กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 797

คนกลุ่มหนึ่งเดินเท้ามุ่งหน้าไปที่ท่าเรือยวนยาง หมายจะไปเพิ่มพูนความรู้จากร้านผ้าห่อบุญที่เกาะนกแก้วสักหน่อย

เฉินผิงอัน หลี่เป่าผิง หลี่ไหว นักพรตเนิ่น บวกกับคนนอกอีกคนหนึ่งอย่างถัวเหยียนฮูหยินที่ทุกวันนี้ชื่ออยู่ในทำเนียบขุนเขาสายน้ำของสำนักกระบี่หลงเซี่ยงแล้ว รวมไปถึงหลิ่วชื่อเฉิงที่เป็นคนนอกที่สุดแต่กลับไม่เห็นตัวเองเป็นคนนอกมากที่สุด เขากับนักพรตเนิ่นกำลังแอบลอบประเมินว่าท่าเรือสี่แห่งในตอนนี้ยังมีใครที่คู่ควรให้ถูกด่า หรือสามารถต่อยตีกันได้อีกบ้าง

เมื่อครู่นี้เฉินผิงอันถ่ายทอดกลยุทธ์อันแยบยลให้กับเด็กสาวเทพีบุปผา ไม่ได้จงใจดึงตัวถัวเหยียนฮูหยินออกไป ดังนั้นนางจึงได้ยินคำพูดทุกบททุกตอนได้อย่างชัดเจน

ถัวเหยียนฮูหยินยังรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง “วางใจให้รุ่ยเฟิ่งเอ๋อร์ไปเยี่ยมเยือนจางเหวินเฉียนคนเดียวจริงๆ หรือ ไม่กลัวว่าถึงเวลานางจะพูดผิด เป็นเหตุให้ทุกอย่างที่ทำมาต้องสูญเปล่าหรือ? เฝยเซียนผู้นั้นขึ้นชื่อเรื่องการคบค้าสมาคมด้วยยากเชียวนะ เหตุใดอิ่นกวานถึงไม่ออกหน้าเอง แบบนั้นจะไม่ยิ่งมั่นคงกว่าหรอกหรือ?”

ไม่แน่ว่าใต้เท้าอิ่นกวานที่หากไร้ผลประโยชน์ก็ไม่คิดจะตื่นเช้า ตื่นเช้าได้ก็เพราะได้เงินมาอย่างเจ้าผู้นี้ อาจจะสามารถไปตีสนิทกับเฝยเซียนแล้วค่อยป่ายปีนไปสร้างสัมพันธ์กับซูจื่อได้ในคราวเดียวเลยก็เป็นได้

เพียงแต่ว่าประโยคหลังนี้ แน่นอนว่าถัวเหยียนฮูหยินย่อมไม่กล้าพูดออกมาจากปาก

จางเหวินเฉียนหนึ่งในสี่บัณฑิตที่เป็นลูกศิษย์ของซูจื่อ เนื่องจากรูปโฉมของอีกฝ่ายที่ห้าวหาญ เรือนกายองอาจกำยำเกินกว่าคนปกติทั่วไป ดังนั้นจึงถูกเรียกว่า ‘เฝยเซียน’ (เฝยหมายถึงอ้วนหรืออุดมสมบูรณ์)

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ถึงอย่างไรก็มีแค่คำพูดไม่กี่ประโยคนั้น เทพีบุปผาเฟิ่งเซียนจะพูดอะไรผิดได้เล่า?”

นั่นก็ดูแคลนเหนียงเนียงเทพีบุปผาท่านหนึ่งของพื้นที่มงคลร้อยบุปผามากเกินไปแล้ว

อีกทั้งช่วงสุดท้ายของการพูดคุยกันก่อนหน้านี้ เฉินผิงอันยังเอ่ยปลอบเทพีบุปผาด้วยหลักการเหตุผลที่ไม่ถือว่ามีเหตุผลสักเท่าไรไปด้วย บอกนางว่ายามที่พบเจอกับอาจารย์จาง นางต้องตื่นเต้นมากอย่างแน่นอน อันที่จริงไม่ต้องเป็นกังวล เพราะอาจารย์จางรู้ว่าเจ้าต้องตื่นเต้น การที่เจ้าตื่นเต้นก็เพราะมีความจริงใจ นั่นต่างหากจึงจะเป็นเรื่องดี ดังนั้นในเมื่อตื่นเต้นไปแล้ว ถึงเวลานั้นพูดเสียงสั่นก็ไม่เห็นต้องกลัว แค่ปล่อยให้ตัวเองตื่นเต้นไปเต็มที่ ยามที่ตื่นเต้นจนพูดไม่ออกก็ตื่นเต้นต่อไป ไม่ต้องรีบร้อนเปิดปากพูด

ตอนนั้นได้ยินประโยคนี้ของเซียนกระบี่ชุดเขียว เห็นได้ชัดว่าเทพีบุปผาเฟิ่งเซียนผ่อนคลายได้หลายส่วน ในเมื่อขนาดตื่นเต้นก็ยังไม่ต้องกลัว ถ้าอย่างนั้นนางยังจะต้องกลัวอะไรอีก?

ถัวเหยียนฮูหยินถาม “เฉินผิงอัน ทำไมเจ้าถึงยินดีให้ความช่วยเหลือในเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้ล่ะ?”

เฉินผิงอันกล่าว “อันที่จริงไม่ได้ช่วยเจ้า ถัวเหยียนฮูหยินเป็นคนอย่างไรก็จะทำให้คนนอกรู้สึกว่าลู่จือเป็นคนอย่างนั้น”

คำตอบนี้กลับกลายเป็นว่าทำให้ถัวเหยียนฮูหยินสบายใจได้หลายส่วน ในเมื่อไม่ได้ช่วยนาง ก็ไม่ถือว่าตนติดค้างน้ำใจของเขา

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “บอกตามตรง เจ้ายินดีมาขอให้ข้าช่วยทำเรื่องนี้ ข้าค่อนข้างประหลาดใจ”

ถัวเหยียนฮูหยินหันมามองอิ่นกวานหนุ่มแวบหนึ่ง อันที่จริงนางแปลกใจมากกว่าที่เฉินผิงอันพูดประโยคนี้ ราวกับว่าเห็นนางเป็นคนกันเองแล้ว?

พอมาคิดอีกที นางก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที อ้อมไปอ้อมมา เหตุใดถึงยังเป็นการช่วยนางอยู่อีกเล่า?

เฉินผิงอันเอ่ยอย่างจนใจ “หลายปีมานี้เป็นเจ้าที่ระแวงไปเองมาโดยตลอด มักรู้สึกว่าข้ามีเจตนาร้าย”

รอยยิ้มของถัวเหยียนฮูหยินกระอักกระอ่วน “เปล่า ไม่มีเรื่องแบบนั้นสักหน่อย ข้าหรือจะกล้าเข้าใจใต้เท้าอิ่นกวานผิด”

เฉินผิงอันกล่าว “ถัวเหยียนฮูหยิน เจ้าลองคิดดูแล้วกัน หากข้าสาบานกับเจ้า รับรองว่าตัวข้าไม่ได้มีความสนใจอะไรในสวนดอกเหมยแล้ว การกระทำในปีนั้นเป็นไปเพราะหน้าที่รับผิดชอบ เป็นการกระทำอย่างสุดวิสัย หลังจากที่เจ้าและข้าต่างคนต่างได้กลับบ้านเกิดของตัวเอง ต่อให้ไม่ถือว่าเป็นสหายกัน แต่ก็ไม่มีทางเป็นศัตรูกัน เจ้ายินดีจะเชื่อข้า หรือจะยิ่งรู้สึกว่าข้ามีเจตนาร้ายมากกว่ากันเล่า?”

ถัวเหยียนฮูหยินยิ้มตาหยี ลองคิดอย่างละเอียดก็รู้ว่าเป็นเช่นนี้จริง จึงพยักหน้า “ก็จริงนะ เป็นอย่างนี้จริงๆ”

วันนี้หลิ่วชื่อเฉิงทำตัวอยู่ในกฎเกณฑ์อย่างมาก ได้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้จักถัวเหยียนฮูหยินที่มีความสัมพันธ์ดีเยี่ยมกับพื้นที่มงคลร้อยบุปผาผู้นี้

ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเขาแล้ว สวมชุดเต๋าสีชมพูเช่นนี้ คงล่องลอยวนไปวนมาอยู่รอบกายพี่หญิงถัวเหยียนเหมือนผีเสื้อบินตอมดอกไม้ไปนานแล้ว

เพราะตอนที่อยู่ในแจกันสมบัติทวีป เขาเคยสรุปหลักการเหตุผลที่ใช้ได้จริงซึ่งมีทองพันชั่งไม่ซื้อ มีทองหมื่นชั่งไม่ขายออกมา

ขอแค่เป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับสายเหวินเซิ่ง รวมไปถึงเด็กที่มีชาติกำเนิดมาจากถ้ำสวรรค์หลีจู อย่าไปมีเรื่องด้วยเด็ดขาด

อันดับแรกก็เป็นเฉินผิงอัน ต่อมาก็เป็นหลี่หลิ่วที่เจอกันบนหินพักมังกร นั่นยังถือว่าเป็นแค่ครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็เจอกับหลี่เป่าผิงนอกนครลมเย็น บวกกับกู้ช่านศิษย์หลานครึ่งตัวอีกคนหนึ่ง?

นั่นก็ถือว่าเป็นสามคนพอดี เรื่องเดิมไม่ทำซ้ำสาม ต้องหัดจำเสียบ้าง

หลิ่วชื่อเฉิงได้นัดหมายกับสหายเนิ่นข้างกายเรียบร้อยแล้วว่า พวกเราสองพี่น้องจะไปใต้หล้าเปลี่ยวร้างด้วยกัน ที่นั่นแผ่นฟ้าสูงแผ่นดินกว้างไกล ท่องเที่ยวไปทั่วสารทิศ ใครจะมาบังคับกะเกณฑ์ได้? ใครจะกล้ามาขวางทาง? นั่นก็คือช่วงเวลายิ่งใหญ่อันดีงามที่สองพี่น้องจะได้สร้างชื่อเสียงขจรไกล

หลี่ไหวคอยยื่นหัวมามองเรื่อยๆ

ไม่รู้ว่าเฉินผิงอันกับนางมีความสัมพันธ์แบบใดต่อกัน

ส่วนเจ้าคนที่สวมชุดสีชมพูนั่น แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ควรไปมีเรื่องด้วย ได้ยินว่ายังเป็นเจ้าของหอแก้วใสนครจักรพรรดิขาวด้วย นครจักรพรรดิขาวอะไร หอแก้วใสอะไร แค่หลี่ไหวได้ยินก็ใจฝ่อไปหมดแล้ว

เพราะถึงอย่างไรสหายของสหายก็ไม่ใช่สหายของข้าหลี่ไหวนี่นา ในเมื่อไม่ได้อยู่ในถิ่นของตัวเอง แล้วจะยังทำตัวเก่งได้อย่างไร เจ้าคนของหอเซียนจิ่วเจินที่กระดอนไปบนผิวน้ำนั่นก็คือบทเรียน

หลี่ไหวยิ่งไม่รู้ว่าศาลบุ๋นในเวลานี้ เหล่าอริยะปราชญ์ที่มีเทวรูปทั้งหลายต่างก็พากันพูดถึงเขา แล้วยังเริ่มเปิดการประชุมขนาดเล็กขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะอีกด้วย

รองผู้อำนวยการสถานศึกษาท่านหนึ่งในศาลบุ๋น หลังจากปรึกษากับผู้อำนวยการแล้วก็ถามหยั่งเชิงอาจารย์ผู้เฒ่าหานว่า “ไม่สู้พวกเรามอบยศนักปราชญ์ให้กับหลี่ไหวดีไหม?”

ก่อนหน้านี้รองผู้อำนวยการสถานศึกษาท่านนี้ได้ขอเอกสารของสำนักศึกษาฉบับหนึ่งมาจากจิงเซิงซีผิง เป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติ อาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาความรู้ คำวิจารณ์จากเจ้าขุนเขาในการเป็นลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อสำนักศึกษาซานหยาของหลี่ไหวมาไว้ก่อนแล้ว

แม้แต่รองเจ้าลัทธิศาลบุ๋นอาจารย์ผู้เฒ่าหานที่เข้มงวดจริงจังท่านนี้ก็ยังรู้สึกลังเล เห็นได้ชัดว่าโน้มเอียงไปในทางมอบตำแหน่งให้ แต่มอบให้แล้วก็ดูเหมือนว่าง่ายจะก่อให้เกิดคำวิพากษ์วิจารณ์ จะต้องก่อให้เกิดภาระมากมายต่อการศึกษาต่อของหลี่ไหวต่อจากนี้อย่างแน่นอน

ไม่ใช่ว่าศาลบุ๋นไม่เห็นเรื่องยศนักปราชญ์เป็นเรื่องสำคัญ จึงสามารถมอบให้ใครก็ได้ง่ายๆ