กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 973

ตรอกฉีหลงของอาเภอไหวหวงเส้นนี้พลันกลายมาเป็ นหอบิน ทะยานแห่งหนึ่ง

ด้ำนบนสุดยังคงเป็ นสตรีที่ยืนค้ำยันด้ำมกระบี่ บุรุษที่อยู่ข้ำงกาย นั่งอยู่บนขั้นบันได ทั้ง สองต่ำงก็มีดวงตาสีทองที่บริสุทธิ์อย่างถึงที่สุด คู่หนึ่ง

เนื้อหนังมังสำที่ทั้งร่ำงของ “เซี่ยโก่ว” เด็กสำวผู้สวมหมวกขน เตียวพลันแหลกสลาย กลายเป็ นผุยผง ก่อนจะรวมตัวกันกลายเป็ น สตรีเรือนกายสูงเพรียวที่มีรูปโฉมใหม่เอี่ยม

ป๋ ำยจิ่งใช ้สองมือถือกระบี่ชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ มองสบตากับคน สองคนที่อยู่ด้ำนบน

นี่ต่ำงหากจึงจะเป็ นรูปโฉมที่แท้จริงของป๋ ำยจิ่ง

เสี่ยวโม่กล่ำว “แนะนำเจ้ำว่ำทางที่ดีที่สุดควรเก็บกระบี่ลงชะ”

ป๋ ำยจิ่งหรี่ตายิ้มเอ่ย “โอกาสหาได้ยาก สำมารถยืดเส้นยืดสำย ได้พอดี ข้ำไม่เชื่อจริงๆว่ำพวกเขาจะสำมารถลากข้ำเข้ำไปอยู่ใน แม่น้ำแห่งกาลเวลาของเมื่อหมื่นปี ก่อนได้ในรวดเดียว หากมี ความสำมารถมากขนำดนั้นก็คงไม่มีทางมีวันนี้ได้แล้ว!”

om/

กระชำกตัวผู้ฝึ กกระบี่คนหนึ่งที่หลังจากเวลาหมื่นปี ผ่ำนไปก็ กลายมาเป็ นขอบเขตบินทะยานขั้นสมบูรณ์แบบ ออกจากฟ้ ำดินที่ บรรพจารย์สำมลัทธิเป็ นผู้เฝ้ ำพิทักษ์ กลับไปยังขุนเขาสำยน้ำเก่ำเมื่อ หมื่นปีก่อน ขนำดขอบเขตสิบห้ำก็ยังทาไม่ได้!

ยอดบนสุดของขั้นบันได บุรุษที่เท้ำคำงด้วยมือข้ำงเดียวคลี่ยิ้ม เต็มใบหน้ำ เอ่ยเสียงเบำว่ำ “เสี่ยวโม่ของพวกเรายังคงเอนเอียงเข้ำ หาป๋ ำยจิ่ง ดูท่ำแล้วน่ำจะมีลุ้น”

นำงพยักหน้ำ “เมื่อเผชิญกับความยากลาบำกจึงได้เห็นความ จริงใจ”

แม้ว่ำเสียวโม่จะไม่ได้ยินคำพูดของคนสองคนที่อยู่ด้ำนบนสุด แต่ดูจากสีหน้ำของ “คุณชำยบ้ำนตน ที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้ำแล้ว กลับรู ้สึกได้ว่ำไม่เหมือนว่ำพวกเขาจะก ำลังพูดอะไรดีๆ

“เฉินผิงอัน” คนนั้นยิ้มตาหยี โบกมือบอกลาเสี่ยวโม่เบำๆ พลาง ยิ้มอ่อนกล่ำวว่ำ “เสี่ยวโม่ ระวังไว้หน่อยนะ อย่าปล่อยให้ข้ำวสำรหุง กลายเป็ นข้ำวสุกได้เสียล่ะ”

ภำพเหตุการณ์ประหลาดสลายหายไป เสี่ยวโม่กับป๋ ำยจิ่งหวน กลับมาอยู่ในตรอกฉีหลงอีกครั้ง

เซี่ยโก่วจับประคองหมวกขนเตียวบนศีรษะ หลุดหัวเราะพรืดเอ่ย ว่ำ “ของปลอม ของปลอม ท ำเป็ นเล่นหลอกผีหลอกเจ้ำ ท ำเอาข้ำ ตกใจแทบแย่”

om/

เสี่ยวโม่มีสีหน้ำกระอักกระอ่วน ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ไยจึงเกิด ความรู ้สึกลวงตาเหมือนถูกจับชู้ได้คำเตียงเลยเล่ำ

เซี่ยโก่วตาหนิ “เสี่ยวโม่ ล้วนต้องโทษเจ้ำ บุคคลผู้นั้นตามมาเจอ เพราะเส้นสำยบนวิถีกระบี่ของเจ้ำ ก็เหมือนนั่งเฝ้ ำตอรอกระต่ำยอยู่ ตอนล่ำงของแม่น้ำแห่งกาลเวลาแล้วจับได้พวกเราคำหนังคำเขา”

ระหว่ำงที่เอ่ยพูด เซี่ยโก่วก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้ำผำก

เสียวโม่หันไปมอง เซี่ยโก่วก็รีบอธิบำยทันทีว่ำ “ต่อให้เป็ นของ ปลอมก็น่ำตกใจมากเลยนะ ใต้หล้ำกว้ำงใหญ่ขนำดนี้ เงยหน้ำมอง ไม่เห็น ก้มหน้ำลงก็ต้องเห็น ไม่มีความจ ำเป็ นต้องเดินให้หนทางคับ แคบ ไป ไปดื่มเหล้ำระงับความตกใจกันหน่อย”

ไปถึงร ้ำนฉ่ำวโถว เสี่ยวโม่ให้จิ๋วเอ๋อร ์ช่วยยกเหล้ำหมักข้ำว เหนียวมาให้สองกา ยิ้มบอกว่ำไม่ต้องไปทากับแกล้มที่ห้องครัวแล้ว มี แค่สถำนที่ให้พวกเราดื่มเหล้ำก็พอ

เซี่ยโก่วนั่งขัดสมาธิลงบนม้ำนั่งยาว ดื่มเหล้ำหมักข้ำวเหนียวไป ชำมใหญ่แล้วถอนหายใจเอ่ยว่ำ “ได้เงินน้อยนิดมาอย่างยากล ำบำก ก็ไม่ง่ำยเลยจริงๆ เสี่ยวโม่เจ้ำไม่รู ้อะไรหลังจากที่ข้ำมาถึงใต้หล้ำ ไพศำล เพื่อเก็บออมเงิน ตลอดทางมานี้ต้องลาบำกแค่ไหนไปขุด หา สมุนไพรจากบนภูเขาเอามาขายล่ำงภูเขา เกือบจะถูกคนแทะโลม ด้วยนะ มีชีวิตอย่างน่ำอนำถนัก”

om/

เสี่ยวโม่ดื่มเหล้ำหนึ่งอีก “คนที่หาเงินไม่ได้จริงๆ ถึงจะมีสิทธิ์พูด ว่ำล ำบำก”

เซี่ยโก่วเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ประโยคนี้พูดจาได้เหมือนคนจริงๆ”

เสี่ยวโม่วางชำมเหล้ำลง ใช ้เสียงในใจถำมว่ำ “เจ้ำกล้ำฆ่ำ ขอบเขตบินทะยานหรือไม่?”

เซี่ยโก่วกะพริบตาปริบๆ “เจ้ำนอนจนโง่ไปแล้วหรือไร?”

กล้ำหรือไม่กล้ำ มีอะไรไม่กล้ำด้วยเล่ำ

ปัญหาคือเป็ นเรื่องที่ทาได้หรือไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ใต้หล้ำเปลี่ยวร ้ำง เสียหน่อย

เจ้ำอยากถูกจอมปราชญ์น้อยจับตัวไปมากขนำดนี้เลยหรือ จากนั้นก็ไปกินข้ำวในตะรางพร ้อมกับหลิวชำที่สวนกงเต๋อ ก็จริงนะ เมื่อเป็ นเช่นนี้ ไม่ได้เจอหน้ำข้ำ เจ้ำก็สำมารถตาไม่เห็นใจไม่หงุดหงิด ได้แล้ว

ฟังคำพูดแล้งน้ำใจจากชำยใจดำแล้วทรมานยิ่งกว่ำถูกกระบี่บิน ทิ่มแทงหัวใจเสียอีก เซี่ยโก่วสูดจมูก เช็ดหัวตา เห็นว่ำเสี่ยวโม่ที่นั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ำมไม่สะทกสะท้ำนก็รู ้สึกเบื่อ จึงเปลี่ยนสีหน้ำเสียใหม่ เอ่ย อย่างเกียจคร้ำนว่ำ “ว่ำมาเถอะ ฆ่ำใคร”

เสี่ยวโม่กล่ำว “ผู้ครองลาคลองเย่ถั่วเก่ำ หย่างจื่อ”

om/

เซียโก่วเอ่ยอย่างกระจ่ำงแจ้ง “ที่แท้ก็นำงเองหรือ ความสำมารถ ในการหนีเอาชีวิตรอดไม่เลวเลย แต่ความสำมารถในการต่อยตีกลับ ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องมากๆ ดีแต่หน้ำอกโตกันใหญ่ตบะไม่เพิ่มพูน ได้ การสืบทอดมาอย่างเสียเปล่ำ เห็นแล้วก็ราคำญตา หากสตรีผู้ นี้ ไม่ได้ถูกทางฝั่งของศำลบุ๋นรั้งตัวไว้ที่นี่ แต่ทุกวันนี้ไปอยู่ใต้หล้ำ เปลี่ยวร ้ำงล่ะก็ เฮอะ”

เซี่ยโก่วอยากได้วิชำอภินิหารแห่งชะตาชีวิตบทหนึ่งของหย่างจื่อ มานำนหลายปี แล้วเกิดมาก็ไม่เหมาะกับหย่างจื่อ แต่เซี่ยโก่วมี ความสำมารถในการท ำความเข้ำใจต่อการเรียนรู ้วิชำอภินิหารได้ เป็ นอย่างดี ฝึกตนได้รวดเร็วมาก อีกทั้งถนนสำยนี้สำหรับหย่างจื่อ แล้วไม่ถือว่ำเหมาะสมสักเท่ำไร แต่หากเซี่ยโก่วได้เรียนรู ้ บีบให้แตก ขยี้ให้เละ ก็จะสำมารถเอามาชดเชยช่องโหว่บนมหามรรคำของนำง ได้สมบูรณ์พอดี หากไม่ทันระวังก็อาจได้เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่จริงๆ

ในความเป็ นจริงแล้วตอนนั้นที่เสี่ยวโม่ไล่ฆ่ำหย่างจื่อ ป๋ ำยจิ่งก็ คอยติดตามดูอยู่ไกลๆอย่างเงียบเชียบมาโดยตลอด

รอกระทั่งหยวนโส่วบรรพจารย์ย้ำยภูเขาปรากฏตัว นำงก็เผยตัว ตาม กล้ำตีบุรุษของข้ำ ถำมข้ำป๋ ำยจิ่งหรือยังว่ำยอมหรือไม่? สองต่อ สอง นั่นต่ำงหากจึงจะยุติธรรม

คู่รักเทพเซียนอย่างพวกเขารับมือกับชู้รักคู่หนึ่ง จะไม่ง่ำยดำย เหมือนกวักมือเรียกมาหรอกหรือ จะแพ้ได้อย่างไร

om/

น่ำเสียดำยที่เสี่ยวโม่ไม่ยอมร่วมมือกับตน เขาถึงกับเดินจากไป โดยตรง

เซี่ยโก่วเอ่ย “ข้ำกับนำยท่ำนป๋ ำยและศำลบุ๋นมีข้อตกลงร่วมกัน แต่ก็นะ”

“ในเมื่อเจ้ำเปิ ดปำกพูดแล้ว ข้ำก็สำมารถลองพิจารณำดูได้ เงื่อนไขก็คือเจ้ำต้องรับประกันว่ำข้ำจะสำมารถออกไปจากใต้หล้ำ ไพศำลได้โดยที่ยังมีชีวิตรอด

เซี่ยโก่วยื่นฝ่ ำมือข้ำงหนึ่งออกมา เลิกคิ้วให้กับเสี่ยวโม่ “ผลประโยชน์ล่ะ? พี่น้องแท้ๆยังต้องคิดบัญชีกันอย่างชัดเจน หาก พวกเราเป็ นคนรักกันก็ไม่จาเป็ นต้องคุยเรื่องนี้กันหรอกปัญหาคือ พวกเราไม่ใช่”