กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 787

สองใต้หล้าคุมเชิงกันอยู่ไกลๆ

การที่สามารถมีภาพขุนเขาสายน้ำที่ยิ่งใหญ่อลังการนี้ปรากฎขึ้นมาได้ คือบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ำที่ใหญ่ที่สุดในรอบเวลาหมื่นปีซึ่งหลี่เซิ่งเปิดขึ้นด้วยตัวเอง

ทุกวันนี้ใต้หล้าไพศาลกับใต้หล้าเปลี่ยวร้างอาศัยประตูใหญ่สองบานที่เป็นเศษซากหลงเหลืออยู่ในภูเขาห้อยหัวของปีนั้น และกุยซวีใหญ่สี่แห่งบนมหาสมุทรมาติดต่อกัน

แน่นอนว่าผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจร้อยกว่าคนของใต้หล้าเปลี่ยวร้างไม่อาจเดินทางมาเยือนศาลบุ๋นในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางได้ เผ่าปีศาจทั้งหมดเพียงแค่มารวมตัวกันที่ภูเขาทัวเยว่ ที่นั่นก็มีการประชุมของบุคคลบนยอดเขาเกิดขึ้นเช่นกัน

ม้วนภาพเปิดออก ทั้งสองฝ่ายประชุมกันอยู่ไกลๆ “ต่อจากนี้จงพูดคุยกันให้ดี หากเจรจากันไม่สำเร็จค่อยพูดกันเรื่องอื่น” นี่เป็นข้อเสนอที่หลี่เซิ่งมีต่อภูเขาทัวเยว่

แล้วก็มีเพียงหลี่เซิ่งที่สามารถผลักดันให้เรื่องนี้สำเร็จได้

นี่ไม่เพียงแต่มีสาเหตุมาจากขอบเขตที่สูงของหลี่เซิ่งเท่านั้น ผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสิบสี่คนใดก็ตามในใต้หล้าแห่งนี้ นอกจากบัณฑิตที่มีอันดับสูงเป็นที่สองในศาลบุ๋นท่านนี้แล้ว ไม่ว่าใครก็ถูกกำหนดมาแล้วว่ามิอาจทำเรื่องนี้ให้สำเร็จได้

ยกตัวอย่างเช่นใต้หล้ามืดสลัวจะจัดงานประชุมขึ้นมาครั้งหนึ่ง เต๋าเหล่าเอ้ออวี๋โต้วนั่งบัญชาการณ์ป๋ายอวี้จิง เชื้อเชิญผู้ฝึกตนบนยอดเขาของใต้หล้ามา สายเซียนกระบี่ของซุนไหวจงแห่งอารามเสวียนตูใหญ่ รวมไปถึงนักพรตชั้นสูงกลุ่มหนึ่งที่มีตำหนักสุ้ยฉูของอู๋ซวงเจี้ยงเป็นหนึ่งในนั้นต้องไม่มีทางสนใจอย่างแน่นอน ไม่ใช่ว่าพวกเขามองไม่เห็นป๋ายอวี้จิงอยู่ในสายตาจริงๆ แต่เป็นเพราะไม่รู้สึกว่าผู้ไร้เทียมทานที่แท้จริงคนนั้นมีคุณสมบัติมากพอจะออกคำสั่งแก่ใต้หล้าได้ ส่วนลู่เฉินศิษย์น้องของอวี๋โต้วก็ยิ่งไม่มีทางทำได้ แล้วนับประสาอะไรกับที่เจ้าลัทธิสามของป๋ายอวี้จิงท่านนี้เกิดมาก็ปวดหัวกับเรื่องของ ‘กิจธุระ’ พวกนี้เป็นที่สุด คือคนขี้เกียจที่ได้รับการยอมรับว่า ‘หากนั่งได้จะไม่ยอมยืน หากนอนได้จะไม่ยอมนั่ง’ เด็ดขาด

ใบหน้าของเฝ่ยหรานประดับยิ้ม สายตากวาดมองผู้คนของไพศาลหนึ่งรอบเร็วๆ อริยะปราชญ์ลัทธิขงจื๊อ ผู้กล้าแห่งใต้หล้า เมธีร้อยสำนัก อยู่บนเส้นนั้นก็เหมือนธาราสีเงินที่หล่นลงพื้น กลุ่มดาวส่องแสงพร่างพราว ภาพบรรยากาศน่าตื่นตาตื่นใจ

เฉินผิงอันเองก็ทำเช่นเดียวกัน เส้นสายตากวาดผ่านผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจของเปลี่ยวร้างร้อยกว่าคนอย่างรวดเร็ว

อีกทั้งการกระทำที่ไม่เปิดเผยร่องรอยของทั้งสองฝ่ายนี้ ยังมีจุดที่สอดคล้องกันอย่างลี้ลับ ยกตัวอย่างเช่นตอนที่สายตาของเฉินผิงอันกวาดผ่านกลุ่มของเผ่าปีศาจ เขาได้สังเกตดวงตาแต่ละคู่ของผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจเหล่านั้นเป็นพิเศษ

เฝ่ยหรานเองก็ทำเช่นเดียวกัน คนบนเส้นทางเดียวกันสองคนต่างก็เห็นดวงตาเป็นกระจก ใช้กระจกส่องวัตถุ

ดังนั้นทั้งสองฝ่ายนอกจากจะประเมินฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียดไปรอบหนึ่งแล้ว ในสายตาของเฝ่ยหรานยังมองเห็นสีหน้าท่าทางของผู้ฝึกตนในใต้หล้าเปลี่ยวร้างของบ้านตนด้วย ส่วนเฉินผิงอัน จุดที่เขาสนใจอย่างแท้จริงกลับเป็นรูปโฉมของผู้ฝึกตนแห่งไพศาลที่เข้าร่วมการประชุม

สำหรับขนบธรรมเนียมและนิสัยใจคอของคนในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง เฉินผิงอันคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะนั่งบัญชาการณ์คฤหาสน์หลบร้อนมานานหลายปี เปิดอ่านเอกสารคดีลับมานับไม่ถ้วน ถึงขั้นสามารถพูดได้ว่าความเข้าใจที่เฉินผิงอันมีต่อใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ไม่มีใครที่จะเหนือไปกว่าเขาอีกแล้ว

ช่วงเวลาระหว่างนี้เฉินผิงอันเพียงแค่สบตากับเฝ่ยหรานแวบเดียว แล้วก็ไม่มีการสื่อสารทางสายตาไปมากกว่านั้น

เจ้านครจักรพรรดิขาวกับเซียนกระบี่โซ่วเฉินต่างก็สังเกตเห็นความคิดของเฝ่ยหรานและอิ่นกวานหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามกัน

เจ้าตำหนักเฟยเซียนอย่างไหวอินสอดสองมือซ่อนไว้ในชายแขนเสื้ออีกครั้ง นับนิ้วทำมุทราคิดคำนวณไม่หยุด

อริยะด้านการวาดภาพคนนั้น เวลานี้ไม่สะดวกจะตั้งโต๊ะวาดภาพ แต่กลับจดจำภาพแห่งการคุมเชิงกันที่หมื่นปีไม่เคยมีปรากฎมาก่อนนี้ไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว เพราะติดที่กฎเกณฑ์ฟ้าดินของหลี่เซิ่ง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจร่ายเวทคาถาได้ตามใจชอบได้ จะมองเห็นตำแหน่งของทุกคนในฝั่งตัวเองยืนเรียงกันเป็นแถวได้ชัดเจน นั่นก็ได้แต่รอให้งานประชุมสิ้นสุดลงแล้วเท่านั้น จะต้องรีบหันตัวถอยหลังไปหลายก้าว จดจำตำแหน่งที่ทุกคนในงานประชุมศาลบุ๋นยืนให้ชัดเจน ถึงเวลานั้นกลับไปยังที่พักบนเกาะยวนยาง ดื่มเหล้าภูเขาชิงเสินก่อนหนึ่งกา แล้วค่อยดื่มเหล้าหมักร้อยบุปผาหนึ่งกา รอให้เริ่มเมากรึ่มๆ แล้วค่อยจรดพู่กันวาดภาพ

อดีตสิบสี่บัลลังก์ราชาแห่งใต้หล้าเปลี่ยวร้าง

บรรพบุรุษใหญ่ภูเขาทัวเยว่ โจวมี่มหาสมุทรความรู้ หลิวชาจอมยุทธพเนจรเคราดก ป๋ายอิ๋ง หยางจื่อ เฟยเฟย หยวนโส่ว เหย้าเจี่ย หวงหลวน เจ้าอารามดอกบัว หนิวเตา เชี่ยอวิ้น หลงจวิน อู่เยว่

เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวงไปนานแล้ว บ้างก็รบตาย บ้างก็หายสาบสูญ บ้างก็ถูกศาลบุ๋นกักขังเอาไว้ ทุกวันนี้จึงมีคนหน้าใหม่เพิ่มมาเยอะมาก

ปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ที่เป็นคนหน้าเดิม เหลืออยู่แค่สามคนเท่านั้น

หยวนโส่วบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์ย้ายภูเขายืนเหยียบอยู่บนกระบี่บิน บนบ่าแบกกระบองยาว สายตามืดทะมึนจ้องเขม็งมายังซ่งจ่างจิ้งที่อาศัยโชคชะตาบู๊ของหนึ่งทวีปก้าวเท้าหนึ่งเหยียบลงไปบนขอบเขตสิบเอ็ดของวิถีวรยุทธ ตอนที่อยู่แจกันสมบัติทวีปยังโอ้อวดบารมีได้ ถ้าอย่างนั้นก็มาเยือนใต้หล้าเปลี่ยวร้างสักรอบไหมเล่า?

เฟยเฟยผู้ครองลำคลองเย่ลั่วรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย แม่นางน้อยที่เคยประลองเวทคาถาวิชาน้ำกับตนที่นครมังกรเฒ่า ถึงกับไม่ได้เข้าร่วมการประชุมครั้งนี้? ไม่มีคุณสมบัติหรือ ไม่น่าจะใช่กระมัง? ในฐานะมังกรที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวบนโลก หากอยู่ในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง ไม่ว่าอย่างไรก็น่าจะได้ยึดครองตำแหน่งหนึ่งของบัลลังก์ราชา สามารถเข้ามาแทนตำแหน่งที่ว่างของนังหย่างจื่อผู้นั้นได้พอดี ดังนั้นนางจึงเคยพูดคุยกับหยวนโส่วเป็นการส่วนตัวมาก่อน รู้สึกว่ามีโอกาสเป็นไปได้มากที่แม่หนูน้อยนั่นจะอาศัยกุยซวีแห่งหนึ่งมาเยือนใต้หล้าเปลี่ยวร้างที่มีพันธนาการน้อยยิ่งกว่า ดังนั้นนางกับหยวนโส่วจึงเตรียมการที่จะร่วมแรงกันดักสังหารนางเอาไว้แล้ว เพียงแต่รอคอยอย่างยากลำบาก รอกระทั่งภูเขาทัวเยว่มีการประชุม นางถึงจะได้ออกมาจากอาณาเขตของกุยซวีแห่งหนึ่ง

ปีศาจใหญ่ที่ใช้นามแฝงว่าอู่เยว่ มีสามเศียรหกกร นั่งอยู่บนเบาะรองนั่งสีทองใบหนึ่ง มันเป็นทั้งผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยานขั้นสูงสุด แล้วก็ยังเป็นผู้ฝึกยุทธเต็มตัวขอบเขตปลายทางเทพมาเยือนคนหนึ่งด้วย

บัลลังก์ราชาคนอื่นๆ

ตอนที่อยู่บนสนามรบของกำแพงเมืองปราณกระบี่ เจ้าอารามดอกบัวถูกต่งซานเกิงสังหารอยู่กลางดวงจันทร์ดวงหนึ่ง และเจ้าอารามดอกบัวก็เป็นปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ตนแรกที่ร่างดับมรรคาสลาย

หวงหลวนถูกอาเหลียงร่วมมือกับเหยาชงเต้าปลิดชีพจนชีวิตหายไปเกินครึ่ง ขอบเขตถดถอยมาอยู่ที่ก่อกำเนิด เท่ากับว่าตายไปแล้วหนึ่งครั้ง ภายหลังหวงหลวนที่ต่อให้เปลี่ยนเนื้อหนังมังสาใหม่ หลบซ่อนตัวอย่างยากลำบาก แต่กระนั้นก็ยังถูกมหาสมุทรความรู้โจวมี่ลากตัวออกมาแล้วหลอมเป็นส่วนหนึ่งของมหามรรคาตัวเองอย่างลับๆ

เหย้าเจี่ย ตอนที่อยู่บนกำแพงเมืองปราณกระบี่ได้สังหารอริยะลัทธิเต๋าที่นั่งบัญชาการณ์ม่านฟ้า เจ้านครเสินเซียวแห่งป๋ายอวี้จิง ตอนอยู่ที่สนามรบถ้ำซานสุ่ยของฝูเหยาทวีปก็สังหารโจวเสินจือที่อยู่ในอันดับที่เก้าของสิบคนแห่งแผ่นดินกลาง

ผลคือถูกป๋ายเหย่ที่ออกจากใต้หล้าห้าสีหวนกลับมายังไพศาลปล่อยสามกระบี่สังหารทิ้ง สุดท้ายก็ถูกโจวมี่มหาสมุทรความรู้ ‘กิน’ ไปอย่างลับๆ เช่นเดียวกัน

ป๋ายอิ๋งและเชี่ยอวิ้น ตอนที่อยู่ในศึกของฝูเหยาทวีปก็ถูกป๋ายเหย่ที่ได้ครอบครองกระบี่เซียนสี่เล่มสังหารอยู่ท่ามกลางแม่น้ำแห่งกาลเวลา

แต่ว่าปีศาจใหญ่บนบัลลังก์โครงกระดูก เดิมทีก็เป็นจิตหยางกายนอกกายของโจวมี่อยู่แล้ว และปีศาจใหญ่เชี่ยอวิ้นที่มีฐานะเป็นศิษย์พี่ของเฝ่ยหราน ก็ได้ถูกโจวมี่จับผสานมรรคาตั้งแต่ตอนอยู่ใบถงทวีปแล้ว

หลงจวินที่อยู่บนกำแพงเมืองปราณกระบี่อีกครึ่งหนึ่ง เพราะพยายามจะขัดขวางปลายกระบี่ท่อนหนึ่งของกระบี่เซียนไท่ป๋าย เนื่องจากข้ามผ่านหัวกำแพงมา จึงถูกกระบี่หนึ่งของเฉินชิงตูสังหาร

หลิวชาที่ขอบเขตถดถอยจากขอบเขตสิบสี่ถูกกักตัวอยู่ในสวนกงเต๋อ

หย่างจื่อได้ถูกหลิ่วชีขวางทางไว้ก่อน จากนั้นจึงถูกศาลบุ๋นกักตัวอยู่ท่ามกลางซากปรักกลุ่มภูเขาไฟแห่งหนึ่ง เล่าลือกันว่าในยุคบรรพกาลอันห่างไกลพวกมันเคยเป็นเตาหลอมโอสถที่มรรคาจารย์เต๋าหลอมขึ้นเองกับมือ

ปีศาจใหญ่หนิวเตาหายไปไม่รู้ร่องรอย อันที่จริงเสื้อเกราะสีทองบนร่างของมันได้ถูกทำลายลงแล้ว และถูกมันหลอมเป็นง้าวใหญ่ทะลุเมือง เพียงแต่ว่ามันทั้งไม่ได้กลับไปยังใต้หล้าเปลี่ยวร้าง แล้วก็ไม่ถูกศาลบุ๋นกักตัวเอาไว้ด้วย