กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 762

เผยเฉียนรีบหันไปมองเจียงซ่างเจินทันใด ฝ่ายหลังยิ้มส่ายหน้า แสดงให้รู้ว่าไม่เป็นไร อาจารย์พ่อของเจ้าทนไหว

เรือเมฆาข้ามฟากที่เริ่มเดินทางจากท่าเรือตระกูลเซียนของนครมังกรเฒ่าซึ่งสร้างขึ้นมาใหม่ลำนี้ หลังจากได้รับเอกสารผ่านด่านบนภูเขาที่ทางกรมพิธีการต้าหลีเป็นผู้แจกจ่ายให้ ก็ได้เดินทางขึ้นเหนือไปตลอดทาง ระหว่างนั้นไม่เคยมีการหยุดพัก กระทั่งมาถึงที่แห่งนี้ ตอนนี้ได้จอดอยู่ในอาณาเขตแห่งหนึ่งทางทิศใต้ของขุนเขากลาง สถานที่แห่งนี้ห่างจากภูเขาทายาทของขุนเขากลางไม่ไกลนัก ดังนั้นตำแหน่งจึงถือว่าไม่ไกลจากสองแคว้นที่เป็นเพื่อนบ้านกันอย่างแคว้นไฉ่อีและแคว้นซูสุ่ยในภาคกลางของแจกันสมบัติทวีปสักเท่าไร

เฉินผิงอันสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง หลับตาทำสมาธิอยู่ชั่วขณะ เมื่อลืมตาขึ้นก็พูดกับเผยเฉียนว่า “รอเมื่อเจ้าได้เลื่อนเป็นขอบเขตปลายทาง อาจารย์พ่อจะถ่ายทอดคาถาสามภูเขาบทนี้ให้แก่เจ้า”

ตอนนั้นที่อยู่ในจวนเหยา ชุยตงซานแสร้งทำท่าทาง ขาดก็แค่ว่าไม่ได้อาบน้ำผลัดเสื้อผ้าใหม่เท่านั้น แต่กลับรมควันธูปล้างมือให้สะอาดก่อนจริง เพื่อ ‘อัญเชิญ’ ‘มหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาด’ ที่หลี่ซีเซิ่งมอบให้อาจารย์ออกมาอย่างนอบน้อม

สุดท้ายเฉินผิงอันขอความรู้เรื่องยันต์บทหนึ่งจากชุยตงซาน ตำแหน่งของยันต์นี้อยู่ในหน้าที่สามหากนับจากด้านหลังของตำรา มีชื่อว่ายันต์สามภูเขา (ซานซาน) เมื่อในใจของผู้ฝึกตนเกิดความคิด แค่จดจำภูเขาสามลูกที่เคยเดินทางผ่านได้ แล้วใช้คาถาจินตนาการสร้างภาพมายาของภูเขาขึ้นมาสามลูก ผู้ฝึกตนก็จะสามารถเดินทางไปเยือนได้อย่างว่องไว ลักษณะพิเศษที่ใหญ่ที่สุดของยันต์นี้ก็คือร่างกายของผู้ที่ถือยันต์จะต้องอดทนรับการชำระล้างจากแม่น้ำแห่งกาลเวลาให้ได้ หากร่างกายไม่แข็งแกร่งพอ จิตวิญญาณก็จะถูกขัดเกลาให้สึกกร่อน อายุขัยถูกเผาผลาญ หากขอบเขตไม่สูงพอแล้วยังฝืนเดินทางไกล เลือดเนื้อจะหลอมละลาย เหลือเพียงโครงกระดูก กลายไปเป็นผีเร่ร่อนในภาพมายาของภูเขาลูกหนึ่ง อีกทั้งเพราะว่าถูกกักตัวอยู่ในท่าเรือบางแห่งของแม่น้ำแห่งกาลเวลา ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ยากจะช่วยเหลือได้

เว้นเสียจากว่ามีอริยะปราชญ์ของศาลบุ๋นยินดีเผาผลาญคุณความชอบและตบะของตัวเอง แล้วยังต้องมีร่องรอยให้ตามหา ยกตัวอย่างเช่นรู้สถานที่ที่แน่ชัดของสามภูเขา หรือไม่ก็อาศัยตะเกียงแห่งชะตาชีวิตดวงหนึ่งที่อยู่ในศาลบรรพจารย์ ถึงจะสามารถงมเอาเศษซากดวงวิญญาณออกมาจากแม่น้ำแห่งกาลเวลาได้

ดังนั้นตรงตำแหน่งว่างโล่งที่อยู่ด้านข้างยันต์ประเภทนี้ หลี่ซีเซิ่งจึงได้ใช้อักษรสีชาดอธิบายไว้อย่างละเอียดว่า หากไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธขอบเขตเก้า ผู้ฝึกกระบี่ห้าขอบเขตบน ก็ห้ามใช้ยันต์นี้ง่ายๆ เด็ดขาด ผู้ฝึกกระบี่เซียนเหรินใช้ยันต์นี้สามครั้งจะเป็นประโยชน์ต่อร่างกายและจิตวิญญาณ แต่หากใช้บ่อยเกินไปจะเป็นผลร้ายมากกว่าผลดี สามครั้งดีที่สุด ห้ามมากเกินไปกว่านั้น ห้ามข้ามทวีปง่ายๆ หลังจากนั้นถ้าถือยันต์แผ่นนี้เดินทางไกลก็จะแค่สูญเสียโชควาสนาไปอย่างเปล่าๆ เท่านั้น แต่หากใช้ยันต์นี้มากเกินไป ทุกครั้งที่ต้องเข้าใกล้ภูเขาจะต้องเจอกับหายนะมากมาย

ยันต์นี้นอกจากธรณีประตูในการโคจรยันต์จะสูงอย่างมากแล้ว สำหรับวัสดุในการเขียนยันต์กลับกลายเป็นว่ามีข้อเรียกร้องไม่สูงมากนัก การ ‘มอบของขวัญส่งคืนพระองค์ท่าน’ เพียงหนึ่งเดียวก็คือจำเป็นต้องจุดธูปคารวะท่านอาจารย์ซานซานจิ่วโหวบนภูเขาทั้งสามลูกให้ครบ ‘มหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาด’ เล่มนี้ ยิ่งไปถึงช่วงท้าย คำอธิบายของหลี่ซีเซิ่งก็ยิ่งมีมาก แก่นของวิชาคาถา ข้อห้ามของขุนเขาสายน้ำ ล้วนอธิบายไว้อย่างชัดเจนกระจ่างแจ้ง ตอนนั้นหลังจากที่ชุยตงซานแปะยันต์สามแผ่นไว้ที่จวนเหยาสำเร็จก็เอ่ยเตือนขึ้นมาสองคำคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ได้เจตนาว่า หน้าหนังสือของมหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาดเล่มนี้ เดิมทีก็คือกระดาษยันต์ที่ดีเยี่ยม

ผลคือถูกอาจารย์ดุสั่งสอนไปรอบหนึ่ง ชุยตงซานจึงถอยไปเลือกในลำดับรอง บอกว่าอาจารย์สามารถหลอมตัวอักษรได้ คำว่าหลอมตัวอักษร แน่นอนว่าเป็นลายมือของบัณฑิตหลี่ซีเซิ่งที่เขียนอธิบายด้วยตัวเอง ตอนที่ชุยตงซานเปิดหน้าหนังสือดังพั่บๆๆ เขาได้ชำเลืองตามองผ่านคร่าวๆ ตัวอักษรประมาณหนึ่งพันสองร้อยกว่าตัว มากพอจะประคับประคองงานพิธีกรรมขับไล่เสนียดชั่วร้ายของลัทธิเต๋าที่ตั้งวางองค์เทพหนึ่งพันสองร้อยองค์ครั้งหนึ่งได้แล้ว เฉินผิงอันไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธเรื่องนี้ เรื่องนี้จะสำเร็จหรือไม่ ในอนาคตต้องถามหลี่ซีเซิ่งก่อนค่อยว่ากัน

หากหลอมตัวอักษรหนึ่งพันสองร้อยตัวก็เพื่อให้ภูเขาลั่วพั่วมีค่ายกลใหญ่ปกป้องภูเขาเพิ่มมาหนึ่งแห่ง เฉินผิงอันคงไม่ลังเลใดๆ แต่เฉินผิงอันมีความคิดอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือหวังว่าวันหน้าเมื่อภูเขาไท่ผิงถูกสร้างขึ้นใหม่อีกครั้งจะได้มีค่ายกลขุนเขาสายน้ำที่เป็นเช่นนี้ และเรื่องนี้ก็เกี่ยวพันไปถึงการสืบทอดควันธูปของลัทธิเต๋า เทียนจวินผู้เฒ่าของภูเขาไท่ผิง นักพรตหญิงหวงถิง หลี่ซีเซิ่ง ส่วนเฉินผิงอันนั้นก็ทำแค่เรื่องที่คล้ายกับการสร้างสะพานสานความสัมพันธ์เท่านั้น ดังนั้นเฉินผิงอันจึงจำเป็นต้องถามหลี่ซีเซิ่งก่อน

ดวงตาเผยเฉียนเป็นประกายวาบ พยักหน้าเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องรีบทำเวลาให้เร็วสักหน่อย จะได้ไม่ต้องให้อาจารย์พ่อรอนาน”

เฉินผิงอันทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด ช่างเถิด ไม่รู้จะคุยต่อยังไงแล้ว

ผู้ฝึกยุทธเต็มตัวทั่วไป คิดอยากจะฝ่าทะลุขอบเขตจากยอดเขาเลื่อนไปเป็นขอบเขตปลายทาง เป็นเรื่องที่แค่ทำเวลาก็ได้ผลแล้วอย่างนั้นหรือ? ก็เหมือนอย่างตน เตร็ดเตร่อยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่มาตั้งหลายปี ก็ยังคงไม่คิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะสามารถเลื่อนเป็นขอบเขตสิบได้อยู่ดีไม่ใช่หรือ? และในความเป็นจริงแล้วก็เป็นเช่นนี้ นับตั้งแต่ได้เลื่อนสู่ขอบเขตเก้าแต่เนิ่นๆ จนไปถึงตอนที่ออกมาจากกำแพงเมืองปราณกระบี่ ได้เหยียบลงบนพื้นของใบถงทวีปอย่างมั่นคง ถึงได้อาศัยชื่อจริงที่แบกรับไว้มาบังเอิญโชคดีเลื่อนเป็นขอบเขตสิบ ระหว่างนั้นต้องใช้เวลานานหลายปี และนี่ก็เป็นครั้งที่เฉินผิงอันหยุดชะงักอยู่ในขอบเขตหนึ่งบนวิถีวรยุทธนานที่สุดแล้ว

แรกเริ่มสุดตอนที่อยู่ยอดเขาอวิ๋นจี๋ ชุยตงซานเคยได้พูดคุยกับอาจารย์อย่างเฉินผิงอันเป็นการส่วนตัวครั้งหนึ่ง

‘อาจารย์ ศิษย์พี่หญิงใหญ่สร้างกระบวนท่าหมัดขึ้นมาเป็นของตัวเองแล้ว อีกทั้งยังมีพลังอำนาจอย่างมาก และชื่อเสียงก็โด่งดังยิ่งกว่า’

‘เป็นเรื่องดีนี่’

‘สามกระบวนท่า บรรลุกระบวนท่าแรกตอนอยู่ศาลเหลยกงของธวัลทวีป เนื่องจากใช้ขอบเขตแปดถามหมัดต่อหลิ่วสุ้ยอวี๋ขอบเขตเก้า มีความกล้าหาญและเด็ดขาดอย่างยิ่ง กระบวนท่าที่สองใช้ในสนามรบบริเวณใกล้เคียงกับเมืองหลวงแห่งที่สองของแจกันสมบัติทวีป พลังพิฆาตสูงมาก หนึ่งหมัดต่อยให้ผู้ฝึกตนสำนักการทหารก่อกำเนิดคนหนึ่งตาย หลังจากถามหมัดกับเฉาสือแล้วก็บรรลุอีกกระบวนท่าหนึ่ง สัจธรรมแห่งหมัดสูงส่งยิ่ง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่คนบนภูเขาให้การยอมรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนและเซียนดินกลุ่มของเกราะทองทวีปที่เคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับศิษย์พี่หญิงใหญ่ ทุกวันนี้แต่ละคนต่างก็ทวงความไม่เป็นธรรมแทนศิษย์พี่หญิงใหญ่ บอกว่าเฉาสือก็แค่เรียนวิชาหมัดเร็วกว่า อายุมากกว่าเท่านั้น ถึงได้ยึดครองความได้เปรียบใหญ่เทียมฟ้า ไม่อย่างนั้นหากแม่นางเจิ้งของพวกเราถามหมัดต่อเฉาสือ ก็คงต้องเปลี่ยนคนที่ชนะสี่ครั้งรวดถึงจะถูก…’

‘ดีมาก…’

คนนอกยากที่จะจินตนาการได้ว่า ‘เจิ้งเฉียน’ เป็นลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขาของใครบางคน แต่แท้จริงแล้วเฉินผิงอันที่เป็นอาจารย์กลับไม่เคยสอนวิชาหมัดให้เผยเฉียนอย่างจริงจังมาก่อน

ไม่เคยชี้แนะกระบวนท่าหมัด ท่ายืน สัจธรรมหมัดให้กับลูกศิษย์ดีๆ อย่างจริงจังตั้งใจสักครั้งแม้แต่ครั้งเดียว

เจียงซ่างเจินเอ่ยเบาๆ ว่า “ทั้งหมดมีโอกาสแค่สามครั้งเท่านั้น หาได้ยากจริงๆ ครั้งนี้เจ้าขุนเขารีบร้อนไปสักหน่อย ไม่ว่าจะอย่างไร เหลืออีกสองครั้ง ทางที่ดีที่สุดควรเอามาใช้หนีเอาชีวิตรอด”

เฉินผิงอันส่ายหน้ายิ้มเอ่ย “เจ้าไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธเต็มตัวจึงไม่รู้ถึงความลี้ลับที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ในเรื่องนี้ รอให้ขุนเขาสายน้ำในฟ้าดินเล็กร่างกายมนุษย์ของข้ามั่นคงดีแล้วค่อยมาใช้ยันต์นี้อีกครั้ง นั่นต่างหากถึงจะเรียกว่าย่ำยีวัตถุดิบแห่งสวรรค์อย่างแท้จริง เพราะผลประโยชน์ที่ได้จะลดน้อยลง แต่ว่าเหลืออยู่อีกแค่สองครั้งก็ควรจะต้องทะนุถนอมแล้วทะนุถนอมอีกจริงๆ”