กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 719

หลังจากหงเซี่ยจากไป

เพ่ยเซียงก็พูดบ่นว่า “เหยียนฟ่าง เจ้ากำลังตีภูเขาสะเทือนพยัคฆ์ให้ข้าดูใช่หรือไม่?”

อยู่ที่นครลมเย็น เพ่ยเซียงชอบแอบเรียกเขาว่าจูเหลี่ยน พอมาถึงภูเขาลั่วพั่วกลับกลายเป็นว่าชอบเรียกเขาว่าเหยียนฟ่าง

จูเหลี่ยนส่ายหน้า “ไม่ต้องคิดมาก อยู่บนภูเขาลั่วพั่วปฏิบัติกับคนอื่นอย่างจริงใจ ก็แค่ต้องใช้เหตุผลเท่านั้น”

จูเหลี่ยนคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ข้าจะให้เซียนกระบี่ขอบเขตหยกดิบคนหนึ่งไปที่พื้นที่มงคลรากบัวเป็นเพื่อนเจ้าก่อน พอได้เห็นพื้นที่มงคลกับตาตัวเองแล้ว พวกเราค่อยมาตัดสินใจในการเลือกที่อยู่กันอีกที”

เพ่ยเซียงได้แต่ยิ้มฝาดเฝื่อน นางเดาถูกครึ่งหนึ่งแล้วจริงๆ เสียด้วย นางเดามาโดยตลอดว่า ‘อวี๋หมี่’ ผู้นั้นคือเซียนกระบี่ก่อกำเนิด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเซียนกระบี่ใหญ่อย่างสมชื่อคนหนึ่ง…

โชคดีที่หมี่อวี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกว่าต้องถูกคนด่าอีกแล้ว

หลังจากเฉาฉิงหล่างกลับมาถึงภูเขาลั่วพั่วก็ทำหน้าที่เป็นคนเฝ้าประตูคนใหม่แทนหมี่ลี่น้อยอย่างไม่เกี่ยงงอนต่อหน้าที่อันพึงปฏิบัติ

พอรู้ว่าเผยเฉียนไม่เพียงแต่ไม่กลับภูเขาลั่ว ถึงขั้นที่ว่าไปถึงอุตรกุรุทวีปแล้วยังจะไปธวัลทวีปอีก เฉาฉิงหล่างก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีแล้ว

วันนี้เฉาฉิงหล่างออกจากบ้านเดินทางไปใกล้ๆ ไปเยือนภูเขาใต้อาณัติของภูเขาลั่วพั่วที่ให้เกาะจูไชยืมเช่าชั่วคราว

เขาต้องการไปคุยกับหลิวจ้งรุ่นเรื่องของเรือมังกรฟานโม่ลำนั้น ไม่ใช่จูเหลี่ยนที่ต้องลงจากเขาไปด้วยตัวเอง ยิ่งไม่ใช่ซานจวินเว่ยป้อ แต่เป็นเฉาฉิงหล่าง

นี่คือความรู้อย่างหนึ่งแล้ว

จูเหลี่ยนไปคุยธุระ เท่ากับคุยงานหลวงระหว่างภูเขาลั่วพั่วและเกาะจูไช

แม้จะบอกว่าเดิมทีเรือมังกรก็เป็นของภูเขาลั่วพั่วอยู่แล้ว ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าเกาะจูไช หรือก็คือองค์หญิงใหญ่ในอดีตที่เคยว่าราชการหลังม่านแม้แต่เหรียญทองแดงเดียว

ทว่าหากคิดจะอธิบายเหตุผลดีๆ กับสตรี ก็ต้องพูดคุยถึงเรื่องความรู้สึกอย่างเหมาะสมเสียก่อน

ดังนั้นให้เฉาฉิงหล่างไปจึงเหมาะสมที่สุด

ทุกวันนี้เฉาฉิงหล่างคือลูกศิษย์ผู้สืบทอดเพียงหนึ่งเดียวของเจ้าขุนเขาเฉินผิงอันที่อยู่บนภูเขา เป็นความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ ระหว่างการสืบทอดของสายบุ๋น

และหลิวจ้งรุ่นก็รู้เรื่องหนึ่งชัดเจนดีอย่างยิ่ง เฉินผิงอันปฏิบัติต่อลูกศิษย์ของตน ปฏิบัติต่อเฉาฉิงหล่างและเผยเฉียน นั่นต้องเรียกได้ว่าเห็นเป็นบุตรชายบุตรสาวแท้ๆ ของตัวเองจริงๆ!

อีกทั้งเฉาฉิงหล่างกับหลิวจ้งรุ่นก็ถือเป็นความสัมพันธ์ระหว่างผู้เยาว์กับผู้อาวุโสด้วย

ถ้าอย่างนั้นหากเดิมทีหลิวจ้งรุ่นกรุ่นโกรธ ความโกรธเคืองก็จะลดน้อยลง ถึงขั้นที่ว่าไม่รู้สึกโกรธเลย

นี่เท่ากับเฉินผิงอันเจ้าขุนเขาครึ่งตัวมาคุยเป็นการเป็นงานกับข้าดีๆ ไม่ใช่หรือ ต่อให้ก่อนหน้านี้มีเหตุผลเพียงแค่ครึ่งเดียว ทว่าสำหรับในใจของสตรีแล้วก็คาดว่าน่าจะเปลี่ยนเป็นเหตุผลเต็มข้อแล้ว

หมี่อวี้เดินลาดตระเวนภูเขาเป็นเพื่อนโจวหมี่ลี่เสร็จ เมื่อจูเหลี่ยนพูดกับหมี่อวี้เรื่องไปท่องเที่ยวในพื้นที่มงคล หมี่อวี้เองก็เกิดความสนใจในพื้นที่มงคลรากบัวที่เหมือนถูกเมฆหมอกบดบังอย่างมาก จึงยินดีที่จะเดินทางไปเป็นเพื่อนเพ่ยเซียงสักรอบ

เรื่องที่ต้องระวังในการใช้สถานะของเจ๋อเซียนไปท่องพื้นที่มงคล ก่อนหน้านี้จูเหลี่ยนล้วนอธิบายให้ฟังอย่างชัดเจนแล้ว แต่การเดินทางไปเยือนพื้นที่มงคลในครั้งนี้ จูเหลี่ยนยังเรียกสหายฉางมิ่งให้ไปด้วยกันอีกด้วย

เวลานี้พวกเขานั่งอยู่บนขั้นบันไดด้วยกัน มองเงาร่างของเฉาฉิงหล่างที่จากไปไกล หมี่อวี้จึงยกนิ้วโป้งให้จูเหลี่ยนที่นั่งอยู่ด้านข้าง “พี่ใหญ่จูรู้ใจสาวงามเป็นที่สุด!”

จูเหลี่ยนบ่นว่า “น้องหมี่ด่าคนทำไมกัน! มีอย่างที่ไหนปรมาจารย์ในยุทธภพเอ่ยชมลูกนกที่เพิ่งหัดบินเช่นนี้ จะทำร้ายคนอื่นหรือไร?”

หมี่อวี้หัวเราะเสียงดังลั่น “ไม่มีผู้อาวุโสผู้เยาว์อะไรทั้งนั้น มีแค่คนบนเส้นทางเดียวกัน ประลองฝีมือแลกเปลี่ยนความรู้ ขัดเกลาวิชาเดินหน้าไปด้วยกัน!”

หมี่อวี้พูดถึงขั้นนี้แล้ว จูเหลี่ยนย่อมไม่มีเหตุผลให้แง่งอนต่อ จึงหัวเราะเสียงดังก้อง “ข้าไม่ได้เดินคนเดียวบนเส้นทางอีกแล้ว!”

เหวยเหวินหลงที่วันนี้ออกจากห้องบัญชีมาสูดอากาศอย่างที่หาได้ยาก ไม่เข้าใจสักนิดเลยว่าสองคนนี้กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่

เหวยเหวินหลงแค่กังวลว่าเฉาฉิงหล่างที่ไปหาหลิวจ้งรุ่นจะต้องกินน้ำแกงประตูปิดหรือไม่

หมี่ลี่น้อยนั่งยองอยู่ด้านหลังพ่อครัวเฒ่าและอวี๋หมี่ แม่นางน้อยขมวดคิ้วมุ่นเพราะฟังไม่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นก็จำเอาไว้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวไปถามพี่หญิงหน่วนซู่ก่อน แล้วค่อยถามเผยเฉียนอีกที

จูเหลี่ยนเงียบงันไปพักหนึ่ง สีหน้าเคร่งเครียด อยู่ดีๆ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อรชรอ้อนแอ้น เรียบร้อยอ่อนหวาน น้ำภูเขาไหลมาที่นี่พลันหดขอด (เปรียบเปรยถึงร่างกายของผู้หญิงที่มีส่วนโค้งส่วนเว้า หุ่นดี) ที่แท้กำได้เต็มไม้เต็มมือ”

พรสวรรค์ของหมี่อวี้ไม่ถดถอยไปจากในอดีตแม้แต่น้อย หลุดปากเอ่ยออกไปว่า “นุ่มนิ่มบอบบาง ส่ายไหวโยกเอน มองขวางเป็นเนินมองข้างเป็นยอด ยากจะใช้ฝ่ามือเกาะกุม”

ต่อบทเข้าสัมผัสกันได้ดีไม่น้อย

จูเหลี่ยนหันหน้ามา หมี่อวี้เองก็หันมาหา ยกมือตีกัน ทุกอย่างไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย

หมี่ลี่น้อยที่อยู่ด้านหลังคนทั้งสองทอดถอนใจ โชคดีที่เจ้าขุนเขาคนดีไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นคงต้องรู้สึกละอายใจที่สู้ไม่ได้อีกแล้ว

เหวยเหวินหลงไม่อยากจะเสียหูฟังต่อจริงๆ จึงลุกขึ้นเดินจากไป

หมี่ลี่น้อยกระแอมหนึ่งที “พวกเจ้าสองคนพูดอะไรกันน่ะ? ข้าก็ท่องกลอนเป็นนะ มีคำว่าถิงถิง (ภาษาจีนคือ 停停 ในบทกลอนของจูเหลี่ยนคำนี้แปลว่าเรียบร้อยเหมาะสม ในบทกลอนของหลิวเสี้ยนหยาง คำนี้แปลว่าหยุด) ในกลอนด้วย พวกเจ้าอยากฟังหรือไม่?”

นางยืมกลอนบทหนึ่งมาจากหลิวสัปหงก บอกแล้วว่าหากโอ้อวดเสร็จจะต้องคืนให้ แม้ว่าตอนแรกอยากจะเก็บไว้เอาไปอวดเผยเฉียน แต่ตอนนี้รู้สึกว่าจะแพ้ให้กับพ่อครัวเฒ่าและอวี๋หมี่ไม่ได้ จึงคิดจะเอามาสยบบารมีที่พวกเขาสองคนแสดงออกมาเสียหน่อย

ราชครูจ้งย้อนกลับมายังที่พัก จุดตะเกียงอ่านตำราอริยะปราชญ์ยามค่ำคืน การออกเดินทางครั้งนี้เริ่มจากแจกันสมบัติทวีปไปถึงกำแพงเมืองปราณกระบี่ จากนั้นก็ออกจากภูเขาห้อยหัวไปยังทักษินาตยทวีป ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง ธวัลทวีป อุตรกุรุทวีป แล้วย้อนกลับมาที่แจกันสมบัติทวีปอีกที เท่ากับว่าเดินทางผ่านพื้นที่ครึ่งหนึ่งของใต้หล้าไพศาลแล้ว จ้งชิวได้รับผลเก็บเกี่ยวมหาศาล นอกจากจะได้อ่านวัตถุประสงค์วิชาความรู้ของเมธีร้อยสำนักในใต้หล้าไพศาลมาผ่านๆ แล้ว เทพเซียนและวีรบุรุษนอกตำราก็ถือว่าได้พบเจอมาไม่น้อย บางคนก็ถูกใจในนิสัยใจคอ ในความรู้ความกว้างขวางของกันและกัน บางคนก็เคยประลองหลักการเหตุผล ไม่ก็วิชาหมัดกัน แน่นอนว่าก็มีบางครั้งที่ตกอยู่ในสถานการณ์ซึ่งรายล้อมไปด้วยอันตราย ใช้วิชาหมัดตัดสินแพ้ชนะ บางครั้งถึงขั้นถามหมัดโดยต้องตัดสินด้วยความเป็นและความตาย

จ้งชิวเคยเป็นลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อที่คร่ำครึหรือ? ในฐานะราชครูแคว้นหนันเยวี่ยน เดิมทีก็ไม่เคยเป็นพวกบัณฑิตที่คร่ำครึยึดกรอบตายตัวมาก่อน

วันนี้เฉินยวนจีหยุดการฝึกหมัดที่ตีนเขาอีกครั้ง นางลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็ยังเป็นฝ่ายเดินไปหาคนหนุ่มลัทธิขงจื๊อที่อ่านตำราใต้แสงจันทร์

เฉินยวนจีที่อยู่บนภูเขาลั่วพั่วคือคนที่มานะตั้งใจฝึกวิชาหมัดที่สุด

เฉินยวนจีรู้ว่าเฉาฉิงหล่างคือลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อ แล้วก็เป็นผู้ฝึกตนคนหนึ่ง

ได้ยินว่าเฉาฉิงหล่างเพิ่งจะติดตามอาจารย์จ้งออกเดินทางไปไกลแสนไกล ดังนั้นผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ถึงเพิ่งจะกลับมายังภูเขาลั่วพั่ว

เฉินยวนจีรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

บ้านของนางอยู่ห่างจากภูเขาลั่วพั่วไปไม่ไกล อยู่ในตัวจังหวัดหลงโจวนี่เอง ทว่าจนถึงทุกวันนี้เฉินยวนจีกลับยังไม่เคยออกเดินทางไกลอย่างแท้จริงมาก่อน

ทุกครั้งที่มีคนเฝ้าประตู นับตั้งแต่เจิ้งต้าเฟิงมาจนถึงหยวนไหล แล้วก็มาถึงหมี่ลี่น้อย จนสุดท้ายคือเฉาฉิงหล่าง ทุกคนจะต้องนั่งบนม้านั่งหรือไม่ก็เก้าอี้ไม้ไผ่ จากนั้นข้างกายยังจะต้องวางม้านั่งหรือเก้าอี้เตรียมไว้อีกสองสามตัว เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับยามฉุกเฉิน

แน่นอนว่าต้องมีเมล็ดแตงด้วย

เฉินยวนจีนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวหนึ่ง เงียบอยู่นานกว่าจะเอ่ยว่า “เฉาฉิงหล่าง ทุกวันนี้ข้าเพิ่งจะเป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตสี่ ก่อนหน้านี้หยวนเป่าส่งจดหมายมาบนภูเขา นางเป็นขอบเขตห้าแล้ว เจ้าเคยไปเยือนสถานที่ต่างๆ มามากมาย คนที่อายุเท่าข้ากับหยวนเป่าที่เป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตสี่ขอบเขตห้า มีเยอะหรือไม่?”

เฉาฉิงหล่างพูดตอบตามจริง “มีให้เห็นไม่บ่อยนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรี แต่ครั้งนี้ข้าติดตามอาจารย์จ้งออกเดินทางไกล ก็เคยได้เจอผู้มีพรสวรรค์ในการเรียนวรยุทธมาไม่น้อยจริงๆ อายุน้อยๆ ก็ประสบความสำเร็จในการเรียนวรยุทธแล้ว”

แต่ครู่เดียวเฉาฉิงหล่างก็ยิ้มเอ่ยเสริมมาอีกประโยคว่า “แต่อาจารย์ของข้าเชื่อมั่นมาโดยตลอดว่า บนเส้นทางของการเรียนวรยุทธ จะต้องมีการแบ่งสูงต่ำแบ่งก่อนหลัง แต่สิ่งที่ไม่ควรหวาดกลัวมากที่สุดก็คือสถานการณ์ที่ว่า ‘เรียนวรยุทธก่อนแล้วจะประสบผลสำเร็จต่ำ’”

เฉินยวนจีกล่าวอย่างกังขา “ทำไมถึงไม่กลัวล่ะ? หากเปลี่ยนเป็นข้าคงกลัดกลุ้มใจแย่แล้ว”

เฉาฉิงหล่างเอ่ยว่า “อันที่จริงข้าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ตอนนั้นอาจารย์พูดอย่างจริงจังมากเป็นพิเศษ เพียงแค่อธิบายว่า ‘หากกลัวตัวเองเมื่อไหร่ การเรียนหมัดก็ตายเมื่อนั้น’ ข้าไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธเต็มตัว ดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแค่รู้สึกว่าสัจธรรมแห่งหมัดประโยคนี้ หากเอาไปวางไว้ในตำราก็น่าจะเหมาะสมเช่นกัน ดังนั้นจึงจำได้ค่อนข้างแม่นยำ”

เฉินยวนจีพลันหัวเราะ ก่อนจะกลั้นขำ ดวงตาทั้งคู่หรี่ลงจนเป็นพระจันทร์เสี้ยว สุดท้ายก็อดไม่ไหวต้องยกมือปิดปากเสียงหัวเราะถึงจะเบาลง ดูเหมือนว่าพอฟังคำพูดของเฉาฉิงหล่างแล้วก็ทำให้นางนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ อารมณ์ของนางจึงดีขึ้นมากทันที เพียงแต่น่าเสียดายที่เรื่องนี้กลับไม่อาจเล่าให้เฉาฉิงหล่างฟังได้มากที่สุด กับเจ้าทึ่มหนอนหนังสือหยวนไหลยังพูดได้ แต่กลับพูดให้เฉาฉิงหล่างฟังไม่ได้

เฉาฉิงหล่างไม่เข้าใจ แต่พอเห็นว่าดูเหมือนอารมณ์ของเฉินยวนจีจะไม่หดหู่เท่าเดิมแล้ว เขาก็ยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

——