กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 967

ตอนนั้นผู้ดูแลเฒ่าขอบเขตก่อกาเนิดผู้นี้เคยรับงานเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งได้รายได้พิเศษมาจากเจ้าของเรือที่เป็ นผู้ฝึกตนหญิงโอสถทองรุ่น เยาว์คนหนึ่ง มีหน้าที่คอยจดเนื้อหาการประชุมระหว่างทั้งสองฝ่ ายใน เรือนชุนฟาน

คนหนุ่มที่สวมชุดกว้าตัวยาวสีเขียวคนหนึ่งพลันมาโผล่ในบุปผา ในคันฉ่องจันทราในสายน้า กุมหมัดเขย่า ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “ฟังจาก เสียง ใช่หลิวอี่ผู้ดูแลหลิวแห่งเรือข้ามฟากฝูจงหรือไม่?”

ต่อให้มีบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ากั้นขวาง ผู้ดูแลเฒ่าก็ ยังคงรู ้สึกชาไปทั้งหนังศีรษะ เสียวสันหลังวาบ แต่ก็ไม่กล้าท าหูหนวก หรือแสร ้งเป็ นใบ้ ได้แต่เอ่ยเสียงสั่นว่า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว”

จากนั้นก็มีผู้ฝึกตนหญิงอีกคนหนึ่งรีบทุ่มเงินใส่บุปผาในคันฉ่อง จันทราในสายน้า เอ่ยอย่างขลาดๆ ว่า “หลิ่วเซินเจ้าของเรือ “หนี ซาง” คารวะใต้เท้าอิ่นกวาน”

เฉินผิงอันสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ พยักหน้ารับด้วย รอยยิ้ม

ก่อนที่ถานหรงจะปิ ดบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้าครั้งนี้ เฉินผิงอันกุมหมัด ยิ้มเอ่ยว่า “ขอสวัสดีปีใหม่แก่ทุกท่านมา ณ ที่นี้

ด้วย ขอให้ทุกท่านโชคดีปีใหม่ ทุกสิ่งอย่างราบรื่น ในปีใหม่ปีนี้ขอ อวยพรให้ทุกท่านมีเงินทองไหลมาเทมา”

บุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้าเต็มไปด้วยความครึกครื้น เสียงของคนหลายสิบคนดังขึ้นเซ็งแซ่ แย่งกันอวยพรกลับคืนไปยังอิ่ นกวานหนุ่ม

พวกหลี่เป่าผิงออกเดินทางจากผูซานลงใต้ต่อไปอีกครั้งแล้ว อิง ตามเส้นทางการท่องเที่ยวที่ผูซานบอกไว้ พวกเขาจึงเลียบแม่น้าเพ่ ยเจียงเข้าสู่มหาสมุทรก่อน มุ่งหน้าไปยังร่องรอยจวนเซียนที่อยู่บน เกาะในทะเลแห่งหนึ่ง แล้วค่อยขึ้นฝั่งไปอีกครั้ง

มีเผยเฉียน จงขุยและอวี่จิ่น อยู่ในใบถงทวีปแห่งนี้ ต่อให้เจอกับ สานักว่านเหยาที่ได้ครอบครองพื้นที่มงคลสามภูเขาก็ไม่มีอะไรให้ ต้องกลัดกลุ้มแม้แต่น้อย

ทว่าทุกวันนี้ในศาลบรรพจารย์ผูซานได้มีลูกศิษย์ผู้สืบทอดเพิ่ม มาอีกคนหนึ่งแล้ว เจ้าคนที่ถูกผู้อื่นมองว่าใช ้เส้นสายเดินเข้าประตู ด้านหลังมีชื่อว่าชุยว่านจ่าน อันที่จริงคือจิตหยางกายนอกกายของ ชุยตงซาน เพียงแต่ว่าตอนนี้เฉินผิงอันยังไม่สะดวกจะไปเจอกับอีก ฝ่าย

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ท่าเรือชิงซานของสานักกระบี่ชิงผิงมีผู้เฒ่า ที่สวมชุดเขียวคนหนึ่งมาเยือน เขาเดินทางไกลมาถึงที่แห่งนี้เพียง

ลาพัง ได้ยินว่าเจ้าขุนเขาเฉินไม่อยู่ก็ไม่รั้งอยู่ต่ออีก เลือกที่จะออก เดินทางท่องเที่ยวไปอีกครั้ง

ก็เหมือนผู้อาวุโสในตระกูลคนหนึ่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่ล้วนเป็ น เช่นนี้ ทั้งๆ ที่ในใจใส่ใจอย่างมาก แต่กลับต้องแสร ้งท าเป็ นว่าไม่ใส่ใจ

ยากที่จะเปิ ดปาก พูดจาก็มักจะใช ้ถ้อยคาง่ายๆ สบายๆ หาก ผู้เยาว์ไม่ใส่ใจมากพอก็จะต้องพลาดสีหน้า แววตาและความหมายใน คาพูดหลายอย่างที่ซุกซ่อนเอาไว้ของพวกคนเฒ่าคนแก่

เฉินผิงอันออกมาจากผูซาน มาถึงยอดเขามี่เซวี่ย ชุยตงซาน น้อยเนื้อต่าใจอย่างถึงที่ สุด จะให้ข้าจับผู้อาวุโสซ่งมัดไว้ไม่ยอมให้ จากไปไหนก็ไม่ได้นี่นา

ข้ากล้าหรือ?

ด้วยนิสัยโผงผางเช่นนั้นของซ่งอวี่เซา หากภูเขาเซียนตูดึงดันจะ รั้งตัวเอาไว้ ถึงเวลานั้นทาให้ผู้อาวุโสไม่พอใจขึ้นมา อาจารย์ท่านจะ ไม่เอาไฟโทสะมาสาดใส่บนหัวของศิษย์หรอกหรือ

เฉินผิงอันถาม “ผู้อาวุโสซ่งจะไปเที่ยวที่ไหน?”

ชุยตงซานยิ้มกล่าว “ดูจากท่าทางแล้ว แรกเริ่มผู้อาวุโสซ่งคงไม่ คิดจะท่องเที่ยวอยู่ในใบถงทวีป หลังออกจากท่าเรือชิงซานแล้วจึงตรง ดิ่งไปทางเหนือ เวลานี้น่าจะอยู่แถวๆ เมืองเก่าบางแห่งของราชวงศ์ ด้ายวนเก่ากระมัง มีความเป็ นไปได้อย่างมากว่าจะอยู่ในสถานที่ที่ อาจารย์กับจงขุยพบเจอกัน เมืองผีแต่ละแห่งที่อยู่รายทางไม่มีอะไรให้

น่าเที่ยวชม ทว่าที่นั่นจะดีจะชั่วก็ยังมีกู่ชิวที่ดารงตาแหน่งคล้ายเทพ อภิบาลเมืองคนใหม่ เขายังยุ่งทางานอยู่ที่นั่ ด้วยนิสัยของผู้อาวุโสซ่ง ต้องยินดีจะไปหยุดอยู่ที่นั่นนานหน่อยเป็ นแน่”

เฉินผิงอันพยักหน้า “เจ้าไปท าธุระของเจ้าเถอะ ข้าจะไปหาผู้ อาวุโสซ่งเอง”

ชุยตงซานหัวเราะหึหึ “อาจารย์ จะบอกข่าวดีกับท่าน ไฉอู๋เป็ น ขอบเขตหยกดิบแล้วกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตเล่มที่เสี่ยวโม่มอบให้ ไฉอู๋ก็หลอมเสร็จแล้ว ดังนั้นสานักกระบี่ชิงผิงของพวกเราจึงมีผู้ฝึก กระบี่ขอบเขตหยกดิบมาเพิ่มอีกคนหนึ่งแล้ว”

เฉินผิงอันอึ้งค้างพูดไม่ออก

ชุยตงชานกล่าว “ข้าเองก็ไม่ได้ปิดบังอะไร ดังนั้นหลังจากรู ้เรื่อง นี้ พวกซุนชุนหวัง ป๋ ายเสวียน ต่างก็ใส่พลังกันเต็มที่ ยิ่งหลอมกระบี่ อย่างตั้งใจมากขึ้น ซุนขุนหวังนั้นยังดีหน่อย แต่ป๋ ายเสวียนน่าสงสาร ที่สุด เหมือนกับถูกฟ้ าผ่าอย่างไรอย่างนั้น แม้แต่จะพูดก็พูดไม่ออก นั่งยองกุมหัวอยู่บนพื้น ขาดก็แค่ไม่ได้ลงไปชักดิ้นชักงออยู่กับพื้น เท่านั้น พอป๋ ายเสวียนท าแบบนี้เหอกูกับอวี่เสียหุยถึงได้รู ้สึกดีขึ้นมา เล็กน้อย แต่โดยภาพรวม ไม่มีใครอิจฉาการเดินขึ้นสวรรค์ในก้าว เดียวของไฉอู๋เลย ถึงอย่างไรก็เป็ นผู้ฝึกกระบี่ในท้องถิ่นของกาแพง เมืองปราณกระบี่ วิสัยทัศน์กว้างไกล เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน พื้นฐานจิตแห่งมรรคาดีเยี่ยม ความรู ้สึกไม่ยอมแพ้ย่อมต้องมีอยู่แน่ ก็ เหมือนอย่างป๋ ายเสวียน คาว่าเป็ นไปไม่ได้ที่เอ่ยออกมาก็เพราะนาย

ท่านใหญ่ผู้นี้คิดแล้วก็ไม่เข้าใจว่า ใต้หล้านี้ไฉนถึงมีคนวัยเดียวกันที่ คุณสมบัติดีเยี่ยมกว่าข้าได้ ไม่น่านะ ไม่ใช่กระมัง จะเป็ นไปได้ อย่างไร” หลายวันมานี้ป๋ ายเสวียนพอจะท าใจได้บ้างแล้ว แต่ก็น่าจะ ยังคิดเรื่องนี้ไม่ตกอยู่เหมือนเดิม อย่างน้อยต้องใช ้เวลาเป็ นเดือน กระมัง”

เฉินผิงอันกล่าว “สมกับเป็ นนายท่านใหญ่จริงๆ”

เพิ่งจะเจอหน้ากันได้ไม่เท่าไร ก็สามารถหลอกให้ชิวจื่อแห่งยอด เขาจิ๋วอี้แปะโป้ งลงบนตาราวีรบุรุษเล่มนั้นได้ ก็มีแค่เขาคนเดียวที่ทา ได้จริงๆ

เฉินผิงอันพลันถามคาถามที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุอีกสองข้อ ติดๆ กัน เป็ นคาถามที่ท าให้ชุยตงชานถึงกับมีเหงื่อซึมบนหน้าผาก ทาท่าจะพูดแต่ก็หยุดอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ยังพูดไม่ออก

“เคยนอนหมอบอยู่ริมคันนาตกปลาไหลไหม?”

“ในบทป๋ ายซินของตารา “กว่านจื่อ” กล่าวไว้ว่า ต่อให้ชื่อเสียง เลื่องลือไปทั่วหล้า ก็ไม่สู้หยุดแสวงหาลาภยศชื่อเสียงแต่เนิ่นๆ ตง ซาน เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ชุยตงซานกาลังจะตอบ อาจารย์กลับกลายร่างเป็ นแสงกระบี่ หลายสิบเส้น พริบตาเดียวก็พุ่งออกไปจากภูเขาเซียนดูแล้ว

ชุยตงซานอึ้งค้าง พึมพาว่า “อาจารย์จะตั้งตัวเป็ นศัตรูกับกฎของ ศาลบุ๋นจริงๆ หรือ?”

“เมื่อเป็ นเช่นนี้ คนที่อาจารย์ไปมีเรื่องด้วยก็คือหลี่เซิ่งเลยนะ”

ชุยตงซานไม่อยากตาหนิอาจารย์แม้แต่ครึ่งค า จึงได้แต่เต้นผาง สบถด่าหญิงบ้าหย่างจื่อผู้นั้น

เป็ นครั้งแรกที่ชุยตงซานรู ้สึกว่าขอบเขตของอาจารย์ตนไม่สูงพอ ก็คือเรื่องดี

เพียงแต่เขาก็อดไม่ไหว จึงก่นด่าหย่างจื่ออีกรอบว่าโง่เง่า นี่คิด จะงับเหยื่อแล้วพาตัวมาติดหว่างแหอย่างนั้นหรือ?!

นี่ไม่ใช่ว่าเลือกกระโดดขึ้นมาบนเขียงด้วยตัวเองหรือไร?