กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 913

เด็กหนุ่มที่อยู่ห้องข้างกันนอนหลับไม่สนิทนัก สะดุ้งตื่นเพราะเสียงฟ้าร้องฟ้าแลบอยู่สองครั้ง ซ่านเถิงลุกขึ้นมานั่ง เหงื่อแตกเต็มศีรษะ สีหน้าซีดขาว กวาดตามองไปรอบด้าน รู้สึกมึนงงเล็กน้อย ราวกับไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือไม่ เหตุใดพี่ใหญ่ตู้ถึงได้รู้จักบุคคลที่อยู่ไกลสุดขอบฟ้าอย่างเจ้าสำนักหลิวได้นะ แล้วทำไมเจ้าสำนักหลิวถึงยอมไปช่วยตนออกมาจากพรรคโม่หลงด้วยตัวเอง?

หลิวจิ่งหลงที่นั่งเข้าฌานอยู่บนเตียงในห้องเพียงแค่เหลือบตามองไปนอกหน้าต่าง

ดังนั้นฝนจึงหยุดตกอย่างรวดเร็ว บนฟ้าไม่มีเสียงฟ้าผ่าอีก

จากนั้นป๋ายโส่วลูกศิษย์ใหญ่ของเขาก็เข้ามาที่โรงเตี๊ยมแทบจะไล่เลี่ยติดๆ กับกลุ่มของหลิ่วจื้อชิง แน่นอนว่าต่างก็ใช้นามแฝงและเวทอำพรางตา

สำนักกระบี่ไท่ฮุย หลิวจิ่งหลงเจ้าสำนักคนปัจจุบัน ป๋ายโส่วเจ้ายอดเขาเพียนหราน

หลิ่วจื้อชิงแห่งตำหนักจินอู หรงฉางแห่งทะเลสาบกระบี่ฝูผิง สุ่ยจิ่งเฉิง เฉินหลี่ เกาโย่วชิง

ตู้อวี๋ผู้ฝึกตนสำนักการทหารแห่งตำหนักขวานผี รวมไปถึงเด็กหนุ่มที่เป็นภูตซึ่งมีนามว่าซ่านเถิงผู้นั้น

หลิวจิ่งหลงยิ้มเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองกับตู้อวี๋ “สวัสดี ข้าชื่อหลิวจิ่งหลง เป็นเพื่อนกับเฉินผิงอันเหมือนกับเซียนกระบี่หลิ่วและเซียนกระบี่หรง”

ตู้อวี๋กลืนน้ำลาย นอกจากเอ่ยขอบคุณแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีก

ป๋ายโส่วเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นปลอดภัยดี ในใจก็อดรู้สึกนับถือในฝีมือของอาจารย์ไม่ได้ ดูสิดู แค่คนแซ่หลิวลงมือ ไม่ว่าปัญห่าอะไรก็ล้วนคลี่คลายได้หมดสิ้น แต่ปากป๋ายโส่วกลับเอ่ยเสียงเบาว่า “คนแซ่หลิว เจ้าทำเรื่องอะไรสนแต่หัวไม่สนบั้นท้ายเกินไปหน่อยหรือไม่ ต่อให้เจ้าเป็นฝ่ายชิงลงมือไปช่วยคนได้สำเร็จก่อน นี่ถือว่าทำได้ไม่เลวจริงๆ แต่เจ้ากลับยังมารั้งรออยู่ใต้เปลือกตาของคนพรรคโม่หลงแบบนี้น่ะหรือ? ในนิยายยุทธภพบอกไว้ว่า ‘สถานที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด’ เจ้าก็เชื่อด้วยหรือ? หากจะถามข้านะ คนแซ่หลิว เจ้าทำอะไรยังไม่รอบคอบเท่าพี่น้องเฉินของข้าเลย”

หลิวจิ่งหลงแค่พูดคุยรำลึกความหลังกับหลิ่วจื้อชิงและหรงช่างเท่านั้น ไม่ได้สนใจลูกศิษย์ใหญ่ที่ปากไร้หูรูดผู้นี้ หากแน่จริงพอไปถึงภูเขาเซียนตูก็พูดแบบนี้ต่อสิ

เด็กหนุ่มที่สีหน้าอ่อนระโหย พอได้พบตู้อวี๋ก็พลันตาแดงก่ำ พูดเสียงสะอื้นไห้ “พี่ใหญ่ตู้”

การได้พบเจอกันในเวลานั้น ซ่านเถิงรู้สึกแค่ว่าอีกฝ่ายมีนิสัยห้าวหาญ พูดจาตลกขบขันน่าสนใจ แค่เห็นก็ถูกชะตาทันที พี่ใหญ่ตู้ชอบเรียกตัวเองว่าตู้คนดี

หลังจากเจอหายนะครั้งนั้น เด็กหนุ่มถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายชื่อตู้อวี๋ เป็นผู้ฝึกตนทำเนียบของตำหนักขวานผี

ก่อนหน้านี้เด็กหนุ่มนึกมาโดยตลอดว่าพี่ใหญ่ตู้เป็นแค่ผู้ฝึกตนอิสระที่ชอบออกมาท่องในยุทธภพ ในกระเป๋ามีเงินแค่ไม่กี่แดง อยู่บนภูเขาไม่ได้ อีกทั้งยังชอบผดุงความเป็นธรรมไปทั่ว แม้แต่ผู้ฝึกตนอิสระก็ยังเป็นได้ไม่ดี

ตู้อวี๋ยื่นมือไปคว้าแขนของเด็กหนุ่ม ยิ้มพูดเสียงสั่น “ไม่ตายก็ดีแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

ไม่รู้ว่าเหตุใด ได้เจอกับเจ้าสำนักหลิวแล้วทำให้รู้สึกเหมือนปีนั้นตอนที่อยู่ข้างกายผู้อาวุโสเฉิน ต่อให้ต้องขึ้นภูเขามีดลงทะเลเพลิง ต่อให้อยู่ในบ่อมังกรถ้ำพยัคฆ์ก็ดูเหมือนว่าจะยังสามารถ…เป็นตัวของตัวเองได้อย่างเสรี

ตู้อวี๋ตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ อีกที เจ็บจนซ่านเถิงแสยะปาก ตู้อวี๋ซ่อนความรู้สึกผิดในดวงตาเอาไว้ ยิ้มกว้างเอ่ยว่า “แขนขาเล็กบางก็อย่างนี้ ทนลมทนฝนไม่ค่อยไหว หากเป็นข้านะ เวลานี้ต้องยังกระโดดโลดเต้นได้แน่นอน”

ภายหลังหลิวจิ่งหลงก็อธิบายต้นสายปลายเหตุให้ทุกคนฟังคร่าวๆ พูดอย่างกระชับสั้นเรียบง่าย บอกแค่ว่าในคุกแห่งหนึ่งของพรรคโม่หลง เขาหาตัวเด็กหนุ่มซ่านเถิงผู้นี้เจออย่างราบรื่นจึงช่วยออกมา จากนั้นใช้ยันต์ลับที่คิดค้นขึ้นเอง ใช้วิธีหลีตายแทนท้อ ดังนั้นจนถึงตอนนี้พรรคโม่หลงก็ยังสัมผัสไม่ได้ถึงความผิดปกติ ไม่อย่างนั้นป่านนี้ก็คงเกิดเรื่องครึกโครมไปนานแล้ว

สำหรับหลิวจิ่งหลงแล้ว คำว่าการป้องกันแน่นหนา ตราผนึกหนาชั้น แท้จริงแล้วก็แค่สิ่งกีดขวางที่เป็นเหมือนเครื่องประดับสามชั้นเท่านั้น บวกกับการเฝ้าพิทักษ์ของผู้ฝึกตนก่อกำเนิดคนหนึ่ง แน่นอนว่าต้องเหมือนเข้าไปในดินแดนไร้ผู้คน

ส่วนก่อกำเนิดเฒ่าคนนั้น แน่นอนว่าเป็นผู้พิทักษ์มรรคาให้กับฟ่านเชี่ยว มีสถานะสูงศักดิ์เป็นถึงเค่อชิงอันดับรองของสำนักฉงหลิน การค้าขายน้อยนิดแค่นี้ของพรรคหลงโม่ยังไม่ถึงขั้นทำใหเทพเซียนก่อกำเนิดผู้เฒ่าคนหนึ่งมาเสียเวลาเปล่าอยู่ที่นี่ ก่อนหน้านั้นทั้งสองฝ่ายเดินสวนไหล่ผ่านกันไป ดูจากท่าทางของอีกฝ่ายแล้วยังเป็นเทพเซียนผู้เฒ่าบนภูเขาที่พิถีพิถันในเรื่องความสะอาดมากด้วย ตอนที่ดื่มเหล้าเคล้านารียังบ่นให้ผู้ฝึกตนหญิงพรรคโม่หลงสองคนฟังไม่หยุด และยันต์แทนตัวที่หลิวจิ่งหลงทิ้งเอาไว้นั้น แน่นอนว่าไม่ใช่ยันต์หุ่นเชิดทั่วไป เพราะถึงอย่างไรก่อกำเนิดผู้เฒ่าก็ไม่ใช่คนโง่ ทุกวันต้องคอยตรวจตราคุก ป่านนี้ก็ต้องมองเห็นพิรุธนานแล้ว

หลิวจิ่งหลงยิ้มกล่าว “หลังจากพาซ่านเถิงออกมา ข้าก็ได้ไปพบฟ่านเชี่ยวสองครั้ง ค่อนข้างประหลาดใจ เขาเป็นโอสถทองคนหนึ่งที่จงใจปิดบังรากฐานผู้ฝึกกระบี่เอาไว้ แต่เพิ่งจะสร้างโอสถได้ไม่นาน คาดว่าเดิมทีที่ออกมาจากสำนักครั้งนี้ก็เพื่อมาผ่อนคลายอารมณ์เท่านั้น”

ฟ่านเชี่ยวคือลูกศิษย์ผู้สืบทอดของศาลบรรพจารย์ฉงหลิน เป็นลูกศิษย์ที่เป็นที่ภาคภูมิใจของบรรพจารย์ผู้คุมกฎ

ทุกวันนี้อายุยังไม่ถึงหกสิบปี คือเซียนดินโอสถทองที่อายุน้อยมากคนหนึ่ง เล่าลือกันว่าเชี่ยวชาญค่ายกลยันต์ หลอมวัตถุแห่งชะตาชีวิตห้าธาตุได้แล้ว

เป็นเหตุให้เขายังเป็นผู้ฝึกตนสายยันต์คนหนึ่งที่อนาคตบนมหามรรคายาวไกลจนมิอาจประมาณการณ์ได้

หรงช่างเอ่ยสัพยอก “ถึงกับเป็นผู้ฝึกกระบี่คนหนึ่งด้วย? นี่ไม่ใช่นิสัยของสำนักฉงหลินเลยนะ ดูท่าสำนักฉงหลินจะฝากความหวังไว้ให้กับคนผู้นี้มาก ถึงได้เก็บงำอำพรางเช่นนี้ คิดจะป้องกันไม่ให้ถูกคนถามกระบี่หรือ?”

หลิ่วจื้อชิงถอนหายใจ ก็เหมือนตอนที่อยู่ตำหนักจินอูแล้วได้บอกเรื่องหนึ่งกับตู้อวี๋อย่างตรงไปตรงมา ชีวิตของเด็กหนุ่มเป็นอย่างไร ก่อนที่จะได้พบเขา ไม่ว่าใครก็บอกได้ยาก

เพราะถึงอย่างไรตู้อวี๋ก็ไปหาตนเป็นคนแรก หลิ่วจื้อชิงจึงเอ่ยขอบคุณหลิวจิ่งหลงอย่างออกจะขัดเขินสักเล็กน้อย จากนั้นก็ควักชายแขนเสื้อ ทำอะไรน่ะหรือ แน่นอนว่าต้องหาเหล้าดื่มอย่างไรล่ะ

หลิวจิ่งหลงรีบกดมือของหลิ่วจื้อชิงเอาไว้ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ต่อให้ข้าไม่ลงมือ พวกเจ้าก็ไปทัน เพราะว่า…”

หลิวจิ่งหลงหยุดพูด หันหน้าไปถามเด็กหนุ่ม “พูดได้ไหม?”

เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “เชิญอาจารย์หลิวพูดได้เลย ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่บอกใครไม่ได้สักหน่อย”

ซ่านเถิงรู้สึกว่าเรียกเจ้าสำนักหลิวว่าอาจารย์หลิวดีกว่า ความรู้ของอาจารย์หลิวยิ่งใหญ่มาก สองวันมานี้ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับเขาก็แทบจะไม่มีเรื่องไหนที่อาจารย์หลิวไม่รู้

หลิวจิ่งหลงถึงได้เอ่ยต่ออีกว่า “ซ่านเถิงมาจากลำธารซ่านซี ในประวัติศาสตร์ที่แห่งนั้นมีเถาวัลย์ซ่านเถิงอยู่มากมาย เหมาะจะนำมาทำกระดาษมากที่สุด เคยเป็นกระดาษที่ทางการของแคว้นรอบด้านนำมาทำเป็นเอกสารสำคัญ มีความทนทานดีเยี่ยม ร้อยปีก็ไม่ผุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระดาษสีทองที่เซียนซือบนภูเขาเอามาใช้เขียนจดหมายตอบโต้กัน แต่เมื่อสองร้อยปีก่อนอยู่ดีๆ ระดับน้ำของลำธารซ่านซีก็ลดลง ท้องน้ำแทบจะตื้นเขิน เถาวัลย์โบราณบนสองฝากฝั่งจึงเริ่มค่อยๆ แห้งเหี่ยวตายไป เนื่องจากวัตถุดิบแห้งหายไป เป็นเหตุให้กระดาษซ่านจื่อหายสาบสูญไปนานหลายปี เซียนดินในท้องถิ่นเพราะขอบเขตมีจำกัดจึงตรวจสอบหาสาเหตุไม่พบ จึงสูญเสียที่มาของเงินทองก้อนนี้ไป อันที่จริงเถาวัลย์ซ่านเถิงนี้ได้รับโชควาสนาแห่งฟ้าดิน ได้รับโชคชะตาในพื้นที่ปกป้องอย่างที่มองไม่เห็น ดังนั้นระหว่างที่หลอมเรือนกายจึงได้รับกลิ่นอายสดชื่นจากภูเขาสายน้ำ คล้ายคลึงกับการปิดด่านของผู้ฝึกตน เป็นการปิดผนึกภูเขาตามธรรมชาติ จึงชักนำให้คนอื่นๆ ละโมบอยากครอบครอง”

“รอกระทั่งซ่านเถิงหลอมเรือนกายสำเร็จ แน่นอนว่าขุนเขาสายน้ำจึงกลับคืนมาเป็นดังเดิมอีกครั้ง เป็นเหตุให้เถาวัลย์โบราณดกหนามากกว่าในอดีต นี่ก็คือการหล่อเลี้ยงกลับคืนของมหามรรคาอย่างหนึ่ง อีกทั้งซ่านเถิงยังมีนิสัยบริสุทธิ์ใสซื่อ ไม่ยินดีจะจากมาทันที เป็นความหวังดีก็จริง แต่ผลกลับถูกผู้ฝึกตนพรรคโม่หลงหมายตา เนื่องจากพวกเขาค้นพบว่าการตัดเถาวัลย์มาทำเป็นกระดาษ หากเพิ่มสมุนไพรเซียนอีกสองสามชนิดเข้าไป คุณภาพของกระดาษจะดีเยี่ยม ไม่แน่ว่าอาจเอาไปขายให้กับจวนเซียนทั่วทั้งแคว้นได้ ดังนั้นซ่านเถิงจึงถูกพรรคโม่หลงมองเป็นต้นไม้เขย่าเงิน เอาไปขอความดีความชอบจากฟ่านเชี่ยว และนี่ก็คือเหตุผลที่ว่าทำไมซ่านเถิงถึงเจอหายนะครั้งนี้ แล้วทำไมฟ่านเชี่ยวถึงต้องชิงเอาตัวเขาไปให้ได้ ยอมเสียเวลาวางแผนมากมาย ขณะเดียวกันก็แอบเว้นชีวิตซ่านเถิงด้วย ก็เพื่อรอให้ซ่านเถิงยอมก้มหัวอ่อนข้อให้ เนื่องจากตอนอยู่ในคุกซ่านเถิงให้ฟ่านเชี่ยวสาบานว่าจะต้องปล่อยตู้อวี๋และตำหนักขวานผีไป เขาถึงจะยินดีกลับไปที่ลำธารซ่านซี ฟ่านเชี่ยวรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าอายเกินไป ถึงขั้นไม่ยินดีจะแกล้งสาบานหลอกซ่านเถิงด้วยซ้ำ รู้สึกว่าขอแค่จับตัวตู้อวี๋ได้ก็จะเหนื่อยครั้งเดียวแล้วสบายไปตลอด ซ่านเถิงก็จำต้องร่วมมือกับเขาแต่โดยดี ทางฝั่งของตำหนักขวานผี ข้าได้ส่งผู้ฝึกกระบี่คนหนึ่งของสำนักกระบี่ไท่ฮุยพวกเราไปรออยู่ก่อนแล้ว รอแค่ให้ผู้ฝึกตนสำนักฉงหลินไปเอาเรื่องเท่านั้น”

หลิวจิ่งหลงพูดยาวเหยียด บอกกล่าวอย่างละเอียด

แต่ไม่มีใครรู้สึกว่าเจ้าสำนักหลิวพูดพร่ำเพื่อ

เฉินหลี่จดจำผู้ฝึกตนทำเนียบของสำนักฉงหลินที่ชื่อฟ่านเชี่ยวไว้เงียบๆ หึหึ ผู้ฝึกกระบี่โอสถทองอายุครึ่งร้อยปี ช่างเป็นผู้มีพรสวรรค์ยิ่งนัก เพราะถึงอย่างไรเรื่องของการหลอมโอสถก็ยังช้ากว่าตนไปประมาณสามสิบปีนะ

คนดีทำเรื่องดีมักไม่มีเหตุผล คนฉลาดทำเรื่องชั่วร้ายกลับมีเป้าหมายชัดเจน เส้นสายแจ่มชัด

เฉินหลี่มองไปทางเด็กหนุ่ม ยิ้มพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ว่า “ซ่านเถิง ตามอักขรานุกรมท้องถิ่นของพวกเจ้าที่บันทึกไว้ ข้ารู้มาว่าในกลุ่มกระดาษซ่านจื่อยังมีกระดาษฉุยปิงที่หายสาบสูญไปนานแล้วอยู่ด้วย เทียบกับกระดาษสีทองแล้วมีคุณภาพดียิ่งกว่า วันหน้าข้าจะขอสั่งจองกระดาษเตาเซวียนจากเจ้าสักร้อยแผ่นได้หรือไม่”