กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 681

ซวงเจี้ยงยืนอยู่บนขั้นบันได มองคนหนุ่มที่เดินโงนเงนลงมาซึ่งกำลังยกมือทุบที่หัวใจตัวเองอย่างแรง

ทุกครั้งที่เฉินผิงอันต่อยหมัดลงไป ตรงหัวใจจะต้องมีแสงสีทองไหลออกมาเหมือนช่างตีเหล็กที่เหวี่ยงค้อนหลอมกระบี่กึ่งสำเร็จรูป ทุกครั้งจะมีประกายไฟสาดกระเซ็นไปสี่ทิศ ซัดให้กระแสไหลรินของแม่น้ำแห่งกาลเวลาปั่นป่วนวุ่นวาย เป็นเหตุให้เส้นแสงรอบกายเฉินผิงอันบิดเบี้ยว เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างไม่แน่นอน

เนื่องจากเฉินผิงอันอยู่ในตำแหน่งสูงแล้วเดินลงบันไดมา ดังนั้นต่อให้จะหลุบตาลงต่ำ ซวงเจี้ยงที่ยืนอยู่บนบันไดขั้นต่ำกว่าก็ยังคงมองเห็นดวงตาสีทองที่ผิดแผกจากคนธรรมดาของเขาได้อย่างชัดเจน

ต่อให้ระดับขั้นของตัวอักษรที่เหนี่ยนซินลอกออกมาจากยันต์ทองตำราหยกจะสูงมาก แต่ละตัวซุกซ่อนปณิธานที่แท้จริงของมรรคกถาเอาไว้ แต่เมื่อเฉินผิงอันต่อยหมัดลงไปก็ยังมีตัวอักษรหลายตัวถูกแสงสีทองหลอมละลายแล้วสลายหายไปกลางอากาศทันที

ซวงเจี้ยงถามว่า “ไม่ควรหลอมสำเร็จได้เร็วขนาดนี้สิ เจ้าเก็บซ่อนความลับอะไรไว้หรือไม่?”

เฉินผิงอันไม่ตอบ ทั้งไม่ยินดีจะพูด และความจริงแล้วก็ไม่อาจเปิดปากพูดได้ด้วย ทำได้เพียงต่อยลงบนหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามสะกดเสียงรัวกลองตรงหัวใจเอาไว้อย่างสุดกำลัง

ซวงเจี้ยงเบี่ยงตัวเปิดทางให้ แล้วเดินไปพร้อมกับเฉินผิงอัน เขาคอยมองใบหน้าด้านข้างของเฉินผิงอันอยู่ตลอดเวลา แล้วลองโคจรวิชาอภินิหารตรวจสอบสภาพการณ์ภายในฟ้าดินเล็กเรือนกายมนุษย์ของเฉินผิงอันอย่างละเอียด

เฉินผิงอันหยุดเดิน เอาสองมืออุดปาก เลือดสดสีทองตีตื้นขึ้นมาในลำคอ เขาแหงนหน้าขึ้นน้อยๆ กลืนเลือดสดพวกนั้นกลับคืนไป แล้วเดินหน้าต่อไปอีกครั้ง ใช้หมัดทุบหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่าดังเดิม

ซวงเจี้ยงรู้สึกคันคะเยอในหัวใจ แปลก แปลกยิ่งนัก ต่อให้เฉินผิงอันจะใช้เมล็ดพันธ์มังกรเพลิงที่เป็นดวงตามังกรสองดวงนั้นเป็นตัวนำในการหลอมวัตถุ อีกทั้งยังมีโชคชะตาบู๊คอยช่วยเหลือ เป็นเหตุให้โครงกระดูกของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ถึงขั้นผลักไสเรือนกายและจิตวิญญาณของเฉินผิงอันเกินไป แต่ก็ไม่น่าจะราบรื่นขนาดนี้สิ ตามการคาดการณ์ของซวงเจี้ยง ต่อให้เหนี่ยนซินดึงเส้นด้ายแนวตรงและแนวนอนสามหมื่นหกพันเส้นออกมาจนครบทั้งหมด ก็ไม่แน่เสมอไปว่าเฉินผิงอันจะเดินออกมาจากประตูเล็กบานนั้นได้แล้ว

นี่ก็เหมือนเมล็ดพันธ์บัณฑิตที่พรสวรรค์ดีเลิศคนหนึ่งเปิดตำราอริยะปราชญ์เล่มหนึ่งอ่าน ในเวลาเพียงชั่วครู่ชั่วยาม บางทีอาจเข้าใจถ้อยคำที่แฝงความลี้ลับของอริยะได้ก็จริง แต่ไม่มีทางคว้าจับแก่นของสัจธรรมที่สำคัญไว้ได้จริงอย่างแน่นอน

มีเพียงความเป็นไปได้สองอย่างเท่านั้น หนึ่งคือเฉินชิงตูแอบลงมือ มหามรรคาเผยกาย ยอมให้ตลอดทั้งกำแพงเมืองปราณกระบี่ถูกชักนำ แต่ก็ต้องช่วยเฉินผิงอันหลอมวัตถุด้วยตัวเองให้จงได้

และยังมีอีกอย่างหนึ่ง เฉินผิงอันคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์บางท่านที่มาจุติบนโลกซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับโครงกระดูกสิ่งศักดิ์สิทธิ์โครงนี้ เป็นการถ่ายทอดครึ่งหนึ่งและหล่อหลอมครึ่งหนึ่ง

เพียงแต่ว่าซวงเจี้ยงรู้สึกว่าความเป็นไปได้สองอย่างนี้เกิดขึ้นได้น้อยมาก เฉินชิงตูไม่ใช่คนที่จะทำบุญทำทานกับใครตามใจชอบ หากเฉินผิงอันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ยุคโบราณกลับมาจุติ ในอดีตเคยถูกคนสะบั้นสะพานแห่งความเป็นอมตะ ย่อมต้องทิ้งร่องรอยไว้ไม่มากก็น้อย ซวงเจี้ยงเคยเข้าไปเยือนในหัวใจเขาหลายครั้งก็น่าจะสัมผัสได้บ้างถึงจะถูก

ดวงตาของเฉินผิงอันค่อยๆ กลับคืนมาเป็นปกติ แสงสีทองค่อยๆ สลายหายไป ความเคลื่อนไหวตรงหัวใจก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

ออกหมัดเบาลง ฝีเท้ามั่นคงขึ้น สภาพจิตใจเริ่มสงบ

คุกทั้งแห่งก็สงบลงตามไปด้วย

เฉินผิงอันหมุนตัวเดินกลับขึ้นที่สูง เด็กชายผมขาวจึงได้แต่เดินตามไปด้วย

ครั้งนี้เฉินผิงอันเดินผ่านกรงขังแต่ละแห่ง ปีศาจใหญ่ห้าขอบเขตบนห้าท่าน ผู้ฝึกกระบี่เผ่าปีศาจก่อกำเนิดห้าคนล้วนพากันปรากฎตัว เพียงแต่ว่าไม่มีใครเอ่ยอะไร

สายตาที่มองคนหนุ่มเหมือนคนมองปีศาจ

เฉินผิงอันมาหยุดตรงทางเข้าของคุก นั่งอยู่บนบันไดขั้นบนสุด ฟ้าดินแห่งนี้อยู่ในลักษณะที่ท้องฟ้าสว่างพื้นดินมืดมิด ด้านบนเวลากลางวันด้านล่างเป็นยามราตรี แต่นอกคุกกลับเป็นช่วงเวลาตอนกลางวันตลอดเวลา

ซวงเจี้ยงอดไม่ไหวเอ่ยขึ้นว่า “บรรพบุรุษอิ่นกวาน พูดไม่ได้จริงๆ หรือ? พูดออกมาแล้วก็ถือเป็นการค้าขายอย่างหนึ่ง ถือว่าข้าติดเงินเกล็ดหิมะเจ้าสามเหรียญ”

ก่อนหน้านี้ตอนที่คนทั้งสอง ‘ร่วมมือกัน’ ได้ตั้งกฎการค้าขายระหว่างทั้งสองฝ่ายเอาไว้ หนึ่งเหรียญเงินเกล็ดหิมะเท่ากับผู้ฝึกตนเซียนดินคนหนึ่ง เงินร้อนน้อยหนึ่งเหรียญ สามารถซื้อขายชีวิตของขอบเขตหยกดิบได้คนหนึ่ง กระทั่งสะสมได้หนึ่งเหรียญเงินฝนธัญพืช เฉินผิงอันก็สามารถไปขอร้องเฉินชิงตูให้รักษาชีวิตของเทวบุตรมารนอกโลกตนนี้เอาไว้ได้ ซวงเจี้ยงเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว ต่างหูงูเขียว มรรคกถา เวทคาถา สมบัติอาคม อาวุธ ล้วนเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ อะไรที่ควรมีก็มีหมด ในคุกแห่งนี้มันยังสะสมทรัพย์สินเอาไว้บางส่วน เพียงแต่ว่าก่อนหน้านั้นแค่เลือกส่วนที่ตัวเองถูกชะตาเท่านั้น แต่อีกไม่นานมันจะต้องทุ่มสุดชีวิตเพื่อไปเก็บกวาดเอามา เพราะจนตรอกแล้วจริงๆ แม้แต่สตรีคนทุบผ้า เด็กสาวคนซักผ้า ซุ้มองุ่น แก้วเทพบุปผาสิบสองใบ บวกกับหนังสือเทพเซียนและเม็ดกระบี่ของตู้ซานอิน เขาแม่งจะเอามาไว้ในมือของตนให้หมดเลย เอามาแลกเปลี่ยนเป็นเงินกับบรรพบุรุษอิ่นกวาน!

อิ่นกวานหนุ่มมีอยู่ข้อหนึ่งที่ดีมาก ทำให้ซวงเจี้ยงมั่นใจได้มาก นั่นก็คือหากเฉินผิงอันทำสัญญากับคนอื่นด้วยความจริงใจ เขาจะไม่มีทางกลับคำเด็ดขาด เชื่อถือได้ยิ่งกว่าคำสาบานผายลมสุนัขอะไรเสียอีก

ซวงเจี้ยงพลันหัวเราะขึ้นมา “พูดแล้วต้องทำ ทำแล้วต้องมีผล นี่ก็คือคนถ่อยที่ดึงดันถือทิฐิ”

เฉินผิงอันยิ้มอย่างเข้าใจ ไม่ถือสาเทวบุตรมารที่ด่าคนทางอ้อม เพียงเอ่ยว่า “เจ้าก็รู้ว่าข้าเคยเปิดร้านเหล้าที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ เซียนกระบี่ดื่มเหล้าก็ยังติดค้างค่าเหล้าไม่ได้ อีกทั้งยังมีแค่สามเหรียญเงินเกล็ดหิมะเนี่ยนะ? การค้าครั้งนี้ข้าไม่ทำหรอก ขาดทุนเกินไป”

ซวงเจี้ยงพลิกตัวหันหลังกลับ หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งที่เหมือนผ้าของสตรีออกมาอย่างลับๆ ล่อๆ แล้ววางกางลงบนพื้นเบาๆ สองนิ้วคีบเอาของรักของตัวเองที่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีมาอย่างยาวนานออกมา

บนผ้าเช็ดผ้าเกิดริ้วกระเพื่อมเป็นระลอก ซวงเจี้ยงหยิบดาบแคบที่ยาวมากออกมาเล่มหนึ่ง แล้วก็เปลี่ยนจากมือที่คีบด้ามดาบมาเป็นใช้สองมือกุมด้ามดาบ ปลายด้านหนึ่งของฝักดาบค้ำอยู่บนผ้าเช็ดหน้า

เมื่อเทียบกับตัวของเทวบุตรมารที่อยู่ในร่างของเด็กชายแล้วยังสูงกว่าเสียอีก

ซวงเจี้ยงเก็บผ้าเช็ดหน้ามา ลุกขึ้นยืน เขย่งปลายเท้า ยื่นมือไปผลักดาบออกจากฝักมาชุ่นกว่า พริบตาเดียวประกายแสงก็พร่างพราว มีห้าสี ดุจก้อนเมฆสีแดงยามถูกแสงอาทิตย์สาดส่อง

ด้ามดาบถูกรัดพันด้วยเส้นด้ายสีทองเล็กบางหนาแน่น เป็นทรงโค้งกลมปกป้องมือ ประณีตงดงามอย่างยิ่ง นอกวงกลมยังมีตัวอักขระสีทองเป็นวงหนึ่ง สลักเป็นคำว่า ‘ประกายแสงไหลเวียนวนเหมือนแสงจันทร์สุกสกาว ฟ้าโปร่งน้ำใส มั่นคงตลอดกาล จิตใจสะอาดบริสุทธิ์’ สองคำสุดท้ายคือ ‘พิฆาต’

ซวงเจี้ยงผลักดาบกลับเข้าฝักแล้วก็ประคองถือดาบด้วยสองมือ “เป็นอย่างไร? ข้าใช้ดาบเล่มนี้มาแลกเปลี่ยนคำตอบจากท่านบรรพบุรุษ”

เฉินผิงอันยิ้มพลางยื่นมือไปรับ “ได้สิ”

ซวงเจี้ยงยื่นดาบแคบเล่มนี้ให้แก่เฉินผิงอันอย่างไม่ลังเล

เฉินผิงอันวางดาบพาดขวางไว้บนเข่า หนักมาก ใช้มือข้างหนึ่งกำดาบ มืออีกข้างประกบสองนิ้วดันด้ามดาบ ค่อยๆ ผลักมันออกจากฝักช้าๆ จ้องมองไปนิ่งๆ เพียงแต่ไม่นานก็ผลักมันกลับคืน นึกถึงสองคำว่า ‘พิฆาต’ ที่ไม่ถือว่าเป็นคำแปลกใหม่สำหรับเขาขึ้นมาได้ จึงถามอย่างสงสัยว่า “คือวัตถุที่ใช้ในการลงทัณฑ์ของแท่นสังหารมังกรสมัยบรรพกาลหรือ?”

ซวงเจี้ยงนั่งยองอยู่ด้านข้าง พยักหน้าเอ่ยว่า “ก็ใช่น่ะสิ! แค่ว่าก่อนที่มันจะถูกตกทอดมา ถูกทำเสียรูปโฉมไปบ้าง คาดว่าคงต้องเคยตัดหัวของมังกรชั่วเจียวร้ายไปไม่น้อย ดังนั้นปราณดุร้ายจึงค่อนข้างเข้มข้น ถึงอย่างไรท่านบรรพบุรุษอิ่นกวานก็ไม่กลัดกลุ้มในเรื่องนี้ ข้าจึงถือเสียว่ามอบดาบวิเศษให้กับวีรบุรุษ! มีอะไรก็จะบอกทั้งหมด วัตถุชิ้นนี้หากอยู่บนแท่นสังหารมังกรไม่ถือว่าดีที่สุด แต่ทุกวันนี้หากเอาไปวางไว้ที่ใต้หล้าไพศาลก็ยังสามารถทำให้ผู้ฝึกตนสำนักการทหารห้าขอบเขตบนแย่งชิงกันหัวร้างข้างแตกได้แล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “มอบ?”

ซวงเจี้ยงรีบตบบ้องหูของตัวเองทันใด เปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ว่า “ขาย!”

เฉินผิงอันใช้สองมือกดตัวดาบ เอ่ยเบาๆ ว่า “คำตอบนั้นข้าก็ไม่ค่อยรู้ชัดนัก ไม่ได้โกหกเจ้าจริงๆ”