กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 712

ซิ่วไฉเฒ่าพาหลิวสือลิ่วไปเดินเที่ยวชมอำเภอไหวหวงด้วยกัน หลิวสือลิ่วไม่เคยมาเยือนถ้ำสวรรค์หลีจูมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ได้มีความรู้สึกว่าวัตถุยังคงเดิม คนแปรเปลี่ยนอะไร

บุรุษร่างใหญ่เพียงแค่รู้สึกเสียใจเท่านั้น

ที่นี่ก็คือสถานที่ต่างบ้านต่างเมืองสำหรับเสี่ยวฉี แต่กลับถูกเขามองเป็นสถานที่ที่ทำให้ใจสงบได้

บัณฑิตที่แท้จริงง่ายที่จะมองไปทางใดก็เห็นแต่ความว่างเปล่าขาวโพลน สิ่งที่ยากที่สุดบนเส้นทางของการศึกษาที่มหาสมุทรตำราไร้ขอบเขตก็คือการตามหา ‘บ้านเกิดของข้า’ ที่สามารถวางใจได้

หลิวสือลิ่วเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังกับการเดินทางไกล ‘กลับภูเขา’ ของตัวเองในครานั้น ควรจะรออีกหน่อย ต่อให้จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบของถ้ำสวรรค์หลีจูได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถทำให้เสี่ยวฉีได้รู้ว่า ในช่วงเวลาที่เขาออกเดินทางไกลเพียงลำพัง เบื้องหลังยังมีศิษย์พี่ร่วมสำนักคนหนึ่งคอยมองส่งเขาอยู่

ไม่ต้องถึงขั้นเดียวดายตัวคนเดียว ราวกับว่าเป็นศัตรูกับทั้งฟ้าดิน แล้วมีหรือที่เขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ถึงขั้นทำให้คนนึกเวทนา ทำให้คนหัวเราะเยาะ ทำให้คนไม่เข้าใจ

ซิ่วไฉเฒ่าเอ่ยเสียงแผ่ว “เจ้าโง่ใหญ่ ไม่ต้องเสียใจเกินไปนัก บัณฑิตอย่างพวกเราน่ะ ยามที่พลิกตำราหาความรู้ย่อมใช้ความจริงจังตั้งใจ เป็นสหายเป็นเพื่อนบ้านกับปราชญ์ผู้ล่วงลับในยุคสมัยต่างๆ หลังจากวางตำราอริยะปราชญ์ลงแล้วก็ไม่เกี่ยงงอนกับภาระหน้าที่อันพึงปฏิบัติ ไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใคร” (เหมือนประโยคคำถามว่าถ้าไม่ใช่ข้า แล้วยังจะเป็นใครได้อีก ความหมายคือมีเพียงตัวเองที่สามารถทำได้ หมายถึงคนที่กล้าเสนอตัวออกมาแบบรับภาระหน้าที่)

ซิ่วไฉเฒ่าพึมพำซ้ำประโยคเดิม “ไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใคร”

หลิวสือลิ่วพยักหน้ารับ เพียงแต่ว่าอารมณ์ก็ยังหดหู่อยู่เหมือนเดิม ควบคุมนิสัยสันดานเดิมเป็นเรื่องที่เขาถนัดมาโดยตลอด

กาลเวลาอันยาวไกล ขอให้ท่านอายุขัยยืนยาว หากคิดกันตามอายุที่แท้จริง อย่าว่าแต่ศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลายเลย แม้แต่ท่านอาจารย์ หรือสหายรักอย่างป๋ายเหย่ก็ยังไม่ ‘อายุมาก’ เท่าเขา ทั้งยังอยู่ไกลเกินกว่าจะเทียบได้ติด

เพียงแต่ว่าการศึกษาวิชาความรู้มีก่อนหลัง

ดังนั้นซิ่วไฉเฒ่าที่ตัวไม่สูง เรือนกายผอมบางข้างกายหลิวสือลิ่วผู้นี้ถึงได้ถูกเรียกว่าซิ่วไฉ ‘เฒ่า’

ทุกวันนี้อำเภอไหวหวงคืออำเภอระดับบนของราชวงศ์ต้าหลี

อาชีพที่เคยทำเงินให้ชาวบ้านในเมืองเล็กได้มากที่สุดคือเผาเครื่องกระเบื้อง อยู่กับภูเขากินจากภูเขา อยู่กับน้ำกินจากน้ำ ทว่าทุกวันนี้คนในพื้นที่กลับย้ายออกจากเมืองเล็กและเตาเผามังกรไปเกือบหมดแล้ว พวกเขาพากันขายบ้านบรรพบุรุษแล้วย้ายไปเสวยสุขอยู่ที่เขตการปกครอง ขุนนางที่ตำแหน่งใหญ่ที่สุด อีกทั้งยังเป็นขุนนางเพียงหนึ่งเดียวของเมืองเล็กในอดีต ก็คือขุนนางผู้ตรวจการ ทุกวันนี้ไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือเสมียนน้อยใหญ่ล้วนพบเจอได้ทุกหนทุกแห่ง ดอกท้อผลิบานทุกปี ไม่มีภูเขาเครื่องกระเบื้องและสุสานเทพเซียนแล้ว แต่กลับมีควันธูปของศาลบุ๋นบู๊ บนยอดของภูเขาใหญ่ ริมแม่น้ำลำคลอง มีศาลภูเขาสายน้ำที่ผู้มีจิตศรัทธาพากันมากราบไหว้ไม่ขาดสาย

เมืองเล็กในอดีตไม่มีที่ว่าการอำเภอ แต่กลับมีต้นไหวโบราณที่แผ่ร่มเงาไกลเป็นไร่ ทุกครั้งที่ถึงยามสนธยา ด้านใต้ต้นไม้จะมีผู้เฒ่ามาจับกลุ่มกันเล่าเรื่องเก่าแก่ในปฏิทินเหลือง พวกเด็กเล็กที่ฟังเรื่องเล่ามาจนชินชาเอาแต่เล่นสนุกอยู่กับตัวเอง ยามถึงช่วงอากาศร้อนระอุ พวกเด็กๆ เล่นจนเหนื่อยแล้วก็จะวิ่งไปที่บ่อโซ่เหล็ก จ้องมองพวกผู้ใหญ่ในครอบครัวดึงตะกร้าออกมาจากในบ่อ แล้วใช้มีดหั่นแตงหวานที่เย็นฉ่ำตามธรรมชาติออกเป็นชิ้นๆ ต่อให้อากาศร้อน ใจร้อน เสื้อผ้าร้อน แต่น้ำเย็น แตงเย็น มีดเย็นๆ กลับดูเหมือนว่าจะทำให้ดวงตาเย็นตามไปด้วย

ซิ่วไฉเฒ่าเดินมาตรงที่ตั้งเดิมของบ่อโซ่เหล็ก บ่อน้ำที่ไม่มีโซ่เหล็กยังคงตั้งอยู่ดังเดิม เพียงแต่ว่าความลี้ลับด้านในกลับไม่เหลืออยู่แล้ว และทุกวันนี้ที่ว่าการก็ถอนคำสั่งห้ามเรียบร้อย เพียงแต่ชาวบ้านของอำเภอที่มาตักน้ำที่นี่กลับมีน้อยกว่าเดิมมาก เพราะอำเภอเล็กๆ ในเวลานี้มีปลาและมังกรปะปนกัน ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ฝึกตนที่ต่างก็มุ่งหน้ามาเพื่อหวังสัมผัสกับปราณมังกร ปราณวิญญาณ ปราณเซียนและโชคชะตาขุนเขาสายน้ำทั้งหลาย ดังนั้นกลิ่นอายความเป็นชาวบ้านของเมืองเล็กจึงมีไม่มาก กลับกลายเป็นว่าไม่มีควันไฟจากการหุงหาอาหาร ไม่มีเสียงหมาเห่าเสียงไก่ขันเหมือนที่เขตการปกครองทางทิศเหนือ

ซิ่วไฉเฒ่าพลันยิ้มเอ่ยว่า “ในอดีตศิษย์น้องเล็กของเจ้าเคยเป็นลูกศิษย์เตาเผามังกร ฝีมือของเขาดีเยี่ยม เพียงแต่ภายหลังเด็กหนุ่มออกเดินทางไกล แล้วก็เพราะคิดว่าตัวเองยังฝึกปรือฝีมือได้ไม่สำเร็จอย่างแท้จริง จึงไม่เคยแสดงฝีมือง่ายๆ ดังนั้นวันหน้าหากเจ้าเจอกับศิษย์น้องเล็กก็สามารถบอกให้เขาช่วยเจ้าเผาเครื่องปั้นจำพวกของตกแต่ง สี่สมบัติแห่งห้องหนังสืออะไรทำนองนั้นได้ ลองเลือกมาสักสองสามชิ้นแล้วบอกกับศิษย์น้องเล็กโดยตรง ไม่ต้องทำตัวห่างเหินเกินไป ศิษย์น้องเล็กของเจ้าไม่ใช่คนขี้เหนียว”

หลิวสือลิ่วอืมรับหนึ่งที

หลังจากลากับอาจารย์ไปนานแล้วได้กลับมาพบกันใหม่ครั้งนี้ ตลอดทางที่เดินกันมาอาจารย์พูดถึงศิษย์น้องเล็กไม่ขาดปาก หลิวสือลิ่วใช้หูฟังใช้ใจจดจำ ไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อย มีเพียงความเบิกบานเท่านั้น เพราะสภาพจิตใจของอาจารย์ไม่เคยผ่อนคลายเช่นนี้มานานมากแล้ว

แน่นอนว่าซิ่วไฉเฒ่าพูดจาแฝงความนัย ผลคือรออยู่นานเจ้าโง่ใหญ่ก็ยังไม่ฉลาดขึ้นมาสักที จึงเตะเข้าที่น่องเล็กของหลิวสือลิ่ว

อาจารย์ละอายใจต่อศิษย์น้องเล็กของเจ้าอย่างมาก จึงไม่มีหน้าไปขอของจากเขาด้วยตัวเอง ลูกศิษย์คนอื่นๆ ไม่รู้จักแบ่งเบาภาระให้อาจารย์บ้างเลยหรือ? เจ้าโง่ใหญ่ฉลาดสู้ศิษย์น้องเล็กไม่ได้จริงๆ ห่างชั้นกันไกลนัก

หลิวสือลิ่วเข้าใจโดยพลัน เอ่ยว่า “ศิษย์จะขอมาเผื่ออาจารย์สองสามชิ้นด้วย”

ซิ่วไฉเฒ่าแสร้งทำเป็นลำบากใจ ถูมือกล่าว “แบบนี้จะได้อย่างไร แบบนี้จะได้อย่างไร”

หลิวสือลิ่วเอ่ย “อาจารย์ไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ศิษย์น้องเล็กฉลาดขนาดนั้นย่อมต้องเข้าใจได้เอง”

ซิ่วไฉเฒ่าเปลี่ยนสีหน้าทันใด ลูบหนวดยิ้ม “นั่นมันแน่อยู่แล้ว ศิษย์น้องเล็กของเจ้ารู้หนึ่งก็อนุมานไปได้หลากหลาย มีพรสวรรค์กับคำสองคำว่า ‘หมื่น’ และ ‘หนึ่ง’ มากที่สุด ขนาดอาจารย์ไม่ได้สอนอะไรมาก ลูกศิษย์ก็สามารถเรียนเองได้อย่างดีเยี่ยม ตอนนี้กลับดีนัก ทุกคนต่างก็พูดกันว่าความสามารถในการรับลูกศิษย์ของข้าเป็นเอกในใต้หล้า อันที่จริงอาจารย์ก็ลำบากใจเหมือนกันนะ”

ในความเป็นจริงแล้วเรื่องที่รับเฉินผิงอันเป็นลูกศิษย์คนสุดท้าย เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานไม่เคยพูดว่าซิ่วไฉเฒ่าเป็นอย่างไร เฉินฉุนอันผู้รอบรู้ ป๋ายเจ๋อ รวมถึงป๋ายเหย่ที่มาในภายหลังก็ล้วนไม่ได้เออออตามสักคำ

ดังนั้นสรุปแล้วคำว่า ‘ทุกคน’ ที่ซิ่วไฉเฒ่าพูดถึงมีใครบ้างกันแน่ สวรรค์เท่านั้นที่รู้