กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 858
กายธรรมนักพรตเต๋าสูงห้าพันจั้งปล่อยหมัดต่อยลงบนนครเซียนจานอย่างแรง
ไม่เพียงแต่ไม่อาจต่อยให้นครเซียนจานทะลุเป็นรู ถึงขั้นที่ว่ายังไม่อาจแตะต้องไปโดนตัวของนครอย่างแท้จริง ได้แต่ต่อยให้แสงทองจำนวนนับไม่ถ้วนแตกกระจาย แต่หมัดนี้กลับปล่อยพายุหมัดสะเทือนออกไป ทำให้ชะตาฟ้าของนครใต้อาณัติสองแห่งของนครเซียนจานที่หมัดร่วงไปโดนเกิดความวุ่นวายปั่นป่วน แห่งหนึ่งพลันเกิดลมฝนพัดกระโชกแรง แห่งหนึ่งเกิดลางว่าจะมีหิมะใหญ่ตกลงมา
ในนครทั้งสองแห่ง พวกผู้ฝึกตนเซียนดินเผ่าปีศาจจิตวิญญาณสะท้านไหว ตื่นตะลึงสุดขีด พวกผู้ฝึกลมปราณที่ยังไม่สร้างโอสถทองก็ไม่นั่งเข้าฌานสร้างร่างจำแลงขึ้นมาอีก สภาพการณ์ยังนับว่าดีหน่อย เพียงรีบเรียกวัตถุแห่งชะตาชีวิตออกมาช่วยสร้างความมั่นคงให้กับจิตแห่งมรรคา ต้านทานพลานุภาพอันยิ่งใหญ่ไพศาลที่ราวกับ ‘ทัณฑ์สวรรค์มาเยือน’ ส่วนนั้น คนที่กำลังฝึกตน แต่ละคนรู้สึกเพียงว่าหัวใจถูกค้อนหนักๆ ทุบลงมา ลมตีขึ้นมาจุกอกจนต้องกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่างจำนวนไม่น้อยถึงกับหมดสติไปทันที
“คืออิ่นกวานคนสุดท้ายของกำแพงเมืองปราณกระบี่ผู้นั้นจริงๆ หรือ?!”
พอได้ยินว่าอาจเป็นอิ่นกวานที่มาเป็นแขกที่นครเซียนจาน ทันใดนั้นพวกนางกำนัลมากมายในนครเซียนจานก็เหมือนสกุณาที่พากันบินผละจากกิ่งไม้ จับมือกันบินออกมา พลิ้วกายลงตรงจุดที่การมองเห็นเปิดกว้าง บ้างก็เงยหน้า บ้างก็ก้มลงมองกายธรรมตนนั้น พวกนางมีสีหน้าสดชื่นมีชีวิตชีวา ในดวงตาฉ่ำน้ำทอประกาย ไม่นึกว่าจะโชคดีได้เห็นอิ่นกวานตัวเป็นๆ กับตาตัวเอง บางคนที่โน้มน้าวให้พวกนางกลับไปยังสถานที่ฝึกตนด้วยความหวังดีล้วนถูกพวกนางมองค้อนใส่
ลู่เฉินที่อยู่ในสถานประกอบพิธีกรรมดอกบัวเขย่งปลายเท้า ยืดคอยาว เอ่ยอย่างตกตะลึง “นครแห่งนี้ทนการทุบตีได้ดีเลยนะนี่”
นครเซียนจานก็คล้ายกับผู้ฝึกลมปราณคนหนึ่งที่ได้ครอบครองเม็ดเสื้อเกราะที่สำนักการทหารสร้างขึ้นมา หลังจากสวมไว้บนร่างแล้ว เว้นเสียจากว่าจะสามารถต่อยหนึ่งหมัดให้เสื้อเกราะแตกยับได้ ไม่อย่างนั้นก็จะอยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดเวลา สรุปก็คือเหมือนเต่าหดหัวอยู่ในกระดองอย่างมาก
หากพูดให้ใหญ่หน่อย กำแพงเมืองปราณกระบี่ และยังมีเรือราตรีลำนั้น อันที่จริงล้วนเป็นค่ายกลที่ใช้หลักการเดียวกัน วิธีการโคจรของมหามรรคา ช่วงแรกเริ่มสุดล้วนมีต้นกำเนิดมาจากหนึ่งนั้นของซากปรักสรวงสวรรค์
ในอดีตบรรพบุรุษใหญ่ภูเขาทัวเยว่อาศัยที่เฉินชิงตูใช้กระบี่เปิดทางให้กับนครบินทะยาน ยกทั้งนครบินทะยานไปอยู่ใต้หล้าแห่งอื่น ถึงสามารถหาโอกาสเหมาะฟันกำแพงเมืองปราณกระบี่จากหนึ่งให้กลายเป็นสอง ทำลายหนึ่งนั้นทิ้งไปได้
ลู่เฉินมองพวกนางกำนัลทั้งหลายที่ยังไม่รู้ว่าหายนะใหญ่กำลังมาเยือนแล้วก็หัวเราะออกมา ยิ่งรอคอยให้ในอนาคตเฉินผิงอันไปเยือนป๋ายอวี้จิง
ปีนั้นอาเหลียงไปเยือนป๋ายอวี้จิงมาหนึ่งรอบ เป็นเขาที่หลงตัวเองทั้งนั้น
ทว่าพวกนางกำนัลของนครเซียนจานที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้กลับเป็นพวกนางที่ละเมอเพ้อพกไปเอง
เหล่าพี่สาวน้องสาวเทพธิดาในห้านครสิบสองหอเรือน ต่อให้เป็นคนที่เดิมทียังฝันหวานต่ออาเหลียงอยู่บ้าง พอเห็นภาพที่บุรุษผู้นั้นถ่มน้ำลายปาดเส้นผม คาดว่าหัวใจรักและเลื่อมใสของพวกนางก็คงแตกสลายหล่นร่วงเต็มพื้น หรือไม่ก็ปลิวหายไปกับสายลม เก็บกลับมาไม่ได้อีกแล้ว
ในความเป็นจริงแล้ว ป๋ายอวี้จิงก็มีพี่สาวน้องสาวอยู่หลายคนที่สนิทสนมกับเจ้าลัทธิสาม พวกนางต่างก็รู้สึกเสียใจนิดๆ บอกว่าพบหน้าไม่สู้ได้ยินข่าว ต้องรู้ว่าก่อนหน้านั้น อาเหลียงที่เคยแลกหมัดสองหมัดกับเจ้าลัทธิรอง เป็นคนนอกคนหนึ่งที่ป๋ายอวี้จิงพูดถึงมากที่สุดในช่วงเวลาร้อยปีเชียวนะ
แต่อิ่นกวานหนุ่มกลับไม่เหมือนกัน หลังจากได้พบหน้า มีแต่จะทำให้คนรู้สึกว่าชื่อเสียงสมคำเล่าลือ
ลู่เฉินกล่าว “เฉินผิงอัน วันหน้าไปเยือนใต้หล้ามืดสลัว เจ้ากับศิษย์พี่อวี๋ และยังมีท่านผู้นั้นของหอจื่อชี่ ควรจะเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ถึงอย่างไรข้าก็ทั้งไม่ช่วยคนที่มีเหตุผลและไม่ช่วยคนกันเอง จะนั่งดูดายอย่างเดียว รอให้บุญคุณความแค้นของพวกเจ้าชำระกันเสร็จสิ้นค่อยไปเที่ยวเล่นที่ป๋ายอวี้จิง ยกตัวอย่างเช่นนครชิงชุ่ย และยังมีนครเสินเซียว จะต้องให้ข้าเป็นคนนำทางให้ได้นะ ตกลงกันตามนี้แล้วนะ ห้ามผิดสัญญาล่ะ”
เฉินผิงอันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่ใช้มือซ้ายปล่อยหมัดอีกหนึ่งหมัด เป็นกระบวนท่าม้าเหล็กทะลวงขบวนรบ
ลู่เฉินรีบหุบปากทันใด รู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะ
นครเซียนจานเหมือนเทพหญิงอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่งที่ยืนตระหง่านอยู่ระหว่างฟ้าดิน ด้านนอกห่มคลุมชุดคลุมอาคมที่ปิดบังฟ้าดิน แต่กลับถูกต่อยจนเกิดเป็นรอยเว้าขนาดใหญ่ยักษ์
หมัดหยุดลอยนิ่ง ห่างจากนครบนภูเขาไปแค่สิบกว่าจั้งเท่านั้น
ตรงจวนตระกูลเซียนแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ ‘กึ่งกลางภูเขา’ ของนครเซียนจาน ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจที่รูปโฉมอ่อนเยาว์อยู่ตลอดเวลารับหน้าที่เป็นรองเจ้านครคนหนึ่ง เขาลุกขึ้นจากกองนารีที่เคล้าคลออยู่บนเตียง ไม่รักหยกถนอมบุปผาเลยแม้แต่น้อย มือผลักเท้าเตะผู้ฝึกตนหญิงที่รูปโฉมงามพิลาสพวกนั้นทิ้งไป สตรีมีเสน่ห์เย้ายวนคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับขอบเตียงจึงกลิ้งหลุนๆ ร่วงลงพื้น นางตัวสั่นระริก สายตาฉายแววขุ่นเคือง เอื้อมมือไปคว้าชุดกระโปรงชุดหนึ่งที่อยู่บนพื้นมาปิดบังเรือนกายอันงดงาม เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า ไม่ได้เลือกจะเปิดเผยร่างจริง แต่พลิ้วกายออกไปข้างนอกแล้วจำแลงร่างกายธรรมเซียนเหรินสูงพันจั้งอย่างไม่ลังเล เอ่ยอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น “คนบ้าที่ไหนกัน ทำไมต้องมาเป็นศัตรูกับนครเซียนจานของข้า ใช้ชีวิตมาพอแล้วเลยรีบร้อนอยากไปเกิดใหม่อย่างนั้นรึ?!”
กายธรรมนักพรตเต๋าของคนผู้นั้นปล่อยหมัดต่อยออกมาอีกครั้ง
ก็คือการตอบกลับ
ปีศาจใหญ่ที่เผยร่างจริงพันจั้งสะอึกอึ้งไปทันใด
โชคดีที่ปราณวิญญาณฟ้าดินของนครเซียนจานกลับมารวมตัวกันโดยอัตโนมัติอีกครั้ง แบกรับหมัดที่พุ่งมาเป็นเส้นตรงจากนักพรตสวมกวานดอกบัวคนนั้นเอาไว้
พายุหมัดของหมัดนี้ยิ่งมีพลานุภาพน่ากริ่งเกรง สำหรับผู้ฝึกตนของนครเซียนจานแล้ว ภาพปรากฎการณ์ประหลาดที่สายตามองไปเห็นนั้นก็คือในนครมีลมพัดกระโชกก้อนเมฆซัดปั่นป่วน ปราณวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนมารวมตัวกันกลายเป็นทะเลเมฆผืนหนึ่งอย่างรวดเร็ว เมฆขาวเหมือนคันฉ่องประทินโฉมบานหนึ่งที่ตั้งวางอยู่ สกัดขวางเบื้องหน้าหมัดนั้น จากนั้นก็มีหนึ่งหมัดที่ซัดให้ทะเลเมฆปั่นป่วนแตกกระจาย หมัดพลันขยายใหญ่ราวมหาบรรพต ราวกับว่านาทีถัดมาก็จะพุ่งตรงเข้ามาที่เปลือกตาของผู้ฝึกตน
อิ่นกวานหนุ่มที่กายธรรมใหญ่โตโอฬาร หนึ่งหมัดทุบทำลายเมฆขาว
คนผู้นี้ เวลานี้ เหตุการณ์นี้ ได้ทำให้ความคิดจิตใจของเหล่านางกำนัลของนครเซียนจานกลายมาเป็นความรักความหลงใหล
ใต้หล้าเปลี่ยวร้างมีหลักการที่สมเหตุสมผลตามหลักฟ้าดินแค่ข้อเดียวเท่านั้น ผู้แข็งแกร่งได้รับความเคารพนับถือ
จุดที่สูงที่สุดของนครเซียนจาน ห้องหลอมโอสถแห่งหนึ่งที่เป็นพื้นที่ต้องห้าม ผู้ฝึกตนเฒ่าที่มีมาดแห่งเซียนคนหนึ่ง เดิมทีในมือกำลังถือพัดจดจ้องไฟในเตาหลอมโอสถ หลังจากที่แขกไม่ได้รับเชิญปล่อยหมัดออกมาสามทีก็จำต้องเดินออกจากห้องมายืนพิงราวรั้ว หลุบตาลงมองกวานดอกบัวนั้น ครั้นจึงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “สหายช่วยหยุดมือก่อนได้หรือไม่? หากมีเรื่องเข้าใจผิดกัน แค่พูดคุยกันก็ได้แล้ว”
ในสายตาของเขา นักพรตคนนั้นร่างสูงถึงครึ่งหนึ่งของนคร
หมัดเขย่านครสูง
เจ้านครขอบเขตบินทะยานท่านนี้มีสีหน้าเรียบเฉย แต่แท้จริงแล้วกลับกังวลใจยิ่งนัก ผู้ที่มีเจตนาดีไม่มา ผู้ที่มามีเจตนาไม่ดี ไม่รู้ว่าไปมีเรื่องกับแขกไม่ได้รับเชิญคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!