กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 724

ซิ่วไฉเฒ่าถาม “ก่อนหน้านี้คุยเรื่องคัมภีร์เล่มนั้นกับเป่าผิงน้อย ได้ยินมาว่าเจ้าอ่านตำราหลากหลาย เคยอ่านคัมภีร์เล่มนี้หรือไม่?”

สวี่ป๋ายพยักหน้ารับ “เคยอ่าน เพียงแต่ว่าอ่านมามาก คิดได้น้อย จำได้ แต่ไม่เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง”

ซิ่วไฉพูดเหมือนชวนคุย “ตัดสินใจเป็นพุทธะ ประหนึ่งฝุ่นผงที่ลอยคลุ้งไปตามสายลม มีอะไรที่ลำบากอันตราย?”

สวี่ป๋ายหลุดปากเอ่ยว่า “หากฝึกตนสำเร็จ ดุจดั่งจอกแหนที่ไหลกลับลงสู่มหาสมุทรใหญ่ ไร้สิ่งใดให้ต้องห่วงพะวง”

ซิ่วไฉเฒ่าพยักหน้ารับ “กลับไปถึงทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง เจ้าสามารถไปเยือนสถานศึกษาหลี่จี้สักรอบหนึ่งเพื่อถามถึงข้อสงสัยใน ‘รวมคำอธิบาย’ จากเหมาเสี่ยวตงดูได้ คนหนุ่มออกเดินทางได้ไม่ง่าย จะเอาแต่ชื่นชมทัศนียภาพอย่างเดียวไม่ได้”

สีหน้าของสวี่ป๋ายแดงก่ำน้อยๆ รีบพยักหน้ารับอย่างแรงทันที

จากนั้นซิ่วไฉเฒ่าก็ใช้เสียงในใจเอ่ยกับสวี่ป๋ายเพียงลำพัง “เป่าผิงน้อยบ้านข้า ขอแค่ไม่ได้ตาบอด ย่อมต้องชอบแน่นอน ไม่ชอบสิถึงจะแปลก เพียงแต่ว่าวิถีทางโลกทุกวันนี้ไม่สงบ คนหนุ่มก็ยิ่งต้องฝึกปรือบ่มเพาะตัวเองเพื่อสร้างความผาสุกให้กับบ้านเมือง ความรักชายหญิงนั้นงดงามอย่างยิ่ง แต่จะใจร้อนไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้เจ้ายังไม่ใช่สายบุ๋นสายใดก็ยิ่งไม่ต้องรีบร้อนเข้าไปใหญ่ ไปถึงสถานศึกษาหลี่จี้แล้ว ชอบเรียนอะไรก็เรียนอย่างนั้น รู้สึกว่าอาจารย์ท่านใดมีความรู้มากก็เรียนเอาวิชาที่พวกเขาถนัดที่สุดมา ไม่ต้องยึดติดอยู่กับวิชาสำนักอะไร วันหน้ามีโอกาสได้พบเจอกับอาจารย์ในโรงเรียนคนนั้นอีกครั้งค่อยตัดสินใจว่าจะเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดที่แท้จริงของใคร”

สวี่ป๋ายลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “ท่านอาจารย์เหวินเซิ่ง หรือว่าอาจารย์ที่สอนข้าตอนประถมจะเป็น ‘สวี่จวิน’ ที่เล่าลือกันในตำนาน?”

ในอดีตตอนที่เรียนชั้นประถมอยู่ในโรงเรียน อาจารย์ชอบใช้การอธิบายคำศัพท์มาถ่ายทอดวิชาความรู้ ก่อนจะออกเดินทางไกล หนังสือที่เขาแนะนำให้กับสวี่ป๋ายก็เน้นไปในทางตำราอรรถาธิบายคำศัพท์โบราณ

ทว่าหากไม่ใช่เพราะวันนี้เหวินเซิ่งเอ่ยเช่นนี้ สวี่ป๋ายก็คงไม่มีทางคิดไปว่าอาจารย์ในโรงเรียนชนบทคนหนึ่งจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ‘สวี่จวิน’ ได้เด็ดขาด

ซิ่วไฉเฒ่ารู้สึกจนใจเล็กน้อย เหตุใดคนรุ่นเยาว์ในทุกวันนี้ถึงได้หลอกยากขนาดนี้นะ? แต่ละคนฉลาดหัวไวกันนัก ถึงอย่างไรก็ไม่มีนิสัยบริสุทธิ์เรียบง่ายอย่างลูกศิษย์คนสุดท้ายบ้านตน

เพียงแต่ว่าในเมื่อสวี่ป๋ายเดาออกด้วยตัวเองแล้ว ซิ่วไฉเฒ่าก็ไม่สะดวกจะพูดกลบเกลื่อน อีกทั้งนี่เป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก ต่อให้จะเป็นคำพูดที่ทำลายบรรยากาศอย่างยิ่งก็ยังต้องพูดออกไปตามตรง ไม่อย่างนั้นหากอิงตามแผนการเดิมของซิ่วไฉเฒ่าก็คือคิดจะหาคนมาคอยช่วยปกป้องมรรคาให้สวี่ป๋ายอย่างลับๆ เพื่อให้เขาไปขอการปกป้องคุ้มครองจากสถานศึกษาแห่งใดแห่งหนึ่งในแผ่นดินกลาง แม้ว่าคุณสมบัติของสวี่ป๋ายจะดี แต่วิถีทางโลกทุกวันนี้อันตรายผิดแผกไปจากปกติ บรรยากาศอึมครึมน่าหวาดหวั่น ถึงอย่างไรสวี่ป๋ายก็ยังขาดประสบการณ์ ไม่ว่าจะใช่คนหนุ่มของสายบุ๋นบ้านตนหรือไม่ ในเมื่อได้พบเจอกันแล้วก็ควรต้องพยายามปกป้องให้มากหน่อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ‘สวี่จวิน’ ผู้นั้นที่เนื่องจากความสัมพันธ์ในชั้นของความรู้และตัวอักษรแห่งชะตาชีวิตของอริยะลัทธิขงจื๊อบางท่าน ทุกวันนี้จึงกลายเป็นเป้าโจมตีของปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ของใต้หล้าเปลี่ยวร้างแล้ว ตัวอาจารย์ผู้เฒ่าเองจะเอาตัวรอดยังยาก แต่หากจะให้เขาเกิดปัญหาแทรกซ้อนเพราะลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับการบันทึกชื่ออย่างสวี่ป๋าย ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องดี ไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่ง!

ดังนั้นซิ่วไฉเฒ่าถึงได้พยักหน้า “คือสวี่จวิน ‘อันดับหนึ่งในการอธิบายคำศัพท์ของใต้หล้า’ ผู้นั้นจริงๆ ดังนั้นตอนนี้เจ้าจึงยิ่งต้องระมัดระวังตัวมากกว่าเดิม ปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ของใต้หล้าเปลี่ยวร้าง หรือไม่แน่ว่าอาจเป็นบรรพบุรุษใหญ่ของภูเขาทัวเยว่ผู้นั้นที่จะลงมือเอง ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาต้องไปหาเรื่องอาจารย์ของเจ้า ก่อนหน้านี้ที่ข้าบอกให้เจ้าไปสถานศึกษาหลี่จี้ ไม่เพียงแต่ให้เจ้าไปขอศึกษาที่นั่น ทุกวันนี้การวางแผนของเผ่าปีศาจใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ทั้งแผนโจ่งแจ้งและแผนในที่ลับล้วนพุ่งขึ้นหัวพวกเขาหมด ไม่มีการเกรงใจกันแม้แต่น้อย ไม่แน่ว่าอาจมีแผนการลับที่มีไว้สำหรับเล่นงานสวี่ป๋าย แล้วค่อยเล่นงานสวี่จวินโดยเฉพาะ ฟังไปแล้วสามารถเป็นกังวลได้ สามารถคิดพิจารณาให้มากขึ้นได้ แต่อย่าได้หวาดกลัวเกินไปนัก ข้า และยังมีอาจารย์สวี่ป๋ายที่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรถึงยังไม่ยอมเปิดเผยตัวตนต่อเจ้าอย่างตรงไปตรงมาผู้นั้น บวกกับเฉินฉุนอันอีกคน ถึงอย่างไรตาแก่อย่างพวกเราก็ยังอยู่”

สวี่ป๋ายประสานมือคารวะแทนการขอบคุณ

แต่ไหนแต่ไรมาสวี่ป๋ายก็ไม่ยินดีจะใช้สถานะตัวสำรองสิบคนรุ่นเยาว์อะไรนั่นไปเยี่ยมเยือนอริยะปราชญ์ของลัทธิขงจื๊อในสำนักศึกษาใหญ่แห่งต่างๆ อยู่แล้ว เขายังหวังว่าจะใช้สถานะของลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อไปถามคำถาม ขอวิชาความรู้จากเหล่าอริยะปราชญ์อย่างนอบน้อมมากกว่า อย่างแรกเลื่อนลอยเกินไป ไม่มั่นคง กระทั่งถึงตอนนี้สวี่ป๋ายก็ยังไม่กล้าเชื่อ ทว่าสำหรับสถานะบัณฑิตของตัวเอง สวี่ป๋ายกลับไม่รู้สึกว่ามีอะไรให้ไม่กล้ายอมรับ ชีวิตนี้ความหวังที่ใหญ่ที่สุดของเขาก็คือมีตำแหน่งเคอจวี่เสียก่อน แล้วค่อยไปเป็นขุนนางที่สร้างความผาสุกให้แก่ปวงประชาในพื้นที่หนึ่ง ส่วนการที่ศึกษาเวทคาถาน้อยนิดมาได้สำเร็จ วันหน้ายามเจอกับภัยพิบัติทางธรรมชาติทั้งหลายแล้วต้องไปขอฝนขอกำจัดภัยแล้งจากศาลบุ๋นบู๊ ศาลราชามังกร หรือไปขอร้องให้เซียนลงจากเขามาช่วยจัดการอุทกภัย ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

ซิ่วไฉเฒ่าลูบหนวดยิ้มเอ่ย “เจ้ากับเหมาเสี่ยวตงต้องถูกชะตากันอย่างมากแน่นอน ไปถึงสถานศึกษาหลี่จี้แล้วก็ทำหน้าหนาสักหน่อย พูดไปเลยว่าตัวเองเคยกอดคอพูดคุยกับซิ่วไฉเฒ่าอย่างถูกคอเช่นไร เป็นสหายต่างวัยที่ได้แต่เจ็บใจที่เจอกันช้าไปอย่างไร ลำบากใจหรือ? เรื่องของการขอศึกษาหาความรู้ ขอแค่มีความจริงใจ อย่างอื่นยังจะต้องมีอะไรให้ลำบากใจกัน ได้เรียนรู้ความรู้ของเหมาเสี่ยวตงมาอย่างแท้จริง นั่นก็คือการขออภัยที่ดีที่สุดแล้ว ปีนั้นที่ข้าซิ่วไฉเฒ่าไปเยือนศาลบุ๋นเป็นครั้งแรก เข้าไปในประตูใหญ่อย่างไร? เปิดปากก็พูดว่าข้าได้รับการสืบทอดที่แท้จริงมาจากปรมาจารย์มหาปราชญ์ ใครจะกล้าขัดขวาง? หลังจากเผ่นปรู๊ดเข้าไปในประตูได้ก็รีบจุดธูปกราบไหว้ภาพเหมือนของตาเฒ่า ปรมาจารย์มหาปราชญ์ก็หัวเราะฮ่าๆ ชอบใจไม่ใช่หรือ?”

สวี่ป๋ายยิ่งสำรวมมากกว่าเดิม ถึงอย่างไรก็เป็นบัณฑิตที่สุภาพสง่างามมาจนชินแล้ว

หากไม่ใช่เพราะข้างกายมีหลี่เป่าผิงที่เล่าลือกันว่ามาจากถ้ำสวรรค์หลีจูอยู่ด้วย สวี่ป๋ายคงจะเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองเจอนายท่านผู้เฒ่าเหวินเซิ่งตัวปลอมเข้าให้แล้ว

สวี่ป๋ายขอตัวลาจะจากไป ซิ่วไฉเฒ่าพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางๆ

แต่สวี่ป๋ายกลับยังไม่ขยับเท้า หลี่เป่าผิงจึงใช้สายตาเตือนเขาว่าอย่าได้คืบแล้วจะเอาศอก

สวี่ป๋ายลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะปลุกความกล้าเงยหน้าขึ้นมองสบตากับนาง เอ่ยเสียงเบาว่า “หลี่เป่าผิง หากทำให้เจ้ารู้สึกรำคาญ ข้าก็ต้องขอโทษเจ้าจากใจจริง”

หลี่เป่าผิงยังคงไม่เอ่ยอะไร ทว่าความหมายที่ปรากฎในดวงตาเรียวยาวทอประกายน้ำคู่นั้นกลับชัดเจนอย่างยิ่ง ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็หัดรู้จักแก้ไขเสียสิ

สวี่ป๋ายยิ้มกว้างสดใส กุมหมัดเอ่ยลากับหลี่เป่าผิง

หลี่เป่าผิงถอนหายใจ ได้แต่กุมหมัดคารวะกลับคืน

หลังจากสวี่ป๋ายจากไป ซิ่วไฉเฒ่าก็เอ่ยสัพยอกว่า “เป่าผิงน้อย อันที่จริงไม่ต้องรำคาญใจมากนัก ถูกคนหนุ่มอย่างสวี่เซียนผู้นี้ชื่นชอบ นับว่าไม่ง่ายเลยนะ”

หลี่เป่าผิงส่ายหน้า “ข้ารู้ว่าสวี่ป๋ายคือบัณฑิตที่ไม่เลว เพียงแต่ว่าเรื่องบางอย่างก็ไม่ควรรู้ทั้งรู้ว่าทำไม่ได้แต่ยังยืนกรานจะทำ”

ซิ่วไฉเฒ่ายิ้มเอ่ย “เป่าผิงน้อย เจ้าเดินเล่นต่อเถอะ ข้าจะไปพูดคุยกับผู้อาวุโสท่านหนึ่งสักหน่อย”

หลี่เป่าผิงคารวะอำลาอาจารย์ปู่ คำพูดมากมายล้วนอยู่ในดวงตา แน่นอนว่าซิ่วไฉเฒ่าล้วนเห็นและรับมาไว้หมดแล้ว เขายื่นกำไลหยกขาววงนั้นส่งให้แก่เป่าผิงน้อย

หลี่เป่าผิงไม่ได้เกรงใจ รับกำไลหยกมาสวมไว้บนข้อมือแล้วจูงม้าออกเดินทางไกลต่ออีกครั้ง

ซิ่วไฉเฒ่าลูบหนวดยิ้ม ตนเป็นคนที่มีโชคในบั้นปลายจริงๆ

ในบรรดาลูกศิษย์ของลูกศิษย์ผู้สืบทอดสายเหวินเซิ่ง หลี่เป่าผิงคือคนที่น่า ‘ภาคภูมิใจ’ ที่สุด มีมาดของอาจารย์หญิงแล้ว ส่วนปัญหาบางอย่างที่อาจเกิดขึ้นในวันหน้า ซิ่วไฉเฒ่ารู้สึกเพียงว่า ‘ข้ามีลูกศิษย์ผู้สืบทอดคอยปกป้องลูกศิษย์ของลูกศิษย์ผู้สืบทอด’

หลินโส่วอี อาศัยโชควาสนา อาศัยความสามารถ และอาศัยจิตใจดั้งเดิมที่สุด สามารถรวบรวม ‘เหนือเมฆพร่างพราว’ ได้ครบทั้งสามฉบับ การฝึกตนก็ค่อยๆ เดินขึ้นสู่ที่สูง แต่กลับไม่เคยถ่วงรั้งสถานะลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อของหลินโส่วอี

หลี่ไหว ไม่ถือว่าเป็นเมล็ดพันธ์บัณฑิตในสายตาของผู้ฝึกลมปราณมากมาย แต่สายของเหวินเซิ่ง ความเข้าใจที่มีต่อเมล็ดพันธ์บัณฑิต แต่ไหนแต่ไรมาธรณีประตูก็ไม่สูงอยู่แล้ว อ่านตำราอริยะปราชญ์ เข้าใจหลักการเหตุผลสองสามข้อ นับแต่นั้นลงมือปฏิบัติไม่เคยเกียจคร้าน หากนี่ยังไม่ใช่เมล็ดพันธ์บัณฑิต แล้วแบบไหนถึงจะถือว่าใช่?

ต่งสุ่ยจิ่ง กลายเป็นคนเชื่อดาบ วิญญูชนต้องการทรัพย์สินเงินทองก็ต้องได้มาด้วยวิธีการที่ถูกต้อง ลูกศิษย์ที่เป็นเช่นนี้ อาจารย์คนใดบ้างจะไม่ชอบ

ส่วนจะไปใบถงทวีปหรือฝูเหยาทวีป จื่อเซิ่ง (อริยะด้านตัวอักษร) สวี่จวินที่ไม่มีเทวรูปอยู่ในศาลบุ๋น เกรงว่ายังไม่ทันรอให้เขาเปิดปากเอ่ยชื่อจริงของปีศาจใหญ่ก็คงถูกมหาสมุทรความรู้โจวมี่ หรืออาจถึงขั้นเป็นบรรพบุรุษใหญ่ของภูเขาทัวเยว่เล่นงานก่อนแล้ว

ต่อให้ปรมาจารย์มหาปราชญ์ลงมือช่วยเหลือ ก็ยังมีแต่จะได้ไม่คุ้มเสีย

อันที่จริงปรมาจารย์มหาปราชญ์กับผู้เฒ่าชุดเทาที่อยู่ใกล้กับร่องเจียวหลงต่างหากที่ถึงจะเป็นสองคนแรกที่ประมือกันก่อนใคร ซากลานกว้างด้านหน้าศาลบุ๋นกับน้ำวนใหญ่ยักษ์ในมหาสมุทรของร่องเจียวหลงก็คือหลักฐาน

นั่นคือการช่วงชิงบนมหามรรคาของสองใต้หล้าตามความหมายที่แท้จริง

และคนคนหนึ่งที่ขว้างไหทุบขวดให้แตกอย่างกำเริบเสิบสานก็มักจะผ่อนคลายกว่าคนที่ต้องคอยเฝ้าปกป้องขวดไหทุกใบอยู่เสมอ

ส่วนคำกล่าวที่สวี่จวินบอกว่าไปขโมยภาพค้นภูเขามา ซิ่วไฉเฒ่าแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ทักษินาตยทวีปที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของคนทั้งสองในเวลานี้ เฉินฉุนอันผู้รอบรู้ที่แบกตะวันจันทราไว้บนบ่านั้นอยู่ในที่แจ้ง หอสยบกระบี่หนึ่งในเก้าหอพิทักษ์เมืองก็เช่นกัน ไหวอินเหล่าซ่วนผานที่เป็นอันดับสุดท้ายของสิบคนในแผ่นดินกลาง ลู่จือเซียนกระบี่ใหญ่หญิงแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ ล้วนเป็นกำลังการต่อสู้ของหนึ่งทวีปที่วางแผ่ไว้ให้เห็นบนโต๊ะกันอย่างชัดเจน เรือข้ามทวีปที่ไปกลับระหว่างทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางกับทักษินาตยทวีปได้ทำการขนส่งทรัพยากรมานานสิบกว่าปีแล้ว

นอกจากนี้ยังมีสวี่จวินกับภาพค้นภูเขานั้นอยู่ในที่ลับ อีกทั้งทักษินาตยทวีปก็ไม่มีทางมีแค่จื่อเซิ่งสวี่จวินคนเดียวเท่านั้นที่รอลงมือ ยังมีจวี้จื่อแห่งสำนักโม่ที่เดินทางมายังทวีปแห่งนี้เพียงลำพัง รับผิดชอบเฝ้าพิทักษ์แนวเส้นรบเส้นหนึ่งคนเดียวอีกด้วย

ใต้หล้าเปลี่ยวร้างโจมตีทักษินาตยทวีป ทว่าใต้หล้าไพศาลกลับปกป้องทักษินาตยทวีปไว้อย่างแน่นหนา มองดูเหมือนสามารถตัดสินสูงต่ำได้ทันที แต่แท้จริงแล้วกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

สวี่จวินถาม “หลี่เซิ่งอยู่นอกฟ้า เรื่องนี้ข้ารู้ชัดเจนดี แต่หย่าเซิ่งล่ะอยู่ที่ไหน?”

ซิ่วไฉเฒ่าตอบด้วยเสียงในใจ “เตรียมทางหนีทีไล่”

สวี่จวินส่ายหน้า “อาศัยหย่าเซิ่งเพียงคนเดียว ยังคงยากที่จะทำได้สำเร็จ”

ซิ่วไฉเฒ่าเอ่ย “ใครบอกว่ามีแค่เขาคนเดียว”

สวี่จวินพลันกระจ่างแจ้ง “มิน่าเล่าถึงจะยืมตัวอักษรจากคนอื่น แล้วไปขอตำแหน่งเจ้าขุนเขาของสำนักศึกษาจากศาลบุ๋นมาอีกที ซิ่วหู่มีฝีมือยอดเยี่ยมนัก พละกำลังดีเยี่ยม สมกับคำว่าพลิกน้ำคว่ำภูเขาจริงๆ”

ภูเขาทัวเยว่แห่งหนึ่ง กำแพงเมืองปราณกระบี่ที่เหลืออยู่ครึ่งเดียว แล้วนับประสาอะไรกับที่ระหว่างสองฝ่ายยังมีขุนเขาใหญ่แสนลี้ อาศัยการวางแผนของใครบางคน แน่ว่าเฒ่าตาบอดอาจยอมเปลี่ยนความตั้งใจที่จะไม่ช่วยทั้งสองฝ่ายเลยก็เป็นได้

ยกตัวอย่างเช่นเฒ่าตาบอดเจ้าจะย้ายภูเขาทัวเยว่ไปไว้ที่บ้านหรือไม่? นี่เป็นเพียงแค่หนึ่งในความเป็นไปได้เท่านั้น ชุยฉานเชี่ยวชาญการคิดคำนวณจิตใจคนอย่างแท้จริง

——