กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 788

ฮว่อหลงเจินเหรินรู้สึกสับสนไม่เข้าใจ กำแพงเมืองปราณกระบี่คือสถานที่อย่างไรกันนะ ลมและน้ำใช้ได้เลยนี่นา เด็กที่เมื่อก่อนไม่ชอบพูดเหมือนน้ำเต้าตัน เหตุใดพอไปอยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่แค่ไม่กี่ปีก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว?

โจวชิงเกากุมหมัดยิ้มกล่าว “มาดของอิ่นกวานยังคงเดิม”

หลี่เซิ่งพลันถามว่า “เฉินผิงอัน รู้สึกไม่พอใจที่ข้าลากเจ้ามาประชุมที่นี่หรือไม่?”

ฉีถิงจี้ แม้จะเป็นเซียนกระบี่ผู้อาวุโสที่ขอบเขตมากพอ สามารถเป็นตัวแทนของกำแพงเมืองปราณกระบี่ส่วนหนึ่งได้ แต่ย่อมไม่ใช่ตัวเลือกที่สามารถตัดสินใจแทนผู้ฝึกกระบี่นครบินทะยานได้แน่นอน

เฉินผิงอันตอบไปตามสัตย์จริง “แรกเริ่มก็มีอยู่บ้าง ไม่กล้าพูดว่าไม่มีเลย แต่รอกระทั่งศาลบุ๋นคืนสถานะให้ท่านอาจารย์ก็ไม่เหลือความไม่พอใจแล้ว”

หลี่เซิ่งถามอีก “บอกจะตีกันก็ตี ไม่กลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นชุยฉานคนที่สองหรือ?”

เฉินผิงอันเริ่มเงียบงัน

ตอนที่เปิดปากพูด

อันที่จริงเฉินผิงอันก็รู้สึกได้แล้วว่าเส้นทางใต้ฝ่าเท้าของตนคล้ายมีบัญชาจากสวรรค์ที่มองไม่เห็นชักนำให้ตนเดินเลี้ยวเข้าไปในทางแยกสายหนึ่งอย่างมิอาจห้ามได้ ราวกับว่าปลายทางของเส้นทางนั้นมีศิษย์พี่ใหญ่ที่ทรยศออกนอกรีต ซิ่วหู่แห่งไพศาลยืนอยู่

กระทั่งนาทีนั้นเฉินผิงอันถึงเพิ่งจะเข้าใจอย่างแท้จริงว่าเหตุใดปีนั้นศิษย์พี่ชุยฉานถึงเลือกจะกลายเป็นคนที่หลอกลวงอาจารย์ลบล้างบรรพชนในสายตาของคนนอก เหตุใดต้องออกไปจากสายบุ๋น ยอมสละสถานะลูกศิษย์คนแรกของเหวินเซิ่งทิ้ง

การเลือกบางอย่าง เมื่ออยู่บนมหามรรคาก็ราวกับว่ามีเพียงอยู่ตัวคนเดียวเดียวดายเท่านั้นถึงจะไม่ต้องรู้สึกมีภาระหรือละอายใจใดๆ

ยกตัวอย่างเช่นการประชุมในศาลบุ๋นครั้งนี้ หากเปิดฉากทำสงครามกับใต้หล้าเปลี่ยวร้างขึ้นมาจริงๆ สำหรับสายเหวินเซิ่งของตนแล้ว อันที่จริงหากมองในระยะยาวย่อมส่งผลร้ายมากกว่าผลดี

ไม่ว่าจะเป็นการบาดเจ็บล้มตายใดๆ ที่เกิดขึ้นบนสนามรบล้วนจะกลายมาเป็นมลทินที่ดำรงอยู่ไปตลอดกาลสำหรับสายเหวินเซิ่ง ไม่ว่าจะเป็นการสูญเสียผลประโยชน์ใดๆ ในการศึก ล้วนจะกลายเป็น ‘จุดด่างพร้อยในคุณความชอบ’ ของเฉินผิงอันและเหวินเซิ่ง

ต่อจากนี้ร้อยปีพันปีล้วนจะต้องถูกคิดบัญชีย้อนหลัง ถูกเปิดปฏิทินเหลืองเก่าแก่ นับตั้งแต่ศาลบุ๋นไปจนถึงสำนักศึกษา แล้วก็ไปจนถึงราชวงศ์ล่างภูเขาทุกแห่ง ล้วนจะทำให้บัณฑิตรุ่นหลังทุกคนยึดมั่นในความคิดของตัวเอง ทั้งสองฝ่ายทะเลาะถกเถียงกันไม่หยุด ต่อให้นับแต่นี้ไปสายของเหวินเซิ่งจะสามารถแตกกิ่งก้านสาขาได้ สายบุ๋นสามารถไหลทอดยาวไปได้อย่างต่อเนื่อง แต่กลับยากที่จะตั้งใจศึกษาหาวิชาความรู้อยู่ในห้องหนังสือได้อย่างสงบสุข ไม่ได้บอกว่าคนทั้งใต้หล้าไพศาลล้วนเป็นเช่นนี้ แต่เป็นเพราะวิถีทางโลกนั้นซับซ้อน ท่ามกลางคนหนึ่งร้อยคน ต่อให้มีเพียงคนสองคนที่ไร้เหตุผล แต่ก็มักจะกวนน้ำบ่อหนึ่งให้ขุ่นได้เสมอ หากมีคนที่มองดูเหมือนมีเหตุผล เอ่ยถ้อยคำที่ยุติธรรมโดยมองภาพรวมจากด้านเดียว หรือมีคนยืนอยู่ด้านข้างพูดจาเหน็บแนมกระพือไฟให้ลุกแรงเพิ่มขึ้นมาอีกเล่า?

ดังนั้นชั่วขณะหนึ่งก่อนหน้านี้ ความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของเฉินผิงอันก็คือ ออกไปจากสายเหวินเซิ่ง รักษาไว้แค่สถานะของอิ่นกวานคนสุดท้ายของกำแพงเมืองปราณกระบี่ก่อนชั่วคราว

ส่วนในอนาคตภูเขาลั่วพั่วจะทำอย่างไร ก็ได้แต่เดินไปก่อนก้าวหนึ่งแล้วค่อยคิดคำนวณเผื่อหลายๆ ก้าว

อันที่จริงหลายๆ เรื่องราว นับตั้งแต่ที่เฉินผิงอันออกจากกำแพงเมืองปราณกระบี่กลับมายังใต้หล้าไพศาลก็สามารถแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ แล้วก็ไม่ต้องไปครุ่นคิดให้มากความได้

ตอนที่อยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่ อะไรที่ทำได้ก็ล้วนทำอย่างสุดความสามารถแล้ว เฉินผิงอันถามใจตัวเองแล้วไม่รู้สึกละอาย เพราะตนทุ่มความพยายามลงไปถึงสิบสองส่วนแล้ว (โดยปกติแล้วเต็มที่คือสิบส่วน สิบสองส่วนจึงถือว่ามากกว่าปกติไปแล้ว ทำอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ)

เขาไม่ยินดีให้เป็นราวกับว่าหลังจากที่ออกจากบ้านเกิดครั้งแรกตอนอายุสิบสี่ ก็เหมือนเป็นแค่คนที่เดินไปบนเส้นทางของการเดินทางไกลไปเยือนต่างถิ่น พอเดินไปถึงแล้วก็ยังคงเป็นต่างถิ่นคนหนึ่งอยู่ดี

และเขาเองก็หวังว่าชีวิตของตนจะมีช่วงอายุขัยใหญ่ๆ ช่วงหนึ่งที่ได้อยู่อย่างสงบสุข นอกจากฝึกกระบี่ฝึกหมัดอยู่ในบ้านของตัวเองแล้วยังสามารถคิดถึงแม่นางที่รักได้

ทว่าแม้กระทั่งเตรียมปูทางถอยให้กับพวกเด็กๆ ส่วนหนึ่งของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ร่วมมือกับผู้ฝึกกระบี่สายอิ่นกวานคฤหาสน์หลบร้อนเรียบเรียงตำราหลายเล่มขึ้นมาเพื่อนครบินทะยาน ช่วยให้นครบินทะยานช่วงชิงสถานการณ์ใหญ่ในใต้หล้าใหม่เอี่ยม เขาก็ยังทำมาหมดแล้ว

ถ้าอย่างนั้นโจวมี่มหาสมุทรความรู้ที่มองดูเหมือนเดินขึ้นฟ้าจากไปแล้วเล่า?

ในเมื่อโจวมี่สามารถเดินขึ้นฟ้าได้ ก็จะต้องหวนกลับมายังโลกมนุษย์ได้เช่นกัน

เหตุใดตอนที่อยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่ ศิษย์พี่ชุยฉานถึงได้ถามเองตอบเองด้วยประโยคนั้น?

‘ใต้หล้าสงบสุขแล้วหรือ ใช่แล้ว สามารถนอนหนุนหมอนสูงไร้กังวลได้แล้วหรือ?’

‘ข้าว่าไม่แน่เสมอไป’

เหตุใดเฝ่ยหรานถึงกลายมาเป็นเจ้าของภูเขาทัวเยว่ เป็นผู้ครองใต้หล้าเปลี่ยวร้าง?

นี่ก็เหมือนกับการที่ปีนั้นจู่ๆ เฉินผิงอันก็ถูกเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสเลื่อนตำแหน่งให้เป็นอิ่นกวานใช่หรือไม่?

โซ่วเฉิน หลิวป๋ายที่เป็นผู้สืบทอดและผู้ฝึกกระบี่ เหตุใดถึงไม่ได้ติดตามโจวมี่ขึ้นฟ้าไป?

เหตุใดภาพบรรยากาศทั่วร่างของโจวชิงเกาถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้? ต่อให้อีกฝ่ายจะจงใจอำพรางขอบเขต แต่เฉินผิงอันใส่ใจเด็กหนุ่มกระโจมเจี่ยเซินในอดีตผู้นี้อย่างมาก ปีนั้นทั้งสองฝ่ายมองกันอยู่ริมหน้าผาไกลๆ เด็กหนุ่มมู่จีไม่มีกลิ่นอายแห่งมรรคาที่เปี่ยมล้นแบบนี้แน่นอน

ส่วนตัวของโจวมี่เอง ไม่อาจกลืนกินราชาบัลลังก์ที่เหลืออยู่อย่างหยวนโส่ว เฟยเฟยได้จริงหรือ? คงไม่ถึงขั้นกินอิ่มจัดจนกินไม่ลงอีกกระมัง ตอนที่ยังไม่ได้เก็บป๋ายอิ๋งที่เป็นจิตหยางกายนอกกายกลับมา ถึงขั้นที่ว่าก่อนจะกินปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ตนใดไปก็ตาม โจวมี่ก็สามารถกิน ‘ลู่ฝ่าเหยียน’ ขอบเขตสิบสี่ของใต้หล้าเปลี่ยวร้างได้แล้ว หากโจวมี่เดิมพันหมดหน้าตัก วางเดิมพันไว้ที่ซากปรักสรวงสวรรค์บรรพกาลจริง ด้วยนิสัยใจคอที่ ‘เอาตัวเองเป็นใหญ่’ ของโจวมี่ ย่อมไม่มีทางถือสาหากจะต้องกินปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยานหรือปีศาจบนบัลลังก์ราชาเพิ่มอีกสองสามคนอย่างแน่นอน

นี่ก็หมายความว่าโจวมี่กำลังหาจุดสมดุลของสถานการณ์ใหญ่ในสองใต้หล้า

ต่อให้โจวมี่จะจากโลกมนุษย์ไปไกลแล้ว ทว่าใต้หล้าเปลี่ยวร้างกลับยังคงอยู่ในการควบคุมของเขาอย่างแน่นหนา เขาจะต้องดำเนินการต่ออย่างเงียบเชียบแน่นอน เฝ่ยหราน โซ่วเฉิน ภูเขาทัวเยว่ บัลลังก์ราชาอาวุโสทั้งหลาย รวมไปถึงเม็ดหมากที่ถูกซ่อนไว้ในที่ลับจำนวนมากกว่านั้น ล้วนเป็นเม็ดหมากที่โจวมี่ทิ้งไว้ล่างฟ้า

และใจคนหลังศึกสงครามของใต้หล้าไพศาลก็เท่ากับว่าเป็นหมากเม็ดหนึ่งของโจวมี่

ตอนที่ชุยตงซานผู้เป็นลูกศิษย์สอนเล่นหมากล้อมเคยเอ่ยล้อเล่นประโยคหนึ่ง ในอดีตตอนที่เล่นหมากล้อมเมฆหลากสีกับเจิ้งจวีจงเสร็จ ทั้งสองฝ่ายมีความรู้สึกสองอย่าง

คนหนึ่งรู้สึกว่ากระดานหมากเล็กเกินไป มีแค่ช่องที่ตัดสลับกันสิบเก้าช่องเท่านั้น

อีกอย่างหนึ่งก็คือการประลองฝีมือหมากล้อม ความยอดเยี่ยมที่แท้จริงของผู้เล่นฝั่งหนึ่งคือทำลายกฎเกณฑ์แล้วค่อยตั้งกฎขึ้นมาใหม่ ทว่าคู่ต่อสู้กลับทำได้เพียงรักษากฎเดิมเอาไว้ไม่อาจเปลี่ยน

นี่ต่างหากจึงจะเป็นการวางหมากอย่างไร้เหตุผลที่แท้จริง

ตอนนั้นเฉินผิงอันถามอย่างสงสัยใคร่รู้ ‘ยกตัวอย่างเช่น?’

‘บนกระดานหมาก เม็ดหมากของทั้งสองฝ่าย หากไม่ใช่ดำก็เป็นขาว ดำกินขาว ขาวกินดำ นี่ก็คือกฎเก่าแก่แล้ว ดำกินขาว ขาวเปลี่ยนมาเป็นดำอยู่บนกระดาน ยังไม่ยอดเยี่ยม เพราะเด่นชัดเกินไป แต่หากเม็ดหมากสีขาวที่อยู่บนกระดานกลับมีประโยชน์เท่ากับเม็ดหมากสีดำ อีกทั้งจะเปลี่ยนแปลงเมื่อไหร่ต้องให้ผู้เล่นเป็นคนตัดสิน สามารถทำได้ถึงขั้นนี้จึงจะถือว่าเดินไปถึงขอบเขต ‘ถ่อมตนยอมให้คนทั่วหล้า’ อย่างแท้จริง เวลาเพียงชั่วพริบตาก็สามารถพิฆาตมังกร หรือไม่ก็ตกอยู่ในทางตัน แต่กลับหวนคืนชีพรอดพ้นจากความตายมาได้’

หลักการเล่นหมากล้อมที่ชุยตงซานพูดถึง เฉินผิงอันย่อมฟังเข้าใจ