กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 675

พอเฉินผิงอันได้ ‘เสียงสวรรค์’ เล่มนั้นไปก็เก็บกระบี่บินนกในกรงมา เกี่ยวกับวิชาลับในการหลอมกระบี่ของสำนักเจิงหรง คฤหาสน์หลบร้อนพอจะมีบันทึกอยู่บ้าง เพียงแต่เฉินผิงอันลองถามไปรอบหนึ่งก็พบว่ายังมีช่องโหว่อยู่อีกไม่น้อย

เฉินผิงอันมองสบตากับเหนี่ยนซิน นางก็เข้าใจได้ทันที จึงเดินเข้ามาในคุก

ขณะเดียวกันจิตหยินเล็กจิ๋วก็ออกมาจากเรือนกายของนาง นิ้วทั้งสิบหยิบเอา ‘เข็มเย็บผ้า’ ที่มีแสงสีหลากหลายลากยาวตามหลังออกมา

ผู้ฝึกกระบี่ที่รู้ว่าตัวเองต้องตายอย่างแน่นอนเคียดแค้นอย่างหนัก สบถด่าเฉินผิงอันไม่หยุด

เหนี่ยนซินค่อนข้างพอใจ การถามหมัดกับหงอิ่นก่อนหน้านี้ ผู้ฝึกยุทธหงอิ่นตายอย่างสมใจปรารถนาเกินไป ความเคียดแค้นที่มีต่ออิ่นกวานหนุ่มมีน้อยเกินไป นั่นกลับกลายเป็นว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร

วิธีการเย็บผ้าของเหนี่ยนซินไม่เพียงแต่เกี่ยวพันไปถึงสามจิตเจ็ดวิญญาณ ยังสามารถรวบรวมไอความเคียดแค้นมาไว้ได้ด้วย

เฉินผิงอันยืนอยู่ตรงประตูใหญ่ ดื่มเหล้าไปอีกหนึ่งอึก แต่แค่จิบคำเล็กๆ เท่านั้น ประหยัดอย่างมาก ถึงอย่างไรก็ไม่ควรรอให้ถึงตอนที่ต้องเผชิญกับความยากลำบากอย่างแท้จริง เพราะกลับกลายเป็นว่าจะไม่ได้ดื่ม

เหนี่ยนซินวางโอสถทองของผู้ฝึกกระบี่เอาไว้แล้วเอ่ยชวนคุยว่า “อยู่ในตำแหน่งไหนก็ทำหน้าที่นั้น จะให้สมใจปรารถนาไปเสียทุกเรื่องก็คงไม่ได้”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “เรื่องพวกนี้ข้าคิดตกมาตั้งนานแล้ว สังหารปีศาจที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ ไหนเลยจะต้องการเหตุผล จะเป็นอิ่นกวานหรือไม่ก็เหมือนกัน ไม่อาจสบายใจได้ เพียงแต่ว่าขอบเขตของตัวเองต่ำเกินไป ตอนนี้ไม่ว่าเจอกับปีศาจบนบัลลังก์ตนใดก็ล้วนต้องตายทั้งสิ้น อีกทั้งยังไม่พูดถึงพวกมัน แค่เจอกับผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดคนหนึ่งก็เปลืองแรงอย่างมากแล้ว หากเจอกับเซียนกระบี่ก็ยิ่งต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย กลายเป็นเซียนกระบี่นั้นยากเกินไปจริงๆ”

เหนี่ยนซินยิ้มกล่าว “อายุน้อยๆ ก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตห้าแล้ว ข้าว่าไม่ค่อยยากเท่าไร”

เฉินผิงอันอึ้งตะลึง

หาได้ยากนักที่คนเย็บผ้าจะพูดตลก ช่างน่าสยดสยองยิ่งนัก

……

ก่อนหน้านี้เฒ่าหูหนวกเอาแก่นเลือดสามสลึงมาจากปีศาจหนีชิว ยามที่อิ่นกวานหนุ่มทำการค้าก็มักไม่ใช่คน

เฒ่าหูหนวกยังขอเลือดเนื้อจากเด็กรุ่นหลังของแม่น้ำเย่ลั่วคนนั้นมาอีกหลายจิน ถึงอย่างไรก็รับเด็กหนุ่มมาเป็นเจ้านายอยู่ข้างกายอยู่แล้ว ดูท่าทางแล้วน่าจะทำอาหารเป็น มีเหล้าดีๆ กานั้น บวกกับหนีชิวตุ๋นเต้าหู้ที่อิ่นกวานหนุ่มพูดถึง ช่างเป็นชีวิตของเทพเซียนจริงๆ

ส่วนตำแหน่งเจ้านายของเด็กหนุ่มท่าทางซื่อๆ คนนั้น เฒ่าหูหนวกจะเห็นเป็นจริงเป็นจังหรือ? คิดว่าเขาฝึกตนจนได้ขอบเขตบินทะยานมาเพราะสวดมนต์กินเจหรือไร?

เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสทำเช่นนี้ก็แค่มอบโชควาสนาหนึ่งในโยวอวี้เท่านั้น อย่างมากสุดก็เป็นได้แค่ยันต์คุ้มกันกายหนึ่งแผ่น ขอแค่เด็กหนุ่มไม่มีความสามารถที่จะรับโชควาสนาครั้งนี้ไว้ ระยะเวลาร้อยปีที่กำหนดผ่านไป เขาจะเป็นหรือตายก็ชัดเจนดีแล้ว หากเปลี่ยนไปเป็นตู้ซานอินที่ท่าทางเฉลียวฉลาดคนนั้น ตอนนี้เฒ่าหูหนวกสามารถคิดไว้ได้เลยว่าอีกร้อยปีให้หลังจะจัดการกับตู้ซานอินอย่างไร ดังนั้นถึงได้บอกว่าคนโง่ก็มีโชคของคนโง่ เด็กอย่างโยวอวี้ผู้นี้โง่เขลาเกินไป เฒ่าหูหนวกจึงไม่กล้าลงมือกับอีกฝ่าย เพราะนั่นจะน่าเบื่ออย่างมาก

ส่วนโยวอวี้ก็ยิ่งไม่เห็นสถานะนายบ่าวเป็นเรื่องจริง และนี่ก็ยิ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มมีโอกาสรอดชีวิตอย่างแท้จริง

ดังนั้นถึงได้บอกอย่างไรล่ะว่าอ่านหนังสือให้มากคือเรื่องดี ก็อย่างที่อิ่นกวานหนุ่มคนนั้นพูดเอง อย่าได้เห็นขอบเขตบินทะยานไม่ใช่ปีศาจใหญ่เด็ดขาด

โยวอวี้ถูกเฒ่าหูหนวกคว้าไหล่พาออกไปจากคุกที่ทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก เดินอ้อมโครงกระดูกเผ่าปีศาจและร่างทองที่ปริแตกของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไป จุดที่สายตามองเห็นคือพื้นที่ฮวงจุ้ยมงคลที่ทำให้จิตใจของเด็กหนุ่มรู้สึกสงบสุข คือธารน้ำไหลริน ลำธารอยู่เบื้องหน้ากระท่อม ซุ้มเถาองุ่นขนาดใหญ่ยักษ์มีใบไม้เขียวชอุ่ม ยามเดินอยู่ท่ามกลางร่มไม้ก็ทำให้เสื้อผ้าที่สวมใส่สะท้อนแสงสีเขียวได้

ทุกครั้งที่โยวอวี้หายใจจะต้องรู้สึกว่าจิตใจปลอดโปร่ง นั่นคือความรู้สึกลี้ลับมหัศจรรย์ที่ราวกับว่าทั้งปราณวิญญาณและปราณกระบี่ต่างก็ถูกชำระล้างมาก่อน สามารถทำให้คนกระโดดข้ามขั้นตอนของการหลอมลมปราณไปได้โดยตรง ยิ่งเป็นเช่นนี้ เด็กหนุ่มที่สำรวมระมัดระวังก็ยิ่งไม่กล้าหายใจแรง ถึงอย่างไรก็เป็นแขกที่มาเยี่ยมเยือนบ้านคนอื่น เด็กหนุ่มจึงไม่กล้าสร้างปัญหามากนัก

เฒ่าหูหนวกยิ้มกล่าว “หายใจได้ตามสบาย แค่ปราณวิญญาณไม่กี่เฮือกเจ้าก็ไม่ทำให้สิ้นเปลืองได้สักเท่าไรหรอก ปลาน้อยว่ายอยู่ในน้ำ จะดื่มน้ำในแม่น้ำจนแห้งขอดได้เลยหรือไร”

เฒ่าหูหนวกหยุดเดิน “นายท่านยังไม่กลับมา พวกเรารอกันสักครู่”

โยวอวี้พยักหน้ารับอย่างแรง ท่าทางตื่นเต้นอย่างมาก

เพราะสถานะของเซียนกระบี่ท่านนั้นที่ผู้อาวุโสตรงหน้านี้บอกกับเขาก็คือ สิงกวาน

ตำแหน่งขุนนางเก่าแก่อย่างหนึ่งที่หายสาบสูญไปหลายปีในประวัติศาสตร์ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ เป็นลำดับขั้นเดียวกันกับอิ่นกวาน

ผู้อาวุโสเฒ่าหูหนวกไม่ได้บอกรายละเอียด แค่บอกว่าเซียนกระบี่สิงกวานท่านนี้ละอายใจอย่างมาก จึงรู้สึกว่าไม่มีหน้าไปพบเจอใคร

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง คนทั้งสองเดินเลียบลำธารมาช้าๆ ก็คือเซียนกระบี่ที่มองไม่เห็นโฉมหน้ากับเด็กหนุ่มตู้ซานอิน

ตรงเอวของตู้ซานอินผูกถุงใบเล็กหลายใบที่ถักทอขึ้นจากเส้นด้ายสีเงิน เปล่งประกายแสงสีทอง วิบวาวราวกับแสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ

เฒ่าหูหนวกยิ้มเอ่ย “มิน่าเล่า”

อยู่ในฟ้าดินแห่งนี้ โครงกระดูกสองประเภทอย่างโครงกระดูกปีศาจใหญ่กับโครงกระดูกของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนเน่าเปื่อย ผุกร่อน หลุดลอกอยู่ท่ามกลางแม่น้ำแห่งกาลเวลาที่มองไม่เห็น แต่ร่างทองของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย บางทีก็อาจมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น ยกตัวอย่างเช่นสลายกลายเป็นกองทรายสีทอง ที่หายากยิ่งกว่านั้นก็คือกลายเป็นเศษชิ้นส่วนร่างทอง ก่อนหน้านี้ตอนที่อิ่นกวานหนุ่มมาเดินเล่น เพราะโชคไม่ดีถึงได้ไม่เห็นสิ่งเหล่านั้น กลับเป็นเด็กหนุ่มตู้ซานอินที่แค่ติดตามเซียนกระบี่เดินเที่ยวรอบหนึ่งก็ได้ของกลับมาเต็มไม้เต็มมือ

เซียนกระบี่ท่านนั้นย่อมไม่มีความคิดจะเป็นฝ่ายไปทำลายโครงกระดูกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยตัวเองอย่างแน่นอน ทุกวันแค่รอให้เงินหล่นลงมาจากฟ้า จากนั้นก็แค่ก้มตัวลงเก็บ

คิดดูแล้วครั้งนี้ที่พาตู้ซานอินเดินทางไกลก็คงจะเพราะต้องการดูว่าโชคของเด็กหนุ่มเป็นอย่างไร

ริมลำธารมีสตรีซักผ้าอยู่บนแผ่นหิน กำลังใช้ไม้ทุบผ้า ตู้ซานอินตะโกนเรียก นางพลันเงยหน้าขึ้น สดใสมีชีวิตชีวา งดงามเกินคำบรรยาย

ตู้ซานอินพลันเหม่อลอย มีเด็กหญิงมัดผมแกละคล้องตะกร้าไม้ไผ่ไว้ที่แขนยืนอยู่ข้างสตรีคนซักผ้า ดวงตาฉายรอยยิ้ม พอเห็นท่าทางเหม่อลอยลุ่มหลงของเด็กหนุ่ม รอยยิ้มก็ยิ่งฉีกกว้างไม่อาจสะกดกลั้น