กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 827

เฉินผิงอันลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ข้างราวรั้ว โบกหลิงจือหยกขาวที่อยู่ในมือเบาๆ ไปทางคนผู้หนึ่งที่อยู่ตรงท่าเรือป๋ายลู่

หลิวจื้อเม่าสกัดคงคาเจินจวินที่ย้อนกลับมายังท่าเรือป๋ายลู่เพ่งตามอง เห็นนักบัญชีของเกาะชิงเสียบ้านตนในอดีต เครื่องแต่งกายลัทธิเต๋าที่เป็นที่ต้องสงสัยว่าล้ำเส้นนั้น คาดว่าต่อให้ฉีเทียนจวินแห่งสำนักโองการเทพเห็นกับตาตัวเอง ทุกวันนี้ก็คงทำเพียงแค่หลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งเท่านั้น หลิวจื้อเม่าหัวเราะดังลั่น ทะยานลมมายังหอกั้วอวิ๋น พลิ้วกายลงบนพื้น กุมหมัดคารวะ “เจ้าขุนเขาเฉินมาถามกระบี่ครั้งนี้ช่างทำให้คนเลื่อมใสจริงๆ”

เฉินผิงอันเก็บหลิงจือหยกขาวชิ้นนั้นใส่ไว้ในชายแขนเสื้อ ยิ้มพลางกุมหมัดคารวะกลับคืน “คารวะหลิวเจินจวิน”

ที่แท้กระบี่บินส่งข่าวจากยอดเขาอีเซี่ยนที่เหมือนบุปผาผลิบานไปทั่วยอดเขาทั้งหลายก่อนหน้านี้ หลิวจื้อเม่าก็ได้รับจดหมายลับฉบับหนึ่งจากเฉินผิงอัน บอกว่ารอให้การถามกระบี่สิ้นสุดลง ให้เขามาที่ท่าเรือป๋ายลู่ มีเรื่องจะปรึกษา

เฉินผิงอันส่งเหล้าภูเขาชิงเสินกาหนึ่งไปให้แล้วพูดเข้าประเด็นทันที “ก่อนหน้านี้คิดว่าจะเสนอกับภูเขาตะวันเที่ยง แนะนำให้หลิวเจินเหรินรับหน้าที่เป็นเจ้าสำนักของสำนักเบื้องล่างภูเขาตะวันเที่ยง เพียงแต่ว่าคนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต ระหว่างทางกลับมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น จึงทำให้หลิวเจินจวินต้องมาเสียเที่ยวแล้ว”

หลิวจื้อเม่ารับกาเหล้ามา ไม่รีบร้อนเปิดผนึกดินออกดื่มเหล้า สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเป็นสุราคารวะหรือสุราลงทัณฑ์? แล้วนับประสาอะไรกับที่ฟังคำพูดของอีกฝ่ายแล้วยิ่งมึนงงสับสน นี่มันอะไรกับอะไรกัน? ข้าเป็นผู้ถวายงานอันดับหนึ่งของสำนักเจินจิ้ง ชื่อที่อยู่บนทำเนียบหยกทองของผู้ถวายงานศาลบรรพจารย์สำนักกุยหยกล้วนอยู่ในอันดับต้นๆ ให้มารับหน้าที่เป็นเจ้าสำนักของสำนักเบื้องล่างภูเขาตะวันเที่ยง? นักบัญชีผู้นี้ช่างดีดลูกคิดไว้ได้ดีจริงๆ

แต่หากจะบอกว่าให้หลิวจื้อเม่าเลือกเอง หรือว่ามีทางให้เลือกจริงๆ ยกตัวอย่างเช่นภายใต้เงื่อนไขที่เจียงซ่างเจินและเหวยอิ๋งไม่เคียดแค้นในเรื่องนี้ หลิวจื้อเม่าก็ไม่ถือสาที่จะผลักเรือตามน้ำ ตอบตกลงกับเรื่องนี้จริงๆ เพราะถึงอย่างไรด้วยเรือนกายที่แม้จะแก่ชราแต่ก็ยังเปี่ยมกำลังวังชาของหลิวเหล่าเฉิง อีกทั้งยังเป็นขอบเขตเซียนเหรินแล้ว และคุณสมบัติด้านการฝึกตนของเหล่าหลิวก็ดีเยี่ยม ขอแค่ไร้เรื่องไม่คาดฝันไร้หายนะ มีชีวิตอยู่ไปอีกสักแปดร้อยปีพันปีก็ยังไม่มีปัญหา นอกจากนี้เจ้าสำนักกับผู้ถวายงานอันดับหนึ่ง หากอิงตามกฎที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษรของบนภูเขา มองดูเหมือนห่างกันแค่ก้าวเดียว แต่แท้จริงแล้วกลับห่างไกลเป็นหมื่นลี้ ตอนนั้นการที่หลิวเหล่าเฉิงสามารถแหกกฎเลื่อนจากผู้ถวายงานมาเป็นเจ้าสำนักได้ก็เพราะความสัมพันธ์ควันธูปที่มีต่อสวินยวน บวกกับที่เจียงซ่างเจินเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าแก่นี้ และตอนนั้นเหวยอิ๋งก็ยุ่งกับการกลับคืนไปยังใบถงทวีปเพื่อรับตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักเบื้องบน ถึงได้ไม่ได้ขัดขวาง หรือไม่ก็ควรจะบอกว่าไม่ยินดีจะฉีกหน้าเจียงซ่างเจิน เป็นเหตุให้เจ้าสำนักคนที่สี่ในประวัติศาสตร์ของสำนักเจินจิ้ง แปดเก้าในสิบส่วนก็จะเป็นคนที่ทางสำนักกุยหยกส่งมารับหน้าที่ต่อจากหลิวเหล่าเฉิง ไม่มีทางเป็นเขาหลิวจื้อเม่าไปได้แน่นอน กฎในวงการขุนนางที่ตื้นเขินแค่นี้ หลิวจื้อเม่าเข้าใจชัดเจนดี

เหวยอิ๋งไม่ค่อยเห็นดีในตัวเขาสักเท่าไร เป็นเหตุให้ศาลบรรพจารย์สำนักกุยหยกในทุกวันนี้ยังมีเก้าอี้ว่างเปล่าอยู่มากมายขนาดนั้น ในฐานะผู้ถวายงานอันดับหนึ่งของสำนักเบื้องล่าง หลิวจื้อเม่าก็ยังคงไม่อาจชิงตำแหน่งหนึ่งมาได้ เรื่องที่ไม่ถูกหลักมารยาทเช่นนี้ หลิวจื้อเม่าจะยังพูดอะไรได้อีก? แค่จะบ่นกับตัวเองสองสามคำยังไม่กล้าเลย ในเมื่อไม่มีเส้นสาย ไม่มีที่พึ่ง ก็จงยอมรับชะตากรรมแต่โดยดีเถิด

ถึงอย่างไรหลิวจื้อเม่าก็เป็นขอบเขตหยกดิบที่มีชาติกำเนิดมาจากผู้ฝึกตนอิสระ อยู่กับเฉินผิงอันจึงไม่คิดจะปิดบังความเสียดายของตน เอ่ยอย่างสะท้อนใจว่า “เรื่องนี้ไม่สำเร็จ น่าเสียดายนัก”

อาศัยทะเลสาบซูเจี่ยนกลายมาเป็นผู้ถวายงานบนทำเนียบของสำนักหนึ่ง หากยังอาศัยสำนักเจินจิ้งมารับหน้าที่เป็นเจ้าสำนักของสำนักอื่น แบบนั้นก็เรียกว่าต้นไม้ย้ายที่ตาย คนย้ายถิ่นรอด

ผู้ฝึกตนอิสระคนหนึ่งที่เคยชินกับการเก็บตกของดีไปทั่วเหมือนสุนัขคุ้ยดินหาของกิน ไม่มีอะไรที่ไม่กล้าคิด ไม่มีอะไรที่ไม่กล้าทำ

หลิวจื้อเม่ายกกาเหล้าขึ้น พูดกลั้วหัวเราะเสียงดัง “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ขอรับน้ำใจของเจ้าขุนเขาเฉินเอาไว้แล้ว วันหน้าหากยังมีเรื่องดีๆ ทำนองนี้อีกก็ขอให้คิดถึงหลิวจื้อเม่าเป็นคนแรก”

เฉินผิงอันยกกาเหล้าขึ้นชนกับเขาเบาๆ พยักหน้ายิ้มเอ่ย “ไม่กล้ารับรองอะไร แต่ก็สามารถรอคอยได้”

หลิวจื้อเม่าได้ยินแล้วดวงตาก็เป็นประกายวาบ ต่อให้จะรู้ดีว่าไอ้หมอนี่พูดจาเหลวไหลไปเรื่อย แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีความหวัง อย่างน้อยก็ดีกว่าผลาญเวลาทุกวันอยู่ในสำนักเจินจิ้งโดยที่มองไม่เห็นแสงสว่างอะไร

หลิวจื้อเม่าดื่มเหล้าหนึ่งอึก ได้ยินเฉินผิงอันบอกว่านี่คือเหล้าภูเขาชิงเสินที่มาจากร้านของเขาเอง

เหล้าบนภูเขาทั่วไป เหล้าหมักตระกูลเซียนอะไร ดื่มไปแล้วก็ดื่มไป ยังจะมีรสชาติแบบใดเพิ่มมาได้อีก

วันนี้หลิวจื้อเม่าแค่ดื่มไปหนึ่งอึกก็ลิ้มรสอยู่ครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วน้อยๆ เพื่อแสดงความเคารพ จากนั้นจึงพยักหน้าเบาๆ เพื่อแสดงให้รู้ว่าเป็นสุราที่ดี

เฉินผิงอันฟุบตัวอยู่บนราวรั้ว หิ้วกาเหล้าแกว่งเบาๆ

หลิวจื้อเม่าเองก็ไม่ได้มาเพื่อดื่มเหล้า มองบุรุษที่อยู่ข้างกายแวบหนึ่ง หลิวจื้อเม่าพลันรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลก ไม่กล้าเชื่อว่าเด็กหนุ่มจากตรอกเก่าโทรมที่เหมือนจอกแหนล่องลอย ชีวิตคล้ายได้แต่หมุนคว้างไปตามกระแสน้ำตลอดทางคนนั้นจะเดินมาจนถึงวันนี้ได้จริงๆ มอบเหล้าให้คนอื่น คนอื่นไม่กล้าไม่รับ แล้วยังไม่กล้าพูดว่าไม่อร่อยด้วย ที่หน้าประตูภูเขาของเกาะชิงเสีย จนถึงทุกวันนี้ยังคงเก็บห้องบัญชีเหล่านั้นเอาไว้ เถียนหูจวินลูกศิษย์ใหญ่ที่ไม่ได้เรื่องคนนั้น ทุกครั้งที่ไปพบอาจารย์ร่วมการประชุมที่เกาะชิงเสียก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะมองที่นั่นนานเกินไป สายตาล้วนมองข้ามห้องแห่งนั้นไปคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ได้เจตนา

เชื่อว่าวันหน้าคนรุ่นเยาว์ของภูเขาตะวันเที่ยง ไม่ว่าจะขี่กระบี่หรือทะยานลม ขอแค่ผ่านซากปรักของยอดเขาเซียนเหรินสะพายกระบี่ก็คงจะมีสภาพพอๆ กันนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น ทว่าความเคารพยำเกรงกลับฝังลึกอยู่ในใจ

หลิวจื้อเม่าดื่มเหล้าหมดเร็วมาก เก็บกาเหล้าที่ว่างเปล่าใส่ไว้ในชายแขนเสื้อ ในเมื่อท่าทีของเฉินผิงอันในวันนี้ไม่คล้ายมาเพื่อพลิกบัญชีเก่า อารมณ์ของหลิวจื้อเม่าก็ผ่อนคลายขึ้นหลายส่วน ไม่มีท่าทีกระวนกระวายกังวลว่านักบัญชีที่อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นเซียนกระบี่ผู้นี้จะรู้สึกว่าจัดการกับภูเขาตะวันเที่ยงยังไม่สาแก่ใจ ต้องการจะจัดการกับเกาะชิงเสียดีๆ อีกสักรอบเหมือนตอนที่เดินทางมาอีก เพราะถึงอย่างไรหลิวจื้อเม่าก็รู้ชัดเจนดีว่า ปีนั้นตอนที่เฉินผิงอันออกไปจากทะเลสาบซูเจี่ยน อันที่จริงยังไม่อาจทำหลายเรื่องให้สำเร็จได้ ยกตัวอย่างเช่นเปลี่ยนแปลงขนบธรรมเนียม

อยู่ดีๆ หลิวจื้อเม่าก็เอ่ยอย่างสะท้อนใจว่า “วันนี้ได้มีกิน ได้สวมใส่เสื้อผ้าอบอุ่น ได้นอนหลับ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็คือทัศนียภาพอันงดงามบนเส้นทางการฝึกตน สุราดีหนึ่งกา สองคนไร้เรื่องราวใด พูดคุยเรื่องสัพเพเหระกันได้หลายประโยค”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “อย่าพูดว่าเรื่องสัพเพเหระคือเรื่องสัพเพเหระ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเรื่องราวมักมาจากเรื่องสัพเพเหระเสมอ”

หลิวจื้อเม่าพยักหน้า “เป็นหลักการเหตุผลเก่าแก่ที่ทองพันชั่งก็ยากจะซื้อหามาได้จริงๆ”

เฉินผิงอันหมุนตัวกลับมา “อีกเดี๋ยวจู๋หวงจะมาถึงที่นี่ ถ้าอย่างนั้นข้าคงไม่ไปส่งหลิวเจินจวินแล้ว วันหน้าหากมีโอกาสไปเป็นแขกที่จวนชุนถิงจะไปดื่มเหล้ารำลึกความหลังกับหลิวเจินจวินอีกครั้ง”

หลิวจื้อเม่าพยักหน้ายิ้มรับ ครั้นจึงทะยานลมจากไป จิตใจที่เดิมทีผ่อนคลายขึ้นหลายส่วนกลับอึดอัดหวั่นผวาอีกครั้ง สิ่งที่คิดในใจตอนนี้คือรีบไปตรวจสอบการกระทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาของพวกลูกศิษย์ทั้งหลายอย่างเถียนหูจวิน สรุปก็คือจะปล่อยให้นักบัญชีผู้นี้คิดบัญชีมาจนถึงหัวตนไม่ได้เด็ดขาด

เฉินผิงอันเหลือบมองไปยังทิศทางของยอดเขาอีเซี่ยน การประชุมสิ้นสุดลงแล้ว เซียนกระบี่และเหล่าผู้ถวายงานเค่อชิงของยอดเขาทั้งกลายต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน

จากนั้นจึงหันมามองเรือนกายที่ออกเดินทางไกลไปของสกัดคงคาเจินจวิน เฉินผิงอันจิบเหล้าหนึ่งคำ ลมเย็นโชยมาปะทะใบหน้า ทอดสายตามองไป เมฆขาวลอยขึ้นมาจากกลางภูผา สายน้ำไหลวนอ้อมผ่านภูเขาเขียว

กฎบรรพบุรุษบนภูเขา กฎของวงการขุนนาง คำสั่งของกลุ่ม คุณธรรมในยุทธภพ ขนบธรรมเนียมประเพณีของบ้านเกิด