กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 788

ส่วนเหตุใดเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนนายท่านป๋ายเจ๋อถึงได้เลือกทรยศเผ่าพันธุ์เดียวกันทุกคนของใต้หล้าเปลี่ยวร้าง แล้วเหตุใดในสงครามใหญ่ก่อนหน้านี้ถึงจะเลือกจะนิ่งดูดาย

ไม่พอใจก็ส่วนไม่พอใจ แต่นับถือก็ยังคงนับถืออยู่ดังเดิม

เหตุผลนั้นเรียบง่ายอย่างยิ่ง ป๋ายเจ๋อมีชีวิตมานานมากพอ แข็งแกร่งมากพอ

อีกอย่างขอแค่ครั้งนี้นายท่านป๋ายเจ๋อยินดีกลับคืนสู่บ้านเกิด ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะไปเยือนใต้หล้าไพศาลอีกรอบก็ไม่เป็นปัญหาใดๆ!

แล้วนับประสาอะไรกับที่ยังมีเฒ่าตาบอดที่ไม่เคยช่วยใครสักฝ่ายมาหนึ่งหมื่นปี คราวนี้ก็ถึงกับเลือกมาเยือนอยู่ฝั่งเดียวกับใต้หล้าเปลี่ยวร้าง

ทว่าทางฝั่งของใต้หล้าไพศาลเอง หนึ่งซ้ายหนึ่งขวาก็มีคนสองคนปรากฏกายเช่นเดียวกัน

หนึ่งคือภิกษุน้ำแกงไก่ เคยพิทักษ์คุ้มครองคนจุดตะเกียงสืบทอดของใต้หล้าไปส่ง มีบันทึกบางอย่างในตำราลัทธิพุทธที่บันทึกเรื่องที่ภิกษุน้ำแกงไก่ช่วยพิทักษ์ตะเกียงให้อีกฝ่ายสามสิบปี

รวมไปถึงคนพิฆาตมังกรที่หายสาบสูญไปสามพันปี

เพราะเจ้านครจักรพรรดิขาวได้หันตัวไปก้มหน้าคารวะผู้เฒ่าคนนั้นแล้ว

ต่อให้เป็นเฟยเฟยแห่งใต้หล้าเปลี่ยวร้างที่มองมาไกลๆ ก็ยังรู้สึกตะครั่นตะครอไม่เป็นตัวของตัวเอง แล้วนับประสาอะไรกับตั้นตั้นฮูหยินแห่งหลุมน้ำลู่ของใต้หล้าไพศาล รวมไปถึงสุ่ยจวินห้าทะเลสาบทุกคน ที่ต่างก็สัมผัสได้ถึงการสยบกำราบบนมหามรรคาจากพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ไพศาลขุมนั้น

เฒ่าตาบอดที่ผอมแห้งราวลำไม้ไผ่ ดวงตาสองข้างลึกโบ๋ สองมือไพล่หลัง ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ข้าแค่มาดูเรื่องสนุก ยืนอยู่ตรงไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

คนพิฆาตมังกรที่สวมชุดคลุมอาคมตัวยาวสีขาวหิมะ ไม่ใช่ชุดเขียวตามแต่ใจอีกต่อไป ในที่สุดวันนี้ก็กลับมาเผยโฉมหน้าที่แท้จริง คือบุรุษคนหนึ่งที่มองดูแล้วยังหนุ่มอยู่มาก เขาเหมือนจะมองสบตากับเฒ่าตาบอด ยิ้มเอ่ยว่า “ฆ่าใครก็เหมือนกันนั่นแหละ”

สองฝ่ายที่คุมเชิงกันในวันนี้ ใต้หล้าไพศาล ใต้หล้าเปลี่ยวร้าง

ระหว่างทั้งสองฝ่ายยังมีกำแพงเมืองปราณกระบี่ที่ตั้งตระหง่านมาหมื่นปีอีกแห่งหนึ่ง

อันที่จริงต่อให้เป็นทุกคนที่มาประชุมในศาลบุ๋น ผู้ฝึกตนบนยอดเขาส่วนใหญ่ก็ล้วนไม่เคยไปเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่มาก่อน

คนของใต้หล้าไพศาลจำนวนมากกว่านั้น อันที่จริงไม่เคยเข้าใจกำแพงเมืองปราณกระบี่อย่างแท้จริงด้วยซ้ำ

แค่เคยได้ยินมาว่าที่นั่นมีผู้ฝึกกระบี่มากมายราวก้อนเมฆ คนที่นั่นต่างก็มองใต้หล้าไพศาลเป็นศัตรู

ราวกับว่าคนของที่นั่นมีแค่ผู้ฝึกกระบี่ และมีเพียงผู้ฝึกกระบี่เท่านั้น

ไม่มีเหตุผล หยาบกระด้างป่าเถื่อน ดีแต่ฝึกกระบี่ คือพวกคนประหลาด

ไม่มีการพบพรากสุขทุกข์

ความเป็นความตายของที่นั่นคล้ายจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับใต้หล้าเปลี่ยวร้างเท่าใดนัก

เพราะว่าไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินมาก่อน จึงไม่รู้

ดังนั้นริมขอบอาณาเขตของแผนที่ขุนเขาสายน้ำใต้หล้าเปลี่ยวร้างที่อยู่บนพื้นจึงปรากฎเส้นยาวใหม่เอี่ยมเส้นหนึ่งขึ้นมา คือกำแพงเมืองปราณกระบี่แห่งนั้น

ภาพต่อมา

ต่อให้เป็นคนอย่างเฉินผิงอันก็ยังเริ่มจะหน้าแดง…รู้สึกว่าฝีมือนี้ของหลี่เซิ่งช่างไร้เหตุผลเกินไปแล้ว

เพราะที่นั่นมีม้วนภาพขุนเขาสายน้ำภาพหนึ่งปรากฏขึ้นมา เป็นภาพของร้านเหล้า แล้วยังมีกลอนคู่หนึ่งบท

เซียนกระบี่ กระบี่สามฉื่อ กวาดมองรอบด้านล้วนว่างเปล่า ศัตรูอยู่ที่ใด วีรบุรุษช่างเปลี่ยวเหงา

ในถ้วยเหล้าสองตำลึง มาร่วมกำจัดความทุกข์นานหมื่นปีนี้ไปด้วยกัน เมื่อเมามายก็คือการพักผ่อน เงินนับเป็นอะไรได้

สุดท้ายประโยคที่อยู่ในแนวนอนคือประโยคว่า ผู้ที่ดื่มเหล้าข้าสามารถฝ่าทะลุขอบเขต

ซิ่วไฉเฒ่าใช้ศอกกระทุ้งฝูเซิ่งอริยะที่อยู่ข้างกาย “เป็นอย่างไร?”

อาจารย์ผู้เฒ่าฝูได้แต่ ‘มอบของกลับคืนสู่เจ้าของเดิม’ ด้วยการเอ่ยอย่างจนใจว่า “สุดยอดเลย”

จั่วโย่วยื่นมือมากุมขมับ

อาเหลียงทอดถอนใจอย่างปลงอนิจจัง “ตัวอักษรดี เรียนรู้ไปจากข้า”

ฮูหยินภูเขาชิงเสินยิ้มอย่างรู้ทัน

นี่ก็คือร้านเหล้าในกำแพงเมืองปราณกระบี่แห่งนั้น?

เฉินผิงอันพลันหยิบเหล้ากาหนึ่งออกมาแล้วเริ่มดื่ม

เพราะภาพต่อมาก็คือภาพผนังแห่งหนึ่งที่แขวนแผ่นไม้ไว้เต็มไปหมด

ป้ายสงบสุขปลอดภัยของร้านเหล้าแต่ละแผ่น

ป้ายสงบสุขจำนวนไม่น้อย อันที่จริงแม้แต่เฉินผิงอันก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน

เพราะตอนนั้นเฉินผิงอันได้เข้าไปอยู่ในคุกที่เฒ่าหูหนวกเป็นผู้บัญชาการณ์แล้ว

ตอนที่ได้กลับมาเห็นแสงตะวันอีกครั้งก็ไปเยือนหัวกำแพงเมือง นครบินทะยานได้บินจากไปแล้ว

บุปผางามดวงจันทร์กลมโต คนอายุยืนยาว ผู้ฝึกกระบี่เกาขุย

และคนผู้นี้ก็คือผู้ฝึกกระบี่คนสุดท้ายของสายหลงจวินแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ การออกกระบี่ครั้งสุดท้ายในชีวิตของคนผู้นี้ คือเกาขุยถามกระบี่ต่อหลงจวิน คือผู้เยาว์ที่ถามกระบี่ต่อบรรพจารย์

ตกอยู่ในห้วงรัก กระบี่มิอาจชักออกจากฝัก เว่ยจิ้นแห่งศาลลมหิมะ

ใต้หล้าแห่งนี้ควรรู้ว่าข้าหยวนชิงสู่คือเซียนกระบี่ ลูกศิษย์ใหญ่ของต้าหรางสุ่ยแห่งทักษินาตยทวีป

สุราของที่นี่รสชาติดีซ้ำยังราคาถูก ยอดเยี่ยมอย่างถึงที่สุด หากเชื่อไว้ก่อนได้จะยิ่งดี เถาเหวิน

อาจารย์ขายเหล้า ลูกศิษย์ซื้อเหล้า มิตรภาพระหว่างอาจารย์และศิษย์ชวนให้คนซาบซึ้งใจ คงอยู่ตราบชั่วฟ้าดินสลาย ลูกศิษย์กวอจู๋จิ่ว

ความทรงเสน่ห์ในอดีตมิต้องพูดถึง ร้อยศึกผันผ่านหลายฤดูกาล ดื่มให้สาแก่ใจเมามายหนุนกระบี่ต่างหมอน เฝ้าฝันว่าให้ชิงเสินรินสุรา

จากนั้นผู้ฝึกกระบี่เฒ่าก่อกำเนิดที่ไม่เชี่ยวชาญเรื่องการเขียนบทกวียังคงไม่สาแก่ใจมากพอ จึงแอบใช้นามแฝงเป็นชื่อผู้ประพันธ์ เขียนลงไปบนแผ่นป้ายสงบสุขอีกแผ่นหนึ่งว่า

เรื่องประชันบทกวี ข้าผู้อาวุโสเรียกตัวเองว่าที่สอง ไม่มีใครกล้าบอกว่าเป็นที่หนึ่ง เว้นเสียจากเถ้าแก่รอง

เซียนกระบี่ครึ่งหนึ่งบนโลกคือสหายข้า สตรีคนใดในใต้หล้าไม่เขินอาย ข้าใช้สุราเข้มข้นล้างกระบี่ ใครเล่าไม่กล่าวว่าข้าสง่างาม

เป็นผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดของอุตรกุรุทวีปคนหนึ่งที่เขียนประโยคนี้ รบตายไปแล้ว

เจ้าประมุขรุ่นที่สี่ของสำนักกระบี่ไท่ฮุย หานไหวจื่อ ชีวิตนี้ไม่มีความเสียดายใหญ่หลวงอะไร

หานไหวจื่อเองก็รบตายไปแล้ว

แม่นางหนิง เจ้ามีคนที่ชอบแล้ว ข้าเสียใจมาก หลิวเถี่ยฟู

คือผู้ฝึกกระบี่ในท้องถิ่นขอบเขตประตูมังกรคนหนึ่งของกำแพงเมืองปราณกระบี่ เลื่อนเป็นขอบเขตโอสถทองได้ไม่นานก็รบตาย

ข้าผู้อาวุโสอ่ายป้ายสงบสุขมาหมดแล้ว กล้าพูดเลยว่า ผู้ฝึกกระบี่ใต้หล้าไพศาลของพวกเรา เวทกระบี่สู้กำแพงเมืองปราณกระบี่ไม่ได้แล้วอย่างไร เพราะตัวอักษรของพวกเรา เขียนได้ดีกว่ามากนัก!

ป้ายสงบสุขปลอดภัยแผ่นนี้คือป้ายแผ่นเดียวที่เขียนตัวอักษรครบทั้งด้านหน้าและด้านหลัง

คนของใต้หล้าไพศาลที่เขียนตัวอักษรไม่เป็นอย่างเจ้า แล้วยังมีคนที่ขายเหล้าไม่เป็นอย่างเถ้าแก่รอง ลองมาตีกับกำแพงเมืองปราณกระบี่ของพวกเราอีกสักทีสิ หรือจะตีกันมากกว่านั้นก็พร้อมเสมอ

ด้านหน้าเป็นผู้ฝึกกระบี่โอสถทองหนุ่มคนหนึ่งของฝูเหยาทวีปที่เป็นคนเขียน ด้านหลังคือผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดคนหนึ่งของกำแพงเมืองปราณกระบี่เป็นผู้เขียน ภายหลังทั้งสองฝ่ายยังได้เป็นเพื่อนกัน

หวังไจ่วิญญูชนของสายหลี่เซิ่งก็ทิ้งป้ายสงบสุขไว้แผ่นหนึ่งเช่นกัน

ปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความใจกว้าง ปฏิบัติต่อตัวเองด้วยความเข้มงวด ใช้เหตุผลสยบผู้คน ใช้คุณธรรมพันธนาการตน ใต้หล้าสงบสุข ไร้เรื่องราวใดอย่างแท้จริง

ประพฤติตนมีเมตตากรุณา ขอแค่ยินดีทำ ความเมตตากรุณาก็จะมาสู่ตน หวังให้ผู้ที่ยินดีทำเช่นนี้ ไร้ความกลัดกลุ้มทุกข์ใจ

สองประโยคของป้ายสงบสุข ประโยคแรกเขียนด้วยอักษรสิงซู ประโยคที่สองเขียนด้วยอักษรเสี่ยวข่ายเล็กเท่าหัวแมลงวัน

ป้ายสงบสุขปลอดภัยแผ่นหนึ่งที่ลบตัวอักษร ‘เซียน’ ในชื่อออก แก้เป็นคำว่า ‘ผู้ฝึก’ แทน

เถ้าแก่รองผู้ไม่เคยหลอกหลวงใคร เฉินผิงอันผู้มีพฤติกรรมดื่มเหล้าเป็นเอกไร้ใครเทียม

สายเหวินเซิ่ง ความรู้ไม่ตื้นเขิน หนังหน้ายิ่งหนากว่า เถ้าแก่รองวันหน้ามาที่หลิวเสียทวีปของข้า จะเลี้ยงเหล้าดีๆ ที่แท้จริงให้แก่เจ้า ซือถูจีอวี้เซียนกระบี่แห่งธวัลทวีป ข้าผู้อาวุโสเป็นขอบเขตหยกดิบ จะไม่ใช่เซียนกระบี่ได้อย่างไร?

หลินจวินปี้เคยดื่มเหล้านี้ สามปีฝ่าทะลุสามขอบเขตเท่านั้น

ตอนมาก่อกำเนิด ตอนไปก่อกำเนิด ไม่เคยฝ่าทะลุขอบเขต ผิดต่อสุรารสเลิศ อุตรธวัลทวีป เติ้งเหลียง

ดื่มเหล้าได้ ฆ่าปีศาจได้ แต่งกลอนได้ ความสามารถไม่แพ้เถ้าแก่รอง น่าเสียดายที่รูปโฉมพ่ายแพ้ให้แก่อู๋เฉิงเพ่ย ชีวิตนี้ของข้าสมบูรณ์แบบมากแล้ว ขาดก็แค่เมียแล้วล่ะ

ในกระเป๋ามีเงิน กินเหล้าให้ร้านถล่มไปเลย

เวทกระบี่พอใช้ได้

ข้าผู้อาวุโสร่วมมือกับอาเหลียงก็สามารถสังหารปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยานได้แล้ว

หากในอนาคตอาเหลียงเลื่อนเป็นขอบเขตสิบสี่ ต้องผสานมรรคากับหนังหน้าแน่นอน

ผายลมกับมารดาเจ้าเถิด การช่วงชิงบนมหามรรคาครั้งนี้ เจ้าชาติสุนัขสู้เถ้าแก่รองไม่ได้หรอก

น่าหลันไฉ่ฮ่วน ข้าไปแปบเดียวเดี๋ยวก็กลับมา

ไร้เสียงขลุ่ยที่คนเลี้ยงสัตว์เป่า ไร้เสียงกระดิ่งที่คออูฐ มีเพียงเสียงลมพัดผ่าน

น้ำพุที่ดีมีไว้ให้คนว่างงาน เหล่าแม่นางคนดีอย่าได้ถูกคนหลอกไป

ชีวิตนี้ไม่เคยดื่มเหล้าเมามาก่อน ต้องโทษเหล้า