กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 767

การฝึกจิตใจบนภูเขา ต้องการฝึกฝนหรือไม่?

หากเฉินผิงอันและหลิวเสี้ยนหยางเอาแต่ถามกระบี่ต่อศาลบรรพจารย์ภูเขาตะวันเที่ยงและต่อคู่สามีภรรยานครลมเย็น คาดว่าสตรีที่สร้างเรื่องก่อราวผู้นั้นคงขำท้องคัดท้องแข็ง ต่อให้พวกเฉินผิงอันสองคนคืนสติกลับมาแล้วถามกระบี่อีกครั้ง เถียนหว่านก็คงจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยนานแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ นั่นต่างหากถึงจะทำให้คนสะอิดสะเอียนได้อย่างแท้จริง หากลองคิดพิจารณาโดยเอาตัวเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ เฉินผิงอันก็ยังรู้สึกว่าก่อนที่เถียนหว่านผู้นั้นจะตัดสินใจออกไปจากแจกันสมบัติทวีป เกินครึ่งคงจะเป็นฝ่ายเผยพิรุธออกมา เพื่อใช้มันมา ‘เตือน’ ภูเขาลั่วพั่วของตนและร้านตีเหล็กแห่งนี้ของหลิวเสี้ยนหยาง จากนั้นค่อยถือโอกาสลากเซอเยว่เข้ามาเกี่ยวข้อง เพื่อให้หลิวเสี้ยนหยางรู้สึกระแวงสงสัยไปทั่ว

อีกอย่างเฉินผิงอันก็สงสัยด้วยว่าเถียนหว่านที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ ผู้นี้จะเป็นตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกับหันอวี้ซู่เซียนเหรินจากสำนักว่านเหยาใบถงทวีป

ทว่าเป็นเพียงการคาดเดา ไม่มีหลักฐานใดๆ

คนทั้งสองลุกขึ้น เดินออกไปจากสะพานหินโค้งด้วยกัน เดินเล่นเลียบลำคลองหลงซวีไปทางตอนบนของลำคลองกันต่อ

เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ จู่ๆ ก็กระโดดข้ามลำคลอง จากนั้นก็กระโดดกลับมาฝั่งตรงข้าม ทำเช่นนี้ไปมาอย่างสนุกสนานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สองมือของหลิวเสี้ยนหยางรองอยู่ใต้ท้ายทอย เดินเล่นอยู่ริมตลิ่งลำคลองฝั่งหนึ่งอย่างเกียจคร้าน

คนทั้งสองมาถึงหน้าผาหินสีดำที่เป็นหลุมเป็นบ่อ หลิวเสี้ยนหยางหา ‘เก้าอี้’ ที่คุ้นเคยเจอแล้วก็นั่งลงไป เฉินผิงอันนั่งลงด้านข้าง ระหว่างคนทั้งสองยังมีแอ่งหนึ่งกั้นกลาง คือที่นั่งประจำของเจ้าขี้มูกยืดน้อยในปีนั้น

อาณาเขตหลงโจวขึ้นชื่อว่าโชคชะตาน้ำโชติช่วงที่สุดของราชวงศ์ต้าหลี แม่น้ำเถี่ยฝู แม่น้ำชงตั้น แม่น้ำซิ่วฮวา แม่น้ำอวี้เย่ แม่น้ำสี่สาย เทพวารีหยางฮวาแห่งแม่น้ำเถี่ยฝู หลี่จิ่นแห่งแม่น้ำชงตั้น เย่ชิงจู๋แห่งแม่น้ำอวี้เย่ องค์เทพแห่งสายน้ำอันดับหนึ่งท่านหนึ่ง สิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งสายน้ำสามท่านที่อันดับรองลงมา อาณาเขตของแม่น้ำสี่สายกว้างขวาง ไม่ได้อยู่แค่ที่จังหวัดหลงโจวเท่านั้น แต่ศาลของเทพวารีทั้งสี่องค์กลับสร้างอยู่ในอาณาเขตของจังหวัดหลงโจวทั้งสิ้น

หลิวเสี้ยนหยางกล่าว “ลำคลองหลงซวีสายนี้ หม่าหลันฮวาเลื่อนจากแม่ย่าลำคลองมาเป็นเทพลำคลอง หลายปีที่ผ่านมานี้ไม่เคยได้สร้างศาล สร้างเทวรูปร่างทองเป็นของตัวเอง เมื่อก่อนนางรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก รอกระทั่งสงครามใหญ่ผ่านไป ทางทิศใต้ของภาคกลางแจกันสมบัติทวีป แม่น้ำลำคลองนับพันแห่งบ้างก็ถูกทำลาย บ้างก็ถูกบีบให้ต้องเปลี่ยนเส้นทาง กลายเป็นว่านางแอบดีใจ รู้สึกว่าได้เลื่อนขั้นเป็นเทพลำคลองที่มีชีวิตมั่นคง อันที่จริงก็ไม่เลว”

ภูเขาเจินจูคือที่ตั้งของ ‘ไข่มุก’ ที่มังกรที่แท้จริงคาบเอาไว้ในปีนั้น ดังนั้นลำคลองหลงซวีก็คือ ‘หนวดมังกร’ สมชื่ออย่างแท้จริง เพียงแต่ว่าหนวดมังกรสองเส้นบ้างผลุบบ้างโผล่ ซ่อนตัวอยู่บนถนนหลักของเมืองเล็ก บนหนวดมังกรมีซุ้มก้ามปู บ่อโซ่เหล็ก ต้นไหวโบราณ ขยับเคลื่อนไปทางประตูรั้วทางทิศตะวันออกในอดีตอย่างต่อเนื่อง

ก่อนที่หม่าหลันฮวาแห่งตรอกซิ่งฮวาจะได้เลื่อนขั้นเป็นเทพแห่งสายน้ำ พวกพ่อปู่แม่ย่าลำคลองอย่างพวกนางก็เหมือนกับเทพแห่งผืนดินที่อยู่ใต้อาณัติของเทพอภิบาลเมืองประจำสถานที่ต่างๆ คือเสมียนน้ำขุนนางในวงการขุนเขาสายน้ำ บนทำเนียบทองหยกของราชสำนัก ยากมากที่จะยกระดับขั้นและระดับความสูงของเทวรูปได้ เพราะถึงอย่างไรลำธารลำคลองภูเขา น่านน้ำและความเล็กใหญ่ของภูเขา ส่วนใหญ่มักจะเป็นสิ่งที่แน่นอน อาณาเขตก็ใหญ่เพียงเท่านั้น ไม่มีทางที่จะมีอาณาเขตขุนเขาสายน้ำเพิ่มขึ้นมาเปล่าๆ อีกสามสี่ส่วน

และในประวัติศาสตร์การเปลี่ยนแปลงเส้นทางสายน้ำที่มักจะทอดยาวไปร้อยปี หรืออาจถึงขั้นหลายร้อยปี ก็มักจะชักนำให้เกิดการตกต่ำของสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำกลุ่มใหญ่ ขณะเดียวกันก็ทำให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ใหม่เอี่ยมกลุ่มใหญ่ลุกผงาดขึ้นมา การเคลื่อนย้ายศาลย้ายเทวรูปของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขุนเขาสายน้ำ มักจะยากกว่าการย้ายศาลบรรพจารย์ของจวนเซียนบนภูเขามากนัก หากแม่น้ำลำคลองมีการเปลี่ยนเส้นทาง ท้องน้ำแห้งขอด ระดับน้ำของทะเลสาบลดระดับลง เทวรูปร่างทองของเทพวารีที่ได้รับการแต่งตั้งและของหูจวินก็จะต้องเจอกับ ‘ภัยแล้ง’ เช่นเดียวกัน จะต้องเจอแดดแผดเผาจนปริแตก ได้แต่สืบทอดควันธูปต่อไปอย่างถูไถ แต่กลับยากที่จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ใหญ่ได้

แต่เมื่อสงครามใหญ่เกิดขึ้น สิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำทางทิศใต้ของแจกันสมบัติทวีปต้องดับสูญกันไปนับไม่ถ้วน เมื่อสงครามใหญ่ปิดฉากลง แคว้นใต้อาณัติแต่ละแห่งของต้าหลี เหล่าผู้กล้าทั้งด้านบุ๋นและด้านบู๊ ต่างก็พากันชดเชยเสริมตำแหน่ง ‘เทพอภิบาลเมือง’ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งขุนเขาสายน้ำของแต่ละสถานที่ให้ครบถ้วน

เฉินผิงอันกล่าว “ยายหม่าของตรอกซิ่งฮวาผู้นี้ แม้ว่าจะชอบด่าคน แต่จิตใจไม่ได้เลวร้าย เป็นคนขี้ขลาดมาก ปีนั้นที่อยู่ในเมืองเล็กก็เป็นนางที่เชื่อเรื่องผีเรื่องเทพมากที่สุด เรื่องของเตาเผามังกรในปีนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาง คนที่มีความแค้นกับข้าอย่างแท้จริงคือพ่อแม่ของหม่าขู่เสวียนที่ละโมบในทรัพย์สินเงินทอง อีกทั้งยังโหดเหี้ยมอำมหิตจนติดเป็นนิสัย ดังนั้นหม่าขู่เสวียนถึงได้บอกให้พวกเขาย้ายไปอยู่ที่อาณาเขตของภูเขาเจินอู่ อันที่จริงเดิมทีนี่ก็เป็นการแสดงท่าทีอย่างหนึ่ง เป็นการบอกกับข้าว่าหากข้ามีปัญญาก็ให้ไปหาเรื่องเขาหม่าขู่เสวียนที่ภูเขาเจินอู่เอาเอง”

หลิวเสี้ยนหยางกล่าว “นั่นก็เพราะว่าเป็นเจ้า หากเปลี่ยนมาเป็นคนอื่น หม่าขู่เสวียนจะต้องพาหม่าหลันฮวาจากไปพร้อมกันแน่นอน ต่อให้หม่าขู่เสวียนไม่พานางไป ด้วยความขี้ขลาดของหม่าหลันฮวาก็ไม่มีทางอยู่ต่อที่นี่ อีกทั้งข้ายังเดาว่าผู้เฒ่าหยางเคยพูดคุยกับหม่าหลันฮวามาก่อน”

เฉินผิงอันพยักหน้า

หลิวเสี้ยนหยางพลันเอ่ยว่า “หากข้าจำไม่ผิด ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่เคยไปที่ภูเขาบรรพบุรุษของสำนักกระบี่หลงเฉวียนพวกเราเลยสักครั้ง?”

เฉินผิงอันอึ้งตะลึง แต่ก็ยังพยักหน้า “ดูเหมือนว่าจะไม่เคยไปมาก่อนจริงๆ”

หลิวเสี้ยนหยางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “เฉินผิงอัน เจ้าเกิดวันที่เท่าไร?”

เฉินผิงอันตอบ “วันที่ห้าเดือนห้า”

หลิวเสี้ยนหยางอืมรับหนึ่งที โยนหินเข้าไปในแอ่งน้ำลึก “วันปิ่งอู่ของเดือนห้า คือช่วงเวลาที่กลางวันยาวนานที่สุดในใต้หล้า ปราณหยางโชติช่วงที่สุด เหมาะแก่การเซ่นไหว้บวงสรวง เพื่อบอกกล่าวแก่ทวยเทพบนสวรรค์ โดยมีเทพแห่งดวงอาทิตย์เป็นหลัก เทพแห่งดวงจันทร์เป็นผู้ร่วมเสริม”

“ไม่ว่าจะเป็นซ่งเหอหรือซ่งมู่ อยู่ที่นี่ก็มีแค่ซ่งจี๋ซินแห่งตรอกหนีผิงที่มีฉายาว่าซ่งปันไฉคนเดียวเท่านั้น ตอนที่ข้าอยู่ทักษินาตยทวีปเคยขอให้อาจารย์สวี่ช่วยอธิบายตัวอักษรให้ เขาบอกว่าอักษรตี้ (กษัตริย์/ราชา/พระผู้เป็นเจ้า) อันที่จริงก็คือการเอาฟืนที่มัดไว้รวมกัน และยังมีกระจกส่องอัคคีหยางสุ้ย มาใช้ดึงไฟสวรรค์ ในยุคโบราณมีกฎระเบียบที่สูงมาก ซ่งจี๋ซินชื่อนี้ ต้องไม่ใช่ผู้ตรวจการซ่งอวี้จางเป็นผู้ตั้งอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือของราชครูต้าหลี เพียงแต่ว่าอ๋องเจ้าเมืองซ่งมู่ในทุกวันนี้คงยังไม่รู้ว่า แรกเริ่มนั้นเขาก็คือหมากที่ถูกทอดทิ้ง อาศัยสะพานแบบคานที่สกปรกโสมมซึ่งซ่งอวี้จางสร้างขึ้นกับมือตัวเอง หลังจากช่วยให้โชคชะตาแคว้นของต้าหลีเป็นดั่งลมโชยน้ำขึ้นแล้ว องค์ชายซ่งมู่ที่บนทำเนียบของกองงานเชื้อพระวงศ์เป็นคนตายไปนานแล้วนั้น เดิมทีจะต้องถูกสกุลซ่งต้าหลีใช้เสร็จแล้วโยนทิ้งไป”

“วันที่ห้าเดือนห้า ปันไฉ หยางสุ้ย”

หลิวเสี้ยนหยางพูดมาถึงตรงนี้ก็หันหน้ามามองเฉินผิงอัน “พวกเราสามคน บวกกับโชคชะตาของหลงโจวแห่งนี้ เดิมทีก็เป็น ‘วัตถุดิบวิเศษแห่งสวรรค์’ ที่หร่วนซิ่วใช้หลอมคันฉ่องเปิดฟ้าอยู่แล้ว สามอย่างนี้ไม่ว่าจะเป็นจิตวิญญาณ โชคชะตาหรือเนื้อหนังมังสา ไม่ว่าอะไรก็ตาม สรุปก็คือล้วนหลอมออกมาเป็นคันฉ่องหนึ่งบาน เจ้าคิดว่ามีแค่เจ้าเท่านั้นหรือที่รู้สึกว่ากำลังฝันไป? ข้าเองก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน”

เฉินผิงอันเงียบงัน

หลิวเสี้ยนหยางยิ้มกล่าว “เพียงแต่ว่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร สุดท้ายแล้วแม่นางซิ่วซิ่วก็เปลี่ยนใจ น่าสงสารหลี่หลิ่วที่ต้องมารับเคราะห์แทนพวกเรา”

เพราะความเป็นเทพทั้งหมดของหลี่หลิ่วได้ถูกหร่วนซิ่ว ‘กินเกลี้ยง’ ไปแล้ว

เฉินผิงอันกล่าว “ภูเขาทัวเยว่เคยเป็นหนึ่งในสองหอบินทะยาน แต่เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสร่วมมือกับหลงจวิน กวนจ้าวทำลายเส้นทางนั้นทิ้ง ดังนั้นหอบินทะยานของผู้อาวุโสหยางจึงเป็นเส้นทางเดินขึ้นฟ้าเพียงเส้นเดียว”

ดังนั้นแผนการของโจวมี่ อันที่จริงคือจับจ้องหอบินทะยานในแจกันสมบัติทวีปแห่งนี้มานานแล้ว