กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 973

ตรอกฉีหลงของอำเภอไหวหวงเส้นนี้พลันกลำยมำเป็ นหอบิน ทะยำนแห่งหนึ่ง

ด้ำนบนสุดยังคงเป็ นสตรีที่ยืนค้ำยันด้ำมกระบี่ บุรุษที่อยู่ข้ำงกำย นั่งอยู่บนขั้นบันได ทั้ง สองต่ำงก็มีดวงตำสีทองที่บริสุทธิ์อย่ำงถึงที่สุด คู่หนึ่ง

เนื้อหนังมังสำที่ทั้งร่ำงของ “เซี่ยโก่ว” เด็กสำวผู้สวมหมวกขน เตียวพลันแหลกสลำย กลำยเป็ นผุยผง ก่อนจะรวมตัวกันกลำยเป็ น สตรีเรือนกำยสูงเพรียวที่มีรูปโฉมใหม่เอี่ยม

ป๋ ำยจิ่งใช ้สองมือถือกระบี่ชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ มองสบตำกับคน สองคนที่อยู่ด้ำนบน

นี่ต่ำงหำกจึงจะเป็ นรูปโฉมที่แท้จริงของป๋ ำยจิ่ง

เสี่ยวโม่กล่ำว “แนะนำเจ้ำว่ำทำงที่ดีที่สุดควรเก็บกระบี่ลงชะ”

ป๋ ำยจิ่งหรี่ตำยิ้มเอ่ย “โอกำสหำได้ยำก สำมำรถยืดเส้นยืดสำย ได้พอดี ข้ำไม่เชื่อจริงๆว่ำพวกเขำจะสำมำรถลำกข้ำเข้ำไปอยู่ใน แม่น้ำแห่งกำลเวลำของเมื่อหมื่นปี ก่อนได้ในรวดเดียว หำกมี ควำมสำมำรถมำกขนำดนั้นก็คงไม่มีทำงมีวันนี้ได้แล้ว!”

om/

กระชำกตัวผู้ฝึ กกระบี่คนหนึ่งที่หลังจำกเวลำหมื่นปี ผ่ำนไปก็ กลำยมำเป็ นขอบเขตบินทะยำนขั้นสมบูรณ์แบบ ออกจำกฟ้ ำดินที่ บรรพจำรย์สำมลัทธิเป็ นผู้เฝ้ ำพิทักษ์ กลับไปยังขุนเขำสำยน้ำเก่ำเมื่อ หมื่นปีก่อน ขนำดขอบเขตสิบห้ำก็ยังทำไม่ได้!

ยอดบนสุดของขั้นบันได บุรุษที่เท้ำคำงด้วยมือข้ำงเดียวคลี่ยิ้ม เต็มใบหน้ำ เอ่ยเสียงเบำว่ำ “เสี่ยวโม่ของพวกเรำยังคงเอนเอียงเข้ำ หำป๋ ำยจิ่ง ดูท่ำแล้วน่ำจะมีลุ้น”

นำงพยักหน้ำ “เมื่อเผชิญกับควำมยำกลำบำกจึงได้เห็นควำม จริงใจ”

แม้ว่ำเสียวโม่จะไม่ได้ยินคำพูดของคนสองคนที่อยู่ด้ำนบนสุด แต่ดูจำกสีหน้ำของ “คุณชำยบ้ำนตน ที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้ำแล้ว กลับรู ้สึกได้ว่ำไม่เหมือนว่ำพวกเขำจะก ำลังพูดอะไรดีๆ

“เฉินผิงอัน” คนนั้นยิ้มตำหยี โบกมือบอกลำเสี่ยวโม่เบำๆ พลำง ยิ้มอ่อนกล่ำวว่ำ “เสี่ยวโม่ ระวังไว้หน่อยนะ อย่ำปล่อยให้ข้ำวสำรหุง กลำยเป็ นข้ำวสุกได้เสียล่ะ”

ภำพเหตุกำรณ์ประหลำดสลำยหำยไป เสี่ยวโม่กับป๋ ำยจิ่งหวน กลับมำอยู่ในตรอกฉีหลงอีกครั้ง

เซี่ยโก่วจับประคองหมวกขนเตียวบนศีรษะ หลุดหัวเรำะพรืดเอ่ย ว่ำ “ของปลอม ของปลอม ท ำเป็ นเล่นหลอกผีหลอกเจ้ำ ท ำเอำข้ำ ตกใจแทบแย่”

om/

เสี่ยวโม่มีสีหน้ำกระอักกระอ่วน ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ไยจึงเกิด ควำมรู ้สึกลวงตำเหมือนถูกจับชู้ได้คำเตียงเลยเล่ำ

เซี่ยโก่วตำหนิ “เสี่ยวโม่ ล้วนต้องโทษเจ้ำ บุคคลผู้นั้นตำมมำเจอ เพรำะเส้นสำยบนวิถีกระบี่ของเจ้ำ ก็เหมือนนั่งเฝ้ ำตอรอกระต่ำยอยู่ ตอนล่ำงของแม่น้ำแห่งกำลเวลำแล้วจับได้พวกเรำคำหนังคำเขำ”

ระหว่ำงที่เอ่ยพูด เซี่ยโก่วก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้ำผำก

เสียวโม่หันไปมอง เซี่ยโก่วก็รีบอธิบำยทันทีว่ำ “ต่อให้เป็ นของ ปลอมก็น่ำตกใจมำกเลยนะ ใต้หล้ำกว้ำงใหญ่ขนำดนี้ เงยหน้ำมอง ไม่เห็น ก้มหน้ำลงก็ต้องเห็น ไม่มีควำมจ ำเป็ นต้องเดินให้หนทำงคับ แคบ ไป ไปดื่มเหล้ำระงับควำมตกใจกันหน่อย”

ไปถึงร ้ำนฉ่ำวโถว เสี่ยวโม่ให้จิ๋วเอ๋อร ์ช่วยยกเหล้ำหมักข้ำว เหนียวมำให้สองกำ ยิ้มบอกว่ำไม่ต้องไปทำกับแกล้มที่ห้องครัวแล้ว มี แค่สถำนที่ให้พวกเรำดื่มเหล้ำก็พอ

เซี่ยโก่วนั่งขัดสมำธิลงบนม้ำนั่งยำว ดื่มเหล้ำหมักข้ำวเหนียวไป ชำมใหญ่แล้วถอนหำยใจเอ่ยว่ำ “ได้เงินน้อยนิดมำอย่ำงยำกล ำบำก ก็ไม่ง่ำยเลยจริงๆ เสี่ยวโม่เจ้ำไม่รู ้อะไรหลังจำกที่ข้ำมำถึงใต้หล้ำ ไพศำล เพื่อเก็บออมเงิน ตลอดทำงมำนี้ต้องลำบำกแค่ไหนไปขุด หำ สมุนไพรจำกบนภูเขำเอำมำขำยล่ำงภูเขำ เกือบจะถูกคนแทะโลม ด้วยนะ มีชีวิตอย่ำงน่ำอนำถนัก”

om/

เสี่ยวโม่ดื่มเหล้ำหนึ่งอีก “คนที่หำเงินไม่ได้จริงๆ ถึงจะมีสิทธิ์พูด ว่ำล ำบำก”

เซี่ยโก่วเอ่ยอย่ำงขุ่นเคือง “ประโยคนี้พูดจำได้เหมือนคนจริงๆ”

เสี่ยวโม่วำงชำมเหล้ำลง ใช ้เสียงในใจถำมว่ำ “เจ้ำกล้ำฆ่ำ ขอบเขตบินทะยำนหรือไม่?”

เซี่ยโก่วกะพริบตำปริบๆ “เจ้ำนอนจนโง่ไปแล้วหรือไร?”

กล้ำหรือไม่กล้ำ มีอะไรไม่กล้ำด้วยเล่ำ

ปัญหำคือเป็ นเรื่องที่ทำได้หรือไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง เสียหน่อย

เจ้ำอยำกถูกจอมปรำชญ์น้อยจับตัวไปมำกขนำดนี้เลยหรือ จำกนั้นก็ไปกินข้ำวในตะรำงพร ้อมกับหลิวชำที่สวนกงเต๋อ ก็จริงนะ เมื่อเป็ นเช่นนี้ ไม่ได้เจอหน้ำข้ำ เจ้ำก็สำมำรถตำไม่เห็นใจไม่หงุดหงิด ได้แล้ว

ฟังคำพูดแล้งน้ำใจจำกชำยใจดำแล้วทรมำนยิ่งกว่ำถูกกระบี่บิน ทิ่มแทงหัวใจเสียอีก เซี่ยโก่วสูดจมูก เช็ดหัวตำ เห็นว่ำเสี่ยวโม่ที่นั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ำมไม่สะทกสะท้ำนก็รู ้สึกเบื่อ จึงเปลี่ยนสีหน้ำเสียใหม่ เอ่ย อย่ำงเกียจคร้ำนว่ำ “ว่ำมำเถอะ ฆ่ำใคร”

เสี่ยวโม่กล่ำว “ผู้ครองลำคลองเย่ถั่วเก่ำ หย่ำงจื่อ”

om/

เซียโก่วเอ่ยอย่ำงกระจ่ำงแจ้ง “ที่แท้ก็นำงเองหรือ ควำมสำมำรถ ในกำรหนีเอำชีวิตรอดไม่เลวเลย แต่ควำมสำมำรถในกำรต่อยตีกลับ ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องมำกๆ ดีแต่หน้ำอกโตกันใหญ่ตบะไม่เพิ่มพูน ได้ กำรสืบทอดมำอย่ำงเสียเปล่ำ เห็นแล้วก็รำคำญตำ หำกสตรีผู้ นี้ ไม่ได้ถูกทำงฝั่งของศำลบุ๋นรั้งตัวไว้ที่นี่ แต่ทุกวันนี้ไปอยู่ใต้หล้ำ เปลี่ยวร ้ำงล่ะก็ เฮอะ”

เซี่ยโก่วอยำกได้วิชำอภินิหำรแห่งชะตำชีวิตบทหนึ่งของหย่ำงจื่อ มำนำนหลำยปี แล้วเกิดมำก็ไม่เหมำะกับหย่ำงจื่อ แต่เซี่ยโก่วมี ควำมสำมำรถในกำรท ำควำมเข้ำใจต่อกำรเรียนรู ้วิชำอภินิหำรได้ เป็ นอย่ำงดี ฝึกตนได้รวดเร็วมำก อีกทั้งถนนสำยนี้สำหรับหย่ำงจื่อ แล้วไม่ถือว่ำเหมำะสมสักเท่ำไร แต่หำกเซี่ยโก่วได้เรียนรู ้ บีบให้แตก ขยี้ให้เละ ก็จะสำมำรถเอำมำชดเชยช่องโหว่บนมหำมรรคำของนำง ได้สมบูรณ์พอดี หำกไม่ทันระวังก็อำจได้เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่จริงๆ

ในควำมเป็ นจริงแล้วตอนนั้นที่เสี่ยวโม่ไล่ฆ่ำหย่ำงจื่อ ป๋ ำยจิ่งก็ คอยติดตำมดูอยู่ไกลๆอย่ำงเงียบเชียบมำโดยตลอด

รอกระทั่งหยวนโส่วบรรพจำรย์ย้ำยภูเขำปรำกฏตัว นำงก็เผยตัว ตำม กล้ำตีบุรุษของข้ำ ถำมข้ำป๋ ำยจิ่งหรือยังว่ำยอมหรือไม่? สองต่อ สอง นั่นต่ำงหำกจึงจะยุติธรรม

คู่รักเทพเซียนอย่ำงพวกเขำรับมือกับชู้รักคู่หนึ่ง จะไม่ง่ำยดำย เหมือนกวักมือเรียกมำหรอกหรือ จะแพ้ได้อย่ำงไร

om/

น่ำเสียดำยที่เสี่ยวโม่ไม่ยอมร่วมมือกับตน เขำถึงกับเดินจำกไป โดยตรง

เซี่ยโก่วเอ่ย “ข้ำกับนำยท่ำนป๋ ำยและศำลบุ๋นมีข้อตกลงร่วมกัน แต่ก็นะ”

“ในเมื่อเจ้ำเปิ ดปำกพูดแล้ว ข้ำก็สำมำรถลองพิจำรณำดูได้ เงื่อนไขก็คือเจ้ำต้องรับประกันว่ำข้ำจะสำมำรถออกไปจำกใต้หล้ำ ไพศำลได้โดยที่ยังมีชีวิตรอด

เซี่ยโก่วยื่นฝ่ ำมือข้ำงหนึ่งออกมำ เลิกคิ้วให้กับเสี่ยวโม่ “ผลประโยชน์ล่ะ? พี่น้องแท้ๆยังต้องคิดบัญชีกันอย่ำงชัดเจน หำก พวกเรำเป็ นคนรักกันก็ไม่จำเป็ นต้องคุยเรื่องนี้กันหรอกปัญหำคือ พวกเรำไม่ใช่”

เซี่ยโก่วลูบปำก “ทุกวันนี้ข้ำอ่ำนตำรำมำมำกมำยแล้ว บุรุษมำก ควำมสำมำรถกับโฉมสะครำญในต ำรำและนิยำยในยุทธภพก็ล้วนใช ้ วิธีกำรแบบนี้กันทั้งนั้น วีรบุรุษช่วยเหลือสำวงำม บุญคุณยิ่งใหญ่มิ อำจตอบแทนได้ ข้ำน้อยก็ได้แต่ตอบแทนด้วยเรือนกำยแล้วยินดีจะ หนุนนอนเคียงหมอน พอมำเป็ นพวกเรำสองคนก็หลักกำรเหตุผล เดียวกันนั่นแหละ!”