กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 899
จงขุยเหลือบมองเจ้าอ้วนด้วยสายตาเวทนา “เจ้าไปหาเรื่องใครไม่หา ดันไปหาเรื่องเผยเฉียน”
อวี่จิ่นกึ่งเชื่อกึ่งกังขา “แม่นางน้อยคนนั้นหรือ? ข้ามองดูแล้วนางก็มีมารยาทมากนะ”
จงขุยยิ้มเอ่ย “ฟังข้าสักคำเถอะ พอไปถึงศาลแห่งผืนดินแล้วก็จุดธูปคารวะเจ้าพ่อเทพแห่งผืนดินให้ดี”
ทางฝั่งของภูเขาเซียนตู เผยเฉียนถามอย่างสงสัยว่า “ศิษย์พี่เล็กจะออกจากบ้านหรือ?”
ชุยตงซานพยักหน้า “จะพาเสี่ยวโม่ไปด้วย ออกทะเลไปเยี่ยมเยือนเซียนด้วยกัน ลองไปเสี่ยงดวงดู”
เผยเฉียนร้องอ้อหนึ่งที เอ่ยอย่างไม่กระโตกกระตากว่า “หากอาจารย์พ่อถาม ข้าจะอธิบายให้ฟังเอง”
นี่ก็คือมิตรภาพของคนร่วมสำนักที่รู้กันได้เองโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยแล้ว
ดังนั้นเด็กหนุ่มชุดขาวกับคนหนุ่มสวมหมวกเหลืองรองเท้าเขียวจึงวางงานที่อยู่ในมือลง จับมือกันพุ่งไปเหนือมหาสมุทรอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ แอบไป ‘เปิดโปงเบื้องลึกเบื้องหลัง’ กัน
……
ตรอกฉีหลง
คงโหวแห่งร้านยาสุ้ย ชุยฮวาเซิงแห่งร้านฉ่าวโถว บนม้านั่งเล็กสองตัว หนึ่งคนโตหนึ่งเด็กเล็กนั่งเรียงกันอยู่
เด็กชายผมขาวเริ่มบอกเป็นนัยแก่อีกฝ่ายว่าตัวเองมีความสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมกับร้านบางแห่ง สามารถช่วยซื้อเครื่องประทินโฉมมาให้อีกฝ่ายได้ ลดตั้งหนึ่งส่วนเชียวนะ หากพูดเกลี้ยกล่อมให้มากหน่อยก็มีโอกาสที่จะได้ส่วนลดถึงสองส่วน
ในที่สุดชุยฮวาเซิงก็อดไม่ไหว หากแค่ครั้งสองครั้งก็ยังพอทำเนา ไหนเลยจะมีคนที่พยายามหลอกเอาเงินคนอื่นเขาอย่างเจ้ากันบ้าง ทุกวันนี้ข้าเองก็หาเงินได้ไม่ง่ายเหมือนกันนะ
แล้วนับประสาอะไรกับที่พี่ชายก็ไม่อยู่ข้างกายเสียด้วย แม้ว่าจ้าวเติงเกากับพี่หญิงจิ่วเอ๋อร์ในร้านจะเป็นคนดี แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมาหาเลี้ยงชีพอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไม่มีที่พึ่ง หากว่าในกระเป๋าไม่มีเงินส่วนตัวเลยสักนิดจะได้อย่างไร ผลคือไปๆ มาๆ กลับถูกเด็กชายผมขาวที่ชื่อว่าคงโหวผู้นี้หลอกเอาเงินเดือนไปเสียเกินครึ่ง
เด็กสาวเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “เจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่หรือ?”
เด็กชายผมขาวหัวเราะร่า “เจ้าเองก็ไม่โง่นี่นา”
วันนี้ป๋ายเสวียนพาเหยาเสี่ยวเหยียนออกมาจากหอบูชากระบี่ด้วยกัน มาที่เมืองเล็ก ไม่อย่างนั้นนางคนเดียวคงไม่กล้าลงจากภูเขา
เหยาเสี่ยวเหยียนรู้สึกอยากกิน จึงจะมาซื้อขนมบางส่วนจากร้านยาสุ้ยกลับไปกิน แล้วนับประสาอะไรกับที่ที่ร้านนี้ยังมีอาจารย์ที่นางต้องแสดงความกตัญญูอยู่ด้วย
ป๋ายเสวียนผู้นี้ แม้ปากจะพูดจาไม่น่าเชื่อถือ แต่ว่าทำอะไรก็พอจะมีวิธีการและมีกฎระเบียบอยู่บ้าง
มาถึงนอกร้าน เด็กชายผมขาวลุกขึ้นยืน สองมือเท้าเอวฉับ หัวเราะฮ่าๆ เอ่ยว่า “ลูกศิษย์คนดี”
แม่นางน้อยหัวเราะเฮอๆ “อาจารย์คนดี!”
ดูสิดู อาจารย์และศิษย์คู่อื่นเขาสนิทสนมรักกันถึงเพียงใด
ป๋ายเสวียนเอาสองมือไพล่หลัง หลายวันแล้วที่ไม่ได้เอาโต๊ะไปตั้งวางในศาลา ช่วงนี้เขาตั้งใจฝึกตน มานะหลอมกระบี่อยู่ที่หอบูชากระบี่จริงๆ
ต่อให้มิอาจเทียบซุนชุนหวังที่พอหลอมกระบี่เสร็จแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรอีก แต่หากเทียบกับเหยาเสี่ยวเหยียนเจ็ดแปดคนแล้วกลับเหลือเฟือ
นี่อีกเดี๋ยวก็จะฝ่าทะลุขอบเขตแล้วไม่ใช่หรือ?
ก็เลยมาเตร็ดเตร่ที่เมืองเล็ก ใครกล้าหาเรื่องนายท่านใหญ่ป๋ายเสวียน? ขอให้เจ้ามาเถอะ นายน้อยอย่างข้าถ้าตัวต่อตัวก็ไร้ศัตรูเทียมทาน รวดเร็วฉับไว กระบี่บินพุ่งสวบๆๆ
น่าเสียดายที่ทุกวันนี้พี่ใหญ่เจี่ยไม่อยู่ที่ร้านแล้ว ได้ยินผู้พิทักษ์ฝ่ายขวาที่หน้าประตูภูเขาบอกว่าได้เลื่อนตำแหน่งขุนนางแล้ว
คงโหวยิ้มเอ่ย “โอ้ นี่มันพี่ป๋ายไม่ใช่หรือ”
ป๋ายเสวียนยังคงเอาสองมือไพล่หลัง พยักหน้า อืมรับหนึ่งที เดินข้ามธรณีประตูเข้ามาแล้วก็เริ่มมองสำรวจสถานการณ์การค้าในร้าน
เด็กชายผมขาวถามเหยาเสี่ยวเหยียน “ตำรากระบี่เจ็ดแปดเล่มที่อาจารย์มอบให้เจ้า ฝึกเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
เหยาเสี่ยวเหยียนหน้าม่อย “ยากมากเลย!”
นึกว่าจะต้องโดนสั่งสอนเสียแล้ว คิดไม่ถึงว่าเด็กชายผมขาวจะลูบศีรษะของแม่นางน้อย เอ่ยชมว่า “ดีมากเลย เหมือนอาจารย์”
เทียนหรานผู้ฝึกตนหญิงของตำหนักสุ้ยฉูในอดีต หากจะพูดถึงคุณสมบัติในการฝึกตนของนางล่ะก็ นางกับคนผู้นั้น ทั้งสองฝ่ายห่างกันแค่หนึ่งแสนแปดพันลี้เสียที่ไหน?
ดังนั้นบรรพบุรุษอิ่นกวานโยนเจ้าเลอะเลือนน้อยผู้นี้มาให้ตนจึงดีเยี่ยมมากๆ เลย
ป๋ายเสวียนงอนิ้วเคาะลงบนโต๊ะคิดเงิน พูดกับเจ้าใบ้น้อยที่ยืนอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก “อาหมาน เอาสมุดบัญชีมาสิ ข้าจะตรวจบัญชี”
เจ้าใบ้น้อยทำสีหน้าเฉยเมย เงยหน้าขึ้นขยับปากขมุบขมิบ
ดูจากรูปปากแล้วน่าจะเป็นคำว่า ไสหัวไป
ป๋ายเสวียนทอดถอนใจ เป็นเจ้าใบ้น้อยคนหนึ่งจริงๆ เสียด้วย
จากนั้นป๋ายเสวียนก็ถามชวนคุย “เถ้าแก่สือล่ะ?”
อาหมานแสร้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ต่อไป
ป๋ายเสวียนไม่ถือสาเจ้าใบ้น้อย หมุนตัวเดินไปหยิบขนมมาชิ้นหนึ่ง ยัดเข้าปากพูดเสียงอู้อี้ “เหยาเสี่ยวเหยียน จดลงบัญชีของเจ้า ข้าไม่มาเป็นเพื่อนเจ้าเปล่าๆ หรอกนะ”
เหยาเสี่ยวเหยียนที่อยู่นอกประตูร้องอ้อหนึ่งทีแล้วเริ่มควักเงิน
ใบหน้าของเด็กชายผมขาวเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม “ไม่เสียแรงที่เป็นลูกศิษย์คนดีของข้า ทำอะไรใจกว้าง!”
“อาจารย์ ท่านไม่กินขนมสักหน่อยหรือ? ถือว่าข้ากตัญญูต่ออาจารย์”
เด็กชายผมขาวถลึงตาใส่ “ต่อให้อาจารย์จะยากจนแค่ไหน แต่ในเรื่องปณิธานก็มิอาจยากจนได้…”
ป๋ายเสวียนหันหน้ามาตะโกนโหวกเหวก “น้องคงโหว อยากได้ขนมซิ่งฮวาไหม? เหลืออีกไม่มากแล้ว หากเจ้าไม่เอา ข้าจะกินหมดแล้วนะ”
คนที่อยู่ข้างนอกรีบตะเบ็งเสียงตอบกลับทันใด “เหลือไว้ให้ข้าสองชิ้น!”
เด็กชายผมขาวพลันหันขวับกลับมา ตรงมุมหัวเลี้ยวของถนนมีเซียนกระบี่ใหญ่หมี่เดินมา
ข้างกายยังมีแม่นางน้อยสีหน้าทื่อมะลื่อตามมาด้วย ดูเหมือนจะชื่อว่าซุนชุนหวัง
อีกเดี๋ยวเรือเฟิงยวนก็จะต้องเดินทางจากท่าเรือหนิวเจี่ยวไปยังอุตรกุรุทวีปแล้ว หมี่อวี้จึงมาเรียกป๋ายเสวียนให้ขึ้นเรือไปด้วยกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!