กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 967

ทางฝั่งของภูเขาไท่ผิง ตอนนี้มีแค่เจ้าขุนเขาหวงถิงกับผู้ถวาย งานสองคนอย่างอวี่ฟู่ ชานและกั่วหรานที่มีฉายาว่า ‘หลงเหมิน” เท่านั้น

แม้แต่ถานอิ๋งโจวก็ยังทิ้งอาจารย์เอาไว้ เลือกจะนั่งโดยสารเรือ ข้ามฟากถงอิงติดตามเจิ้งโย่วเขียนกับพวกเย่อวิ๋นอวิ๋นไปเที่ยวที่ผู ซาน

เฉินผิงอันเดินเท้าขึ้นไปบนยอดเขาก็สังเกตเห็นว่ามีจวนตระกูล เซียนที่สร ้างขึ้นจากหยกทั้งหลัง เป็ นจวนแบบมีทางเข้าสองชั้นเพิ่ม ขึ้นมา น่าจะเป็ นฝีมือของเซียนเหรินกั่วหรานแล้ว

อวี๋ฟู่ ซานนั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าประตูภูเขา พอเห็นคนชุดเขียว ก็แค่คลี่ยิ้มแล้วกุมหมัดเฉินผิงอันกุมหมัดคารวะกลับคืน เดินข้าม ธรณีประตูไปก็เห็นว่าหวงถิงกับกั่วหรานกาลังง่วนท างานกันอยู่ใน ห้อง บนโต๊ะที่มีลักษณะโบราณตัวหนึ่งล้วนเป็ นเอกสารและสาเนา ของ ทาเนียบขุนเขาสายน้าศาลบรรพจารย์จานวนมากที่หวงถิงเอาอ อกมาจากวัตถุจื่อชื่อ ปีนั้น หวงถิงถูกเทียนจวินผู้เฒ่าและเจ้าขุนเขา คนปัจจุบันของภูเขาไท่ผิงบังคับกดดันให้ออกไปจากโบถงทวีป มุ่ง หน้าไปยังใต้หล้าห้าสี ครั้งนี้ได้หวนคืนกลับมายังบ้านเกิดอีกครั้ง นาง ก็จ าเป็ นต้องจัดการกับอาณาเขตของภูเขาไท่ผิงและยังมีภูเขาใต้

อาณัติทั้งหลายที่โฉนดที่ดินในอดีตอยู่ในการดูแลของภูเขาไท่ผิงให้ ดี หากพวกเขาไม่ได้ก่อร่างสร ้างตัวกันด้วยตัวเองฟื้นคืนราชสานัก ในท้องถิ่นสืบทอดชะตาแคว้น มอบโฉนดที่ดินคืนไปให้พวกเขาอีก ครั้ง ก็ต้องตกไปเป็ นของคนอื่น เปลี่ยนพรรคตระกูลเซียนกลุ่มอื่น ที่มาสร ้างสานักก่อตั้งพรรคสร ้างศาลบรรพจารย์ประจาบ้านขึ้นมา ใหม่ ซึ่งต่อจากนี้หวงถิงก็ยังต้องไปท าความรู ้จักกับ พวกเขาด้วย ตัวเอง

เฉินผิงอันยืนอยู่หน้าประตู หวงถิงเงยหน้าขึ้น เอ่ยอย่างไม่สบ อารมณ์ว่า “ข้าคือเค่อชิงอันดับหนึ่งของสานักกระบี่ชิงผิง ส่วนเจ้าอีก ไม่นานก็จะเป็ นผู้ถวายงานที่ได้รับการบันทึกชื่อของภูเขาไท่ผิงพวก เราแล้ว ไม่ใช่คนนอกสักหน่อย ยังจะต้องกริ่งเกรงอะไร”

เฉินผิงอันถึงได้ยกเก้าอี้มานั่งลงข้างกายเขียนเหรินกั่วหราน ทั้ง สองฝ่ ายถูกชะตากันจึงไม่จ าเป็ นต้องถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันแล้ว แค่ผงกศีรษะทักทายกันก็พอ

หวงถิงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สองมือนวดคลึงจุดไท่หยาง เอ่ย อย่างปวดหัวว่า “หากไม่เป็ นเพราะได้กั่วหรานช่วยเหลือ ข้าเองคงได้ แต่หลับหูหลับตาจัดการไป ก็ไม่รู ้ว่าวันเดือนปีไหนถึงจะได้สร ้างศาล บรรพจารย์ขึ้นมาอย่างแท้จริงอีกครั้ง ผู้ถวายงานพิทักษ์ภูเขาที่อยู่ หน้าประตูของพวกเราคนนั้นก็ได้แต่นั่งกินนอนกินเท่านั้น”

อวี๋ฟู่ ซานไม่เห็นเป็ นส าคัญ ยังหัวเราะร่าเอ่ยว่า “มีใจแต่ไร ้ก าลัง ละอายใจนัก ละอาย ใจนัก”

หวงถิงงดงามถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะมองค้อนหรือคลี่ยิ้มก็ล้วนมีเสน่ห์ นางพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ผู้ที่มีความสามารถย่อมต้องเหนื่อยกว่าคน อื่น มีผู้อาวุโสหลงเหมินคอยบัญชาการณ์อยู่ที่นี่ วางแผนอย่างเป็ น ขั้นเป็ นตอน การสืบทอดควันธูปของภูเขาไท่ผิงก็สามารถนับวันรอ ได้เลย”

หวงถิงหัวเราะร่วนมองบรรพจารย์หนุ่มของสานักเบื้องล่างคนนี้ เป็ นผู้ถวายงานที่ได้รับการบันทึกชื่อเหมือนกัน เจ้าเฉินผิงอันไม่คิด จะแสดงฝีมือบ้างหรือ?

เฉินผิงอันเอ่ยขึ้นอย่างรู ้กาลเทศะ “ข้าได้เขียนตาราขึ้นมาเล่ม หนึ่งแล้ว เพียงแต่ว่ายังมีรายละเอียดอีกมากที่ต้องขอให้ชุยตงซาน ช่วยเสริมให้ เชื่อว่าอีกไม่กี่วันก็น่าจะส่งมาถึงที่นี่ได้แล้ว”

หวงถิงพยักหน้า พอเกิดเรื่องเข้าจริงถึงได้รู ้ถึงความกลัดกลุ้ม แต่ละเรื่องแต่ละราวล้วนต้องให้นางลงมือท าด้วยตัวเอง นางถึงได้รู ้ว่า คิดจะเป็ นเจ้าขุนเขาอย่างสมตาแหน่งนั้นยากเพียงใด

เฉินผิงอันหยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิ ดดู พลางถามชวนคุย “หวงถิง ข้ายังคงยืนยันค าเดิม หากต้องการเงิน เทพเซียน ในสมุดบัญชีของภูเขาลัวทั่วยังมีเงินฝนธัญพืชอยู่ไม่น้อย สามารถเอามาให้เจ้ายืมได้ คิดดอกเบี้ย ไม่ได้ให้ยืมเปล่าๆ”

จากการประเมินของเจียงซ่างเจิน ภูเขาไท่ผิงคิดจะฟื้นคืนภาพ บรรยากาศอันยิ่งใหญ่ของผู้ที่อยู่บนยอดเขาสูงสุดในอดีตกลับคืนมา ต่อให้จะแค่สามส่วน การถมหลุมยักษ์ในเรื่องของปราณวิญญาณฟ้ า ดินในรัศมีพันลี้ให้เต็มก็ต้องใช ้เงินฝนธัญพืชประมาณสามถึงสี่พัน เปรียญ คลังสมบัติของภูเขาลั่วพั่วเอาเงินฝนธัญพืชออกมารวดเดียว ประมาณหนึ่งพันห้าร ้อยเหรียญ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ พอจะช่วยให้ภูเขา ไท่ผิงข้ามผ่านเรื่องเร่งด่วนที่เป็ นเหมือนไฟไหม้ลามขนคิ้วไปได้

หวงถิงส่ายหน้า ชี้ไปยังวัตถุจื่อชื่อที่อยู่บนโต๊ะ ยิ้มเอ่ยว่า “ยืมเงิน นั้นช่างเถิด เงินสามารถใช ้คืนได้ แต่หนี้น้าใจใช ้คืนกันได้ยาก วัตถุดิบวิเศษแห่งฟ้ าดินที่อยู่ในวัตถุจื่อชื่อชิ้นนี้ เจ้าลองเปิดดูก่อน เถอะ ล้วนเป็ นของสารพัดอย่างที่ข้ากว้านค้นมาจากใต้หล้าห้าสี ข้า ไม่รู ้เรื่องของการวิเคราะห์ของมีค่า จะเก็บมาหรือไม่ก็ดูแค่ว่าถูกชะตา หรือไม่เท่านั้น หากรู ้แต่แรกกว่าสามารถกลับมายังใต้หล้าไพศาลได้ เร็วขนาดนี้ ข้าก็คงเอามามากกว่านี้ พอลองย้อนนึกดูก็เหมือนไป เยือนพื้นที่ลับบรรพกาลสองแห่งนั้นอย่างเสียเปล่าจริงๆ เรื่องนี้ ต้องโทษข้า ตอนที่เจ้าลงจากภูเขาไปก็พกวัตถุจื่อชื่อชิ้นนี้ไปด้วย เถอะ ช่วยเอาไปขายให้ข้าหน่อย ถึงอย่างไรทุกวันนี้สามสถานที่ อย่างใบถง แจกันสมบัติและฝูเหยาต่างก็ขาดสิ่งนี้ ถือเป็ นสินค้าที่ ขาดตลาดนี่นะ เจ้าขุนเขาเฉินยังขึ้นชื่อว่ามีสหายบนภูเขาเยอะ ก าไร ทั้งหมดที่ได้รับมา เก้าส่วนเป็ นของข้า หนึ่งส่วนเป็ นของเจ้า ตกลง ไหม? หากจะบอกว่าท าการค้าก็คุยภาษาของการค้า เรื่องส่วนแบ่งก็

ใช่ว่าจะปรึกษากันไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่นสองส่วน? เอาเป็ นว่าเจ้าจะ เชือดหมูหรือหาคนหลอกง่ายมือเติบอย่างไร ข้าไม่สนใจ ยิ่งราคาที่ ขายออกไปสูงเท่าไรส่วนแบ่งของเจ้าขุนเขาเฉินก็ยิ่งมีมากเท่านั้น”

เฉินผิงอันเองก็ไม่ได้เล่นแง่อะไร เก็บวัตถุจื่อชื่อชิ้นนั้นมาไว้ใน ชายแขนเสื้อ “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงกันตามนี้ ส่วนหนึ่งเป็ นของข้า วางใจได้เลย ข้าจะช่วยตั้งราคาให้สูงๆ หลังจบเรื่อง เมื่อนาของชิ้นนี้ มาคืนก็ค่อยแบ่งส่วนแบ่งกันเก้าต่อหนึ่ง”

อวี่ฟู่ซานเอ่ยสัพยอก “เฉินอิ่นกวานคิดจะเชือดคนสนิทหรือ?”

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน สะบัดชายแขนเสื้อ ย้ายเก้าอี้ที่มีพนักพิงทรง กลมตัวนั้นกลับไปตาแหน่งเดิม ยิ้มเอ่ยว่า “ข้ากับสหายฟู่ ซานก็สนิท กันมากนะ”

อวี๋ฟู่ซานปิดปากฉับทันใด

เฉินผิงอันกุมหมัดบอกลา กั่วหรานพลันลุกขึ้นยืน “มีเรื่องจะคุย กับอาจารย์เฉินสักสองสามประโยค”

หวงถิงอ่านเอกสารทั้งหลายบนโต๊ะคนเดียวต่ออีกครั้ง นางทอด ถอนใจอย่างกลัดกลุ้มจะต้องรีบหาตัวสารองเจ้าสานักที่เหมาะสมมา เสียแล้ว ตนไม่เชี่ยวชาญการจัดการเรื่องพวกนี้เลยจริงๆ

เฉินผิงอันพาอวี๋ฟู่ซานไปเดินเล่นด้วย

เฉินผิงอันกล่าว “สหายฟูซาน เรื่องของการขุดเจาะลาน้าใหญ่ที่ ภาคกลางของใบถงทวีปต่อจากนี้ บางทีอาจจะต้องให้เจ้าปลีกตัวมา จากงานที่ยุ่งวุ่นวาย คอยชักนาการเปลี่ยนแปลงเส้นทางของสายน้า กระแสรองทั้งหลายของแม่น้าลาคลอง เพื่อเป็ นค่าตอบแทน วันหน้า สหายฟูซานสามารถอาศัยลาน้าเส้นใหม่เดินลงน้าได้อย่างมีเหตุผล ถูกต้องชอบธรรม จะไม่มีใครมีความเห็นต่างใดๆ”

แม้ว่าอวี๋ฟู่ ซานจะไม่ถนัดในเรื่องทางโลก แต่เรื่องมนุษยสัมพันธ ์ เขากลับไม่เคยขาดตกบกพร่อง จึงเอ่ยว่า “ข้ายุ่งไม่ยุ่ง ใต้เท้าอิ่นก วานมองไม่เห็นหรือ ภูเขาไท่ผิงคือหนึ่งในผู้ริเริ่มการขุดเจาะลาน้า ใหญ่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุหรือด้วยผล ข้าก็ไม่ควรผลักภาระหน้าที่ความ รับผิดชอบ การเดินลงน้ากลายเป็ นเจียวหลังจากนั้น น้าใจควันธูปที่ ใหญ่เทียมฟ้ าถึงเพียงนี้รบกวนเจ้าหักมาคิดเป็ นเงินแทนเถอะ จะได้ เป็ นเงินเทพเขียนเท่าไรก็เท่านั้น แล้วก็ไม่ต้องเกรงใจข้า ในเรื่องแบบ นี้ ข้ามีนิสัยเหมือนกันหวงถิง ติดเงินได้ แต่ไม่อยากติดค้างน้าใจของ ผู้อื่น คาพูดไม่น่าฟังเอามาพูดกันก่อน ตอนนี้บนร่างข้าไม่ได้มี ทรัพย์สินเงินทองอะไร ถึงเวลานั้นคืนได้แค่ไหนก็แค่นั้น ส่วนที่เหลือ คงต้องรบกวนให้เจ้าช่วยจ่ายแทนไปก่อน วันหน้าข้าค่อยชดเชยให้ ถึงอย่างไรก็ถือว่าเป็ นตัวข้าเองที่ติดค้างน้าใจของสานักกระบี่ชิงผิง พวกเจ้า ไม่ถือว่าเป็ นส่วนของภูเขาไท่ผิง”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ออกจากภูเขามาช่วยเรื่อง การขุดเจาะลาน้าใหญ่ก็ถือว่าสหายฟู่ ซานทางานใช ้หนี้แล้ว บัญชี

ก้อนนี้ข้าสามารถช่วยคิดให้ชัดเจนได้ นอกจากนี้สหายฟู่ ซานยัง สามารถทาความเข้าใจกับขุนเขาสายน้าที่อยู่ตามรายทางของกระแส หลักลาน้าใหญ่ได้ด้วย ถือว่ายิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว”

อวี๋ฟู่ซานถาม “นี่คือแผนการที่อื่นกวานวางไว้นานแล้วหรือ?”

เฉินผิงอันบ่น “พูดว่าเป็ นแผนการได้อย่างไร นี่แสดงให้เห็นว่า ข้ามีเจตนาไม่บริสุทธิ์และสหายฟู่ ซานก็จะตกเป็ นที่ต้องสงสัยว่าเป็ น คนสนิทที่ถูกเชือดด้วย”

คาดไม่ถึงว่าอวี๋ฟู่ ซานจะใช ้กระบวนท่าสังหารศัตรูหนึ่งพันตัวเอง เสียหายแปดร ้อย “หากว่าข้าหัวดีกว่านี้อีกสักนิด หลายปีมานี้มีหรือ จะต้องคอยหลบเลี่ยงหายนะ ไปซ่อนตัวอยู่ในสถานที่เล็กๆ เฝ้ าร ้าน แห่งหนึ่งเพื่อรอความตายไปวันๆ จะถูกเฉินอื่นกวานที่มีกลอุบายลึก ล้าเชือดหมูอีกครั้งก็ไม่ได้แปลกเลยสักนิด”

อวี๋ฟู่ ซานไม่เปิดให้โอกาสเฉินผิงอันได้ใช้ค าพูดเหน็บแนมมา สาดโคลนใส่ตน พูดคุยธุระส าคัญเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบขอตัวลา จากไป

แสงตะวันรอนเหมือนมีคนจุดคบเพลิงขนาดใหญ่ไว้ที่ขอบฟ้ า เผาให้ทะเลเมฆเป็ นสีแดงฉาน

ท่ามกลางธรรมชาติอันงดงาม ควรทะนุถนอมเห็นค่าช่วงเวลา แห่งความสุขยามเยาว์วัย