กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 745

บัณฑิตต่างถิ่นคนหนึ่งนามว่าเฉินจั๋วหลิวส่งจดหมายกระบี่บินฉบับหนึ่งจากตำหนักฉางชุนไปยังภูเขาลั่วพั่ว จากนั้นก็ไปเดินเล่นในเมืองหลวงต้าหลีแล้วเดินเท้าลงใต้ไปตลอดทาง เดินเนิบช้าจนกระทั่งมาถึงร้านยาสุ้ยตรอกฉีหลงของเมืองเล็ก ได้เจอกับลูกจ้างตัวน้อยที่เถ้าแก่สือโหรวเรียกว่าอาหมาน ตอนที่เขาชั่งน้ำหนักถุงเงินเพื่อเลือกซื้อขนม เจี่ยเฉิงเถ้าแก่ของร้านฉ่าวโถวที่อยู่ข้างกันก็แวะมาเยี่ยมเยือนพอดี ทุกวันนี้ชุดคลุมเต๋าที่อยู่บนร่างของเทพเซียนผู้เฒ่าเรียบง่ายกว่าก่อนหน้านั้นเยอะมาก เพราะถึงอย่างไรทุกวันนี้ขอบเขตก็สูงแล้ว พวกชุดคลุมอาคมอะไรพวกนี้ล้วนเป็นของนอกกาย หากให้ความสำคัญมากเกินไปจะดูว่าเป็นคนระดับล่าง เฉินจั๋วหลิวชำเลืองตามองนักพรตเฒ่าแล้วคลี่ยิ้ม เจี่ยเฉิงสัมผัสได้ถึงสายตามองประเมินของอีกฝ่ายก็ลูบหนวดผงกศีรษะ

หลังจากเฉินจั๋วหลิวออกไปจากร้านยาสุ้ยก็ไปเยือนร้านตระกูลหยางมารอบหนึ่ง ไม่ได้พบหยางเหล่าโถวก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย หากรู้แต่แรกปีนั้นคงมาพูดคุยเรื่องปฏิทินเหลืองเก่าแก่ที่นี่ไปแล้ว

เฉินหลิงจวินทะยานลมมาอย่างรีบร้อน ก่อนหน้านี้ได้รับจดหมายลับกระบี่บิน พี่น้องคนดีบอกว่าวันนี้จะมาถึงเมืองเล็กตรงตามเวลา ทั้งสองฝ่ายจึงนัดพบกันที่ร้านยาสุ้ยตรอกฉีหลง เฉินหลิงจวินลงจากภูเขามาก่อนเวลาหนึ่งชั่วยาม ตรงเอวห้อยยันต์กระบี่ทีเดียวสามชิ้นรวด ไปขอยืมมาจากหมี่ลี่น้อยและเด็กโง่หน่วนซู่ก่อนจะลงจากเขา ถึงเวลานั้นจะได้เอาของตนให้กับเฉินจั๋วหลิว ยืม? ยืมอะไรกัน ไม่ใจกว้างเลยแม้แต่น้อย พอไปถึงร้านยาสุ้ยรออยู่ประมาณหนึ่งชั่วยามกว่า เอาแต่แทะเมล็ดแตงก็คงไม่ใช่เรื่อง ด้วยความเบื่อหน่าย เฉินหลิงจวินจึงหยอกอาหมานน้อยนิสัยแปลกแยกผู้นั้นเล่น บอกว่าฝึกหมัดฝึกเดินนิ่งอะไรกัน เปลืองแรงเกินไปแล้ว ข้าจะสอนวิชาหมัดชั้นสูงที่ไม่แพร่งพรายให้แก่คนนอกง่ายๆ แก่เจ้าบทหนึ่ง ชื่อว่าตะขาบกระโดด ฝึกท่าหมัดนี้อยู่นอกประตูในตรอกฉีหลง นั่นคือสุดยอดวิชาโดยแท้

ทว่าเจ้าตัวน้อยเพียงแค่ยืนอยู่บนม้านั่งหลังโต๊ะคิดเงิน เปิดหนังสืออ่าน ไม่สนใจเด็กชายชุดเขียวผู้นี้แม้แต่น้อย

เฉินหลิงจวินเอาสองมือไพล่หลัง ไปคุยเล่นกับสหายเก่าเจี่ยเฉิงที่ร้านติดกัน ตบอกบอกว่าจะให้พี่ใหญ่เจี่ยได้เจอกับเพื่อนใหม่ เพียงแต่ว่าพอถึงเวลานัดแล้ว ผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป เฉินหลิงจวินนั่งยองอยู่หน้าประตูร้านก็ยังไม่ได้พบเฉินจั๋วหลิวผู้นั้น เขาเลยวิ่งกลับไปที่ร้านยาสุ้ย ถามสือโหรวว่าวันนี้มีบัณฑิตสะพายหีบหนังสือมาที่ร้านหรือไม่ สือโหรวบอกว่ามี เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนยังมาซื้อขนมที่ร้าน เสร็จแล้วก็จากไป เฉินหลิงจวินกระทืบเท้า ร่ายเวทอำพรางตาทะยานลมขึ้นกลางอากาศ ลอยตัวอยู่สูงเหนือเมืองเล็กก้มหน้าลงมองพื้นดิน ยังคงมองไม่เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยของสหาย แปลกจริง หรือว่าก่อนนี้ตนเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทะยานลมเกินไป ไม่ทันได้มองไปทางภูเขาสักเท่าไร เป็นเหตุให้ทั้งสองฝ่ายคลาดกันพอดี แท้จริงแล้วคนหนึ่งขึ้นเขาคนหนึ่งออกจากภูเขา? จากนั้นเฉินหลิงจวินก็รีบร้อนกลับไปที่ภูเขาลั่วพั่ว ถามหมี่ลี่น้อยก่อน ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้เจอเฉินจั๋วหลิวเช่นกัน เฉินหลิงจวินนั่งยองอยู่บนพื้น สองมือกุมหัว ถอนหายใจเฮือกๆ เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย

อันที่จริงตอนนี้เฉินจั๋วหลิวอยู่ที่ภูเขาหวงหู นั่งอาบแดดอยู่นอกกระท่อม

คนพิฆาตมังกรมาถึงริมน้ำ แต่กลับไม่ได้สังหารมังกร ก็เหมือนกับชาวประมงที่ไปถึงริมน้ำแล้วไม่หว่านแห คนตัดฟืนขึ้นเขาไปแล้วไม่ได้ตัดฟืน

ไม่เป็นไร

ขอแค่อดทนรอต่อไป ต่อจากนี้จะยังมีเรื่องที่ประหลาดยิ่งกว่านี้เกิดขึ้นอีก คราวนี้เฉินจั๋วหลิวจะไม่ยอมพลาดอีกเด็ดขาด นั่นคือวีรกรรมยิ่งใหญ่ที่หมื่นปีก็ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนเชียวนะ

ในเมื่อหยางเหล่าโถวไม่อยู่ในเมืองเล็ก เดินออกจากพื้นที่ที่วาดเป็นกรงขังให้ตัวเองนานหมื่นปี ถ้าเช่นนั้นจังหวัดหลงโจวในตอนนี้ก็มีแค่เฉินจั๋วหลิวคนเดียวเท่านั้นที่สัมผัสได้ถึงความผิดปกตินี้ เว่ยป้อซานจวินแห่งภูเขาพีอวิ๋นก็ยังทำไม่ได้ สาเหตุไม่ใช่เพียงแค่เพราะขอบเขตของซานจวินขุนเขาเหนือไม่สูงพอ ต่อให้เป็นเขา ‘เฉินจั่วหลิว’ ก็ต้องอาศัยการที่ ‘หลบเร้นกาย’ มานานหลายปีมาสืบสาวเบาะแสพวกนี้ บวกกับที่การชักนำของผลกรรมจากการสังหารมังกร รวมไปถึงเวทคาถาที่จำแลงมาจากการคิดคำนวณจิตใจ บวกรวมทับซ้อนกัน เขาถึงสามารถอนุมานภาพเหตุการณ์ลี้ลับของเหตุไม่คาดฝันครั้งนี้ออกมาได้

เพียงแต่เขาค่อนข้างจะสงสัยใคร่รู้ ซิ่วหู่ผู้นั้นรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่?

……

ใต้หล้าเปลี่ยวร้าง นอกกระท่อมบนยอดเขาที่อยู่ท่ามกลางภูเขาแสนลี้ เฒ่าตาบอดหลังค่อมงองุ้มยืนหันหน้าเข้าหาขุนเขาสายน้ำหมื่นลี้ที่เขาเป็นผู้ครอบครองเพียงลำพัง

ปีนั้นเขาควักดวงตาทั้งสองข้างออกด้วยตัวเอง ข้างหนึ่งโยนทิ้งไว้ในใต้หล้าไพศาล อีกข้างหนึ่งโยนทิ้งไว้ในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง

ขุนเขาสายน้ำหมื่นลี้ที่ ‘อยู่ตรงหน้า’ นี้ไม่มีใครสักคนเดียว สะอาดเกินไปแล้ว สะอาดเอี่ยมนัก

หมาแก่ตัวหนึ่งนอนหมอบอยู่ตรงหน้าประตู แหงนหน้าขึ้นน้อยๆ มองตาเฒ่าที่ยืนอยู่ริมหน้าผา ทำไมไม่ตกหน้าผาตายให้พ้นๆ ไปเสียทีนะ ความผิดหวังเล็กๆ เช่นนี้ มันมีอยู่ทุกวันเลยเชียว

เฒ่าตาบอดถาม “รู้หรือไม่ว่าเหตุใดปีนั้นอาเหลียงแกะสลักตัวอักษรแล้วออกไปจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ แต่กลับไม่ได้กลับไปยังบ้านเกิด?”

หมาแก่ที่เป็นถึงขอบเขตบินทะยานผู้ยิ่งใหญ่โคลงศีรษะ “ไม่รู้”

เฒ่าตาบอดสบถด่า “สมองหมาจริงๆ!”

หมาแก่ไม่รู้สึกน้อยใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่อยากพูดมากว่าไม่อย่างนั้น? ยังจะเป็นอย่างไรได้อีก? เฒ่าตาบอดเจ้านี่ก็ช่างชอบพูดจาเหลวไหลเสียจริง หากพวกเราสองคนมาเปลี่ยนขอบเขตกันล่ะก็ หึหึ

หมาแก่เอ่ยอย่างระมัดระวังว่า “แค่อย่าให้เป็นใต้เท้าอิ่นกวานผู้นั้นก็พอ สายตาที่เจ้าหมอนั่นมองข้าผิดปกติ ไม่รู้ว่ามองอะไรนักหนา ราวกับมองอาหารจานหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น”

ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห หมาแก่ตัวนี้ชูหัวขึ้นมา ยื่นขาหน้าข้างหนึ่งออกมาตะกุยดินเบาๆ เพียงแค่คุ้ยดินให้เกิดร่องรอยเล็กน้อยเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าไม่กล้าทำให้เกิดความเคลื่อนไหวรุนแรงเกินไปนัก ทว่าน้ำเสียงที่พูดกลับเดือดดาลสุดขีด “หากไม่เป็นเพราะที่บ้านมีธุระให้ทำเยอะจนปลีกตัวไปไหนไม่ได้ ป่านนี้ข้าคงไปฟันเขาที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ให้ร่อแร่ปางตายไปแล้ว กระบี่บินไม่มี แต่เวทกระบี่อะไรนั่นก็ใช่ว่าข้าจะไม่เป็นสักหน่อย”

เฒ่าตาบอดหลุดหัวเราะพรืด “หลงจวินยังฆ่าเขาไม่ได้ เจ้าอาศัยอะไร? จะแร่เนื้อตัวเองไปเป็นกับแกล้มเหล้า ให้ใต้เท้าอิ่นกวานของพวกเราท่านนั้นกินอิ่มจนตายหรือไร?”

หมาแก่กลับไปนอนหมอบบนพื้นอีกครั้ง ทอดถอนใจเอ่ยว่า “เฒ่าหูหนวกที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ ผู้นั้น ไม่รู้จักมาเยี่ยมเยือนที่ภูเขาลูกนี้ก่อนก็อ้อมลงใต้ไปแล้ว ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย นายท่านจะปล่อยเขาไปแบบนี้หรือ?”

เฒ่าตาบอดมาปรากฏตัวอยู่ข้างกายหมาแก่อย่างไม่มีลางบอกกล่าว ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นกระทืบลงบนหลังมันแรงๆ เสียงกร๊อบดังลั่นระรัวเหมือนเสียงประทัดแตก มือหนึ่งลูบคลำปลายคางเอ่ยว่า “เจ้าแอบไปที่แจกันสมบัติทวีปใต้หล้าไพศาล ช่วยข้าตามหาคนหนุ่มที่ชื่อว่าหลี่ไหว จากนั้นพากลับมา หากทำสำเร็จจะมอบอิสระให้เจ้า วันหน้าจะไปกระโดดโลดเต้นอยู่ที่ใดในใต้หล้าเปลี่ยวร้างก็ตามแต่ใจ”

หมาเฒ่าเริ่มแกล้งตายอีกครั้ง

เมื่อเทียบกับอิสระอะไรนั่น แน่นอนว่าการรักษาชีวิตรอดต้องสำคัญมากกว่า เวลานี้ให้แล่นไปที่ใต้หล้าไพศาล โดยเฉพาะแจกันสมบัติทวีปแห่งนั้น เนื้อหมาจะไม่ขึ้นโต๊ะอาหารหรอกหรือ? จะต้องถูกซิ่วหู่ผู้นั้นต้มจนเปื่อยแน่

เฒ่าตาบอดเตะหมาแก่กระเด็นไปไกล พูดพึมพำกับตัวเองว่า “หรือว่าจะต้องให้ข้าไปแจกันสมบัติทวีปด้วยตัวเองสักครั้งจริงๆ มีใครรับลูกศิษย์เหมือนยื่นไม้ให้อีกฝ่ายปีนมาหาแบบนี้ด้วยหรือ?”

——