กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 825

ขณะเดียวกันเท้าหนึ่งของกายธรรมวานรเฒ่าก็จมลงไปในพื้นดิน มันตวาดเบาๆ หนึ่งที ก่อนจะกระดกปลายเท้ายกตวัดเอารากภูเขาที่ถูกเหยียบหักของภูเขาเล็กลูกหนึ่งให้ลอยขึ้นมากลางอากาศ แล้วขว้างเข้าใส่เซียนกระบี่ชุดเขียวตามหลังยอดเขาอวี่เจี่ยวไป

วานรเฒ่าย้ายภูเขาที่นิสัยดุร้ายกำเริบแล้วดึงเอายอดเขาเล็กใต้อาณัติอีกสองลูกออกมาทั้งราก กำไว้ในมือข้างละลูกแล้วขว้างเข้าใส่เจ้าลูกกระต่ายที่ไม่รู้จักกลัวตายผู้นั้น

กายธรรมใหญ่โตมโหฬารของวานรเฒ่าก้าวหนึ่งก้าวข้ามขุนเขาสายน้ำ อีกหนึ่งก้าวเหยียบลงบนยอดเขาของอดีตขุนเขาใหญ่ที่ปริแตกของแคว้นเล็กทางทิศใต้ลูกหนึ่ง สายตามองตรงไปข้างหน้า

เฉินผิงอันประกบสองนิ้วต่างกระบี่ฟันผ่ายอดเขาอวี่เจี่ยวที่พุ่งเข้ามาแสกหน้า โบกชายแขนเสื้อมือซ้ายสะบัดภูเขาที่เดิมทีหยุดแน่นิ่งไม่ขยับให้กลับไปอยู่ตำแหน่งเดิม จากนั้นเอาสองนิ้วจิ้มลงเบาๆ อีกสองที ถึงกับทำให้ภูเขาเล็กใต้อาณัติสองลูกหยุดลอยอยู่กลางอากาศได้

คนชุดเขียวพลิ้วกายลงบนยอดสูงสุดของยอดเขาชิงอู้อย่างเชื่องช้า

เผยเฉียนรีบทิ้งตัวลงพื้นมายืนอยู่ข้างกายอาจารย์พ่อ ไม่อย่างนั้นจะดูไม่มีมารยาท

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ไม่เป็นไร วันนี้เดรัจฉานเฒ่ากินข้าวไม่อิ่ม ออกหมัดนุ่มนิ่ม แค่ต้องทิ้งระยะห่างจากเขาเล็กน้อย เรื่องของการขว้างภูเขาส่งเดชก็ยิ่งเหมือนเมล็ดต้นหลิวโปรยปราย ไม่มีแรงมากเท่าตอนหมี่ลี่น้อยของพวกเราโยนเมล็ดแตงด้วยซ้ำ”

แม่นางน้อยชุดดำได้ยินก็ยิ้มปากกว้างจนหุบไม่ลง กอดไม้เท้าเดินป่าไว้ในอ้อมอก รีบยกสองมือมาป้องปาก ขนคิ้วบางๆ กับดวงตาที่หรี่ลง ดีใจใหญ่เท่าโต๊ะเลยทีเดียว

นางร้ายกาจขนาดนั้นเสียที่ไหน ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ใช่สักหน่อย เจ้าขุนเขาคนดีพูดเหลวไหล พวกเจ้าอย่าได้เชื่อเชียวนะ แต่หากจะเชื่อจริงๆ ข้าก็ไม่มีวิธีที่ทำให้พวกเจ้าไม่เชื่อแล้วล่ะ

ชุยตงซานหัวเราะคิกคัก “วันนี้ผู้พิทักษ์ฝ่ายขวาไม่ต้องลงมือ บารมีและชื่อเสียงก็ขจรไกลแล้ว”

หมี่ลี่น้อยหัวเราะฮ่าๆ “ชื่อเสียงจอมปลอม ล้วนเป็นชื่อเสียงจอมปลอมทั้งสิ้น”

จากนั้นเฉินผิงอันก็ใช้เสียงในใจพูดคุยกับเผยเฉียน “จับตามองทางยอดเขาอีเซี่ยน ใครกล้าโผล่ออกมา เจ้าก็ต่อยให้ถอยกลับไป”

เผยเฉียนพยักหน้ารับ “ทราบแล้ว”

เฉินผิงอันกระทืบพื้นเบาๆ เรือนกายพลันออกไปจากยอดเขาชิงอู้ เงียบเชียบไร้สำเนียง เมื่อเทียบกับการใช้แรงงัดภูเขาสายน้ำอย่างสมชื่อของวานรเฒ่าชุดขาวแล้ว การกระทำของเขาก็เรียกได้ว่าไร้พลังอำนาจใดๆ ให้เอ่ยถึง

คนชุดเขียวพุ่งผ่านภูเขาสองลูกที่เหมือนถูกร่ายเวทกักร่าง ลากภูเขาเดินไป คุมเชิงอยู่กับกายธรรมของวานรเฒ่าที่เหยียบอยู่บนขุนเขาอยู่ไกลๆ

เวลาอีกครึ่งก้านธูปที่เหลือกำลังจะหมดลง

เฉินผิงอันใช้เสียงในใจยิ้มเอ่ย “วางใจเถอะ ทางฝั่งของยอดเขาอีเซี่ยน อย่างน้อยที่สุดเถาจื่อต้องลงมือแน่ จำได้ว่าครั้งแรกที่เจอกันบนถนนฝูลวี่ ข้าก็รู้แล้วว่านางเป็นคนเฉลียวฉลาดมาตั้งแต่เด็ก ทว่าบรรพจารย์หยวนหากเจ้ายังคงใช้มาดของผู้ไร้ศัตรูทัดทานเดินกร่างอยู่บนภูเขาสายน้ำเช่นนี้ นางจะช่วยทวงความยุติธรรมให้เจ้าได้อย่างไร? สามหมัด สามหมัดสุดท้าย บรรพจารย์หยวนจงชั่งน้ำหนักดูให้ดี จะให้คนนอกดูเรื่องสนุกต่อไป หรือจะให้คนในมองสายสนกลในออกก็ตามใจเจ้า”

หลังจากพูดจบก็โยนภูเขาสองลูกที่ลากมาด้วยไปยังสองสถานที่ ช่วยเสริมยอดเขาให้กับภูเขาใต้อาณัติของยอดเขาโปอวิ๋นและยอดเขาอวี่เจี่ยว

วานรเฒ่าชุดขาวพลันเก็บร่างกายธรรม ยืนอยู่บนยอดเขา วานรเฒ่าสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งที เพียงแค่การหายใจเข้าออกที่ธรรมดาสามัญอย่างถึงที่สุดนี้ก็มีลมแรงพัดกระโชกอยู่ระหว่างยอดเขาทั้งหลาย พายุลมกรดพัดหอบก้อนเมฆให้ม้วนตัวถาโถม พัดทำลายต้นไม้ริมหน้าผาให้หักโค่น หยวนเจินเย่ที่ยืนตระหง่านอยู่บนยอดเขากวาดตามองรอบด้าน ขุนเขาสายน้ำพันลี้หมอบกราบกรานอยู่ใต้ฝ่าเท้า ในสายตาที่มองเห็นมีเพียงชุดสีเขียวที่เกะกะสายตาอย่างถึงที่สุด

เหมือนอย่างที่เจ้าลูกนังแพศยาของตรอกหนีผิงกล่าว ยังสามารถปล่อยหมัดได้อีกประมาณสามหมัดจริงๆ

มรรคกถาและปณิธานหมัดทั่วร่างของหยวนเจินเย่ผสานกลมกลืนกัน ราวกับว่าตบะหลายพันปีได้กลายเป็นฟ้า ปณิธานหมัดที่สะสมขัดเกลามาพันปีกลายเป็นดิน ฟ้าดินเล็กร่างกายมนุษย์คือสะพานแห่งความเป็นอมตะที่รวมสองเป็นหนึ่ง สุดท้ายจึงไต่ไปถึงขอบเขตลี้ลับมหัศจรรย์ที่ฟ้าดินรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

เป็นความห้าวเหิมสูงสุดในชีวิต หมัดแรกที่ปล่อยออกไป ใช้อาการบาดเจ็บมาแลกชีวิต เทียบเท่าได้กับหมัดที่ปณิธานอยู่บนยอดเขาสูงสุดของผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทาง

เจ้าเด็กบ้านนอกขาเปื้อนโคลนเจ้าควรล้มลุกคลุกคลานอยู่ในดินโคลนไปตลอดชีวิต โชคดีได้ครองอำนาจ แต่ดันไม่รู้จักทะนุถนอมเห็นค่า ไม่รู้จักหลักการที่ต้องไปแอบเสวยสุขอยู่เงียบๆ ยังกล้ามาโอ้อวดตัวที่ภูเขาตะวันเที่ยง ถ้าอย่างนั้นก็จะต่อยหมัดเดียวให้กระดูกในร่างเจ้าแหลกเละ หล่นร่วงลงในโลกมนุษย์ จุดจบมีแต่จะอนาถยิ่งกว่าผู้ฝึกตนหญิงของยอดเขาหม่านเยว่ที่ถูกหลี่ถวนจิ่งทิ้งศพให้ตากแห้งอยู่บนลานกว้างของสวนลมฟ้า

หากเกิดเรื่องไม่คาดคิดก็ยังมีหมัดที่สองในการรับรองแขก เท่ากับการโจมตีอย่างเต็มกำลังของผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตเซียนเหริน

หมัดสุดท้าย เซียนกระบี่อะไร เจ้าขุนเขาอะไร ไปตายซะ!

ทางฝั่งของยอดเขาอีเซี่ยน ใบหน้าเถาแยนโปเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เซียนกระบี่ของยอดเขาทั้งหลาย บวกกับเค่อชิงและผู้ถวายงาน คนจำนวนเกือบร้อยคน แต่กลับมีผู้ฝึกกระบี่ของภูเขาตะวันเที่ยงแค่เจ็ดแปดคนเท่านั้นที่ส่ายหน้า

นอกจากนี้ล้วนพยักหน้ากันทั้งหมด ต่างก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของจู๋หวง

ตามกฎของศาลบรรพจารย์ อันที่จริงนับตั้งแต่บัดนี้ไป หยวนเจินเย่ก็ไม่ใช่ผู้ถวายงานพิทักษ์ภูเขาของภูเขาตะวันเที่ยงอีกแล้ว

จู๋หวงกล่าว “หยวนเจินเย่ หยุดมือเถอะ แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เป็นเซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลของภูเขาตะวันเที่ยงอีกต่อไป แต่ข้ายินดีขอร้องภูเขาลั่วพั่ว ไม่ว่าภูเขาตะวันเที่ยงของพวกเราจะต้องจ่ายค่าตอบแทนเช่นไร ก็รับรองว่าวันนี้จะให้เจ้าเดินออกไปจากอาณาเขตของภูเขาตะวันเที่ยงโดยที่ยังมีชีวิตอยู่ให้ได้ หลังจากนี้ก็ขอเชิญเจ้าออกไปจากแจกันสมบัติทวีปซะ”

ขณะเดียวกันจู๋หวงก็ใช้เสียงในใจเอ่ยกับเซียนกระบี่ชุดเขียว “เจ้าขุนเขาเฉิน ขอแค่ในอนาคตหยวนเจินเย่ออกจากมหาสมุทร พยายามจะเดินทางไกลไปเยือนทวีปอื่น ข้าจะเป็นผู้นำพาเซี่ยหย่วนชุ่ยและเยี่ยนฉู่ร่วมมือกับภูเขาลั่วพั่วของพวกเจ้าสังหารวานรตัวนี้ซะ!”

เฉินผิงอันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่ยิ้มตาหยี ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็ไม่ได้ตอบตกลง

หยวนเจินเย่เองก็ไม่สะทกสะท้าน วานรเฒ่าชุดขาวหันหน้าไปมองยอดกระบี่แวบหนึ่ง ใบหน้าของวานรเฒ่าไม่มีอารมณ์ใดๆ

บางทีอาจเป็นเพราะเศร้าโศกมากเกินจนจิตใจด้านชาไปแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะบรรพจารย์ย้ายภูเขาที่แบกรับโชคชะตาของหนึ่งทวีปเอาไว้มีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม รู้สึกว่ายังมีหนทางที่จะพลิกกลับสถานการณ์

สิ่งที่วานรเฒ่าชุดขาวมองเห็นในสายตา สิ่งที่คิดอยู่ในใจ คือปีนี้ต้นอู๋ถงในภูเขาต้นนั้น ยังไม่ทันเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ใบของมันก็ร่วงลงมาแล้ว

ช่วงเวลาในอดีต บุปผาบาน บุปผาร่วง ใบไม้เป็นสีเขียว ใบไม้เป็นสีเหลือง ล้วนไม่มีใครมารบกวน มีเพียงเสียงแกรกกรากยามไม้กวาดกวาดพื้นเท่านั้น

เท้าหนึ่งของหยวนเจินเย่เหยียบยอดเขาทั้งลูกให้แหลกกระจาย พลังอำนาจน่าครั่นคร้าม บุกเข้าสังหารคนชุดเขียวที่ลอยตัวอยู่ในจุดสูง

ปณิธานหมัดที่สมบูรณ์แบบของทั้งร่าง ราวกับว่าจะสูงยิ่งกว่าขุนเขาเสียอีก