กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 975

ใครขวางคนนั้นก็ต้องตาย บางทีอาจมีแค่บรรพบุรุษใหญ่ของ ภูเขาทั่วเยว่และมหาสมุทรความรู ้โจวมี่เท่านั้นที่ถือเป็ นข้อยกเว้น

ทว่าสองคนนี้ต่างก็มีแผนการระยะยาวเป็ นของตัวเอง ไม่อาจลง มือปะทะกับเฉินชิงตูซึ่งๆ หน้าได้

ก็เหมือนอย่างผู้ฝึกกระบี่ในใต้หล้า ผู้ที่เวทกระบี่และวิถีกระบี่สูง ที่สุด เขย่งปลายเท้าแล้วก็ยังได้แค่แตะโดนไหล่ของเฉินชิงดูเท่านั้น แล้วจะสู้กันอย่างไร จะถามกระบี่กันอย่างไรได้อีก

ต่งฮว่าฝูลังเลไปชั่วขณะ คล้ายจะเดาความคิดที่อยู่ในใจของต่งฮ ว่าฝูได้ ลู่เฉินจึงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “คนผู้นั้นน่ะหรือ นี่คือคาถามที่ดี”

สิบผู้กล้าแห่งใต้หล้าของเมื่อหมื่นปีก่อน มีคนหนึ่งที่เป็ นผู้ฝึ ก กระบี่

ในอดีตความยาวไกลของวิถีกระบี่ ความสูงส่งของเวทกระบี่ ความรุนแรงของพลังพิฆาต ความแข็งแกร่งของการป้ องกัน ความ มากมายและความดีเยี่ยมของระดับขั้นกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของคน ผู้นี้ ล้วนต้องใช ้คาว่า “ที่สุด!”

ลู่เฉินปุ้ ยปากไปทางเทวบุตรมารนอกโลกที่ยืนซื้ออยู่นอกตรา ผนึก บอกเป็ นนัยว่าเจ้าหมอนี่เคยเห็นมาดในการออกกระบี่ของท่าน ผู้นั้นมากับตาตัวเอง

ศึกเดินขึ้นฟ้ าในปีนั้นมีเส้นทางหลักทั้งหมดสามเส้นทาง ผู้ฝึก กระบี่ท่านนี้รับผิดชอบนาขบวนในเส้นทางหนึ่ง

มันยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ก็ยังตายอยู่ดีไม่ใช่หรือ”

ลู่เฉินกลอกตามองบน “เฮ้ๆๆ ระวังปากหน่อยนะ พูดจาหัด เกรงใจกันบ้าง”

มันยิ้มถาม “พวกเจ้าอยากเห็นภาพเหตุการณ์นั้นหรือไม่?” ลู่เฉินลุกขึ้นยืน “เดินไปด้วยกัน”

มันส่ายหน้า เรือนกายค่อยๆ สลายหายไปพร้อมเสียงเหน็บแนม “ลู่เฉิน พระโพธิสัตว์ดินปั้นข้ามแม่น้ายังเอาตัวเองไม่รอด เจ้าแค่ยุ่ง วุ่นวายกับเรื่องของตัวเองก็พอแล้ว”

ในอาณาเขตของพื้นที่ห่างไกลในโยวโจว อารามเต๋าขนาดเล็ก แห่งหนึ่งในอาเภอที่มีชื่อว่าอารามจู้ชวี

ลมเย็นระลอกหนึ่งพัดโชยผ่าน ร่างของนักพรตหนุ่มที่สวมกวาน ดอกบัวไว้บนศีรษะก็พลันเผยกายบนถนน อารามเต๋าไร ้ชื่อเสียงเบื้อง หน้าเขาแห่งนี้คนจากลาหอเรือนว่างเปล่าไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงโครงว่าง เปล่าที่เป็ นได้แค่เครื่องประดับอย่างหนึ่งเท่านั้น ลู่เฉินเงยหน้ามอง

กรอบป้ ายของอารามเล็ก อี้อิ๋งจู้ซวี ตักส่วนที่เกินออกเพิ่มส่วนที่ พร่อง อืม ไม่เลวๆ พอจะมีความรู ้อยู่บ้าง แค่มองก็รู ้ว่าเป็ นลายมือของ ‘ตน’ วิถีแห่งการรักษากิจการ ต้องลดทอนความเสียหายออก ก็จะ หลีกเลี่ยงความเสียใจในภายหลังและความผิดพลาดแห่งจักรวาลได้ ความหมายดี เป็ นนิมิตหมายที่ดี

ลู่เฉินเอ่ยเย้ยหยันตัวเอง “ช ้าไปแค่ก้าวเดียวเท่านั้น”

ลู่เฉินกระทืบเท้าหนึ่งที สะบัดชายแขนเสื้อ ยกมือขึ้นนับนิ้ว คานวณแล้วก็เริ่มด่ากราด “เหล่าเกาเอ๋ยเหล่าเกา อายุก็ตั้งปูนนี้แล้ว ไยต้องลงมาลุยน้าขุ่นบ่อนี้ด้วย ไม่กลัวว่าจะไม่ได้ใช ้ชีวิตบั้นปลาย อย่างสงบสุขหรือ เจ้าคอยดูเถอะ ทางที่ดีที่สุดควรเป็ นเต่าหดหัวซ่อน ตัวอยู่ในต าหนักหัวหยางไปซะ อย่าให้เสี่ยวเต้าเจอเจ้านอกภูเขาได้ ล่ะ ไม่อย่างนั้นจะพ่นน้าลายให้เต็มหน้าเจ้าเลย….เอ๊ะ อยู่นอกภูเขา จริงๆ หรือนี่ เหล่าเกาเจ้านี่ฝีมือสูงส่งจริงๆ ดูถูกเสี่ยวเต้าจริงๆ สินะ เจ้าตัวดี แต่ละคนล้วนเห็นว่าเสี่ยวเต้านิสัยดีรังแกง่าย แน่จริงพวกเจ้า ก็ไปต่อยกับศิษย์พี่อวี๋สิ เอาแต่เลือกมะพลับนิ่มมาบีบจะถือเป็ น ลูกผู้ชายได้อย่างไร!”

เหมาจุยแห่งอารามเต๋จัซวี ทุกวันนี้ยังไม่มีฉายา เคยรับหน้าที่ เป็ นเตียนเค่อดูแลเรื่องอาหารการกินให้กับอารามเล็ก หรือก็คือเป็ น พ่อครัวนั่นเอง อืม แล้วยังเป็ นพ่อครัวใหญ่หัวหน้าพ่อครัวด้วย

อันที่จริงคนยี่สิบกว่าคนที่อยู่ในอารามเต๋า หรือแม้กระทั่งตัวของ อารามเต๋เองก็ล้วนจาแลงมาจากเจินเหรินกระดูกขาวผู้นี้ทั้งสิ้น

เมื่อเป็ นเช่นนี้ถึงจะสามารถปิดฟ้ าข้ามมหาสมุทร ตบตาหลอก ทุกคนมาได้

ดังนั้นในอาเภอทุกวันนี้จึงเกิดเรื่องอึกทึกครึกโครม ตัวเขตการ ปกครองก็ไม่กล้ามีการปิดบังแม้แต่น้อย ได้รายงานเรื่องนี้ให้ทางราช สานักทราบแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานทางฝั่งของป๋ ายอวี้จิงก็จะได้รับ จดหมายลับ “ผนึกดินม่วง” ในเขตการดูแลเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ จัดการไม่เหมาะสมก็ต้องเป็ นเรื่องแน่แล้ว นายท่านเต้ากวานที่ได้ ครอบครองท าเนียบเต๋าอย่างแท้จริงหายตัวไปทั้งอย่างนั้น จะมีเรื่อง ประหลาดแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

ลู่เฉินเหลือบตามองร ้านหนังสือที่ตั้งอยู่ริมถนนนอกอารามซึ่งยัง ไม่ทันเก็บไป ส่วนตาราทั้งหลายที่อยู่บนนั้นล้วนถูกขนไปหมดแล้ว คาดว่าน่าจะเป็ นฝีมือของพวกเด็กๆ

คล้ายกับว่าจงใจทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งเอาไว้ หรือควรจะบอกว่า เป็ นจดหมายทางบ้านที่ตัวเองเขียนไว้ให้ตัวเอง?

ถึงอย่างไรก็เต็มไปด้วยนัยแห่งความเย้ยหยันที่ไม่ใคร่จะเป็ นมิตร สักเท่าไร

เจ้าลัทธิลู่โมโหยิ่งนัก ตัวเองถูกตัวเองทาให้โมโหเอง คราวนี้ไม่ อาจหาคนนอกมาระบายทุกข์ให้ฟังได้แล้วจริงๆ

ช่วงที่หิมะตกหนัก เรือแจวลาหนึ่งมาจอดอยู่ใจกลางแม่น้าที่ กระแสน้าไหลเอื้อย บนหัวเรือมีคนสวมงอบ สวมชุดฟางกันฝนมา ล่องเรือตกปลาเพียงล าพังอย่างมีอารมณ์สุนทรียิ่งนัก

คนที่ตกปลาคือผู้ฝึกตนรูปงามที่มีรูปโฉมเป็ นคนหนุ่ม บนศีรษะ สวมหมวกฮุ่นหยวนทรงกลมขอบแข็ง ใช ้ปิ่นไม้หยางมู่ปักเสียบมวย ผมในแนวขวาง

มีคนผู้หนึ่งหล่นลงมาจากบนฟ้ า ทว่าความเร็วในการร่วงลงมา กลับช ้ามาก เหมือนเกล็ดหิมะที่ปลิวร่อน พลิ้วลงข้างหัวเรือพอดิบ พอดี แบฝ่ามือออก บนฝ่ามือคือเนื้อหมักเต้าเจี้ยวเสียบกลีบกระเทียม หลายกลีบซึ่งห่อด้วยกระดาษน้ามัน

แขกที่ไม่ได้รับเชิญผู้นี้โยนกลีบกระเทียมกลีบหนึ่งเข้าปาก ขยับ เท้าไปเล็กน้อย มาอยู่ข้างหลังคนตกปลา ยกเท้าขึ้นเล็งที่ท้ายทอย ของฝ่ายหลัง ดูท่าน่าจะยกเท้าถีบ

เพียงแต่ว่าเท้าข้างนั้นแกว่งอยู่นานก็ยังไม่กล้าถีบออกไป หยิบ เนื้อหมักเต้าเจี้ยวอีกชิ้นโยนเข้าปาก วางเท้าข้างนั้นลงเบาๆ พูดเสียง อู้อี้ว่า “เหล่าเกา แบบนี้ไม่ค่อยเหมาะเท่าไรกระมัง?”

นักพรตปิ่นไม้ที่สายตาจับจ้องไปที่สายเบ็ดไม่เคลื่อนขยับไปไหน พูดด้วยน้าเสียงเฉยเมย “ไยเจ้าลัทธิลู่ถึงได้เอ่ยเช่นนี้?”

ลู่เฉินเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “รู้ดีแล้วยังจะถาม ชอบแกล้งโง่ แสร้งท า เป็ นไขสือกับผืนเต้าใช่ไหม? กราบอาจารย์ก่อนสิ!”

นักพรตหนุ่มกระตุกมุมปาก

ลู่เฉินราคาญสีหน้าแบบนี้ของเจ้าหมอนี่ที่สุด ทั้งต้องการมี คุณธรรมชื่อเสียงสูงส่งแล้วยังจะทาตัวให้เข้ากับคนอื่นได้ง่ายด้วย อัน ที่จริงมองไปทั่วใต้หล้าคนแบบนี้ก็ไม่ได้มีเยอะนัก

คนอย่างพี่ใหญ่ซุนแห่งอารามเสวียนตู ถึงอย่างไรก็มีน้อยยิ่งกว่า น้อย เหล่าเกาตรงหน้าผู้นี้ก็ไม่ได้เหมือนกัน ตลอดทั้งปีล้วนทาหน้า บูดบึง ใครเห็นคนนั้นก็กลัว

ลู่เฉินทรุดตัวลงนั่งยอง ขยับฝ่ามือไปให้

คนผู้นั้นเอ่ย “ไม่ล่ะ กลัวถูกวางยาพิษ”

ลู่เฉินเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ท าไมเจ้าไม่พูดว่าวางยาก าหนัดไปเลย เล่า?!”

เจ้าหมอนั่นแสร ้งทาเป็ นหูหนวกเป็ นใบ้ไปแล้ว

ลู่เฉินถาม “เจ้าหมอนั่นไปหลบอยู่ที่ถ้าบรรพบุรุษตาหนัก หัวหยางของพวกเจ้าแล้วใช่ไหม?”

“ไม่เข้าใจว่าเจ้าลัทธิลู่พูดเรื่องอะไรอยู่” “ทาเรื่องแบบนี้ลับหลัง ขาดคุณธรรมเกินไปแล้ว” “อยู่ดีๆ เจ้าลัทธิลู่ด่ามรรคาจารย์เต๋าท าไม” “หมายความว่าอย่างไร?”

“ภูเขาตี้เฝ่ยของผินเต้าที่อยู่บนสมุดคุณความชอบของป๋ ายอวี้จิง เนื้อหาที่บันทึกไว้ก็ไม่ใช่น้อยๆ เลย ไม่ว่าอย่างไรก็น่าจะมีหลายแผ่น หากว่าผินเต้าไร ้คุณธรรม ใต้หล้ามืดสลัวแห่งนี้จะมีสักกี่คนที่กล้าพูด ว่าตัวเองไม่ขาดคุณธรรม นี่แสดงให้เห็นว่าความดีความชอบในการ สั่งสอนกล่อมเกลาของป๋ ายอวี้จิงพวกเจ้ายอดเยี่ยมเพียงใด ถ้าอย่าง นั้นอาจารย์ของเจ้าลัทธิลู่ดูแลใต้หล้าแห่งนี้มาหมื่นกว่าปีจะเท่ากับว่า ได้ดูแลอะไรไปบ้างล่ะ?”

“หลักการเหตุผลพูดกันแบบนี้ได้ด้วยหรือ? เหล่าเกา เจ้าเหนือ ชั้น (เกาแปลว่าสูง ส่ง ส่ง เหนือชั้น ยอดเยี่ยม) มากเลยนะ”