่ปิดบัง “ข้าก็เอาออกมาส่วนหนึ่งด้วย”

ร้านเหล้า เจ้ามือ เงินเทพเซียนทั้งหมดที่เฉินผิงอันได้มาจากพวกผีขี้เหล้าและนักพนันของกำแพงเมืองปราณกระบี่ตลอดหลายปีมานี้ บวกกับอาศัยรายได้จากการขายตราประทับ พัดพับที่ร้านของตระกูลเยี่ยน ล้วนคืนให้กับกำแพงเมืองปราณกระบี่ในนามมรดกที่เหลือไว้ของเซียนกระบี่เถาเหวินทั้งหมดไม่เหลือแม้แต่เหรียญเงินเกล็ดหิมะเดียว แน่นอนว่าไม่ใช่เถาเหวินที่ต้องการให้เฉินผิงอันทำเช่นนี้ แต่เฉินผิงอันคิดจะทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

และนี่ก็เป็นสาเหตุที่เถาเหวินฝากธุระหลังจากที่ตนตายไว้กับอิ่นกวานหนุ่ม

คิดจะเข้าตาเซียนกระบี่สักคน ไม่ใช่แค่อาศัยว่าหาเงินมาได้มากน้อย หรือเอ่ยถ้อยคำไพเราะเสนาะหูไปเท่าไร

อาเหลียงถามอีก “เงินเทพเซียนมากมายขนาดนั้นไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เจ้ากลับเอาไปวางไว้บนโต๊ะในลานบ้าน ปล่อยให้ผู้ฝึกกระบี่มาหยิบเอาไปง่ายๆ แบบนั้น วางใจได้หรือ? สายอิ่นกวานไม่ได้จับตามองที่นั่นอยู่หรือไร?”

ศึกใหญ่ปิดฉากลงชั่วคราว เรื่องการหลอมกระบี่ของผู้ฝึกกระบี่จึงเป็นเรื่องสำคัญในสำคัญอีกที การกินเงินของผู้ฝึกกระบี่บนโลกนั้นขึ้นชื่อเรื่องของความไร้เหตุผลมากที่สุด

และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมกำแพงเมืองปราณกระบี่ถึงได้มีเซียนกระบี่ที่กระเป๋าฟีบแบนอยู่มากมายขนาดนั้น

ยิ่งระดับขั้นของกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตสูงเท่าไร รวมไปถึงขอบเขตของตัวผู้ฝึกกระบี่เองที่ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ นอกจากตระกูลใหญ่ที่มีน้อยจนนับนิ้วได้บนถนนไท่เซี่ยงแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าพูดอีกว่าตัวเองหาเงินมาได้เยอะ

มีเพียงช่วงเวลาที่ไม่ได้เป็นด่านสำคัญในการฝึกตน ในมือของผู้ฝึกกระบี่ถึงจะพอมีเงินเหลือเอามาซื้อเหล้ามาเล่นพนันได้ตามใจชอบ

ดังนั้นผู้ฝึกกระบี่ส่วนใหญ่ที่ไปหยิบเงินในเรือนของเถาเหวินด้วยตัวเอง บางทีอาจเอาไปแค่ส่วนที่ตัวเองขาดในเวลานี้เท่านั้น แต่ก็ต้องมีผู้ฝึกกระบี่บางคนที่แอบขโมยเงินเทพเซียนไปเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่มีใครจับตาดูที่นั่น เถาเหวินไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ข้าเองก็ไม่คิดมาก ไม่ใช่เรื่องการค้าขายอะไรสักหน่อย ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยให้มากเกินไป”

อาเหลียงพยักหน้า “ควรจะคิดแบบนี้แหละ ผ่อนคลายสักหน่อย”

เฉินผิงอันปลดปิ่นปักผมหยกขาวที่เสียบอยู่บนมวยผมลงมา

อาเหลียงรับมาไว้ ปล่อยจิตใจให้จ่อมจมอยู่ภายในปิ่น จากนั้นก็หลุดหัวเราะพรืด “ซิ่วไฉเฒ่าตัวดี ตอนนั้นแม้แต่ข้าก็ยังโดนหลอกไปด้วย”

เฉินผิงอันถึงขั้นคร้านจะใช้เสียงในใจพูดคุย เขาเปิดปากพูดตามตรง “การจับคู่ต่อสู้กับหลีเจินก่อนหน้านี้ก็อาศัยปิ่นหยกชิ้นนี้นี่แหละ ถึงสามารถพลิกเปลี่ยนสถานการณ์ได้ ไม่อย่างนั้นตอนนั้นข้ายังไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ ไม่มีทางเอาชนะหลีเจินได้เลย”

ปิ่นหยกขาวถูกคลายพันธนาการแล้ว แน่นอนว่าอาเหลียงต้องมองเห็นทุกอย่างปรุโปร่ง

เฉินผิงอันเอ่ย “การไหลรินไปของแม่น้ำแห่งกาลเวลาตรงกันข้ามกับพื้นที่มงคลถ้ำสวรรค์ส่วนใหญ่ น่าจะประมาณหนึ่งเดือนบนภูเขา หนึ่งปีบนโลกกระมัง”

ปิ่นหยกขาวคือพื้นที่มงคลถ้ำสวรรค์ที่ประหลาดมากแห่งหนึ่ง อาณาเขตไม่ใหญ่ อย่างมากสุดก็ได้แค่บรรจุคนร้อยกว่าคนไว้ภายในเท่านั้น ปราณวิญญาณก็ธรรมดาเหมือนกัน ไม่ถือว่าเป็นพื้นที่ฮวงจุ้ยพิเศษอะไร แล้วก็ไม่เหมาะให้เป็นสถานที่สำหรับฝึกตนด้วย

อาเหลียงถอนหายใจ “ซิ่วไฉเฒ่าเหนื่อยยากด้วยความหวังดีจริงๆ”

เพื่อลูกศิษย์อย่างฉีจิ้งชุน ซิ่วไฉเฒ่าก็ต้องเผชิญกับความยากลำบากอย่างสุดแสน

มาหลบภัยอยู่ที่นี่ มองมันเป็นห้องหนังสือแห่งหนึ่ง พอจะสามารถอ่านตำราอย่างสงบได้ เวลาผ่านไปร้อยปีหลายร้อยปี ฟ้าดินเปลี่ยนสี ไม่แน่ว่าคราวหน้าที่หวนคืนสู่ใต้หล้าไพศาลอาจได้เห็นทัศนียภาพอีกรูปแบบหนึ่ง

ความตั้งใจเดิมของซิ่วไฉเฒ่านั้นมีความเป็นไปได้มากว่าต้องการถ่วงเวลาให้ถึงตอนที่ใต้หล้าเปลี่ยวร้างโจมตีกำแพงเมืองปราณกระบี่ ลัทธิขงจื๊อบุกเบิกเส้นทางของใต้หล้าแห่งที่ห้า มีใต้หล้าใหม่เอี่ยมที่อาณาบริเวณกว้างขวางเพิ่มเข้ามา เปลี่ยนกระดานหมากอันใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม พื้นที่ให้วางเม็ดหมากมีเพิ่มมากขึ้น ความหวังในการมีพื้นที่หยัดยืนของลูกศิษย์อย่างฉีจิ้งชุนก็จะเพิ่มมากขึ้น

ตอนที่ซิ่วไฉเฒ่าออกมาจากสวนป่ากงเต๋อ อาจจะได้เตรียมการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เขายินดีจะใช้คุณความชอบในการบุกเบิกฟ้าดินแห่งใหม่มาแลกเปลี่ยนพื้นที่ให้ลูกศิษย์อย่างฉีจิ้งชุนได้หยัดยืนอยู่ในโลกมนุษย์

เฉินผิงอันเอ่ยเนิบช้า “อาจารย์เป็นอาจารย์เช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นทุกวันนี้ข้าที่ปฏิบัติต่อลูกศิษย์ของตัวเองจะกล้าทำอย่างขอไปทีได้อย่างไร ศิษย์พี่เหมาเคยบอกว่าเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกเหมือนเดินบนแผ่นน้ำแข็งมากที่สุดในใต้หล้านี้ก็คือการถ่ายทอดวิชาความรู้ การอบรมสั่งสอนผู้อื่น เพราะไม่รู้เลยว่าประโยคไหนของตัวเองจะทำให้ลูกศิษย์คนใดจดจำขึ้นใจไปตลอดชีวิต”

อาเหลียงคืนปิ่นหยกขาวให้กับเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันเสียบปิ่นปักมวยผมไว้อีกครั้ง

ตัวอักษรเล็กๆ แปดตัว คิดถึงวิญญูชน ผู้อ่อนโยนดุจหยก

อาเหลียงสอดสองมือรองไว้ใต้ท้ายทอย อาบแสงอาทิตย์อันอบอุ่น

คนหนุ่มที่อยู่ด้านข้างสวมชุดตัวยาวสีเขียว ปักปิ่นหยกขาวไว้บนมวยผม สวมรองเท้าผ้าพื้นขาว ตรงเอวห้อยน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่

เฉินผิงอันพลันถามว่า “อาเหลียง ต่อสู้ติดต่อกันสองครั้งเลยได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

อาเหลียงออกจากหัวเมืองสองครั้ง ครั้งแรกยังนับว่าดี ต่อให้มีเซียนกระบี่นั่งเฝ้าพิทักษ์หัวเมือง แต่ก็ยังพอจะมองเห็นได้คร่าวๆ

แต่การหวนกลับสนามรบครั้งที่สอง มีปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ตนหนึ่งลงมืออย่างเต็มกำลัง สกัดกั้นฟ้าดิน

เฉินผิงอันจึงอดเป็นกังวลไม่ได้

คิดไม่ถึงว่าอาเหลียงจะส่ายหน้า “ไม่ได้รับบาดเจ็บ แค่ร่ายความสามารถก้นกรุบางอย่าง คราวหน้าที่ลงสนามรบอีกครั้งต้องโดนพุ่งเป้าเล่นงานแน่นอน ก็เหมือนวิชาอภินิหารแห่งชะตาชีวิตของกระบี่บินสองเล่มของเจ้า เมื่อคนนอกไม่รู้ มันก็คือกุญแจสำคัญที่จะตัดสินแพ้ชนะ พอรู้แล้ว คราวหน้าที่เอาออกมาใช้ก็ยากที่จะได้ผลลัพธ์ดีดังเดิม เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ได้อยู่ในใต้หล้าไพศาลที่พเนจรไปได้เรื่อยจึงมักจะเจอกับคนแปลกหน้าอยู่เสมอ สนามรบของกำแพงเมืองปราณกระบี่ จะว่าใหญ่ก็ใหญ่มาก จะว่าเล็กก็เล็ก ข้ารู้จักคุ้นเคยกับปีศาจใหญ่พวกนั้นเป็นอย่างดี จึงเข้าใจวิธีการคร่าวๆ ของพวกเขากระจ่างแจ้ง อีกทั้งพวกเรายังต้องงัดข้อกับตลอดทั้งใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ปัญหาอยู่ที่ว่าอีกฝ่ายไม่ขาดสมบัติอาคมหรืออาวุธเซียน ต่อให้ตัวพวกเขาเองไม่มีก็สามารถไปหยิบยืมมาได้”

เฉินผิงอันกล่าวอย่างตกตะลึง “ขนาดนี้แล้วยังไม่บาดเจ็บอีกหรือ?”