กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 842
ไม่มีเสียงในใจของหนิงเหยาตอบกลับมา
เฉินผิงอันจึงได้แต่กลับไปที่โรงเตี๊ยมอีกรอบ เพียงแต่ว่าเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูบ้านก็ได้ยินเสียงถามของหนิงเหยาตอบกลับมาแล้ว “มีอะไรหรือ?”
เฉินผิงอันกล่าว “วันนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าพวกเราค่อยไปดูการประลองของอวี๋หงกับโจวไห่จิ้งด้วยกัน?”
หนิงเหยาบอกว่าไม่มีปัญหา เฉินผิงอันพลันนึกขึ้นได้ หากตนไม่อยู่ที่นี่ กลับไปโรงเตี๊ยมก็จะอยู่ต่อได้แล้วหรือ? เขารู้สึกกลัดกลุ้มนิดๆ จึงเดินเข้าไปในตรอก ไปที่ลานประกอบพิธีกรรมหยกขาวเพื่อคุยเล่นกับอาจารย์และศิษย์คู่นั้นสักสองสามประโยค เด็กหนุ่มจ้าวตวนหมิงเพิ่งจะโคจรลมปราณแบบมหาจักรวาลเสร็จไปหนึ่งรอบ จึงกำลังฝึกวิชาหมัดเท้าที่ทำให้คนมองรู้สึกแสบตา ผู้ฝึกตนเฒ่านั่งอยู่บนเบาะรองนั่ง เฉินผิงอันนั่งยองอยู่ด้านข้าง ขอถั่วลิสงห้ารสมาจากเด็กหนุ่มกำมือหนึ่ง หลิวเจียถามว่า “ไปเกี่ยวข้องกับศาลหงหลูได้อย่างไร?”
เฉินผิงอันยิ้มตอบ “ข้ามีลูกศิษย์คนหนึ่งชื่อเฉาฉิงหล่าง คงจะเคยได้ยินชื่อกระมัง?”
หลิวเจียคิดแล้วก็ถามว่า “ปั้งเหยี่ยนคนใหม่น่ะหรือ?”
เฉินผิงอันอืมรับหนึ่งที “เฉาฉิงหล่างกับสวินซวี่ปันของศาลหงหลูเป็นสหายสอบร่วมสนามกัน ได้รู้จักกันตอนที่เข้าเมืองหลวงมาร่วมการสอบระดับมณฑลช่วงฤดูใบไม้ผลิด้วยกัน มีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว”
หลิวเจียถามอย่างคลางแคลง “แล้วเหตุใดลูกศิษย์ของเจ้าถึงเป็นแค่ปั้งเหยี่ยน ไม่ได้เป็นจ้วงหยวนหลางล่ะ?”
เฉินผิงอันคร้านจะพูดจาไร้สาระ เพียงแค่เหล่ตามองผู้ฝึกตนเฒ่า โยนเปลือกถั่วทิ้งไว้บนพื้น
จ้าวตวนหมิงที่ร้องฮื่อฮ่าพลางปล่อยหมัดไปด้วยตะโกนขึ้นมา “อาจารย์ ท่านไม่รู้อะไร ข้าเคยได้ยินท่านปู่เล่าว่า เคอจวี่รุ่นของเฉาปั้งเหยี่ยนนั้นมีแต่คนมากความสามารถ โชคชะตาบุ๋นโชติช่วง อย่าว่าแต่ปั้งเหยี่ยน ทั่นฮวาสองคนอย่างเฉาฉิงหล่างกับหยางซ่วงเลย ต่อให้เป็นเม่าหลินหลางอันดับแรกๆ ในกลุ่มของจิ้นซื่อระดับสอง หากเป็นในอดีต คิดจะคว้าตำแหน่งจ้วงหยวนมาก็ยังไม่ยาก”
หลิวเจียพูดชวนคุย “ทุกๆ สามปีเมืองหลวงจะมีการสอบระดับมณฑลหนึ่งครั้ง แต่ละครั้งก็ยังเน้นสามอันดับของขั้นแรกเหมือนกันไม่ใช่หรือ ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ หากถามข้า ในเมื่อไม่ได้ตำแหน่งจ้วงหยวนมาก็ไม่สู้สอบได้ตำแหน่งทั่นฮวา ยังจะสามารถขี่ม้าชมเมืองไปพร้อมกับจิ้นซื่อที่อายุน้อยที่สุดได้ด้วย มีหน้ามีตาจะตายไป หากข้าจำไม่ผิดล่ะก็ ปีนั้นหยางซ่วงอายุสิบแปดปี เจ้าหนูอีกคนตอนนั้นก็เพิ่งจะอายุสิบห้าปี? แล้วตอนนั้นเฉาฉิงหล่างลูกศิษย์ของเจ้าอายุเท่าไรล่ะ? ยี่สิบแล้วกระมัง?”
เฉินผิงอันหัวเราะร่าตอบ “ปีนี้เซียนซือผู้เฒ่าหลิวอายุเท่าไรหรือ?”
หลิวเจียลูบหนวดยิ้ม “หากตอนเป็นเด็กหนุ่มข้าเข้าร่วมสอบเคอจวี่ ขี่ม้าชมบุปผา (ชมบุปผาภาษาจีนคือทั่นฮวา คำเดียวกับตำแหน่งทั่นฮวา บัณฑิตอันดับสามของการสอบ) ต้องเป็นของข้าอย่างแน่นอน”
พอเฉินผิงอันออกไปจากสถานประกอบพิธีกรรมหยกขาว เด็กหนุ่มก็เอ่ยเสียงเบา “อาจารย์ เฉาฉิงหล่างผู้นั้นร้ายกาจมาก ตอนที่ท่านปู่ของข้าคุยกับสหายเก่าในกรมพิธีการเป็นการส่วนตัวยังเคยพูดถึงเขาเป็นพิเศษ บอกว่าเรื่องของเศรษฐกิจและการเตรียมกำลังรบ เฉาฉิงหล่างได้รับการยอมรับว่าคำตอบในข้อสอบของเขาคืออันดับหนึ่ง ขุนนางผู้ตัดสินหลักของเมืองหลวงสำรองสองท่านกับอาจารย์ผู้คุมสอบอีกสิบกว่าท่านยังตั้งใจมาอ่านกระดาษคำตอบของเขาโดยเฉพาะด้วย”
หลิวเจียยิ้มกล่าว “เหลวไหล ข้าหรือจะไม่รู้ว่าเฉาฉิงหล่างผู้นั้นไม่ธรรมดา? อาจารย์ก็แค่แกล้งให้เฉินผิงอันโมโหเล่นเท่านั้น มีเผยเฉียนเป็นลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขาแล้วยังไม่รู้จักพอ ยังจะมีลูกศิษย์ผู้เป็นที่ภาคภูมิใจที่สอบติดปั้งเหยี่ยนอีก มาทำตัวหน้าเหม็นโอ้อวดอะไรกับข้ากัน”
จ้าวตวนหมิงเอ่ยอย่างระมัดระวัง “อาจารย์ วันหน้าตอนดึกๆ เวลาท่านเดินตอนกลางคืนต้องระวังให้มากนะ ข้าเคยได้ยินพี่ใหญ่เฉินบอกว่ารองเจ้ากรมจ้าวของกรมอาญาถูกเอาไปแขวนไว้บนต้นไม้ด้วยล่ะ”
ผู้ฝึกตนเฒ่าได้ยินแล้วหนังตาก็สั่นระริก จับรองเจ้ากรมของเมืองหลวงคนหนึ่งไปห้อยไว้บนต้นไม้? หลิวเจียเอ่ยอย่างอัดอั้น “จ้าวเหยาแห่งกรมอาญา? เขาเป็นคนบ้านเดียวกับเฉินผิงอันไม่ใช่หรือ แล้วยังเป็นบัณฑิตสายบุ๋นเดียวกันด้วย พวกเขาไม่ถูกกันหรือ? คงไม่ถึงขั้นนั้นกระมัง ก่อนหน้านี้ไหนเจ้าบอกว่าจ้าวเหยายังเป็นฝ่ายมาหาเฉินผิงอันที่นี่ด้วยตัวเองไงล่ะ? นี่เป็นเรื่องที่ละเมิดกฎของวงการขุนนางอย่างมากเลยนะ”
จ้าวตวนหมิงพยักหน้า “นั่นสิ มองดูเหมือนความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่แย่นะ แล้วยังมีความสัมพันธ์ในชั้นอาจารย์อากับศิษย์หลานอยู่ด้วย สนิทกับพี่ใหญ่เฉินเหมือนพวกเราสองคนนี่แหละ เพราะฉะนั้นอาจารย์ท่านถึงต้องระวังอย่างไรเล่า”
หลิวเจียพูดเสียงขุ่น “แล้วเจ้าไม่บอกตั้งแต่แรก?”
เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างน้อยใจ “อาจารย์เมื่อครู่นี้ท่านพูดจาน่าฟังติดต่อกัน ในคำพูดซ่อนคำพูดดุจสำลีซ่อนเข็ม ข้าฟังแล้วเพลิดเพลินนัก ตัดใจขัดจังหวะท่านไม่ลงนี่นา”
ผู้ฝึกตนเฒ่าเหลือบมองเปลือกถั่วบนพื้นข้างเบาะรองนั่ง ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ตวนหมิงอ่า พรุ่งนี้เจ้าต้องไปดูคนประลองกันกับผีขี้เหล้าเฉาไม่ใช่หรือ พาพี่ใหญ่เฉินเจ้าไปด้วยกันสิ ช่วยหาที่นั่งดีๆ ให้เขาหน่อย”
จ้าวตวนหมิงกลอกตามองบน “พี่ใหญ่เฉินต้องการให้ข้าช่วยเสียที่ไหน คนเขามีป้ายสงบสุขที่กรมอาญาแจกจ่ายให้อยู่นะ”
ผู้ฝึกตนเฒ่าบ่นอย่างไม่พอใจ “จะดีจะชั่วก็เป็นน้ำใจ แค่นี้ก็ยังไม่เข้าใจหรือ? เสียแรงที่เจ้าเป็นลูกหลานขุนนาง ถูกฟ้าผ่าจนโง่แล้วหรือไร?”
จ้าวตวนหมิงร้องอ้อหนึ่งที แล้วฝึกกระบวนท่าวรยุทธที่เรียนรู้มาด้วยตัวเองต่อไป ไม่รู้ว่าจะสามารถรับหมัดครึ่งหมัดของปรมาจารย์ใหญ่ด้านการฝึกยุทธอย่างพวกอวี๋หง โจวไห่จิ้งได้หรือไม่?
วันต่อมา บริเวณใกล้เคียงกับศาลเทพอัคคี กำลังจะมีการถามหมัดบนยอดเขาที่ชื่อเสียงขจรขจายไกลเกิดขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!