กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 691

เรื่องของการขุดเจาะลำน้ำใหญ่ของแจกันสมบัติทวีป อันที่จริงชุยตงซานคือผู้ตรวจงาน หน้าที่หลักๆ มีกวนอี้หรานและหลิวสวินเหม่ยที่เป็นคนรับผิดชอบ คนที่วางแผนอยู่เบื้องหลังอย่างแท้จริงก็คือหลิ่วชิงเฟิง

คนหนึ่งเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่ของต้าหลี คนหนึ่งเป็นลูกหลานเมล็ดพันธ์แม่ทัพของถนนฉือเอ๋อร์ อีกหนึ่งคืออดีตขุนนางบุ๋นของแคว้นชิงหลวนแคว้นใต้อาณัติ

ชุยตงซานไม่เคยพูดคุยกับผู้ฝึกตนบนภูเขาและขุนนางของลำน้ำใหญ่ ล้วนมอบอำนาจทั้งหมดไว้ในมือของคนหนุ่มทั้งสาม มีเพียงเรื่องที่หลิ่วชิงเฟิงรู้สึกลำบากใจเท่านั้น ถึงจะให้ชุยตงซานเป็นผู้ตัดสินใจ ฝ่ายหลังทำอะไรอย่างรวดเร็วฉับไวมาจนชิน จึงไม่เคยมีเรื่องใดที่ติดชะงักข้ามคืน

เลียบลำน้ำใหญ่ต้องเดินทางผ่านอาณาเขตของขุนเขาสายน้ำแคว้นใต้อาณัติหลายสิบแคว้น ศาลร่างทองของสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสายน้ำน้อยใหญ่ล้วนต้องเปลี่ยนอาณาเขตการปกครองของตัวเองเพราะลำน้ำใหญ่สายนี้ ถึงขั้นที่ว่าสำนักจำนวนมากบนภูเขาต่างก็ต้องย้ายจวนบนภูเขาหรือแม้กระทั่งทั้งศาลบรรพจารย์

หลังจากที่หลินโส่วอีกลับมาจากทะเลสาบซูเจี่ยนก็ถูกชุยตงซานรั้งไว้ข้างกาย คอยชี้แนะเรื่องการฝึกตนให้แก่เขา

ก่อนหน้านี้หลินโส่วอีที่อยู่บ้านเกิดได้ใช้ภาพค้นภูเขาที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของนักพรตเฒ่าตาบอดเจี่ยเฉิงแลกเปลี่ยนมาด้วยบทกลางและบทล่างของตำรา ‘เหนือเมฆพร่างพราว’ บทบนสร้างโอสถทอง บทกลางหลอมก่อกำเนิด บทล่างชี้ตรงไปที่หยกดิบ

ตอนนี้หลินโส่วอีเป็นขอบเขตประตูมังกร ไม่เพียงแต่ฝ่าทะลุขอบเขตได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังมีความอดทนยืดหยุ่นมากเพียงพอ นี่ต่างหากจึงจะเป็นเมล็ดพันธ์ของการฝึกตนที่แท้จริง

เดิมทีหลินโส่วอีวางแผนไว้ว่าจะพยายามสร้างโอสถทองให้ได้ภายในหนึ่งร้อยปี ตอนนี้ลองดูแล้วคงทำได้ล่วงหน้าหลายปี ขอบเขตถ้ำสถิตและขอบเขตโอสถทองคือสองปราการใหญ่สำหรับผู้ฝึกลมปราณ ก่อนจะสร้างโอสถทอง ผู้มีพรสวรรค์ตามความหมายโดยทั่วไป อันที่จริงล้วนไม่อาจต้านทานการกระทบกระเทียบ ไม่รู้ว่ามีคนกี่มากน้อยที่ถูกผลักกลับจากโอสถทองให้วนเวียนอยู่ที่ขอบเขตประตูมังกรตลอดชีวิต นับแต่นั้นก็เซื่องซึมไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก ไร้ความหวังบนมหามรรคาอย่างสิ้นเชิง

มรรคกถา การถ่ายทอดมรรคกถา มีข้อต้องห้ามใหญ่สุดคือสามปากหกหู

เพียงแต่ว่าเมื่ออยู่กับชุยตงซาน หลักการทั่วไปบนโลกล้วนใช้ไม่ได้ผล

หลินโส่วอีมอบ ‘เหนือเมฆพร่างพราว’ ทั้งสามบทให้ชุยตงซานโดยตรง ฝ่ายหลังอ่านจบแล้วก็เขียนคำอธิบายลงไปบนตำราลัทธิเต๋าทั้งสามเล่มจนเต็มพรืด ก่อนจะคืนให้หลินโส่วอี หากหลินโส่วอีไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของตัวอักษรเหล่านั้นค่อยมาขอให้เขาสอนให้ต่อหน้า

วันนี้หลินโส่วอีมาตรวจตราเขื่อนแห่งหนึ่งเป็นเพื่อนชุยตงซาน ฝุ่นผงตลบคละคลุ้ง ร่องลำน้ำเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ว่ายังไม่ได้ชักดึงน้ำมาที่นี่ คนงานที่อยู่บนฝั่งด้านนี้มองไม่เห็นคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นี่แสดงให้เห็นว่าในอนาคตพื้นผิวน้ำของลำน้ำใหญ่สายนี้จะกว้างขวางเพียงใด

ชุยตงซานใช้ชายแขนเสื้อปัดฝุ่นบนร่างครั้งแล้วครั้งเล่า “ปีนั้นระหว่างที่เดินทางทัศนศึกษา นังเด็กเซี่ยเซี่ยนั่นสายตามองสูงไม่เห็นหัวใคร ไม่ว่าใครนางก็ดูแคลนไปหมด มีเพียงเจ้าที่นางยินดีมองเป็นคนบนเส้นทางเดียวกัน”

หลินโส่วอีพยักหน้ารับ ไม่ว่าใครก็มองออกว่าเซี่ยเซี่ยถือตัว แต่กระนั้นก็ค่อนข้างจะตรงไปตรงมา กลับกลายเป็นว่าคบหาได้ง่าย อันที่จริงคนที่หลินโส่วอีมองไม่ออกกลับเป็นอวี๋ลู่ รัชทายาทสกุลหลูผู้สิ้นแคว้นมากกว่า

เพียงแต่ว่าคำพูดแบบนี้หลุดออกมาจากปากของชุยตงซาน ฟังแล้วกลับเหมือนด่าคน

เฉินผิงอันกับอวี๋ลู่ต่างก็เป็นผู้ฝึกยุทธเต็มตัว หลี่เป่าผิงและหลี่ไหวตอนนั้นอายุยังน้อย ก่อนที่เซี่ยเซี่ยจะกลายมาเป็นนักโทษลี้ภัย นางก็คือเทพเซียนอันดับหนึ่งที่ได้รับการยอมรับของราชวงศ์สกุลหลู ถูกมองเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่มีความหวังจะเลื่อนเป็นห้าขอบเขตบนมากที่สุด ส่วนหลินโส่วอีในเวลานั้นนอกจากเซี่ยเซี่ยแล้วก็ถือเป็นคนที่เดินบนเส้นทางการฝึกตนก่อนใคร

หลินโส่วอีเป็นกังวลใจ ถามเสียงเบาว่า “แม้แต่กำแพงเมืองปราณกระบี่ยังพิทักษ์ไม่อยู่ แจกันสมบัติทวีปของพวกเราจะพิทักษ์ได้หรือ?”

ชุยตงซานยิ้มกล่าว “พิทักษ์ไว้ได้แล้วอย่างไร พิทักษ์ไว้ไม่ได้แล้วอย่างไร? หากรู้ทั้งรู้ว่าพิทักษ์ไม่ได้ก็จะไม่พิทักษ์แล้วหรือ? หรือว่าจะให้อริยะของศาลบุ๋นมาเจอกับภูเขาทัวเยว่ ทั้งสองฝ่ายแข่งความสามารถบนหน้ากระดาษกัน ใต้หล้าไพศาลของพวกเราประกาศรายชื่อของผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนแต่ละคนที่ชื่อเสียงเลื่องระบือ ให้มาแข่งวิชาคำนวณบวกลบที่แม้แต่นักเรียนในโรงเรียนยังทำเป็นกับภูเขาทัวเยว่ หากพวกเราเก่งกาจกว่า เผ่าปีศาจก็จะถอยกลับไปใต้หล้าเปลี่ยวร้าง หากสู้คนอื่นเขาไม่ได้ พวกนายท่านใหญ่เผ่าปีศาจก็อย่าได้รีบร้อนลงมือ พวกเราจะยกสองมือถวายใต้หล้าหนึ่งไปให้พวกเขาแต่โดยดี จากนั้นค่อยถอยไปยังใต้หล้าแห่งที่ห้า นั่งดูดายอยู่เฉยๆ รอการประลองวิชาคิดคำนวณครั้งต่อไประหว่างภูเขาทัวเยว่กับป๋ายอวี้จิง”

ชุยตงซานพูดมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะฮ่าๆ “จะว่าไปวิธีนี้ก็ไม่ทำลายความปรองดองที่สุดจริงๆ นะนี่”

หลินโส่วอีกล่าว “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”

ชุยตงซานพยักหน้า “ข้าย่อมรู้ว่าเจ้าไม่ได้คิดอย่างนั้น เจ้ากำลังกังวลกับความเป็นความตายของคนด้านล่างภูเขาทุกคน”

หลินโส่วอีกล่าว “สรุปแล้วควรทำอย่างไรกันแน่? ขออาจารย์โปรดช่วยสอนข้าด้วย”

ชุยตงซานแหงนหน้ามองจุดที่สูงที่สุดของม่านฟ้าแจกันสมบัติทวีป เอ่ยเสียงเบาว่า “ผู้ฝึกตนบนภูเขาของหนึ่งทวีป บวกกับกองทัพต้าหลีของพวกเรา ยืดเอวตรงหลังตั้ง เป็นผู้กล้าที่พร้อมกระโจนเข้าหาความตายก่อน ส่วนคนอื่นๆ ที่ยินดีมีชีวิตอยู่รอดไปวันๆ ก็รอให้ฝ่ายแรกตายสิ้นซากเสียก่อนค่อยคุกเข่าขอร้อง ส่วนพวกชาวบ้านด้านล่างภูเขาก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ ได้แต่ฟังคำบัญชาจากสวรรค์แล้ว”

จวนที่ว่าการแห่งหนึ่งในเมืองหลวงแคว้นชิงหลวน

หลี่เป่าเจินแอบปลีกตัวจากกองรายงานของที่ว่าการแคว้นใต้อาณัติ กองรายงานของสายลับแห่งขุนเขาสายน้ำต้าหลีกองโต มาดื่มสุราร่วมโต๊ะกับคนกันเองสองคน

ทุกวันนี้หลี่เป่าเจินควบหน้าที่หลายอย่าง นอกจากจะเป็นหนึ่งในหัวหน้าของศาลาคลื่นมรกต ต้องคอยดูแลรายงานข่าวทั้งหมดทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของหนึ่งทวีปแล้ว ยังมีเวลาว่างไปเป็นรองเจ้ากรมพิธีการของแคว้นชิงหลวนที่อนาคตในวงการขุนนางเจริญรุ่งเรืองด้วย เขาออกจากเมืองหลวงไปทำหน้าที่เป็นขุนนางหลักผู้คุมสอบของการสอบระดับท้องถิ่นสองครั้งแล้ว กลายเป็น ‘ผู้กุมอำนาจของฝ่ายบุ๋น’ นอกจากนี้ยังเป็น ‘กษัตริย์หลังม่าน’ ของยุทธภพและบนภูเขาของแคว้นใต้อาณัติหลายแห่งรวมถึงแคว้นชิงหลวนเป็นหนึ่งในนั้น แอบควบคุมการลาออกของคนเก่าการรับคนใหม่ของตัวอ่อนผู้ฝึกตนทุกคนที่เดินขึ้นเขาหรือคนที่อยู่ในสำนักของยุทธภพ

หลี่เป่าเจินโยนหนังสือเล่มหนึ่งให้กับบุรุษวัยกลางคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยิ้มกล่าวว่า “คนบ้านเดียวกันของพวกเรา เจ้าขุนเขาแห่งภูเขาลั่วพั่วอายุน้อยผู้นี้ คาดว่าวันหน้าชื่อเสียงของเขาในแจกันสมบัติทวีปคงต้องถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว”

บุรุษก็คือจูเหอ อดีตองค์รักษ์ผู้คุมกันจวนหลี่ถนนฝูลวี่ ส่วนหญิงสาวก็คือจูลู่บุตรสาวของเขา

พ่อลูกคู่นี้หลุดพ้นสัญชาติทาสมานานแล้ว จูเหอยังได้งานหนึ่งในกองทัพต้าหลี ทำหน้าที่เป็นผู้ฝึกตนติดตามกองทัพต้าหลีมานานหลายปี สถานะไม่ต่างจากเว่ยเซี่ยนที่อยู่ข้างกายหลิวสวินเหม่ยขุนนางผู้ตรวจการลำน้ำใหญ่เท่าใดนัก เพียงแต่คุณความชอบทางการสู้รบของจูเหออยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบกับเว่ยเซี่ยนได้ติด ทุกวันนี้ระดับขั้นขุนนางก็ไม่สูง คือจื๋อจี่หลางลำดับล่างสุด หากได้เป็นขุนนางประจำท้องถิ่น อย่างมากสุดก็เป็นพวกเซี่ยนเหว่ยของแคว้นใต้อาณัติเท่านั้น เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกับเสมียนของแคว้นใต้อาณัติทั่วไปแล้วจะมีสถานะของขุนนางบู๊ที่มีเกียรติอย่างหนึ่งเพิ่มเข้ามา

นอกจากต้าหลีจะแต่งตั้งตำแหน่งขุนนางทูตผู้ตรวจการขึ้นมาใหม่ ซึ่งมีระดับเท่าเทียมกับจอมพลเสาค้ำยันแคว้นแล้ว วงการขุนนางก็มีการเปลี่ยนกฎเกณฑ์ครั้งใหญ่ ระดับขั้นของขุนนางยังคงเป็นระดับเปิ่นกวนกับระดับซ่านกวน โดยเฉพาะอย่างหลัง ซ่านกวนบุ๋นบู๊ แต่ละฝ่ายจะมีการเพิ่มอีกหกระดับขั้น

ส่วนจูลู่กลายเป็นสายลับคนหนึ่งของศาลาคลื่นมรกต ทำงานอยู่ใต้บัญชาการณ์ของหลี่เป่าเจิน

จูเหอรับหนังสือเล่มนั้นมาด้วยความรู้สึกมึนงง เหลือบตามองบุตรสาว จูลู่คล้ายกำลังคลี่ยิ้ม เห็นได้ชัดว่านางรู้ต้นสายปลายเหตุมานานแล้ว

หลี่เป่าเจินดื่มเหล้าในจอกจนหมด “วันหน้ายิ่งภูเขาลั่วพั่วขยายใหญ่มากเท่าไร ขอบเขตของเฉินผิงอันสูงเท่าไร คำวิพากษ์วิจารณ์ที่แจกันสมบัติทวีปมีต่อพวกเขาก็ยิ่งมากเท่านั้น ยิ่งเขาสร้างวีรกรรมยิ่งใหญ่เทียมฟ้า คำด่าก็จะยิ่งมากปานกัน ถึงอย่างไรทุกอย่างล้วนเป็นเพราะเขามีใจที่เห็นแก่ตัวมากเกินไป อย่างมากสุดก็แค่แสร้งทำเป็นมีน้ำใจมีคุณธรรม แสร้งทำเป็นคนดีที่กระทำความดีเท่านั้น คนที่แต่งหนังสือเล่มนี้คือบัณฑิตที่ข้าเลื่อมใสที่สุดเว้นจากหลิ่วชิงเฟิง อยากจะพบหน้าเขาแล้วขอความรู้อย่างจริงใจสักครั้งจริงๆ”

หลี่เป่าเจินมองไปทางประตู ยิ้มเอ่ยว่า “อาจารย์หลิ่วเห็นด้วยหรือไม่? ในอนาคตหากมีโอกาส ไม่สู้เจ้าจับมือกับข้าไปเยี่ยมเยือนคนบนเส้นทางเดียวกันผู้นี้ด้วยกันดีไหม?”

หลิ่วชิงเฟิงยืนอยู่หน้าประตู ยิ้มกล่าว “คนไร้คุณธรรมทำเรื่องมีคุณธรรม สำหรับบัณฑิตที่อ่านตำราอริยะปราชญ์จนได้ความคิดบิดเบี้ยวอย่างพวกเรา นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายมากหรอกหรือ? ต่อให้ทำสำเร็จแล้วจะรู้สึกประสบความสำเร็จตรงไหน?”

หลี่เป่าเจินชูจอกเหล้าขึ้น “อาจารย์หลิ่วมักจะสูงกว่าข้าระดับหนึ่งอยู่เสมอ”

หลิ่วชิงเฟิงโบกมือ “ครั้งนี้มาหาเจ้าเพราะมีเรื่องจะปรึกษา”

หลี่เป่าเจินวางจอกเหล้าลง ยิ้มพลางลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นก็เปลี่ยนสถานที่เถอะ”

คู่พ่อลูกจูเหอจูลู่ต่างก็รู้จักแขกที่ไม่ได้รับเชิญท่านนี้ ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนก่อนหลี่เป่าเจินเสียอีก พวกเขากุมหมัดคารวะ ขณะเดียวกันก็เอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “คารวะผู้ตรวจการหลิ่ว”

ขุนนางบุ๋นแห่งแคว้นชิงหลวนในอดีตที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ตรงหน้าผู้นี้ หากอิงตามคำบอกของคุณชายบ้านตน วันหน้าคนผู้นี้ได้ถูกกำหนดมาแล้วว่าจะกลายเป็นขุนนางใหญ่ในพื้นที่ศักดินาของราชวงศ์ต้าหลี นอกจากอายุขัยจะสั้น มีชีวิตอยู่ได้ไม่ยืนยาวแล้ว นอกจากนี้หลิ่วชิงเฟิงก็ไม่มีจุดอ่อนใดๆ อีก เป็นคนที่อันตรายอย่างถึงที่สุด เทพเซียนบนภูเขาอะไร กษัตริย์แห่งแคว้นใต้อาณัติอะไร ล้วนไม่มีความสำคัญในสายตาของคนผู้นี้

หลิ่วชิงเฟิงคลี่ยิ้มอบอุ่น พยักหน้าให้คนทั้งสองเบาๆ

หลังจากคุยธุระกับหลี่เป่าเจินจบ หลิ่วชิงเฟิงก็ให้ผู้ฝึกตนติดตามกองทัพที่เป็นองค์รักษ์ประจำตัวเช่นเดียวกับหวังอี้ฝู่ขับเคลื่อนเรือข้ามฟากตระกูลเซียนลำหนึ่งเร่งเดินทางไปยังยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง และตรงตีนเขาก็คือถนนทางหลวง หลิ่วชิงเฟิงให้คนผู้นั้นร่ายวิชาอภินิหารมองขุนเขาสายน้ำผ่านฝ่ามือ มองไปยังคู่ชายหญิงที่กำลังเดินเนิบช้าอยู่บนถนนทางหลวงตีนเขาอยู่ไกลๆ

บุรุษหนุ่มที่อยู่บนถนนเดินขากะเผลก ส่วนสตรีพกดาบรูปโฉมธรรมดาผู้นั้นก็เหลือบมองมายังยอดเขาคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ได้เจตนา จากนั้นก็ผงกศีรษะน้อยๆ แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น

เพียงแต่ว่าสตรีผู้นั้นแหงนหน้าชำเลืองมองแวบเดียวก็ทำให้ผู้ฝึกตนติดตามกองทัพคนนั้นตกตะลึงอย่างหนักแล้ว ช่างเป็นจิตสังหารที่เข้มข้นยิ่งนัก

หลิ่วชิงเฟิงกล่าว “สามารถเก็บวิชาอภินิหารได้แล้ว”

สองคนที่อยู่ตรงตีนเขาก็คือหลิ่วชิงซานและหลิ่วป๋อฉีที่กลับมาจากการออกเดินทางไกล ก่อนหน้านี้สองสามีภรรยามุ่งหน้าไปยังเรือนซือเตาของภูเขาห้อยหัว กลับบ้านเดิมของภรรยา

อันที่จริงหลิ่วป๋อฉีไม่มีความคิดนี้ แต่หลิ่วชิงซานบอกว่าจะต้องไปพบหน้าอาจารย์ของนางให้ได้ ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร จะโดนตีหรือโดนด่า หรือว่าโดนไล่ออกมาจากภูเขาห้อยหัว ถึงอย่างไรก็ควรปฏิบัติตามมารยาทที่พึงกระทำ แต่คิดไม่ถึงว่าพอไปถึงนครมังกรเฒ่า เรือข้ามทวีปทั้งหลายกลับบอกว่าไม่ออกทะเลแล้ว ไม่ว่าหลิ่วชิงเฟิงจะถามหาสาเหตุอย่างไร พวกเขาก็บอกเพียงว่าไม่รู้ สุดท้ายยังเป็นหลิ่วป๋อฉีที่ออกจากบ้านไปด้วยตัวเองถึงได้นำข่าวที่ชวนให้คนตะลึงพรึงเพริดกลับมา ทางฝั่งของภูเขาห้อยหัวไม่อนุญาตให้เรือข้ามฟากของทั้งแปดทวีปไปจอดเทียบท่า เพราะกำแพงเมืองปราณกระบี่เริ่มมีการป้องกันอย่างเข้มงวด จะไม่ทำการค้าใดๆ กับใต้หล้าไพศาลอีกแล้ว หลิ่วป๋อฉีไม่ได้เป็นห่วงเรือนซือเตา เพียงแต่ลึกๆ ในใจอดเสียดายไม่ได้ เดิมทีนางคิดว่าจะทิ้งควันธูปเอาไว้ จากนั้นนางจะไปเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่เพียงลำพัง ส่วนจะกลับบ้านมาเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นค่อยเอ่ยสามคำกับสามีอย่างตรงไปตรงมาว่า ยังไม่แน่