กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 851
ความคิดผุดขึ้นในใจของเฉินหลิงจวิน กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ยกตัวอย่างเช่นพอคิดถึงว่าควรจะคุยโวกับพี่ใหญ่เจี่ยอย่างไรก็เริ่มเวียนหัวตาลายแล้ว ลองพยายามอยู่หลายครั้งก็ยังเป็นเช่นนี้ เฉินหลิงจวินจึงโคลงศีรษะแล้วเลิกคิดมันเสียเลย พูดบอกตามตรงว่า “สถานที่ฝึกตนของข้าคือแม่น้ำอวี้เจียงแคว้นหวงถิง”
อาจารย์ผู้เฒ่าร้องอ้อหนึ่งที “คัมภีร์หวงถิงหรือ นั่นคือคัมภีร์ใหญ่เล่มหนึ่งของลัทธิเต๋าเชียวนะ ได้ยินว่าใครที่อ่านคัมภีร์นี้จะสามารถกล่อมเกลานิสัยใจคอ ผู้ที่บรรลุมรรคา นานวันเข้าจะมีหมื่นทวยเทพตามติดตัว วิชาคาถาพันหมื่น เมื่อศึกษาอย่างละเอียด แท้จริงแล้วล้วนคล้ายคลึงกับเส้นทางอย่างหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่นความคิดของคนที่ฝึกตนก็คือการเพาะปลูกธัญพืชลงในผืนนาหัวใจ ผู้ฝึกลมปราณหล่อหลอมลมปราณก็คือการหว่านไถ ทุกครั้งที่มีการฝ่าทะลุขอบเขต พลังปราณกลืนกินขุนเขาสายน้ำ แปลงมาให้ตัวเองใช้งาน ดวงตามองเห็นสิ่งที่จับต้องได้จริง แล้วจึงหวนกลับสู่ความว่างเปล่า รวบมาไว้ในหนึ่งร่าง กลายมาเป็นถิ่นของตัวเอง”
“ดังนั้นลัทธิเต๋าจึงสนับสนุนในเรื่องการไร้ความเห็นแก่ตัว ลัทธิขงจื๊อบอกว่าวิญญูชนมิใช่ภาชนะ (เปรียบเปรยว่าวิญญูชนควรมีความรู้กว้างขวาง ต้องไม่จำกัดอยู่ในด้านในด้านหนึ่ง เหมือนภาชนะที่ใช้งานได้แค่เฉพาะด้านเท่านั้น) ลัทธิพุทธบอกว่าความว่างเปล่า รูปลักษณะทั้งปวงคือไม่มีรูปลักษณะ”
ต้องมาฟังถ้อยคำที่ชวนให้ปวดกบาลพวกนี้ เนื่องจากหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เส้นผมตรงหน้าผากของเด็กชายชุดเขียวจึงกระจุกกันอยู่เป็นหย่อมๆ มองดูแล้วน่าขันอย่างมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดผวาจริงๆ
เฉินหลิงจวินแบมือ ในฝ่ามือเปียกไปชื้นด้วยเหงื่อ ยู่หน้ายับย่นพูดอย่างน่าสงสารว่า “ปรมาจารย์มหาปราชญ์ ตอนนี้ข้าตื่นเต้นมากเลย ท่านผู้อาวุโสพูดอะไรไปข้าจำไม่ได้สักอย่าง รอให้นายท่านของข้ากลับมาบ้านก่อน ท่านค่อยไปพูดกับเขาดีไหม นายท่านบ้านข้าความจำดี ชอบเรียนรู้เรื่องต่างๆ ไม่ว่าเรียนอะไรก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว พูดกับเขา เขาต้องเข้าใจแน่ แล้วยังสามารถพลิกแพลงได้ด้วย”
อาจารย์ผู้เฒ่าไม่ยอมรับและปฏิเสธ เพียงคลี่ยิ้มแล้วเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “เกี่ยวกับคำว่า ‘อวี้’ นี้ อาจารย์ของนายท่านบ้านเจ้า หรือก็คือซิ่วไฉเฒ่าเหวินเซิ่ง เคยพูดถึงความรู้บางอย่างให้ฟังบ้างหรือไม่?”
เฉินหลิงจวินสีหน้าอึ้งค้างเหลอหรา
ท่านผู้เฒ่าเหวินเซิ่งคืออาจารย์ของนายท่านบ้านข้า ไม่ใช่อาจารย์ของข้านายท่านใหญ่จิ่งชิงเสียหน่อย ปรมาจารย์มหาปราชญ์ท่านทดสอบด้วยวิธีการที่ลึกลับซับซ้อนเช่นนี้ค่อนข้างจะไม่พิถีพิถันแล้วนะ ไม่สอดคล้องกับกฎเกณฑ์ของยุทธภพเลยจริงๆ
ช่างเถิด ปรมาจารย์มหาปราชญ์ก็ไม่ใช่คนที่อยู่ในยุทธภพเสียหน่อย
เฮ้อ หากว่านายท่านอยู่ที่นี่ ไม่ว่าปรมาจารย์มหาปราชญ์พูดอะไรก็คงรับไว้ได้หมดกระมัง หรือว่าวันหน้าตนต้องอ่านหนังสือให้มากขึ้นจริงๆ? หนังสือบนภูเขามีอยู่ไม่น้อย ที่พ่อครัวเฒ่านั่นก็ หึหึ…
หึกะผายลมอะไรกัน ปรมาจารย์มหาปราชญ์ยืนอยู่ข้างกายนี่เองนะ รนหาที่ตายหรือ เฉินหลิงจวินยกมือตบบ้องหูตัวเองหนึ่งที มารดามันเถอะ ลงมือหนักเกินไปแล้ว รีบทำท่ากดลมปราณสู่จุดตันเถียน ตีหน้าเคร่ง
อาจารย์ผู้เฒ่าหัวเราะ “ไม่ต้องระมัดระวังขนาดนี้ เรื่องกินและเรื่องชอบของสวยงามล้วนอยู่ในสันดานของมนุษย์”
“คนผู้หนึ่งมีความปรารถนามากมาย เมื่อสันดานเดิมนำพา แน่นอนจะต้องทำให้คนทำเรื่องผิดพลาดมากมาย แต่ทุกครั้งที่พวกเรารู้ว่าผิด ยอมรับความผิดและยอมแก้ไขความผิด ก็คือการเพิ่มก้อนอิฐให้กับใต้ฝ่าเท้าของวิถีทางโลกใบนี้ คือการเพิ่มกระเบื้องให้กับหลังคาสูงของโรงเตี๊ยม อันที่จริงเป็นเรื่องดีนะ ก็เหมือนอย่างที่มรรคาจารย์เต๋ากล่าว แม้แต่เขายังเป็นแค่แขกที่ผ่านทางมาคนหนึ่งของโลกใบนี้ นี่คือคำพูดที่เป็นความจริงอย่างยิ่ง แต่ทุกคนล้วนสามารถทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ความสามารถพอจะเอื้ออำนวยเพื่อช่วยให้คนรุ่นหลังเดินได้ราบรื่นมั่นคงยิ่งกว่าเดิม ทั้งสามารถเป็นประโยชน์ให้แก่ผู้อื่นและเป็นประโยชน์สำหรับตัวเอง ไยจะไม่ยินดีทำเล่า แน่นอนว่าหากมีคนที่เอาแต่แสวงหาความอิสระที่บริสุทธิ์ในใจของตัวเองถ่ายเดียว นั่นก็คืออิสระเสรีที่ไม่อาจจะวิจารณ์ได้เช่นเดียวกัน”
อาจารย์ผู้เฒ่าคลี่ยิ้มให้คำตอบ “เป็นใน ‘บทต้าเลวี่ย’ บอกว่าโอรสสวรรค์ทรงใช้ (ภาษาจีนคือคำว่าอวี้) แผ่นหยกปลายแหลม เหล่าโหวทรงใช้แผ่นหยกปลายมน ขุนนางใช้แผ่นไม้ที่ทำจากไม้ไผ่ ส่วนในอดีตนานยิ่งกว่านั้น อวี้ คือบวงสรวง หรือนานกว่านั้น ก็มีคำกล่าวในปฏิทินเหลืองเช่นเดียวกัน อริยะเนรเทศสี่สัตว์ดุร้าย กระจายไปอยู่ทั่วฟ้าดิน เพื่อใช้ควบคุม (อวี้) ชือเม่ย (ภูตผีที่จำแลงมาจากพลังปราณประหลาดในป่าเขา ฆ่าคนโดยที่มองไม่เห็น)”
ปรมาจารย์มหาปราชญ์ตบหัวของเด็กชายชุดเขียว ยิ้มเอ่ย “งูเขียวอยู่ในกล่อง”
พอไปถึงตรอกหนีผิง ยังคงเป็นเฉินหลิงจวินที่นำทาง เขาแนะนำบ้านบรรพบุรุษสกุลเฉาที่ผ่านการซ่อมแซมมาก่อน จากนั้นก็เดินไปยังเรือนพักสองแห่งที่อยู่ติดกันของเฉินผิงอันกับซ่งจี๋ซิน อาจารย์ผู้เฒ่าก้าวเดินเนิบช้า อ้อมเส้นทางไป ก่อนจะหยุดเดิน มองตำแหน่งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า คือจุดที่คนงานเตาเผาในอดีตฝังตลับผงชาดประเทินโฉมเอาไว้
เทพวารีจุดไฟ
ชิงถงเทียนจวินก็ช่างทำให้คนลำบากใจเสียจริง
เทพพิรุณท่านนี้ ตอนอยู่ในสรวงสวรรค์เก่าของบรรพกาล คือองค์เทพชั้นสูงลำดับสองของกรมวารี เป็นรองแค่เทพวารีหลี่หลิ่วเท่านั้น
ถูกหยางเหล่าโถวแห่งร้านยาลบร่องรอยทั้งหมดของการ ‘สลายมรรคา’ ทิ้งไป อีกทั้งการสลายมรรคาครั้งนี้ยังกะน้ำหนักได้ดียิ่ง ไม่ได้เป็นการโยนโครมทีเดียวให้เฉินผิงอัน แต่เหมือนการปลูกเมล็ดพันธ์เมล็ดหนึ่งลงในผืนนาหัวใจของเด็กหนุ่มตรอกหนีผิง ให้มันค่อยๆ มีบุปผาเบ่งบานมากกว่า
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ยุคบรรพกาลของสรวงสวรรค์เก่าไม่มีการแบ่งชายหญิงอย่างในโลกยุคหลัง หากจะต้องให้คำจำกัดความที่ค่อนข้างแม่นยำให้จงได้ ก็คือความต่างของหยินหยางจากการจำแลงมหามรรคาอย่างที่มรรคาจารย์เต๋าเป็นผู้เสนอ
ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ เด็กหนุ่มร่างผอมบางมาดักคนวัยเดียวกันที่สวมชุดสวยงามหรูหราอยู่ในตรอกแล้วบีบคออีกฝ่าย
เด็กหนุ่มสวมรองเท้าสานเคยตกปลาหนีชิวได้ตัวหนึ่ง แต่กลับเอาไปมอบต่อให้เจ้าขี้มูกยืดน้อย ฝ่ายหลังเอาไปเลี้ยงไว้ในอ่างน้ำ
แน่นอนว่ายังมีชายฉกรรจ์คนงานเตาเผาที่เอาตลับผงชาดประทินโฉมมาฝังไว้ที่นี่
ซ่งจี๋ซินเคยนั่งยองบนหัวกำแพงชมเรื่องสนุก เฉินผิงอันส่งเสียงช่วยชีวิตหลิวเสี้ยนหยางเอาไว้
ระหว่างที่เดินทางไกลไปยังสำนักศึกษาต้าสุยด้วยกัน อยู่ด้วยกันนานวันเข้า ส่วนลึกในจิตใจของหลี่ไหวรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมที่สุด และยอมรับในตัวเฉินผิงอันมากที่สุดเพียงคนเดียวเท่านั้น
‘เรื่องเล็ก’ มากมายนับไม่ถ้วนทำนองเดียวกันนี้ ได้ซุกซ่อนการแปรเปลี่ยนของใจคน การเปลี่ยนแปลงนิสัยใจคอไว้อย่างคลุมเครือและลึกล้ำยาวไกล
ไม่เพียงแต่เฉินผิงอันที่ได้รับมาอย่างเงียบๆ ยังมีการสูญเสียความเป็นเทพในตัวเฉินผิงอันเองด้วย นี่ก็คือความร้ายกาจของวิธีการที่หยางเหล่าโถวใช้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!