กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 819

หลิวเหล่าเฉิงเหลือบมองเงาร่างหนึ่งที่อยู่ห่างไปไกลในคูน้ำไคเหยียน อีกฝ่ายนั่งดื่มเหล้าอยู่บนทำนบเพียงลำพัง คือสหายเก่าแก่บนภูเขาคนหนึ่ง เกาเหมี่ยนหัวหน้าพรรคผู้เฒ่าของพรรคหมัดเทพไร้เทียมทาน

หลิวเหล่าเฉิงอารมณ์ดีขึ้นมาหลายส่วน จึงไม่เงียบงันอีกต่อไป ถามชวนคุยว่า “กวอฉุนซีที่มาจากอำเภอเซียนโหยวผู้นี้เป็นมาอย่างไร? ข้าว่าเขาเองก็ไม่ได้มีคุณสมบัติในการฝึกตนสักเท่าไร เหตุใดเจ้าถึงยินดีรับเขาไว้เป็นลูกศิษย์ที่ไม่ได้รับการบันทึกชื่อ?”

หลี่ฝูฉวีตอบ “เป็นความต้องการของอดีตเจ้าสำนักเจียง เขามอบของแทนตัวชิ้นหนึ่งให้กับกวอฉุนซี ให้คนผู้นี้มาที่เกาะกงหลิ่ว บอกชื่อแซ่แล้วบอกว่าต้องการพบข้า ข้าหรือจะกล้าละเลย”

หลิวเหล่าเฉิงพยักหน้ารับ เข้าใจได้ เจียงซ่างเจินทำอะไรมักอาศัยแค่ความชื่นชอบ ไม่มีหลักการทั่วไปอะไรให้พูดถึงทั้งนั้น

สำนักเจินจิ้งในทุกวันนี้อันที่จริงไม่มีความสัมพันธ์กับพรรคบนภูเขาที่ชัดเจนอะไร อย่างมากสุดก็คือหลิวจื้อเม่ากับเขาที่เป็นเจ้าประมุขซึ่งความสัมพันธ์ก็ค่อนข้างห่างเหินกัน

ไม่ใช่ว่าหลิวเหล่าเฉิงกับหลิวจื้อเม่าต่างก็เป็นคนจิตใจสงบไร้ความปรารถนา ไม่มีใจอยากไขว่คว้าอำนาจ ตรงกันข้ามกันเลยด้วยซ้ำ ห้าขอบเขตบนสองคนที่มีชาติกำเนิดจากผู้ฝึกตนอิสระของสำนักเจินจิ้งนี้ คนหนึ่งเซียนเหริน คนหนึ่งหยกดิบ หนึ่งเกาะกงหลิ่ว หนึ่งเกาะชิงเสีย ต่างก็เคยเป็นเจ้าประมุขของสถานที่เหล่านี้ เคยออกคำสั่งแก่เหล่าผู้กล้าในทะเลสาบซูเจี่ยนมาก่อน จะเอาแต่มุ่งมั่นมานะฝึกตนได้อย่างไร เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้มีเจ้าสำนักสองท่านมาจากใบถงทวีป บวกกับที่สวินยวนอดีตเจ้าสำนักผู้เฒ่า มีใครบ้างที่กลอุบายและวิธีการไม่ทำให้คนขนลุกขนพองเป็นเท่าทวี?

หลิวเหล่าเฉิงเดินมาถึงจุดที่เกาเหมี่ยนนั่งอยู่ก็ยิ้มเอ่ยทักทาย “เหล่าเกา”

เกาเหมี่ยนหันหน้ามา เหลือบมองหลี่ฝูฉวี พูดบ่นว่า “ไม่รู้จักพาแม่นางอ่อนเยาว์สักคนสองคนมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเสียบ้าง เป็นเจ้าประมุขประสาอะไร”

หลิวเหล่าเฉิงหัวเราะร่าแล้วนั่งลงข้างกาย

ต่อให้หลี่ฝูฉวีจะอับอายจนพานเป็นความโกรธก็ไม่อาจทำอะไรได้ หัวหน้าพรรคผู้เฒ่าคนนี้เป็นคนอย่างไร คนทั้งทวีปล้วนรู้กันดี แล้วนับประสาอะไรกับที่หลี่ฝูฉวียังรู้เรื่องวงในเรื่องหนึ่ง ในอดีตเจ้าสำนักผู้เฒ่าสวินเดินทางมาท่องเที่ยวแจกันสมบัติทวีปเพียงลำพัง ก็เพื่อมารำลึกความหลังกับเกาเหมี่ยนโดยเฉพาะ ว่ากันว่าต้องถูกอีกฝ่ายด่าทุกวัน แต่เขาก็มีความสุขอย่างมาก ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเจียงซ่างเจินหรือเหวยอิ๋ง ต่างก็เคารพนับถือเกาเหมี่ยนอย่างยิ่ง แน่นอนว่าหลี่ฝูฉวีย่อมไม่กล้าแข็งข้อ แล้วนับประสาอะไรกับที่ในสงครามใหญ่ครั้งนั้น สำนักตระกูลเซียนบนภูเขาอย่างพรรคหมัดเทพไร้เทียมทานนี้ก็มีลูกศิษย์ฝ่ายในบาดเจ็บล้มตายกันไปมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกาเหมี่ยนที่ว่ากันว่าตอนอยู่บนสนามรบริมลำน้ำใหญ่เกือบจะถูกปีศาจใหญ่ตนหนึ่งสะบั้นสะพานแห่งความเป็นอมตะ ทุกวันนี้จึงได้แต่รักษาขอบเขตโอสถทองเอาไว้อย่างถูไถ ดังนั้นตาเฒ่าหน้าไม่อายที่ขึ้นชื่อว่าชอบบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ำอย่างเกาเหมี่ยนนี้ ขอแค่คืนนี้มือไม้อยู่นิ่ง แค่ขยับปากพูดจาสัปดนอย่างเดียว หลี่ฝูฉวีก็ยินดีจะอดทนข่มกลั้น

หลิวเหล่าเฉิงรับเหล้ากาหนึ่งที่เกาเหมี่ยนโยนมาให้ แหงนหน้ากระดกดื่มคำใหญ่

เกาเหมี่ยนกล่าว “คงไม่ได้เจอเทพธิดาเฮ้อแล้วล่ะ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะยังได้พบเทพธิดาซูหรือไม่”

หลิวเหล่าเฉิงส่ายหน้า “ซูเจี้ยไม่ได้เป็นผู้ฝึกกระบี่แล้ว และภูเขาตะวันเที่ยงก็ไม่ใช่สถานที่ที่ผู้คนมีน้ำใจอะไร นางไม่น่าจะกลับมาหรอก”

เกาเหมี่ยนเอ่ย “ไม่กลับมาก็ดีเหมือนกัน”

หลิวเหล่าเฉิงถาม “ทางฝั่งของพรรคล่ะ?”

เกาเหมี่ยนแสยะปาก “ก่อนจะมาภูเขาตะวันเที่ยง ข้าได้สละตำแหน่งแล้ว โอสถทองผายลมสุนัขคนหนึ่งไม่มีหน้าจะออกคำสั่งแล้ว ความเสียดายเพียงอย่างเดียวก็คือชื่อดีๆ อย่างพรรคหมัดเทพไร้เทียมทานนี้ คาดว่าคงต้องถูกเจ้าพวกลูกกระต่ายที่โหวกเหวกโวยวายกลุ่มนั้นเปลี่ยนทิ้งไปแน่”

หลิวเหล่าเฉิงกล่าว “เจ้าอย่าได้ไม่ชอบฟัง วันหน้าไม่ว่าเจ้าจะใช่หัวหน้าพรรคหรือไม่ ข้ากับสำนักเจินจิ้งก็ยินดีจะช่วยจับตามองกิจการบรรพบุรุษของเจ้า”

เกาเหมี่ยนโบกมือ “ไม่ชอบฟัง เหล่าหลิวเจ้าต้องดื่มลงโทษตัวเองครึ่งกา ถึงอย่างไรหากดื่มเมาก็ยังมีน้องฝูฉวีคอยแบกเจ้ากลับไป จำไว้ว่ามือสองข้างต้องอยู่ให้นิ่งหน่อยนะ”

หลิวเหล่าเฉิงพูด “ข้าคิดว่าจะให้หลี่ฝูฉวีไปเป็นผู้ถวายงานของพรรคพวกเจ้า”

เกาเหมี่ยนพยักหน้า “ตามใจ ทุกวันนี้ข้าไม่ใช่คนดูแลกิจธุระแล้ว ขอแค่น้องฝูฉวีไม่รู้สึกว่าถูกลดคุณค่าก็พอ”

หลี่ฝูฉวีเอ่ย “ยินดีอย่างยิ่ง”

เกาเหมี่ยนหันหน้ากลับมา โน้มตัวไปด้านหน้า มือข้างหนึ่งผลักหัวของหลิวเหล่าเฉิงออก มองไปยังหลี่ฝูฉวี ถามว่า “ทำไม ถูกมาดวีรบุรุษของข้าผู้แซ่เกาสยบใจ เลยแอบชื่นชมข้ามานานมากแล้วหรือ?”

หลี่ฝูฉวียิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไม่เลยจริงๆ”

เกาเหมี่ยนถาม “ชอบเจ้าพวกหน้าขาวอย่างเจียงซ่างเจิน เหวยอิ๋งงั้นรึ?”

หลี่ฝูฉวีรู้สึกชาไปทั้งหนังหัว ไม่ต่อคำ

เกาเหมี่ยนดึงมือกลับมา ใช้กาเหล้าชนกับกาเหล้าของหลิวเหล่าเฉิงหนึ่งที ต่างคนต่างดื่มสุรา

เกาเหมี่ยนกวาดตามองรอบด้าน ริมคูน้ำไคเหยียนปลูกดอกเหมยไว้ทั่วพื้นที่ ผู้เฒ่าเอ่ยอย่างสะท้อนใจว่า “คนบนภูเขาโชคดีแค่ไหนที่ได้เสพสุขกับดอกเหมยนี้”

หลิวเหล่าเฉิงพลันใช้เสียงในใจเอ่ยว่า “เหล่าเกา อย่าหมดอาลัยตายอยากแบบนี้เลย ไม่ได้พบสาวงามเทพธิดาที่ชื่นชอบ แต่กลับมีเรื่องสนุกให้ดูนะ”

เกาเหมี่ยนหลุดหัวเราะพรืด “เรื่องสนุก? อย่างหวงเหอน่ะหรือ? ข้าว่าไม่เห็นจะสนุกตรงไหน แต่รอให้คราวหน้าหวงเหอมาถามกระบี่ต่อยอดเขาอีเซี่ยน ข้าจะต้องเดินทางมาดูกับตาตัวเองให้จงได้”

หลิวเหล่าเฉิงเพียงคลี่ยิ้มไม่เอ่ยอะไร

เกาเหมี่ยนถามอย่างสงสัย “เรื่องสนุกแค่ไหน?”

หลิวเหล่าเฉิงยื่นมือชี้ไปที่ยอดเขาอีเซี่ยน

เกาเหมี่ยนเอ่ยอย่างตกตะลึง “เทพเจ้าจากที่ใดถึงได้มีดีสุนัขเช่นนี้?”