กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 855
นักพรตเด็กหนุ่มยืนอยู่บนขั้นบันได หยางเหล่าโถวแห่งร้านยามักจะนั่งถือกระบอกยาสูบพ่นควันโขมงอยู่ตรงนั้นเป็นประจำ
เฉินผิงอันยืนอยู่ใต้ชายคา เขาก้มหัวกราบตามขนบของลัทธิเต๋าอย่างถูกระเบียบ เงียบงันไม่เอ่ยคำใด
ไม่ใช่ว่าเฉินผิงอันแสร้งทำเป็นลึกลับ แต่เป็นเพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรจริงๆ หลักๆ แล้วยังกังวลด้วยว่าจะเกี่ยวพันไปถึงหลี่หลิ่ว จึงได้แต่บากหน้าทำตัวเป็นน้ำเต้าตัน
นักพรตเด็กหนุ่มสะบัดชายแขนเสื้อ ประสานมือคารวะตามขนบของลัทธิขงจื๊ออย่างเข้าท่าเข้าที เพียงคลี่ยิ้มไม่เอ่ยคำใด
เด็กหนุ่มนั่งลงบนขั้นบันได ผายฝ่ามือข้างหนึ่งออกมา “เชิญนั่งตามสบาย พวกเราต่างก็เป็นแขก อย่าได้คิดเล็กคิดน้อยมากเกินไปนัก”
ข้าเป็นแขกที่ผ่านทางมา เจ้าในเวลานี้ก็เหมือนกัน แต่หลังจากนี้กลับไม่แน่เสมอไป
เฉินผิงอันขยับเท้าไปนั่งลงบนม้านั่งยาว มีเพดานเปิดอ้าที่น้ำสี่ทิศมารวมกันในโถงเดียวกั้นขวางเขากับเด็กหนุ่มเอาไว้ ทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกัน
สถานะของนักพรตเด็กหนุ่มตรงหน้า ไม่ต้องเดาเลย
เคยขี่วัวผ่านด่าน ท่องเที่ยวไปในใต้หล้าเปลี่ยวร้างอย่างสบายอุรา แค่ชี้นิ้วง่ายๆ หนึ่งทีก็ซัดปีศาจใหญ่บนบัลลังก์เก่าให้ร่วงกลับไปที่ก้นบ่อโบราณ ทิ้งร่องรอยที่หลายพันปีก็ไม่อาจลบเลือนไว้บนร่างของอีกฝ่าย
และยิ่งบีบให้บรรพบุรุษใหญ่ชูเซิงต้องหลบหนีไปอยู่นอกฟ้า ไม่กล้าโผล่หน้ามา
ต่อให้เป็นนักพรตซุนแห่งอารามเสวียนตูใหญ่ ยอดฝีมือผู้บรรลุมรรคาที่ ‘ทุกๆ สามวันห้าวันจะต้องไปถามไถ่ทักทายผู้ไร้เทียมทานที่แท้จริง’ เล่าลือกันว่าตอนที่เดินทางมาเยือนใต้หล้าไพศาล ทุกครั้งที่พูดคุยถึงมรรคาจารย์เต๋าผู้ก่อสร้างป๋ายอวี้จิงกับพวกป๋ายเหย่ก็ยังรู้สึกเป็นเกียรติ พูดจามั่นเหมาะน่าเชื่อถือว่า ขอรับประกันว่าคนที่ต่อสู้ได้เก่งที่สุดในใต้หล้ายังคงเป็นท่านผู้นั้นของใต้หล้ามืดสลัวข้า
อยู่กับมรรคาจารย์เต๋า ทั้งที่เข้าใจแต่แสร้งทำเป็นเลอะเลือน ไม่ได้มีความหมายใดๆ ส่วนคนที่เลอะเลือนแต่แกล้งทำเป็นเข้าใจก็ยิ่งเป็นที่ตลกขบขันของคนอื่นเข้าไปใหญ่
มรรคาจารย์เต๋ามองภาพบรรยากาศของขอบเขตสิบสี่บนร่างเฉินผิงอันแล้วยิ้มเอ่ยว่า “คำว่าหลี่ (มารยาทและพิธีการ) ยากที่จะมีครบถ้วนทั้งเหตุผลและอารมณ์ ทั้งยังไม่ตายตัว จอมปราชญ์น้อยยังคงร้ายกาจอยู่มาก”
จากนั้นมรรคาจารย์เต๋าก็พูดเปิดโปงความลับสวรรค์ด้วยประโยคว่า “เจ้าสามารถแบกรับขอบเขตส่วนนี้ของลู่เฉินเอาไว้ได้ สิ่งที่สลายกระจายไปมีน้อยมาก สาเหตุไม่ได้เพียงแค่เพราะหลี่เซิ่งและลู่เฉินเท่านั้น คุณสมบัติของ ‘เรือกลวง’ บนร่างเจ้ามีค่อนข้างสูง ซึ่งนี่ก็มีความเกี่ยวข้องอยู่ไม่น้อย มีเพียงมหามรรคาที่ถึงจะสามารถรวบรวมสภาพจิตใจที่นิ่งสงบว่างเปล่าเอาไว้ได้ สภาพจิตใจที่ว่างเปล่าใสสะอาดเรียกว่าศีลใจ ผู้ที่ปล่อยวางได้ฟ้าดินย่อมกว้างใหญ่ พูดถึงแค่ในบรรดาคนที่เจ้ารู้จัก โจวมี่ ชุยฉาน ฉีจิ้งชุน เจิ้งจวีจง อู๋ซวงเจี้ยง ล้วนเป็นจำพวกบัณฑิต หากเอ่ยถ้อยคำที่ธรรมดาสามัญสักหน่อย ก็คือคนคนหนึ่งต้องมีท้องที่ว่างเปล่าถึงจะกินได้มากขึ้น เหตุใดผู้ฝึกตนถึงแตกต่างจากคนทั่วไป อะไรคือคำกล่าวที่ว่าขึ้นเขาฝึกเป็นเซียน ก็หนีไม่พ้นการเจาะภูเขาทำเป็นเรือนพัก เอาเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ความคิดอันซับซ้อนลมปราณอันขุ่นมัวของมนุษย์ธรรมดาย้ายออกไป นำปราณวิญญาณฟ้าดิน วาสนามรรคกถาและบุญบารมีความโชคดีย้ายเข้ามา”
คนชุดเขียวผู้หนึ่งนั่งตัวตรงอย่างสำรวม คล้ายกับเด็กประถมในโรงเรียนที่เพิ่งได้เริ่มอ่านหนังสือรู้จักตัวอักษร
ทุกวันนี้ผู้ฝึกตนบนยอดเขาของใต้หล้าทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นขอบเขตบินทะยานหรือขอบเขตสิบสี่ล้วนไม่กล้าเรียกชื่อโจวมี่ออกมาตรงๆ เพราะกลัวว่าจะเปิดเผยความลับของโลกมนุษย์ให้แก่บนฟ้า
มรรคาจารย์เต๋าหัวเราะ ดูเหมือนว่าเจ้าหมอนี่จะยังถูกปิดหูปิดตา ก็เป็นเรื่องปกติ สามลัทธิเมธีร้อยสำนัก มีหรือจะปล่อยให้หนึ่งนั้นได้รับการยอมรับจากผู้ครองกระบี่ตั้งแต่อายุน้อยๆ? และยิ่งมีศิษย์พี่สองคนคอยจับตามองอยู่ ต่อให้เฉินผิงอันคิดจนหัวแตกก็ไม่มีทางคิดมาถึงตัวเอง ไม่มีทางนึกได้ว่าบนเส้นทางของการเดินทางไกลตลอดหลายปีมานี้ แท้จริงแล้วไม่เพียงแต่เป็นการถือเทียนท่องราตรีเท่านั้น แต่ยังเป็นการถือโคมยามทิวาอีกด้วย
เพียงแต่มรรคาจารย์เต๋าไม่รีบร้อนเปิดเผยเรื่องนี้ เขาถามว่า “นับแต่เด็กมาเจ้าก็ใกล้ชิดกับพระธรรม อีกทั้งยังมีความเข้าใจในเรื่องของการยอมรับและการปฏิเสธค่อนข้างมาก ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรู้ถึงสัจธรรมสามประโยคสินะ?”
เฉินผิงอันพยักหน้า “พระพุทธเจ้าตรัสว่าโลก ทั้งไม่ใช่โลก แต่ชื่อเดิมคือโลก”
มรรคาจารย์เต๋ายิ้มบางๆ เอ่ยว่า “กล่าวได้ดี แต่พูดเฉยๆ ไม่สู้ยกตัวอย่างให้ฟัง หลักการเหตุผลคือความว่างเปล่าในฟ้าดิน ตัวอย่างก็คือจุดพักม้าคือท่าเรือ ทำให้คนฟังมีพื้นที่ให้หยัดยืน ไม่อย่างนั้นยอดฝีมือใช้เหตุผล ก็คงเหมือนการขี่กระเรียนไปเยือนหยางโจวแล้ว”
เฉินผิงอันเอ่ย “ซูจื่อมีกวีบทหนึ่งบอกไว้ว่า เมฆเรืองรองแห่งเมืองตันโจว คลื่นน้ำแห่งนทีเฉียนถัง หากไร้วาสนาได้ไปชม ต้องเสียดายไปชั่วชีวิต เมื่อถึงคราได้มาเยือนกลับค้นพบว่าก็มีเพียงเท่านั้น เมฆเรืองรองแห่งเมืองตันโจว คลื่นน้ำแห่งนทีเฉียนถัง”
มรรคาจารย์เต๋ากล่าว “พูดอีก”
เฉินผิงอันตอบ “เต๋าที่อธิบายได้มิใช่เต๋าที่เที่ยงแท้”
มรรคาจารย์เต๋ายิ้มกล่าว “มิน่าเล่าซูจื่อถึงมอบเทียบอักษรให้ว่องไวเต็มใจยิ่งกว่าหลิ่วชี แล้วก็ไม่แปลกที่เจ้าอารามซุนโปรดปรานเจ้าเป็นพิเศษ กลับไปถึงบ้านเกิดเจอใครก็บอกว่ามีสหายน้อยอยู่ที่ใต้หล้าไพศาลคนหนึ่ง เป็นคนอัศจรรย์”
เฉินผิงอันรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ตนยังไม่ทันไปเยือนใต้หล้ามืดสลัว ชื่อเสียงก็เลื่องลือไปทั่วหัวถนนแล้วหรือ? แบบนี้จะถือว่าสุราหอมมิต้องกลัวอยู่ในตรอกลึกหรือไม่?
มรรคาจารย์เต๋าถามว่า “เคยคิดหรือไม่ว่าเหตุใดศิษย์พี่สองคนนั้นของเจ้าถึงกล้าทำเรื่องจับตะพาบในไห? เมื่อหมื่นปีก่อน พวกเราสามคนก็ไม่อาจขจัดภัยแฝงอย่างซากปรักสรวงสวรรค์เก่านี้ได้อย่างสิ้นซาก ทุกวันนี้โจวมี่เข้าไปอยู่ในนั้น คาดว่าระดับความยากคงมากยิ่งกว่าเดิม แต่ตอนนี้พวกเราทั้งสามจะสลายมรรคาแล้ว เรื่องของการจัดการกับน้ำ แต่ไหนแต่ไรมาการอุดกั้นก็ไม่สู้การปล่อยให้ไหลผ่าน หลักการนี้ ชุยฉานและฉีจิ้งชุนต่างก็ไม่ใช่คนที่สายตาคับแคบ มีหรือจะไม่เข้าใจ? เจ้าลองคิดอีกทีว่า เหตุใดโจวมี่ถึงได้พาผู้คนขึ้นฟ้า เขากำลังรอคอยอะไรอยู่กันแน่? คิดจะเสริมตำแหน่งเทพให้ครบ ก็น่าจะพอๆ กับกองโหราศาสตร์ในราชวงศ์โลกมนุษย์ของพวกเรา เป็นดั่งหัวไชเท้าหนึ่งหัวกับหลุมหนึ่งหลุมมาโดยตลอด”
มรรคาจารย์เต๋าพูดมาถึงตรงนี้ก็ยิ้มเอ่ยว่า “โจวมี่คงไม่ได้เอาแต่รอพวกเราสามคนไปขวางประตูหรอกกระมัง?”
เฉินผิงอันส่ายหน้า “ผู้เยาว์คิดแล้วก็ไม่เข้าใจ”
“เพราะบนโลกมนุษย์มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ทำให้โจวมี่ผู้ซึ่งวางแผนรอบคอบรัดกุมกลายเป็นประมาทเลินเล่อไปได้”
มรรคาจารย์เต๋ายกมือขึ้นชี้มาที่เฉินผิงอัน “ก็คือเจ้า นกในกรง”
โจวมี่ที่อยู่บนฟ้า เฉินผิงอันที่อยู่ในโลกมนุษย์มีการชักคะเย่อในด้านนิสัยใจคอกันอย่างหนึ่งอยู่ และสุดท้ายแล้วจะเป็นตัวตัดสินว่าใครที่จะสามารถเป็นหนึ่งนั้นที่ใหม่เอี่ยมและแข็งแกร่งยิ่งกว่า
ภูเขาลั่วพั่ว? วิญญาณ (พั่ว) กลับสู่ฟ้า วิญญาณกลับสู่ดิน
แน่นอนว่าโจวมี่ย่อมต้องมีวิธีการเป็นของตัวเอง บุกเบิกหาเส้นทางใหม่ บุกเบิกโฉมหน้าใหม่ หาวิธีในการคลี่คลายปัญหา ไม่มีทางอยู่นิ่งเฉยรอความตายอย่างแน่นอน
มรรคาจารย์เต๋าเอ่ย “ดังนั้นชิงถงเทียนจวินถึงทิ้งจดหมายทางบ้านไว้ให้เจ้าฉบับหนึ่ง ถามว่าเจ้ากินอิ่มแล้วหรือไม่”
เส้นเอ็นหัวใจของเฉินผิงอันพลันขึงตึงขึ้นมาทันใด สองมือกำหมัดหลวมๆ วางไว้บนหัวเข่า สูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง ถามเสียงหนัก “ข้าก็คือ…หนึ่งนั้น?”
มรรคาจารย์เต๋ายิ้มเอ่ย “ฉีจิ้งชุนเอาภาระหนักอึ้งวางไว้บนบ่าเจ้าแต่เนิ่นๆ จริงเสียด้วย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!