กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 938
สรุปบท บทที่ 938.2 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (เจ็ด): กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!
อ่านสรุป บทที่ 938.2 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (เจ็ด) จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet
บทที่ บทที่ 938.2 ข้าคือเจ้าแห่งวิถีบูรพา (เจ็ด) คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
สายตาของเด็กสาวฉายแววไม่พอใจ พลิกเปิดบัญชีเก่าไปแล้วนางก็กลับมามีท่าทีผ่อนคลายได้อีกครั้ง โบกมือเอ่ย “ช่างเถอะๆ ข้ารู้แต่แรกแล้วว่าเจ้ามาจากสำนักโองการเทพที่สูงส่งเหนือใคร ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางสวมกวานเต๋าเช่นนี้ สถานะนักพรตของเจ้าย่อมเป็นของจริง แต่ข้าก็ไม่ใช่ภูตในป่าเขาที่เป็นกบในกะลา รู้ว่านักพรตสายของพวกเจ้าไม่ใช่สายดั้งเดิม กับฉีเทียนจวินก็ไม่ใช่นักพรตบนเส้นทางเดียวกัน ควันธูปกระจัดกระจายจนน่าสงสาร อยู่ในสำนักโองการเทพก็มีสภาพน่าอนาถมากขึ้นทุกปี ได้แต่อาศัยการขายเอกสารรับรองการออกบวชส่วนตัวมาประทังชีวิตไปวันๆ”
นักพรตหนุ่มเองก็ถอนหายใจเหมือนกัน “แม่นางกล่าวได้ถูกแล้วจริงๆ คือสภาพการณ์ที่น่าอนาถซึ่งย่ำแย่ขึ้นทุกปีจริงเสียด้วย”
เด็กสาวเอ่ย “ยังไม่ไปอีกหรือ? นึกว่ายันต์ผุๆ บนประตูแผ่นเดียวก็สามารถสกัดขวางข้าไว้ได้แล้ว?”
ลู่เฉินยิ้มกล่าว “คำโบราณบอกไว้ว่าช่วยคนอื่นก็คือการช่วยตัวเอง ออกมาอยู่ข้างนอกอาศัยสหาย ข้าก็แค่มาอาศัยสถานที่กินอาหารมื้อข้ามปีเท่านั้นเอง ไม่แน่อาจช่วยให้เจ้าหลบพ้นหายนะไปได้”
พูดมาถึงตรงนี้ ลู่เฉินก็หัวเราะร่า “คำว่า ‘คำโบราณ’ กับ ‘คำพังเพยว่าไว้’ ไม่ว่าตามหลังมาจะเป็นประโยคว่าอะไร ทางที่ดีที่สุดพวกเราก็ควรจะฟังไว้บ้างนะ”
เด็กสาวเอ่ยเย้ยหยัน “นักพรตน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่ากูไหน่ไนมีขอบเขตอะไร?”
ลู่เฉินทำสีหน้าตกตะลึง “คงจะไม่ใช่เทพเซียนผู้เฒ่าก่อกำเนิดที่เก็บงำประกายอย่างลึกล้ำหรอกนะ?”
เด็กสาวพลันโมโห เพราะนางคือเซียนดินโอสถทอง
เพียงแต่ว่าพ่อปู่ลำคลองที่ศาลเทพลำคลองเฝินเหอนอกเมืองกับศาลเทพอภิบาลเมืองในอำเภอต่างก็เข้าใจผิดคิดว่านางเป็นภูตต้นไม้ขอบเขตชมมหาสมุทรคนหนึ่ง เป็นเหตุให้ชื่อเสียงของนางไม่โด่งดังมาโดยตลอด
หลักๆ แล้วก็เป็นเพราะแคว้นเมิ่งเหลียงมีภูเขาจวนเซียนอยู่สองลูกที่ทำให้นางกริ่งเกรงอย่างมาก หากไม่เป็นเพราะมียันต์ช่วยชีวิตที่เก็บซ่อนไว้เป็นอย่างดีติดตัว หาไม่แล้วป่านนี้นางก็คงถูกเซียนซือกักตัวไปขังไว้บนภูเขาแล้ว
ใน ‘เรือนผีร้าย’ แห่งนี้ ย่อมต้องมีผีสาวแน่อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าสิ่งชั่วร้ายที่เป็นผู้นั่งบัญชาการณ์อย่างแท้จริงกลับเป็นผีโอสถทองเฒ่าตนหนึ่ง นอกจากจะตบะสูงส่งแล้ว ยังมีจิตใจอำมหิตโหดร้าย ในอดีตก็เป็นเพราะมันที่แอบวางแผนอย่างลับๆ อาศัยมือของขุนนางในโลกคนเป็นถึงได้รื้อศาลหลวี่กง ยึดครองพื้นที่ฮวงจุ้ยมงคลแห่งนี้มาเป็นลานประกอบพิธีกรรมของตัวเอง หมายจะอาศัยสิ่งนี้มาเลื่อนเป็นก่อกำเนิด ถึงขั้นยังจงใจย้ายดอกโบตั๋นดอกหนึ่งมาปลูกไว้ที่นี่ อาศัยกลิ่นหอมของดอกไม้ดอกนี้มาอำพรางกลิ่นอายชั่วร้ายที่เหม็นคาวอย่างถึงที่สุดบนร่างของมัน และการที่ชายทรยศนามว่าเฉียนถงเสวียนมาพักอาศัยอยู่ที่นี่ก็เพราะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของเรือนแห่งนี้ เพื่อปราบผีที่สร้างภัยร้ายให้กับในพื้นที่ก็ได้สร้างค่ายกลใหญ่ไว้ก่อน ป้องกันไม่ให้เดือดร้อนไปถึงผู้บริสุทธิ์ จากนั้นก็เปิดฉากเข่นฆ่ากับผีโอสถทอง ยอมให้วัตถุแห่งชะตาชีวิตสองชิ้นแหลกสลายและรากฐานมหามรรคาถูกทำลายอย่างไม่เสียดาย ถึงกำราบผีตนนั้นไว้ในห้องลับที่อยู่ลึกใต้ดินได้ ใช้ยันต์ผนึกมันเอาไว้ บอกว่าจะกลับไปที่สำนักโองการเทพแล้วเชิญให้ผู้อาวุโสในภูเขามาถอนรากถอนโคนภัยร้ายนี้ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าพอเขาจากไปก็จะไม่มีวันได้หวนคืนกลับมาอีก
เวลาผ่านไปนานหลายปีแล้ว ทุกๆ หลายปีที่ผ่านไป นางก็จะใช้วิชายันต์ที่เรียนมาจากนักพรตคนนั้นมาเพิ่มยันต์อีกแผ่นหนึ่งลงไปที่หน้าประตูห้องลับในใต้ดิน ทับซ้อนกันไว้เป็นชั้นๆ ยันต์เก่าสลายหายไปก็มียันต์ใหม่เพิ่มเข้ามา แต่เพียงแค่เพราะธรณีประตูของสายยันต์สูงเกินไป นางเองก็แค่พอจะมีพรสวรรค์ในการฝึกตนอยู่บ้างเล็กน้อย ไม่ได้รับการถ่ายทอดวิชาที่แท้จริง จึงได้แต่อาศัยปริมาณมาเอาชนะเท่านั้น
เบื้องหน้าบุปผาภายใต้แสงจันทร์ เหมือนเวลาเพิ่งผ่านไปได้ไม่นาน
ดวงดาวบนท้องฟ้าเคลื่อนคล้อย ม่านมุกทิ้งตัวสู่โลกมนุษย์ อาศัยอยู่ในภูเขามิอาจจำปีที่ผันผ่าน ชมบุปผาก็เหมือนชมเซียน
ผู้ที่กล่าวเพียงกล่าวจากปาก ผู้ที่ฟังกลับสลักไว้ในใจ
ลู่เฉินกอดกระบอกไม้ไผ่ไว้ในอ้อมอก สายตาอ่อนโยนลงหลายส่วน ยิ้มเอ่ยว่า “ขบวนทัพด้านนอกไม่เล็กเลย ผู้ฝึกตนอิสระกลุ่มนั้นมาเยือนครั้งนี้มีความคิดว่าจะต้องเอาชนะให้ได้ แม่นางเจ้าเองก็สัมผัสได้แล้วหรือ? อีกฝ่ายเรียกท่าไม้ตายออกมาแล้ว สามารถ ‘เชิญเทพมาจุติ’ ได้ แม้จะบอกว่ามีสองคนคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากศาลเถื่อนที่ได้แต่มีชีวิตอยู่รอดไปวันๆ แต่สำหรับการรับมือกับพี่สาวผีหญิงทั้งสามที่เป็นลูกน้องของเจ้ากลับมากพอเหลือแหล่ อีกอย่างเจ้าที่เป็นโอสถทองสามารถปกป้องร่างจริงของตัวเองได้ แต่จะปกป้องประตูบานนั้นไว้ได้หรือ? ถึงอย่างไรผินเต้าก็คิดว่ายาก ยากมากๆ เลยล่ะ”
สีหน้าของเด็กสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อย เตรียมจะวิ่งไปขอความช่วยเหลือ
คิดไม่ถึงว่านักพรตหนุ่มแค่เป่าลมหนึ่งครั้ง ยันต์กระดาษเหลืองที่แปะบนประตูห้องครัวก็ลอยไปตามลมแล้วมาหล่นลงบนไหล่ของเด็กสาวพอดี
ดูเหมือนเด็กสาวจะถูกแปะยันต์กักร่าง เซียนดินโอสถทองผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็มีอาจโคจรโอสถทองให้ควบคุมปราณวิญญาณได้ ถึงกับมิอาจขยับได้แม้แต่ครึ่งก้าว
ลู่เฉินเอาหน้าแนบกระบอกไม้ไผ่ มองเด็กสาวที่ร้อนใจราวกับไฟลน ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “จะร้อนใจไปไย รอดูงิ้วสนุกๆ ก็พอแล้ว ผินเต้าคนนี้ อย่างอื่นมีไม่มาก มีแต่สหายบนภูเขาที่มีมาก บังเอิญนัก วันนี้ก็มีอยู่คนหนึ่งพอดี”
ก่อนหน้านี้บนร่างมีเส้นด้ายผลกรรมสองเส้นชักนำ หนึ่งคนหนึ่งเรื่องราว หนึ่งหนาหนึ่งบาง อย่างหลังก็คือเด็กชายคนนั้น ส่วนอย่างแรกก็คือสหายเก่าคนหนึ่ง
คนผู้นี้เดิมทีไม่ได้เร่งเดินทาง แต่พอสัมผัสได้ถึงความผิดปกติก็เริ่มทะยานลมมายังที่แห่งนี้อย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบแล้ว
เด็กสาวยืนนิ่งไม่ขยับ ได้แต่เบิกตามองนักพรตหนุ่มคนนั้นเริ่มง่วนทำอาหารคืนข้ามปี มือเท้าของเขาเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว คุ้นเคยจนเหมือนมีหน้าที่ทำอาหารอยู่ในอารามเต๋าโดยเฉพาะ
เป็นคนจะปฏิบัติกับตัวเองแย่ๆ ไม่ได้
เหล้าสองกา
ทำอาหารคาวสามจาน ไก่ตุ๋นหนึ่งหม้อ หน่อไม้หน้าหนาวตุ๋นเนื้อเค็มหนึ่งหม้อ ปูนึ่งหนึ่งจานใหญ่
นักพรตหนุ่มยังหยิบเอาถาดเก้าช่องที่วาดลวดลายดอกไม้งดงามออกมาด้วย ทว่าในถาดกลับวางลิ้นจี่ไว้จนเต็ม ไม่ใช่ลิ้นจี่สดใหม่ แต่เป็นลิ้นจี่แห้ง
หน่อไม้คือของดีในบรรดาผัก ลิ้นจี่คือของดีในบรรดาผลไม้ ปูคือของดีในบรรดาอาหารทะเล เหล้าคือของดีของเครื่องดื่ม
ของดีทั้งสี่อย่างขึ้นโต๊ะครบครัน
นอกศาลเทพลำคลองเฝินเหอ ริมสระน้ำ เฉินผิงอันยังตกปลาไม่ได้สักตัว
ชิงถงมองภาพในน้ำแล้วก็เอ่ยอย่างตะลึงว่า “ถึงกับเป็นเขา?”
ตามหลักแล้วคนผู้นี้ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่เด็ดขาด
มิน่าเล่าเจ้าลัทธิลู่ถึงได้เร่งเดินทางมาที่นี่ ที่แท้ก็มารำลึกความหลังนี่เอง
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เจ้ารู้จักอีกแล้วหรือ?”
ชิงถงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “คนผู้นี้เป็นทั้งอาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาให้กับสุยโย่วเปียน ทั้งยังเป็นอาจารย์สอนวรยุทธให้กับนาง ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร”
อีกอย่างคนผู้นี้ก็ยังเป็น ‘หลูเซิง’ ที่เคยเดินไปบนเส้นทางฝั่งซ้ายสู่หานตัน ทั้งยังถูกนักพรตฉุนหยางถือโอกาสให้คำชี้แนะด้วย
เฉินผิงอันถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าหลังจากเขาออกไปจากพื้นที่มงคลดอกบัว เลือกที่จะปิดบังชื่อแซ่อยู่ในพื้นที่มงคลถ้ำเมฆานานหลายปีขนาดนั้นเพราะวางแผนจะทำเรื่องอะไร?”
ชิงถงส่ายหน้า “เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจ้าอารามผู้เฒ่า ข้าไม่กล้าพูดมาก”
เฉินผิงอันจึงเปลี่ยนคำถามใหม่ “เกี่ยวกับการสืบทอดควันธูปของพรรคโหลวกวานลัทธิเต๋า รวมไปถึงบรรพบุรุษของแซ่ ‘เส้า’ ระดับฐานะของตระกูล การเคลื่อนย้ายและกระจายตัว ในมือของเจ้ามีบันทึกหรือหนังสือที่เกี่ยวข้องอยู่บ้างหรือไม่?”
ชิงถงกล่าว “ไม่มีจริงๆ”
ระบบสายเต๋าของอารามจินติ่งมีต้นกำเนิดมาจากพรรคโหลวกวานของลัทธิเต๋า เคยมีนักพรตที่ผูกหญ้าให้กลายเป็นหอเรือน มองดาวพิศลมปราณ
เฉินผิงอันถามว่า “เหตุใดเจียงซ่างเจินถึงได้ ‘ยืมกระบี่’ จากหนีหยวนจาน?”
ในพื้นที่มงคลถ้ำเมฆา เจียงซ่างเจินเคยเอ่ยประโยคหนึ่งว่า ‘วันนี้ข้าอยากจะขอยืมกระบี่จากท่าน ให้แสงสว่างเปล่งจ้าท่ามกลางฟ้าดินที่มืดมิด’ เพียงแต่หนีหยวนจานปฏิเสธเรื่องนี้ อีกทั้งสีหน้ายังไม่คล้ายจะเสแสร้งด้วย
ตามคำกล่าวของเจียงซ่างเจิน ปีนั้นการที่เขายอมเสียเวลาอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวนานหกสิบปีก็เพราะอยากจะช่วยให้ลู่ฝ่างได้เลื่อนติดอันดับสิบคนในใต้หล้าที่จะถูกประเมินทุกๆ ระยะเวลาหกสิบปี ทางที่ดีที่สุดคือชื่อติดอันดับแรกๆ จากนั้นก็สามารถให้สหายรักอย่างลู่ฝ่างได้อาวุธเหมาะมือมาชิ้นหนึ่ง
ชิงถงเงียบงัน
เรื่องนี้พูดไม่ได้จริงๆ
หากบอกความลับสวรรค์ออกไป ชิงถงก็จะถูกเจ้าอารามผู้เฒ่าพลิกบัญชีเก่า เจ้าแห่งถ้ำปี้เซียวผู้นี้ใจแคบและไม่ยอมละเว้นใคร เป็นเรื่องที่ทั่วหล้าเคยให้การยอมรับ
เฉินผิงอันนึกถึงประโยคที่เจียงซ่างเจินวิจารณ์หนีหยวนจานว่า ‘เจ้าคนนี้ก็คือกระบี่’ ก็อดหัวเราะไม่ได้ โจวอันดับหนึ่งบ้านตนช่างพูดเก่งจริงๆ …
ชิงถงเงียบไปนาน คงเพราะกังวลว่าจะถูกคนข้างกายอาฆาตแค้นจึงถามหยั่งเชิงว่า “หลังจากนี้เมื่อได้เจอหลูเซิง เจ้าลองถามเอาเองดีไหม?”
เฉินผิงอันกล่าว “มีอะไรให้เดายากกันเล่า อันที่จริงหนีหยวนจานที่อยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวก็สามารถมองเป็นผู้ฝึกลมปราณครึ่งตัวได้แล้ว ได้บุกเบิกเส้นทางสายใหม่ คือการ ‘ใช้ร่างกายหลอมกระบี่’”
เจียงซ่างเจินเคยบอกว่าหนีหยวนจานเชี่ยวชาญความรู้ของสามลัทธิ อ่านตำรามานับไม่ถ้วน เพียงแต่ว่าถูกมหามรรคาของพื้นที่มงคลดอกบัวสยบกำราบเอาไว้ เป็นเหตุให้จิตแห่งมรรคาที่ใสกระจ่างมีแค่เค้าโครงรูปร่างเท่านั้น สุดท้ายแล้วถึงได้ถูกเจ้าอารามผู้เฒ่า ‘เชิญออก’ ไปจากพื้นที่มงคล
แล้วนับประสาอะไรกับที่ลู่เฉินเองก็เคยเปิดเผยความลับสวรรค์ พูดถึงเส้นทางของการประสบความสำเร็จของนักพรตหญิงอู๋โจว
ชิงถงนับถือยิ่งนัก ไม่เสียแรงที่เป็นเจิ้งจวีจงแห่งนครจักรพรรดิขาว ช่างกล้าคิด ช่างคิดได้เก่งจริงๆ มิน่าเล่าถึงได้คิดไม่ตกกับปัญหาเหลวไหลที่ว่า ‘ข้าใช่มรรคาจารย์เต๋าหรือไม่’
ชิงถงถาม “ได้ยินมาว่าชาวประมงที่ชอบเรื่องนี้ยังมีข้อพิถีพิถันเรื่องที่ต้องทำจุดวางเหยื่อก่อนด้วยหรือ?”
เฉินผิงอันอืมรับหนึ่งที “โดยทั่วไปแล้วทำเพื่อตกปลาตัวใหญ่ แต่หากทำจุดวางเหยื่อริมน้ำที่กระแสน้ำไหลแรงก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่หาก้อนหินมากองทับกันก็สามารถดักปลาได้แล้ว”
ชิงถงถามหยั่งเชิง “คำกล่าวนี้มีความหมายลึกซึ้งหรือไม่?”
เฉินผิงอันกล่าว “สำหรับเจ้าแล้วไม่มีความหมายลึกซึ้ง แต่หากเปลี่ยนมาเป็นลู่เฉิน หนีหยวนจานที่ได้ยิน คงจะต้องรู้สึกเป็นแน่”
ชิงถงไม่ได้ตอบโต้อะไร
เห็นเพียงว่าเฉินผิงอันยกคันเบ็ดขึ้นแกว่งเหยื่อล่ออีกครั้ง จากนั้นก็จุ่มเบ็ดกลับลงไปในน้ำ
ส่วนในลานบ้านของที่ตั้งศาลหลวี่กงเก่า พริบตานั้นไอหมอกไอน้ำพลันแผ่อบอวล ผีสาวสามตนตกอยู่ท่ามกลางหมอกขาวโพลน กวาดตามองไปรอบด้านก็มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือทั้งห้าของตน เงยหน้าขึ้นมา ทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงยามสายัณห์แต่กลับมีดวงจันทร์ลอยขึ้นฟ้า ข้างหูได้ยินเสียงคนบอกเวลาตีฆ้องและเสียงที่คล้ายทหารลาดตระเวนยามค่ำคืนดังแว่วมา นาทีถัดมาการมองเห็นเบื้องหน้าของพวกนางก็พลันเปิดกว้าง ปรากฎน้ำลึกสะพานยาวแห่งหนึ่ง ตรงสะพานมีจวนประตูสูงใหญ่สีชาด ตำหนักโอฬาร สองฝั่งคือระเบียงยาว สิงโตหินนอกประตูทำท่าคำรามเดือดดาล น่าหวาดกลัวอย่างมาก และยิ่งมีแม่ทัพบู๊สวมเสื้อเกราะกลุ่มหนึ่งยืนเรียงแถวตามระเบียง ปลายง้าววาววับเฉียบคม และมีคนสองคนที่สวมชุดขุนนางสีม่วง คนหนึ่งเรือนกายสูงเพรียวแต่กลับผอมเหมือนท่อนฟืน อีกคนหนึ่งอ้วนขาวมีหนวดเล็กน้อย ตรงเอวรัดเข็มขัดหยก ทั้งสองเดินออกมาจากตำหนักใหญ่ด้วยกัน ก้าวอาดๆ เดินลงบันไดมา
ห่างไปไกลทางด้านหลังของผีสาวทั้งสามคือผู้ฝึกตนอิสระกลุ่มนั้น คนหนึ่งในนั้นคือผู้เฒ่าที่สวมผ้าแพร เขากุมหมัดยิ้มเอ่ยกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์สองท่านของศาลเถื่อนอยู่ไกลๆ “รบกวนท่านเซียนใหญ่ทั้งสองให้ลงมือแล้ว”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!