กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 744

ลู่จือพลันถามว่า “ป้ายสงบสุขปลอดภัยที่หยวนชิงสู่เขียนไว้ที่ร้านเหล้า รู้หรือไม่ว่าเขียนว่าอะไร?”

เส้าอวิ๋นเหยียนส่ายหน้ายิ้มเอ่ย “เรื่องนี้ข้าไม่ได้สนใจจริงๆ”

ถัวเหยียนฮูหยินชำเลืองตามองเส้าอวิ๋นเหยียน นางคลี่ยิ้มหวานเอ่ยกับลู่จือว่า “ข้ารู้ คือประโยคที่ว่า ‘ใต้หล้าแห่งนี้รู้ว่าข้าหยวนชิงสู่คือเซียนกระบี่’”

ลู่จือจ้องถัวเหยียนฮูหยินเขม็ง “เจ้ารู้จริงๆ รึ?”

ความนัยในถ้อยคำประโยคนี้ของเซียนกระบี่ใหญ่หญิงท่านนี้ก็คือ รายงานขุนเขาสายน้ำที่ชวนให้คนหงุดหงิดใจอย่างถึงที่สุดเหล่านั้นจะมาทดแทนการออกกระบี่โดยไม่เสียดายว่าจะเป็นหรือตายของหยวนชิงสู่ที่ต่างบ้านต่างเมืองได้หรือ?!

ใบหน้าของถัวเหยียนฮูหยินเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างขลาดๆ ว่า “ตอนนี้บ่าวจำได้แล้ว รู้จริงๆ เจ้าค่ะ”

คนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสวมชุดยาวสีขาวหิมะคนหนึ่งพลันปรากฎกาย มายืนอยู่ข้างกายลู่จือ เอ่ยว่า “หวงถงรบตายที่สนามรบขุนเขาใต้ของแจกันสมบัติทวีป”

ลู่จือที่การฝึกกระบี่ในชีวิตนี้น้อยครั้งนักที่จะมีอารมณ์กลัดกลุ้มกังวล เวลานี้กลับอดถอนหายใจไม่ได้ หันหน้ามองไปทางแจกันสมบัติทวีป

ฉีถิงจี้ยื่นมือไปคว้ารายงานขุนเขาสายน้ำที่ลอยตามลมไปไกลฉบับนั้นมาไว้ในมือ พลิกอ่านดูแล้วเอ่ยว่า “เซียนกระบี่ที่ต่งซานเกิงดื่มเหล้าเลี้ยงส่งเป็นครั้งสุดท้าย ดูเหมือนว่าจะเป็นเซียนกระบี่ถงหวงแห่งสำนักกระบี่ไท่ฮุยผู้นี้”

ฉีถิงจี้เองก็โยนรายงานนั่นทิ้งไป สองมือไพล่หลัง ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “รอดูเถอะ หากปล่อยให้โจวมี่สมใจปรารถนา ใต้หล้าไพศาลแพ้สงครามยังพูดได้ง่าย ทุกเรื่องล้วนไม่ต้องหวัง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก แต่หากรบชนะขึ้นมา พวกบัณฑิตครึ่งๆ กลางๆ ที่มีจำนวนไม่น้อยเหล่านี้ยังจะต้องด่าต่อไป แล้วก็มีแต่จะด่ามันปากมากเท่านั้น แต่ละคนพูดว่า ‘รู้แต่แรก’ ด้วยสีหน้ามีชีวิตชีวา ด่าว่าเฉินฉุนอันไม่ได้เรื่อง ถึงขั้นด่าว่าแจกันสมบัติทวีปมีคนตายมากเกินไป วิธีการของซิ่วหู่ไม่มีคุณธรรมแม้แต่น้อย”

ลู่จือเงียบงันไม่ต่อคำ

พวกเขามีหน้าพูด ข้าลู่จือไม่มีหูฟัง พวกเขาอารมณ์ดีก็พอแล้ว

……

ใต้หล้ามืดสลัว

หลิ่วชีเฉาจู่ยังไม่ได้จากไป อารามเสวียนตูใหญ่ก็มีแขกอีกสองท่านจับมือกันมาเยี่ยมเยือน หนึ่งคือหมาเข้าได้คนบางคนเข้าไม่ได้ อีกหนึ่งคือแขกหายากสมชื่ออย่างแท้จริง

นักพรตซุนพลันเอ่ยอย่างเดือดดาล “สุนัขลู่เฉินผู้นี้คือขนมหนังวัวจริงๆ” (ขนมหนังวัวภาษาจีนคือขนมหนิวผี หรือก็คือขนมคอเป็ดของบ้านเรา แต่ประโยคขนมหนังวัวในที่นี้ใช้เปรียบเปรยถึงคนที่หน้าด้านไร้ยางอาย)

นักพรตหญิงชุนฮุยรู้สึกปวดหัวแปลบ

เจ้าอารามผู้เฒ่าเอ่ยกับนางว่า “จ้านหราน เจ้าไปบอกกับเขาว่าข้าไม่อยู่ในอาราม กำลังกอดคอพูดคุยกับอาจารย์เขาอยู่ในป๋ายอวี้จิงอย่างถูกคอ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ ไม่เชื่อก็ให้เขาอาศัยความสามารถบุกเข้ามาในอารามเอง ให้มาประลองบทกวีกับป๋ายเซียน ประลองวลีถ้อยคำกับซูจื่อ หากเขาเอาชนะได้ ข้าที่กล้าเดิมพันก็กล้ายอมรับความพ่ายแพ้ จะไปโขกหัวให้เขานอกป๋ายอวี้จิงสามที รับรองว่าดังยิ่งกว่าตีกลองสวรรค์เสียอีก ผินเต้าให้ความสำคัญกับหน้าตาเป็นที่สุด พูดคำไหนคำนั้น คนใต้หล้าล้วนรู้ดี น้ำลายหนึ่งหยดเท่ากับตะปูหนึ่งตัว ต่อให้เขาลู่เฉินนอนหมอบงัดขึ้นมาจากพื้นก็ยังงัดไม่ออก…”

ต่งฮว่าฝูเอ่ย “เจ้าอารามผู้เฒ่าพูดจาอะไรควรระวังแรงไฟไว้สักหน่อย ที่บ้านเกิดเคยมีคนบอกว่า คำพูดก็คือการออกกระบี่ ออกแรงมากเกินไปง่ายที่เอวจะยอก แล้วยังจะถูกปราณกระบี่กรีดกางเกงขาดด้วย”

นักพรตซุนถาม “อาเหลียงพูดหรือ? คำพูดของเจ้าชาติสุนัขผู้นี้มีนัยให้ขบคิดจริงๆ เสียด้วย”

ต่งฮว่าฝูอืมรับหนึ่งที

นักพรตผู้เฒ่าพลันลูบหนวดครุ่นคิดหนัก “หากมีแค่ลู่เฉินยังพูดง่าย ข้างกายเขายังมีผีทวงหนี้ที่ชอบใส่ร้ายคนอื่นติดตามมาด้วย แบบนี้ค่อนข้างจะยุ่งยากแล้ว”

ใต้หล้ามืดสลัว นอกจากป๋ายอวี้จิงแล้ว สำนักบนยอดเขาทั้งหลายอย่างอารามเสวียนตูใหญ่ ตำหนักสุ้ยฉูนี้ มีน้อยจนนับนิ้วได้

เจ้าตำหนักสุ้ยฉูอู๋ซวงเจี้ยง ปิดด่านครั้งสุดท้ายก็เงียบหายไปนานหลายปี ในที่สุดก็ออกจากด่าน

เนื่องจากไม่ถามเรื่องราวทางโลกมาหลายร้อยปี เป็นเหตุให้อู๋ซวงเจี้ยงหลุดออกจากลำดับสิบคนของใต้หล้ามืดสลัวที่เป็นอันดับใหม่ล่าสุด

ครั้งนี้อู๋ซวงเจี้ยงเก็บภาพบรรยากาศรอบกายเอาไว้ เป็นฝ่ายมาเยี่ยมเยือนอารามเสวียนตูใหญ่ด้วยตัวเอง

นักพรตซุนต้องปวดหัวแน่อยู่แล้ว อู๋ซวงเจี้ยงผู้นี้นิสัยร้ายกาจไร้เหตุผลจนเกินกว่าเหตุ เวลาดีก็ดีใจหาย เวลาร้ายก็ร้ายสุดๆ

คนที่สามารถทำให้ซุนไหวจงรู้สึกปวดหัวได้มีอยู่ไม่มาก ยกตัวอย่างเช่นอย่างน้อยอีกฝ่ายก็สามารถสู้ได้ สู้ได้เก่ง ไม่อย่างนั้นเจ้าอารามผู้เฒ่าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคน ‘นิสัยดี’ ผู้นี้ ป่านนี้ก็คงสั่งสอนอีกฝ่ายไปนานแล้วว่าเป็นคนควรทำตัวอย่างไร

นักพรตซุนอดไม่ไหวถามว่า “จ้านหราน อาจารย์ของเจ้าคัดคัมภีร์หวงถิงร้อยรอบไปถึงไหนแล้ว?”

นักพรตหญิงชุนฮุยกล่าวอย่างจนใจ “เจ้าอาราม ข้ายังไม่มีเวลาไปบอกเลยไม่ใช่หรือ?”

นักพรตซุนเดือดดาลอย่างหนัก “เป็นถึงขอบเขตเซียนเหรินผู้ยิ่งใหญ่ วันๆ กลับชอบเอาแต่จับเงินเหรียญทองแดง จับหญ้าซือฉ่าว (หญ้าที่เอาไว้ใช้ในการทำนาย) แล้วยังเชี่ยวชาญการทำนายฝันเป็นที่สุด เจ้าตำหนักอู๋อุตส่าห์เดินทางมาเยี่ยมเยือนก็ควรจะเตรียมของขวัญหนักไว้แต่เนิ่นๆ แค่นี้ยังคำนวณไม่ถึง ยังทำนายไม่แม่น? คนนอกไม่ได้พูดกันหรอกหรือว่าอาจารย์ของเจ้า ‘มีญาณสัมผัส ทำนายฟ้าดินแม่นยำ’ มาตั้งนานแล้วน่ะ? ยังกล้าบอกว่าคนที่สามารถอ่านกลุ่มคัมภีร์ระดับสูงได้ทะลุปรุโปร่งอย่างแท้จริง มีแค่สองคน เขาถือเป็นคนหนึ่งในนั้น โจวจื่อบวกกับลู่เฉินถึงจะถือว่าเป็นคนเดียว? ความสามารถไม่มาก คุยโวโอ้อวดไม่เบา นี่มันเสนียดชั่วร้ายจากไหนกัน ทำร้ายให้หลายปีมานี้ทุกครั้งที่ข้าได้เห็นศิษย์หลานอย่างเขาเหมือนเห็นศิษย์พี่ นึกอยากจะเป็นฝ่ายคารวะเขาก่อนเสียทุกครั้ง”

ชุนฮุยไร้คำพูดตอบโต้ ควรเคารพผู้สูงศักดิ์ ทั้งเพื่ออาจารย์ผู้มีพระคุณ และยิ่งเพื่อเจ้าอาราม นางจึงพูดอะไรมากไม่ได้ ก็ทนฟังไปแล้วกัน ไม่อย่างนั้นยังจะทำอย่างไรได้อีก อารามเต๋าบ้านตนก็มีขนบธรรมเนียมเช่นนี้เอง

ต้องรู้ว่าถ้อยคำสรรเสริญเยินยอไพเราะเหล่านี้ล้วนเป็นเจ้าอารามผู้เฒ่าท่านผู้อาวุโสเองทั้งนั้นที่เอาไปโม้ให้สหายบนภูเขาฟังส่งเดช อาจารย์ของนางชุนฮุยแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นคนสำรวมระมัดระวัง ไหนเลยจะกล้าชมตัวเองเช่นนี้

ด้วย ‘ความหวังดี’ นี้ บรรพจารย์เจ้าอารามบ้านตนจึงช่วยคุยโว้โอ้อวดแทนผู้เยาว์บ้านตัวเอง ตอนนั้นพอชุนฮุยได้ยินอาจารย์เล่าให้ฟังก็เหงื่อหลั่งท่วมตัว

และบนเส้นทางการฝึกตนต่อจากนั้น ทุกครั้งที่อาจารย์ออกเดินทางไกลจะต้องพบเจออุปสรรคมากมายจริงดังคาด มีข่าวลือเล็กๆ บอกว่าลู่เฉินเจ้าลัทธิสามของป๋ายอวี้จิงบอกว่าจะต้องขอความรู้จากอาจารย์ของชุนฮุยให้จงได้ ดังนั้นจึงได้ตั้งใจจ้างให้คนมาคอยนั่งเฝ้าอยู่ในอาณาเขตของอารามเต๋าโดยเฉพาะ ขอแค่ผู้ถ่ายทอดมรรคาของชุนฮุยออกมาจากประตู ระหว่างเส้นทางของการเดินทางไกลก็จะต้องเจอคนมาจงใจหาเรื่องที่ไม่เล็กไม่ใหญ่อย่างแน่นอน

อาจารย์ผู้มีพระคุณของชุนฮุยเชี่ยวชาญการทำนายความฝันมากเป็นพิเศษ สถานที่ฝึกตนของเขาแขวนม้วนภาพไว้ภาพหนึ่ง เนื้อหาที่เขียนไว้ในม้วนภาพเป็นเรื่อง ‘ฝันร้าย’ ของจักรพรรดิ ขุนนาง ปัญญาชนและชาวบ้านทั่วไป นางเคยได้ยินอาจารย์เล่าให้ฟังถึงบัณฑิตนามว่าเจี่ยเซิงคนหนึ่งที่มาจากใต้หล้าไพศาล ตอนที่ชุนฮุยเด็กมากก็เคยเห็นมาก่อน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายมีความรู้ยิ่งใหญ่สักเท่าไร ไม่รู้ว่าเหตุใดอาจารย์ถึงให้ความสำคัญมากนัก ชุนฮุยรู้สึกแค่ว่าโอรสสวรรค์ฝันร้ายจึงฝึกตน หมอฝันร้ายจึงมาเป็นขุนนาง อันที่จริงก็สอดคล้องกับขนบธรรมเนียมประเพณีของใต้หล้ามืดสลัวอย่างมาก

น้ำเสียงหนึ่งถึงกับฝ่าตราผนึกขุนเขาสายน้ำหลายชั้นของอารามเต๋าเข้ามาดังในทะเลสาบหัวใจของทุกคน “เจ้าอารามซุนอยู่หรือไม่อยู่ ล้วนไม่มีปัญหา ข้ามาหาหลิ่วชีเฉาจู่”

นักพรตซุนหลุดหัวเราะพรืดหนึ่งที ไม่เห็นบุคคลอันดับห้าอยู่ในสายตาเลยจริงๆ ใช่ไหม

แต่หลิ่วชีกลับปฏิเสธไม่ให้นักพรตซุนกับซูจื่อออกไปนอกประตูด้วยกัน จึงได้แต่บอกลาจากไปพร้อมกับเฉาจู่ ไปพบเจ้าอารามตำหนักสุ้ยฉูท่านนั้น

อู๋ซวงเจี้ยงมีรูปโฉมเป็นชายวัยกลางคน หน้าตาธรรมดา แต่ในสายตาของผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบน ภาพบรรยากาศที่ปรากฎออกมาด้านนอกของเจ้าตำหนักผู้นี้ ด้านหลังมีกายธรรมที่สูงเท่าตัวคน เรือนกายล่องลอย ทับซ้อนกับร่างจริง แต่ก็มีความต่างเล็กน้อย นี่ยิ่งทำให้ภาพผิดปกตินี้เด่นชัด มองไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของกายธรรม รู้เพียงสวมชุดเทียนอีสีชาด ผูกผ้าคาดหัวสีม่วง ยืนอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก

เห็นได้ชัดว่าอู๋ซวงเจี้ยงอยู่ในสถานการณ์เฉพาะตัวของคนที่เท้าข้างหนึ่งเหยียบเข้าไปในขอบเขตสิบสี่ในตำนานแล้ว แต่กลับยังไม่ได้เลื่อนสู่ขอบเขตนี้อย่างแท้จริง

ตามหลักแล้วเวลานี้อู๋ซวงเจี้ยงไม่ควรออกมาจากตำหนักสุ้ยฉู แต่ในเมื่ออู๋ซวงเจี้ยงมาแล้วก็ย่อมไม่มีทางเป็นเรื่องเล็กอย่างแน่นอน

ประสบการณ์การฝึกตนในชีวิตนี้ของอู๋ซวงเจี้ยงเต็มไปด้วยสีสันตระการตา