กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 796

นักพรตเนิ่นสู้รบสร้างชื่อบนเกาะยวนยาง เล่นงานเสียจนหนันกวงจ้าวร่อแร่ปางตาย

หนันกวงจ้าวถูกนักพรตเนิ่นโยนลงน้ำในลำคลอง ชั่วขณะนั้นถึงกับไม่มีใครกล้าไปงมเขาขึ้นมา

ผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่งที่ชื่อเสียงโด่งดัง ได้แต่อาศัยชุดคลุมน้ำที่ขาดวิ่นไม่เหลือสภาพดีลอยล่องไปตามน้ำทั้งอย่างนั้น

นักพรตเนิ่นยืนอยู่ริมชายฝั่ง เมื่อปรากฏในสายตาของผู้คนที่มามุงดู แน่นอนว่ามองดูแล้วย่อมมีมาดของวีรบุรุษ กลิ่นอายสูงศักดิ์ดุจผู้ที่ไร้ศัตรูเทียมทาน

ทางฝั่งของเกาะยวนยาง ฉินจ่าวใช้เสียงในใจสอบถามนักพรตเนิ่นอยู่ไกลๆ “ผู้อาวุโส ขอให้ข้าได้ไปช่วยหนันกวงจ้าวก่อนได้หรือไม่?”

นักพรตเนิ่นหลุดหัวเราะพรืด “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ช่วยได้ตามสบาย งมคนขึ้นมาแล้ว อีกเดี๋ยวก็สามารถให้คนอื่นช่วยเจ้าบ้างได้แล้ว”

ฉินจ่าวจนใจยิ่งนัก

นิสัยใจคอของผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานขั้นสูงสุดคนนี้ไม่อาจใช้หลักการทั่วไปมาวัดประเมินได้เลย วันหน้าต้องไปมาหาสู่ให้น้อยหน่อย หากหลบเลี่ยงได้ก็ต้องรีบเปิดทางให้อีกฝ่าย

หลี่ไหวรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด เขาเคยชินกับการที่ตัวเองเป็นคนที่ไม่สะดุดตามากที่สุดในกลุ่มคนไปแล้ว ไม่เคยชินกับสภาพการณ์ที่ถูกผู้คนมากมายจับจ้องมองมาเช่นนี้เลย รู้สึกเหมือนมีมดไต่เต็มร่าง ชวนให้ตึงเครียดอย่างถึงที่สุด สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าบริเวณโดยรอบเกาะยวนยาง บ้างไกลบ้างใกล้ จะมีเทพเซียนบนภูเขากี่มากน้อยที่ตอนนี้กำลังมองขุนเขาสายน้ำผ่านฝ่ามือ มองเรื่องสนุกของเขาที่อยู่ทางนี้?

หลี่ไหวถาม “บาดเจ็บหรือไม่?”

นักพรตเนิ่นรู้สึกอบอุ่นในใจ คล้ายได้กินหม้อไฟร้อนๆ ในวันที่อากาศหนาวเหน็บ พลันเก็บพลังอำนาจที่ดุร้ายบนร่างส่วนนั้นลงไป ยิ้มกว้างเอ่ยว่า “ไม่เป็นผายลมอะไรทั้งนั้น เวทคาถาบางส่วนกระแทกลงบนร่างก็แค่คันๆ เท่านั้นเอง”

นักพรตเนิ่นพลันค้อมเอวก้มหัว ถูมือไม่หยุด พลางยิ้มพูดประจบว่า “คุณชาย วางใจได้เลย ข้าอยู่กับคุณชายนานวันเข้าก็เหมือนพกดอกจือหลันติดกาย แน่นอนว่าต้องเปลี่ยนแปลงนิสัยไปมากมายแล้ว วันนี้ลงมือก็เว้นที่ว่างไว้เสี้ยวหนึ่ง เจ้าแก่นี่ไม่ได้ขอบเขตถดถอย อีกทั้งยังไม่มีความกล้าที่จะกลับมาแก้แค้นด้วย”

ตาเฒ่าที่ไม่รู้ชื่อแซ่ หากมีความองอาจกล้าหาญที่บอกว่าจะตายก็ตายอยู่จริง กลับกลายเป็นว่าดี การเข่นฆ่าครั้งต่อไป ทั้งสองฝ่ายลงนามสัญญาเป็นตายกัน เลือกสถานที่ที่เงียบสงัด ลงมืออย่างไม่ต้องยำเกรงสิ่งใด หลังจบเรื่องศาลบุ๋นต้องไม่มีทางสนใจแน่นอน

ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำตามความต้องการของหลี่ไหวด้วยการหยุดมือแต่เนิ่นๆ เรื่องนี้จะปล่อยให้เฒ่าตาบอดรู้ไม่ได้เด็ดขาด คนเราเปลี่ยนจากฟุ่มเฟือยมาเป็นประหยัดมันยากมากนะ อยู่ข้างกายหลี่ไหว ได้เสวยสุขอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทุกวันนี้นักพรตเนิ่นไม่อยากกลับไปกินดินที่ภูเขาใหญ่แสนลี้ต่อแล้ว

หลี่ไหวเอ่ย “บุญคุณความแค้นบนภูเขาเป็นสิ่งที่ข้ากลัวมากที่สุด แต่เจ้าขอบเขตสูง ย่อมมีนิสัยเป็นของตัวเอง ข้าไม่อาจโน้มน้าวอะไรได้ เพียงแต่ว่าถึงอย่างไรใต้หล้าไพศาลก็ไม่เหมือนภูเขาใหญ่แสนลี้ เรื่องหนึ่งง่ายที่จะนำให้ร้อยพันเรื่องตามมา ดังนั้นผู้อาวุโสต้องระวังตัวสักหน่อย สุดท้ายจะพูดประโยคที่ฟังแล้วอาจจะไม่ชอบ คนเราไม่อาจถูกศักดิ์ศรีหน้าตาดึงให้เดินไป หน้าตาอะไรนั่น แค่มีก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีเยอะเกินไป”

วัตถุประสงค์เพียงหนึ่งเดียวในการท่องยุทธภพของหลี่ไหวก็คือตัวข้าไม่หาปัญหาใส่ตัว ปัญหาก็อย่ามาวุ่นวายกับข้า

นักพรตเนิ่นทอดถอนใจในใจ สามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจและห่วงใยของหลี่ไหวจึงพยักหน้าเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณชายสั่งสอนได้ถูกต้องแล้ว แค่ครั้งนี้เท่านั้น ไม่มีครั้งหน้าแล้ว”

หลี่ไหวพลันหัวเราะร่าเสียงดัง เอามือตบไหล่ของนักพรตเนิ่น “เจ้านี่ใช้ได้เลยนี่นา ที่แท้ก็เป็นขอบเขตบินทะยานจริงๆ ด้วย”

นักพรตเนิ่นรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “ยังดีๆ”

หากอยู่กับเฒ่าตาบอด เท้าหนึ่งก็เหยียบให้เขาลงไปนอนหมอบ ถูกกระทืบจนกระดูกสันหลังหักได้แล้ว ต่อให้ออกมาจากภูเขาใหญ่แสนลี้แล้ว แต่นั่นก็ยังเป็นแค่เรื่องของไม่กี่เท้าเท่านั้น

ป๋ายเหย่ ตงไห่นักพรตเฒ่าจมูกวัวหน้าเหม็นแห่งอารามกวานเต๋า พระเฒ่าน้ำแกงไก่ ภิกษุเสินชิงที่ปกป้องคุ้มกันผู้ที่ไปเผยแพร่พระธรรมที่ตะวันออก เฒ่าตาบอดที่แบ่งแยกดินแดนตั้งตนเป็นอิสระในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง

ขอบเขตสิบสี่ทั้งหลายเหล่านี้ ต่างก็มีลักษณะนิสัยที่แตกต่างกันไป

ป๋ายเหย่มีกระบี่เซียนอยู่ในมือ พลังพิฆาตสูงที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

ร่างทองไม่ดับสลายของเสินชิงยากที่จะทำลายมากที่สุด บนยอดเขาของไพศาลเคยมีข่าวลือเล็กๆ ข้อหนึ่งแพร่ออกมา ‘การโจมตีของขอบเขตสิบสี่ครึ่งตัว การป้องกันของขอบเขตสิบสี่สองคน’ ว่ากันว่าอาจจะเป็นอาเหลียงที่เป็นคนเอ่ยประโยคนี้เป็นคนแรกสุด

เกี่ยวกับวิธีการผสานมรรคาของภิกษุเฒ่าต่างถิ่นท่านนี้ ผู้ฝึกตนบนยอดเขาของใต้หล้าไพศาลแค่มีการคาดเดาบางอย่าง บ้างก็บอกว่าเขาผสานมรรคากับ ‘คัมภีร์จินกัง’ เล่มหนึ่ง และยังมีคำกล่าวที่แปลกประหลาดบอกว่า ‘มังกรช้างหลอมเห็บสิงโตล้านตัว’

เจ้าอารามผู้เฒ่ามีมรรคกถาสูงส่ง วิชาความรู้หลากหลาย ถูกกำหนดมาแล้วว่าเป็นคนที่รับมือได้ยากมาก ส่วนเฒ่าตาบอด นิสัยแปลกประหลาดเกินไป เก็บตัวสันโดษไม่สุงสิงกับผู้ใด ชอบย้ายภูเขามาวาดภาพ อยู่ในใต้หล้าเปลี่ยวร้างก็ไม่เคยลงมือตามความหมายที่แท้จริงสักครั้งเดียว ดังนั้นทุกอย่างจึงกลายเป็นปริศนา

ต่อให้เป็นนักพรตเนิ่นที่เป็นหมาเฝ้าบ้านมานานหลายปี ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจรากฐานมหามรรคาของเฒ่าตาบอดมากนัก

วิธีการผสานมรรคาของผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสิบสี่ หากแยกมหามรรคาสองเส้นอย่างฟ้าอำนวยและดินอวยพรออกไปไม่พูดถึง พูดถึงแค่การผสานมรรคาประเภทที่สามอย่างคนสามัคคี แต่ละคนที่ผสานมรรคาด้วยวิธีการล้วนน่าเหลือเชื่อไม่แพ้กัน

บทกวีในใจของป๋ายเหย่ จิตมารคู่รักของอู๋ซวงเจี้ยง บนโลกมีมังกรที่แท้จริงของคนพิฆาตมังกร ห้าความฝันเจ็ดจิตธรรมของลู่เฉิน

นักพรตเนิ่นชำเลืองตามองชุดสีชมพูที่บาดตาอย่างถึงที่สุด แต่สุดท้ายก็ยังข่มกลั้นความวู่วามที่จะลงมือเอาไว้

ไม่อย่างนั้นหากไปอยู่ที่ภูเขาใหญ่แสนลี้ ขอแค่ไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ที่ผ่านทางมา ใครเล่าจะกล้าสวมชุดสีสันฉูดฉาดขนาดนี้ นักพรตเนิ่นทนไม่ไหวจริงๆ

เถาถิงแห่งเปลี่ยวร้าง กู้ชิงซงแห่งไพศาล เจ้าหอแก้วใสของนครจักรพรรดิขาว

บนเกาะยวนยางเล็กๆ วันนี้ถึงกับมีวีรบุรุษใหญ่สามท่านมารวมตัวในเวลาเดียวกัน

หอแก้วใสของนครจักรพรรดิขาว เจ้าหอหลิ่วเต้าฉุน ชุดคลุมเต๋าสีชมพูคือสัญลักษณ์ประจำตัวของเขา

หลิ่วชื่อเฉิงเป็นเพียงแค่ชื่อของบัณฑิตแคว้นป๋ายเหอที่ถูกยืมมาใช้ บนทำเนียบขุนเขาสายน้ำของนครจักรพรรดิขาว อันที่จริงเป็นชื่อหลิ่วเต้าฉุน

ในมือของอวิ๋นเหมี่ยวถือประคองหลิงจือหยกขาว หมุนตัวกลับมาก้มศีรษะคารวะหลิ่วชื่อเฉิง “อวิ๋นเหมี่ยวคารวะหลิ่วซือ”

หลิ่วซือเป็นคำเรียกขานอย่างให้ความเคารพ บนภูเขา การมีอักษรซือต่อท้ายชื่อ แรกเริ่มสุดมีต้นกำเนิดมาจากลัทธิพุทธ ภายหลังคนทั้งไพศาลล้วนใช้กัน เหมือนกับการเติมอักษร ‘จื่อ’ ท้ายชื่อ

รอกระทั่งหลิ่วชื่อเฉิงมาปรากฏตัวบนเกาะยวนยาง ก็เรียกได้ว่าคลื่นลูกหนึ่งเพิ่งจะสงบ คลื่นอีกลูกก็ถาโถม ทุกคนมองเห็นชุดเต๋าสีชมพูนั้นไกลๆ ในใจก็เหมือนรัวกลองไม่หยุด นี่ทำให้ผู้ฝึกตนหลายคนที่มาชมเรื่องสนุกบนเกาะยวนยางพากันหยุดเท้าไม่เดินหน้าต่อ ผู้เยาว์บางคนไม่เข้าใจจึงมีผู้อาวุโสในสำนักช่วยไขความกระจ่างให้ เล่าประสบการณ์ความ ‘มีหน้ามีตา’ ของผู้ฝึกตนใหญ่แห่งนครจักรพรรดิขาวท่านนี้ เพราะว่าทุกที่ที่เจ้าหอหลิ่วผ่านไป ย่อมต้องมีมรสุมเกิดขึ้นแน่นอน

ผลงานทางการสู้รบครั้งสุดท้ายก็คือไปชิงตัวเด็กสาวที่เป็นผู้สูงศักดิ์หวงจื่อของจวนเทียนซือคนหนึ่งมา ท้าทายภูเขามังกรพยัคฆ์ ผลคือเทียนซือใหญ่ถึงกับพกเอาตราประทับเทียนซือลงจากภูเขา ว่ากันว่าไล่ตามไปถึงบนมหาสมุทร จ้าวเทียนไล่ไม่ไว้หน้านครจักรพรรดิขาวเลยแม้แต่น้อย เขาลงมืออย่างรุนแรง ส่วนเจิ้งจวีจงก็ไม่ได้ลงมือช่วยเหลือศิษย์น้องเล็กคนนี้ จากนั้นหลิ่วเต้าฉุนก็หายตัวไปจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางเป็นเวลานานถึงหนึ่งพันปีเต็ม เมื่อหลายปีก่อนหลิ่วเต้าฉุนเดินอาดๆ กลับนครจักรพรรดิขาว หวนคืนไปเป็นเจ้าหอแก้วใสอีกครั้ง แต่กลับเริ่มเปลี่ยนมาใช้ชื่อหลิ่วชื่อเฉิงนี้แทน

แม้แต่ฉินจ่าว เหยียนเก๋อที่อยู่บนเกาะก็ยังรู้สึกปวดหัวเป็นทบทวี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทียนหนีที่คุ้นเคยกับความถูกความผิดบนภูเขามากที่สุดที่ถึงกับทอดถอนใจอย่างปลงอนิจจัง “ไม่จบไม่สิ้นสักที วันนี้มันมีแต่เรื่องอะไรกันนะ”