กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 966

บทที่ 966.4 ทายก่อน

อันที่จริงหม่าฉงกับหลินซูต่างก็กําลังรอเวลานี้อยู่พอดี อดทนอยู่ในอารามเต๋าแห่งนี้อย่างน้อยสิบห้าปีก็จะมีโอกาสไปรับ

หน้าที่อยู่ในที่ว่าการก็ถือว่ามีชามข้าวเหล็กแล้ว ในบรรดาขุนนางชั้น

ผู้น้อยมีการแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ เช่นเคย ในนางชั้น

ใน

อารามมาก่อนก็มักจะได้ตําแหน่งงานดีๆ ที่ทั้งว่างงาน ทั้งมีค่าน้ําร้อน

น้ําชา แล้วยังไม่ต้องถูกพวกเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงก่นด่าอีกด้วย

อย่างนี้ลูกตัวอย่างเช่น เหมือนขุนนาง

มากกว่า ยกตัวอย่างเช่นเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพก็ยังเป็น “ตําแหน่งขุน นาง” ที่สืบทอดต่อกันมาหลายยุคหลายสมัย คืองานที่ดีไหม? แน่นอน วาไม่ถือว่าใช่ แม้จะบอกว่าเป็นตําแหน่งที่มิอาจขาดได้ อีก ทั้งยังเป็นชามข้าวเหล็กที่แน่นหนามากกว่า แต่ถึงอย่างไรก็มักจะทํา

ให้พวกชาวบ้านรู้สึกไม่ดี

รอกระทั่งคาบเรียนช่วงเช้าสิ้นสุดลง เตี่ยนเค่อฉางเกิงก็ทํางาน ในห้องครัวเสร็จแล้วสามารถกินข้าวกันได้แล้ว รอกระทั่งเจ้าอารามผู้

เฒ่าหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารหนึ่งคําพวกเขาก็เริ่มแย่งกันกิน

อย่างบ้าคลั่ง จ้วงตะเกียบเร็วราวกับบิน พอหงเหมี่ยวยื่นตะเกียบคู่นั้น ออกไปอีกครั้ง ทุกคนก็จะต้องคอยก่อน

จากนั้นพักผ่อนกันครึ่งชั่วยามก็มีคาบเรียนอีกคาบรออยู่

นั่งอยู่

บนเบาะรองนั่งในตําหนักใหญ่ หงเหมี่ยวเปลืองน้ําลาย คนอื่นๆ ก็ใช้

เวลาหมดไปอย่างเปล่าประโยชน์เป็นเพื่อนนักพรตเฒ่าด้วย

มีเพียงสู่เกาที่บางครั้งจะไปเปิดอ่านตํา

สะสมไว้อย่างดีนานหลายปีในห้องของเขาบ้าง แต่กู่เกาสังเกตเห็นว่า หนังสือที่เก็บสะสมเป็นการส่วนตัวของเจ้าอารามผู้เฒ่านี้ มีไม่น้อยที่ ประทับตราประทับแบบเดียวกัน กู่เกาใช้กันคิดก็ยังรู้ว่านั่นคือ ตํารา เก่าเก็บในบ้านของเตี่ยนเค่อฉางเกิง มีหลายครั้งที่อยากจะช่วยเจ้า

ระทับตราพวกนั้นออก นี่ก็ไม่

เท่ากับว่าทําลายหลักฐานทิ้งแล้วหรอกหรือแต่สุดท้ายก็ยังไม่กล้าลง

สายลมพัดโชยผ่านต้นสน เวลาแต่ละวันที่นับตั้งแต่เคาะระฆังเข้า ไปจนถึงเคาะระฆังเย็นก็ผันผ่านไปเช่นนี้ ทุกวันพอทําการบ้านเสร็จ

กินข้าวเสร็จ

ผ่านไปเหมือ,,,นขึ้นมาก็เป็นอีกวันหนึ่งแล้ว วันเวลาไหล

บ

คลุมหนัง… ห่างจากอารามไปประมาณสองลี้มีสะพานไม้พาด

เมื่อคืนมีหิมะใหญ่ตกลงมาอีกแล้ว ฟ้าดินเหมือนคนที่สวมเสื้อ

ผ่านลําคลองเส้นหนึ่ง เฉินฉงมักจะลงจากภูเขาไปเดินเล่นที่นั่นเพียง

ลําพัง

วันนี้น้ําด้านใต้สะพานเกาะตัวเป็นน้ําแข็ง ไร้คนเดินบนเส้นทาง เด็กหนุ่มที่สวมชุดผ้าฝ้ายเปลี่ยนมาสวมรองเท้าหุ้มข้อคู่เก่า เดินอยู่

บนสะพานไม้ ลองกระโดดแรงๆ อยู่หลายที่หิมะที่ทับถมอยู่บนสะพาน ก็เหมือนเม็ดเงินสีขาวยวงที่ร่วงหล่นลงบนพื้นน้ําแข็ง

เด็กหนุ่มความจําดีมาก อะไรที่ผ่านตาแล้วไม่เคยลืม ต่อให้ผ่าน ไปนานหลายปีก็ยังจดจําได้เป็นอย่างดี

อีกทั้งตําราที่มีน้อยจนนับนิ้วได้ในอารามหลิงจิ้ง เฉินฉงอ่านแค่ รอบเดียวก็มีความเข้าใจเป็นของตัวเองได้มากมายแล้ว

นี่ทําให้เฉินฉงรู้สึกเหลือเชื่อ คิดร้อยตลบก็ยังไม่เข้าใจ รู้สึกว่า ช่างลี้ลับมหัศจรรย์ยิ่งนัก ราวกับว่า….ชาติก่อนเคยอ่านตําราพวกนี้

มาก่อนนานแล้ว

อีกทั้งเฉินฉงยังสังเกตเห็นว่าตัวเอง อยู่ดีๆ ก็มักจะรู้สึกเสียใจหรือ

มีความสุขอย่างดูเด็กหนุ่มก็ได้ข้อสรุปที่สามารถใช้เหตุผลมา

อธิบายได้ข้อหนึ่ง!

มารดามันเถอะ ข้าคงไม่ใช่ผู้มีพรสวรรค์ด้านการฝึกตนที่

ในตํานานหรอกกระมัง
เฉินฉงยิ้มกว้าง ทรุดตัวลงนั่งยอง คว้าหิมะขึ้นมาหนึ่งกํามือ เอา มาโปะบนหน้า สงบสติอารมณ์ ต้องลงบสติอารมณ์ ใจเย็นๆ นะ

ก่อนหน้านี้ไม่นานได้ยินมาว่าในตัวเมืองเกิดเรื่องประหลาดขึ้น

เรื่องหนึ่ง รู้สึกว่าจะมีภูตผีจากที่อื่นออกอาละวาด ช่วงชิงเอาชีวิตของ

คนไปมากมาย เพียงไม่นานก็มีเต้ากวานกลุ่มหนึ่งที่ทางราชสํานักส่ง ตัวมาเยือน จากนั้นเจ้าอารามผู้เฒ่าหงเหมี่ยวก็คล้ายจะแก่ลงไปอีก สิบปีภายในค่ําคืนเดียว เขามักจะไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูอารามบ่อยๆ คล้ายกําลังรอคอยใคร ต่อมาในอารามก็มีคนแปลกหน้าสองคนมา เยือน หนึ่งชายหนึ่งหญิง แต่กลับไม่ได้สวมชุดคลุมเต๋า

พวกเขาต่างก็ไปนั่งยองกันอยู่ใต้ชายคา เรียงแถวกันนั่งอาบแดด บุรุษผู้นั้นเหมือนจะมองกู่เกาอยู่หลายที ส่วนหญิงสาวหน้าตา เย็นชากลับเหลือบตามองทุกคน สุดท้ายสายตาหยุดอยู่บนร่างของ หม่าฉงในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เพียงแต่ไม่ถือว่ามีท่าทางใส่ใจอะไรมาก

นัก

นางส่ายหน้าน้อยๆ

ย่างที่ไม่เป็นที่จับสังเกตให้กับหงเหมี่ยวที่

อยู่ด้านข้าง นักพรตเฒ่าถอนหายใจเบาๆ คล้ายจะผิดหวังอยู่บ้าง แต่ ก็ไม่ได้สิ้นหวังมากนัก ราวกับว่าได้เตรียมใจมาไว้นานแล้ว

เลิศสตรีที่มีฝีมือแค่ไหน แต่หากไม่มีวัตถุดิบก็ปรุงอาหาร

เลิศรสออกมาไม่ได้จริงๆ เด็กพวกนี้คือตัวอ่อนเต้ากวานที่ดีที่สุดใน

พื้นที่หนึ่งอําเภอเท่าที่อายุและกําลังความสามารถของนักพรตเฒ่าจะ หาได้แล้ว ไม่ต้องสนว่าเป็นฝ่ายพาตัวมาส่งถึงที่หรือเป็นอย่างถูเกาที่

หงเหมี่ยวถูกชะตาด้วยตัวเอง ดูท่าจะคงไม่มีเรื่องน่าตกตะลึงระคน

ยินดีอะไร หาไม่แล้วถึงอย่างไรหงเหมี่ยวก็เป็นผู้ดูแลของอารามแห่ง หนึ่ง ลําพังแค่หลิวฟางคนเฝ้าศาลและฉางเกิงที่เป็นเตี่ยนเค่อจะ

สามารถพาคนเข้ามาอยู่ในอารามได้ง่ายๆ เชียวหรือ?

ทุกวันนี้เด็กกลุ่มนี้ต่างก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ คิดจะรับหน้าที่เป็นนักพรต ผู้ดูแลอารามเต๋าแห่งหนึ่งของทางการ เว้นเสียจากว่าเป็นคนที่มี

ความรู้ลึกซึ้ง หาไม่แล้วตบะก็จําเป็นต้องเริ่มต้นที่ขอบเขตถ้ําสถิต

ส่วนหงเหมี่ยวนั้นถือเป็นอย่างหลัง เพียงแต่แม้หงเหมี่ยวจะมีตบะไม่

เลวทว่ามีเพียงเรื่องอย่างการอ่านตําราศึกษาเล่าเรียนเท่านั้นที่ไม่

ค่อยฉลาดนัก และเรื่องของการรับธรรมโองการก็มีการสอบหลาย

อย่างที่มิอาจข้ามผ่านไปได้ ดังนั้นธ

อยู่ตลอด ทว่าการที่หงเหมี่ยวสามารถมารับ **งในอารามหลิงจิ้ง

าสมุท

ได้ ก็เพราะอาศัยตบะขอบเขตชมมหาสมุทรของตัวเขาเอง แน่นอน ว่านี่ก็เกี่ยวข้องกับการที่อารามหลิงจิ้งไม่ได้ใกล้เคียงกับการเป็น

“อารามรวยทรัพย์” ด้วย

บ

ในเรื่องนี้ ความเห็นของหม่าฉง อันที่จริงไม่ถือว่าผิดเต็มเปา เพราะเจ้าเด็กนั่นดันจับผลัดจับผลูเดาถูกจริงๆ

เพื่อป้องกันผีร้าย

**มที่ล้ําแดนเข้ามาตนนั้น อันที่จริง

นักพรตเฒ่าได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ขอบเขตจะถดถอย แต่ก็มีคุณ ความชอบติดตัว ทางที่ว่าการในตัวเมืองประจําจังหวัดจะจดลงบันทึก

เอาไว้ หากไม่ผิดไปจากที่คาดจะยังมอบโอสถเซียนอายุยืนที่ช่วย

รักษาชีวิตมาให้เขาด้วยเม็ดหนึ่ง เป็นโอสถที่ล้ําค่ามาก คือของดีที่ จ่ายเงินก็ยังหาซื้อมาไม่ได้ แต่เขากลับมิอาจรับตําแหน่งเป็นเจ้า อารามของอารามแห่งนี้ได้อีกแล้ว พูดง่ายๆ ก็คือสามารถไปใช้ชีวิต ในช่วงบั้นปลายอยู่ในที่ว่าการน้ําใสบางแห่งของตัวเมืองได้แล้ว

บ

สําหรับเด็กๆ พวกนี้ หงเหมี่ยวมีแผนการเป็นของตัวเอง

หม่าฉง อันที่จริงคุณสมบัติดีที่สุด ถูกหงเหมี่ยวฝากความหวังไว้ มาก แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับผู้มีความสามารถด้านการฝึกตนที่อยู่ใน

อารามเต๋าขนาดใหญ่ทั้งหลายแล้วก็ยัง ห่างชั้นอยู่มาก

หลินซู คือลูกหลายคนรวยที่มีชีวิตอยู่ไปวันๆ อย่าไปพูดถึงเขา เลย ควันธูปในอารามเต๋า ในระดับใหญ่แล้วล้วนได้รับความช่วยเหลื

ด้านเงินทองจากครอบครัวของเขาทรัพย์สินส่วนตัวที่หงเหมี่ยวเอง

สะสมมาได้ไม่ง่าย เงินเทพเซียนก็แทบจะเอาไปหลอมเป็นปราณ

วิญญาณฟ้าดินอันน้อยนิดน่าสงสารนั่นหมดแล้ว ผลคือตอนอยู่ใน ตําหนักของอารามเต๋า หงเหมี่ยวลอบสังเกตดูอยู่หลายครั้ง พวก