กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 920

หาก​หมี่​อวี้​กลายเป็น​ขอบเขต​เซียน​เห​ริน​ได้​สำเร็จ​ สำหรับ​ตลอดทั้ง​แจกัน​สมบัติ​ทวีป​แล้ว​ ไม่ว่า​จะบน​หรือ​ล่าง​ภูเขา​ก็​ล้วน​ไม่ใช่เรื่องเล็ก​เลย​

เพราะ​ถึงอย่างไร​ไม่ว่า​จะเป็น​เซียน​กระบี่​ใหญ่​ใหม่เอี่ยม​คนใด​ก็ตาม​ นอกจาก​ทวีป​แดน​เทพ​แผ่นดิน​กลาง​แล้ว​ สำหรับ​ขุนเขา​สายน้ำ​ของ​ทวีป​ใด​ก็ตาม​ก็​ล้วน​เป็น​รูปแบบ​อย่างหนึ่ง​ เป็นการ​โจมตี​ที่​รุนแรง​อย่างหนึ่ง​

หลิว​จิ่งหลง​พลัน​หัวเราะ​ร่า​เอ่ย​ว่า​ “ไม่ว่า​จะอย่างไร​ ข้า​ก็​ถือว่า​ได้​ช่วยเหลือ​ภูเขา​ลั่วพั่ว​และ​เจ้าขุนเขา​เฉิน​ใน​เรื่อง​เล็กๆ น้อยๆ​ ดื่มเหล้า​สักหน่อย​ไหม​? จะขอบคุณ​ข้า​ก็ดี​ หรือ​อวยพร​ให้​หมี่​อวี้​เลื่อนขั้น​ล่วงหน้า​ก็ช่าง​ ดูเหมือนว่า​เจ้าขุนเขา​เฉิน​จะไม่มีเหตุผล​ให้​ปฏิเสธ​นะ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​รู้​ว่า​ท่า​ไม่ดี​ได้​ทันใด​ หลิว​จิ่งหลง​เป็น​ฝ่ายเสนอ​ว่า​จะดื่มเหล้า​ก่อน​ ต้อง​เตรียมตัว​มาไว้​ก่อน​แน่​ จึงเอ่ย​อย่าง​เด็ดเดี่ยว​ว่า​ “ไม่รีบร้อน​ ข้า​ยัง​มีธุระ​ที่​ต้อง​ไป​ทำ​ อยู่​บน​เรือข้ามฟาก​ลำ​นี้​ได้​ไม่นาน​ เดี๋ยว​ก็​ต้อง​ออกเดินทาง​ไป​ที่อื่น​แล้ว​”

หลิว​จิ่งหลง​รั้ง​แขน​ของ​เฉิน​ผิง​อัน​เอาไว้​ “ก็​แค่​ดื่ม​กัน​คนละ​ไม่กี่​กา​เท่านั้น​ ด้วย​ความสามารถ​ใน​การ​ดื่ม​ของ​พวกเรา​สอง​คน​ ไม่ถ่วง​รั้ง​ธุระ​สำคัญ​หรอก​”

เฉิน​ผิง​อัน​ปัด​มือ​ของ​หลิว​จิ่งหลง​ออก​ แต่กลับ​ไม่เป็นผล​ จึงสะบัด​แขน​อย่าง​แรง​ แต่​ก็​ยัง​ไม่หลุด​ จึงได้​แต่​พูด​ด้วย​แววตา​จริงใจ​ว่า​ “ข้า​มีธุระ​จริงๆ​ นะ​!”

เสี่ยว​โม่จึงได้​แต่​ช่วย​คลี่คลาย​สถานการณ์​ให้​ “เจ้าสำนัก​หลิว​ คุณชาย​มีธุระ​สำคัญ​ที่​ต้อง​ทำ​จริงๆ​ เสี่ยว​โม่ได้​แต่​ตาม​ไป​เท่านั้น​ อย่าง​มาก​สุด​ก็​แค่​ช่วย​เปิดทาง​ให้​ หลังจากนั้น​ก็​ไม่อาจ​ปกป้อง​มรรคา​ให้ได้​แม้แต่​นิดเดียว​แล้ว​”

หลิว​จิ่งหลง​ปล่อยมือ​ ถามว่า​ “ไป​ที่อื่น​?”

เฉิน​ผิง​อัน​เอ่ย​ “ไปดู​ต้น​อู๋ถง​ต้น​นั้น​สักหน่อย​”

หลิว​จิ่งหลง​ขมวดคิ้ว​น้อย​ๆ “ไม่รอ​ให้​กลับคืน​สู่ขอบเขต​หยก​ดิบ​ก่อน​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​สูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​หนึ่ง​ที​ “ถึงอย่างไร​ขอบเขต​สูงต่ำ​ก็​มีความหมาย​ไม่มาก​ ถ้าอย่างนั้น​ก็​ไม่มัว​รีรอ​อยู่แล้ว​”

หลิว​จิ่งหลง​จึงได้​แต่​เอ่ย​เตือน​ว่า​ “ระวัง​ด้วย​”

เฉิน​ผิง​อัน​ยิ้ม​กล่าว​ “ขอ​แค่​ไม่ต้อง​เป็น​ศัตรู​กับ​ใคร​บางคน​บน​โต๊ะ​เหล้า​ ทุกอย่าง​ก็ดี​หมด​”

หลิว​จิ่งหลง​ไม่มีอารมณ์​มาเล่น​ทาย​คำ​ปริศนา​กับ​เจ้าหมอ​นี่​ จึงถามว่า​ “เมื่อ​เป็น​เช่นนี้​จะมาทัน​งานพิธี​วัน​มะรืน​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​พยักหน้า​ “เรื่อง​นี้​ไม่มีปัญหา​แน่นอน​ หาก​เจรจา​กัน​ไม่สำเร็จ​ก็​คง​ต้อง​ไป​เสียเที่ยว​ หรือไม่​อีก​ฝ่าย​ก็​อาจจะ​ไม่อยาก​พูดคุย​เลย​ บางที​อาจ​ต้อง​กิน​น้ำแกง​ประตู​ปิด​โดยตรง​”

หลิว​จิ่งหลง​ถาม “จะออกเดินทาง​เลย​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​กลั้น​ขำ​ “ไป​พบ​หมี่​ลี่​น้อย​ก่อน​ มีคน​ให้​ข้า​นำ​ความ​มาบอก​นาง​ เสี่ยว​โม่ เจ้ารอ​สักครู่​ หากว่า​เจ้าสำนัก​หลิว​อยาก​ดื่มเหล้า​จริงๆ​ หืม?”​

เสี่ยว​โม่พยักหน้า​ “เข้าใจ​แล้ว​”

หลิว​จิ่งหลง​ยิ้ม​บาง​ๆ “วัน​เริ่มต้น​ฤดูใบไม้ผลิ​ เฉิน​ผิง​อัน​เจ้าคอย​ดู​ข้า​เถอะ​”

ตอนที่​เฉิน​ผิง​อัน​ออก​มาจาก​ใต้​หล้า​ห้า​สี เป็น​ช่วงเวลา​ที่​ม่าน​ราตรี​หนา​หนัก​แล้ว​ รอ​กระทั่ง​กลับ​มาถึงใต้​หล้า​ไพศาล​ กลับเป็น​ตอน​เที่ยงวัน​

แม่นาง​น้อย​ชุด​ดำ​ที่​แบก​คาน​หาบ​สีทอง​ไว้​บน​บ่า​กำลัง​เดิน​วน​หัว​เรือ​กับ​ท้ายเรือ​ ฉวยโอกาส​ที่​รอบด้าน​ไม่มีคน​ ผู้พิทักษ์​ฝ่ายขวา​ก็​ใช้มือ​ที่​ถือ​ไม้เท้า​เดินป่า​รีบ​ร่าย​วิชา​กระบี่​มาร​คลั่ง​หนึ่ง​คำรบ​ทันที​

เฉิน​ผิง​อัน​ปีน​ข้าม​ราว​รั้ว​ พลิ้ว​กาย​ลง​บน​ดาดฟ้า​ ยิ้ม​เอ่ย​ว่า​ “เป็น​วิชา​กระบี่​ที่​ดี​”

หมี่​ลี่​น้อย​รีบ​โยน​ไม้เท้า​เดินป่า​ใน​มือ​ทิ้ง​ลงพื้น​ แต่​ก็​รู้สึก​ว่า​ไม่เหมาะ​จึงรีบ​เก็บ​กลับมา​ ระหว่าง​ที่​วิ่งเหยาะๆ​ ไปหา​เจ้าขุนเขา​คนดี​ หมี่​ลี่​น้อย​ปัด​ไม้เท้า​ไม้ไผ่​สีเขียว​มรกต​เบา​ๆ เพื่อ​แสดง​การ​ขออภัย​

เฉิน​ผิง​อัน​กล่าว​ “ไป​ที่​ใต้​หล้า​ห้า​สีมารอบ​หนึ่ง​ ได้​เจอ​กับ​อาจารย์​อู๋​ เขา​ให้​ข้า​นำ​ความ​มาบอก​เจ้า ให้​ข้า​ช่วย​ทักทาย​เจ้า”

หมี่​ลี่​น้อย​เม้มปาก​ พยักหน้า​รับ​แรง​ๆ ไม่หยุด​ จากนั้น​ก็​กระแอม​สอง​สามที​ ตีหน้า​เคร่ง​เอ่ย​ว่า​ “อาจารย์​อู๋​เกรงใจ​เกินไป​แล้ว​”

ราวกับว่า​อาจารย์​อู๋​อยู่​ข้าง​กาย​ จากนั้น​คนใน​ยุทธ​ภพ​เก่าแก่​สอง​คน​ที่หนึ่ง​เป็นผู้ใหญ่​หนึ่ง​เป็น​เด็ก​ เมื่อ​พบ​หน้า​กัน​จึงโอภาปราศรัย​กัน​

เฉิน​ผิง​อัน​ค้อม​เอว​ลง​ลูบ​ศีรษะ​ของ​หมี่​ลี่​น้อย​

หมี่​ลี่​น้อย​ยิ้ม​จน​ดวงตา​ทั้งคู่​หยี​ลง​เป็น​พระจันทร์​เสี้ยว​ เอา​ไม้เท้า​เดินป่า​สีเขียว​และ​คาน​หาบ​สีทอง​มากอด​ไว้​ใน​อ้อม​อก​ มือหนึ่ง​จับ​ชาย​แขน​เสื้อ​ของ​เจ้าขุนเขา​คนดี​ เดินเล่น​ไป​ด้วยกัน​ เอ่ย​เสียง​เบา​ว่า​ “วันหน้า​ข้า​จะกลับ​ไป​เตรียม​เมล็ด​แตง​ ขนม​แล้วก็​ปลา​น้อย​ตากแห้ง​ไว้​ที่​ภูเขา​ลั่วพั่ว​ให้​มาก​ๆ หน่อย​”

เฉิน​ผิง​อัน​พยักหน้า​รับ​ “ทำได้​ ยังคง​เป็น​หมี่​ลี่​น้อย​ที่​คิดได้​รอบคอบ​”

หมี่​ลี่​น้อย​ถาม “เจ้าขุนเขา​คนดี​ลืม​แล้ว​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​ก้มหน้า​ลง​มอง​ แกล้งทำ​หน้า​สงสัย​ “หมายความว่า​ไง?”

หมี่​ลี่​น้อย​หัวเราะ​ฮ่าๆ “โจว​เต้า​แปล​ว่า​รอบคอบ​ ข้า​แซ่โจว​ไงล่ะ​”

เฉิน​ผิง​อัน​ทำท่า​กระจ่างแจ้ง​ “ที่แท้​ก็​เป็น​อย่างนี้​นี่เอง​ มิน่าเล่า​ถึงเป็น​เช่นนี้​”

ภูเขา​ลั่วพั่ว​บ้าน​ตน​ไม่มีผู้ฝึก​ตน​คนใด​ที่​เฉินห​ลิง​จวิน​ไม่กล้า​ไป​มีเรื่อง​ด้วย​

แน่นอน​ว่า​ก็​ไม่มีผู้อาวุโส​คนใด​ที่​หมี่​ลี่​น้อย​คว้า​ใจไม่อยู่หมัด​

ทาง​ฝั่งของ​นคร​บิน​ทะยาน​ หนิง​เหยา​นั่ง​อยู่​ใน​ห้อง​ ช่วย​ชี้แนะ​ด้าน​การ​ฝึก​ตน​ให้​กับ​แม่นาง​น้อย​ที่​ชื่อว่า​เฝิงหยวน​เซียว​

ข้าง​โต๊ะ​ยังมี​แม่นาง​น้อย​ที่​ราวกับ​แกะสลัก​มาจาก​หยก​สีชมพู​นั่ง​อยู่​ด้วย​ มองดู​แล้ว​ฉลาดเฉลียว​น่าเอ็นดู​มาก​เป็นพิเศษ​ นาง​ชูตราประทับ​ชิ้น​หนึ่ง​ที่อยู่​ใน​มือขึ้น​สูง อาศัย​แสงตะเกียง​อ่าน​ตัวอักษร​บน​ตราประทับ​

นาง​ ‘เก็บ​มา’ จาก​บน​โต๊ะ​ที่อยู่​ใน​ห้อง​ของ​เรือน​ใคร​บางคน​ หนิง​เหยา​ไม่ได้​ขัดขวาง​ แค่​บอก​นาง​ว่า​จำไว้​ว่า​ต้อง​เอา​กลับ​ไป​คืน​ด้วย​

ตัวอักษร​ตราประทับ​ไม่ใหญ่​ แต่​เนื้อหา​มีเยอะ​มาก​ แกะสลัก​ถ้อยคำ​มงคล​ที่​มีความหมาย​งดงาม​ยิ่ง​ ‘ปณิธาน​ของ​บัณฑิต​มาด​สง่างามของ​เซียน​กระบี่​ คู่รัก​เทพ​เซียน​หญิง​ชาย​รัก​และ​ผูกพัน​’

ก่อนที่​เฉิน​ผิง​อัน​จะออก​ไป​จาก​นคร​บิน​ทะยาน​ได้​ทิ้ง​กลอน​คู่​และ​อักษร​ฝูหลาย​ตัว​ไว้​ให้​กับ​จวน​หนิง​

แล้วก็​ไม่ลืม​เขียน​กรอบ​ป้าย​กับ​กลอน​คู่​หลาย​คู่​ให้​กับ​ร้านเหล้า​ใหม่​ที่​คู่สามีภรรยา​ห​ล่ง​ชิว​และ​หลิว​เอ๋อ​จะไป​เปิด​

เด็กหนุ่ม​ชุด​ขาว​คน​หนึ่ง​ออก​เดินทางไกล​อีกครั้ง​ เขา​ทะยาน​ลม​ท่ามกลาง​ม่าน​ราตรี​อยู่​เพียงลำพัง​ อยู่​ว่าง​ๆ ไม่มีอะไร​ก็​ชูแขน​ขึ้น​สูง สอง​นิ้ว​ประกบ​กัน​ กลางอากาศ​ก็​มีประกาย​แสงไหลริน​ยาว​เป็น​สาย​

ตรง​ตีนเขา​ของ​ภูเขา​ลั่วพั่ว​ ทุกวันนี้​เซียน​เว่ย​รับหน้าที่​เป็น​คน​เฝ้าประตู​ชั่วคราว​ เซียน​เว่ย​คือ​นักพรต​ตัว​ปลอม​คือ​บัณฑิต​ตัวจริง​ ยากจน​นั้น​ยากจน​จริงๆ​ โชคดี​ที่​พี่น้อง​ต้าเฟิง​ที่​ไม่เคย​พบ​หน้า​กัน​แต่​เขา​กลับ​เลื่อมใส​อย่าง​มาก​ได้​ทิ้ง​ภูเขา​ตำรา​ลูก​นั้น​เอาไว้​ เป็นเหตุให้​ทุกวัน​เขา​ไม่ได้​อยู่​นิ่งเฉย​ หาก​ไม่มอง​ผู้ฝึก​ยุทธ​หญิง​นาม​ว่า​เฉิน​ยวน​จีเดิน​นิ่ง​ไป​กลับ​บน​ขั้นบันได​ของ​เส้นทาง​ภูเขา​ ก็​จะตั้งใจ​เปิด​อ่าน​ตำรา​ที่​พี่​ต้าเฟิง​เก็บรักษา​ไว้​เป็น​อย่าง​ดี​พวก​นั้น​ บน​หน้า​หนังสือ​บางส่วน​ ทุกครั้งที่​ถึงฉาก​ที่​ ‘ละ​ไว้​ไม่พูดถึง​’ จะต้อง​มีกระดาษ​แผ่น​หนึ่ง​เสียบ​เอาไว้​ ที่แท้​ก็​เป็น​พี่​ต้าเฟิง​ที่​ความสามารถ​น่า​ตะลึง​ผู้​นั้น​ยก​พู่กัน​เขียน​เนื้อหา​อัน​ตระการตา​น่าสนใจ​จำนวน​ไม่เท่ากัน​หลาย​ร้อย​ตัวอักษร​เอาไว้​

พี่​ต้าเฟิง​ของ​ข้า​ฝีมือ​ขั้น​เทพ​จริงๆ​!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!