กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 975

ร ้านหมั้นหมายในโลกมนุษย์ ภูเขาฉั่วเหอในใต้หล้า (จับคู่/เป็ น คนกลางติดต่อให้) ใช่เต้าหวงที่ถูกคนรุ่นหลังเรียกขานว่า “เฒ่าจัน ทราผูกด้ายแดง” เคยทาหน้าที่ดูแลสมุดชะตา ชีวิตคู่เล่มหนึ่ง

สู่เฉินที่อยู่ในถ้าสวรรค์หลีจูเคยยืนยันเรื่องหนึ่งกับตัวเองจน มั่นใจ สมุดชะตาชีวิตคู่ที่จะบอกว่าไร ้ประโยชน์ก็ไร ้ประโยชน์อย่าง สิ้นเชิง จะบอกว่ามีประโยชน์ก็มีประโยชน์อย่างถึงที่สุด” เล่มนั้น ไม่ได้อยู่ในมือของผู้เฒ่าที่เปิดร ้านขายของส าหรับงานมงคลอยู่ใน เมืองเล็กนานแล้ว หากไม่ผิดไปจากที่คาด เรื่องนี้ต้องเป็ นฝีมือของห ยางเหล่าโถวแห่งร ้านยาที่ลงมืออยู่ลับหลังแน่นอน

สมุดชะตาชีวิตคู่อีกครึ่งเล่มตกไปอยู่ในมือของหลิ่วชีนานแล้ว การที่ฝ่ ายหลังจับมือกับเฉาจู่สหายรักเดินทางไกลไปยังต่างบ้านต่าง เมือง ออกจากไพศาลมายังมืดสลัว ก็มีความเป็ นไปได้อย่างยิ่งว่ามา เพราะสมุดชะตาชีวิตคู่ครึ่งเล่มนั้น เป็ นเจาเกอผู้นั้นหรือ? เพราะถึง อย่างไรสามะโนครัวของนักพรตหญิงผู้นี้ก็คือ “เฉาเทียนหนวี่ (หมายถึงพระสนมของฮ่องเต้ ที่ต้องถูกฝังไปพร ้อมกับฮ่องเต้ด้วย)

หลิ่วชีทาเช่นนี้ก็ไม่ถือว่าเป็ นการกระทาที่จนใจก่อนหน้าป๋ าย เหย่

จุดเด่นที่ใหญ่ที่สุดในบทกวีของหลิ่วชี เดิมก็คือการระบายทุกข์ ให้กับคนมีรักแต่มิอาจสมหวังทุกคนในโลกอยู่แล้ว

ถ้าอย่างนั้นหากพยายามอาศัย “สมุดชะตาชีวิตคู่เล่มสมบูรณ์ แบบ มาร ้อยด้ายแดงให้กับคนมีรักในใต้หล้า ก็สอดคล้องกับมหา มรรคาของหลิ่วชีจริงๆ

เรือนไม้ไผ่ภูเขาลั่วพั่ว ชุยเฉิงผู้ฝึกยุทธแห่งแจกันสมบัติทวีป ชั่ว ชีวิตที่ผ่านมาผู้เฒ่าเรียกตัวเองว่าบัณฑิตด้วยความภาคภูมิใจ สุดท้ายกลับรับลูกศิษย์มาแค่สองคน แล้วยังเป็ นประเภทที่ไม่ได้รับ การบันทึกชื่อด้วย ผลคือไม่ทันระวังกลับสอนปลายทางออกมาได้ถึง สองคน

ลู่เฉินถอนหายใจยาวเหยียด

ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธก็ไร ้อิสระ มีชุยเฉิงยืนอยู่เหนือหัวมาแต่แรกแล้ว

ตะวันลอยขึ้นดวงจันทร ์ลาลับ ล้วนเป็ นเวทกระบี่

หลินเจียงเซียนมีชื่อเก่าว่าเซี่ยซินเอิน แต่ก็เป็ นแค่นามแฝงที่มีไว้ ปิดบังตัวตนเหมือนกัน

ชื่อที่แท้จริง เกรงว่าน่าจะมีเขียนไว้ในเอกสารลับของคฤหาสน์ หลบร ้อนก าแพงเมืองปราณกระบี่เสียมากกว่า

อิ่นกวานคนเก่าเซียวสวิ้น อิ่นกวานคนใหม่เฉินผิงอัน สิงกวาน คนเก่าหาวซู่ สิงกวาน คนใหม่ฉีโซ่ว

ตลอดหมื่นปีที่ผ่านมา ในบรรดาผู้ฝึกกระบี่สามคนที่มียศขุนนาง ของก าแพงเมืองปราณกระบี่ มีเพียงจี้กวานที่จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่รู ้ ร่องรอยและไม่รู ้ว่าเป็ นหรือตายเท่านั้นที่ยังคงเป็ นคนเก่าไม่เคย เปลี่ยนคนใหม่

สังเกตเห็นว่าลู่เฉินจมเข้าสู่ภวังค์ความคิด หยางหนิงซิ่งก็ถอย หลังไปสามก้าวประสานมือก้มหัวคารวะ เอ่ยเสียงเบาว่า “เจ้าลัทธิลู่ ผู้เยาว์จะออกไปจากที่นี่นะขอรับ?”

ลู่เฉินคืนสติ ยิ้มเอ่ย “ไปด้วยกัน ไปด้วยกัน”

ใช ้ฝ่ามือข้างเดียวยันราวรั้ว พลิกตัวข้ามออกไป ลู่เฉินมุ่งหน้าไป ยังนครเสินเซียว

เจ้านครคนปัจจุบันของนครเสินเซียวคือเจียงอวิ๋นเซิงที่อยู่ในรูป โฉมของนักพรตน้อย

เจ้านครคนก่อน เหยาเข่อจิ่ว ฉายา “หนีกู่” สุดท้ายก็มิอาจได้ หวนคืนสู่บ้านเกิด

บุปผางามเหมือนคนรู ้จักเก่า ไม่ดื่มเหล้าจอกเหล้าย่อมว่างเปล่า น่าเสียดายที่คนรู ้จักเก่ามิเหมือนบุปผา

บนหัวกาแพงเมืองของบ้านเกิดมีผู้ฝึกกระบี่เด็กหนุ่มคนหนึ่งชื่อ ว่าฟางอ้ายที่เก็บด้ามไม้แส้ปัดฝุ่นที่เหยาเข่อจิ่วทิ้งไว้ได้

แล้วก็มีเพียงเขาและต่งฮว่าฝูเท่านั้นที่เลือกจะอยู่ต่อในนครเสิน เซียวของห้านครสิบสองหอเรือน ผู้ฝึกกระบี่อีกเจ็ดคนที่เหลือต่างก็ กระจายตัวกันไปอยู่ในนครและหอเรือนอื่นๆของป๋ ายอวี้จิง เพียงไม่ นานก็ได้กลายเป็ นเต้ากวานอย่างเป็ นทางการ แต่ละคนต่างก็มี อาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชา

ด้ามไม้ชิ้นนี้ถือว่าเป็ นของเพียงชิ้นเดียวที่เหยาเข่อจิ่วทิ้งไว้

ลู่เฉินเห็นของชิ้นเก่าก็เหมือนได้เจอคนรู ้จักเก่า จึงมักจะมาดื่ม เหล้ากับเด็กหนุ่มที่นครแห่งนี้เป็ นประจา

บนโต๊ะเหล้าวันนี้ ฟางอ้ายรินเหล้า ยืนกรานจะให้เจ้าลัทธิลู่ที่ ใบหน้าเริ่มแดงแล้วดื่มอีกชามให้จงได้

เจ้าลัทธิลู่ใช ้สองมือถือชามเหล้า หันหน้ามา ปากก็บอกว่าไม่ ต้องรินแล้ว ดื่มไม่ไหวแล้ว หากดื่มอีกต้องเมาแน่ อย่าๆๆ พอแล้ว พอ แล้ว…

ทีนี้ดีนัก ไปๆ มาๆ ต่อให้รินเหล้าช ้าแค่ไหนก็รินจนเต็มอยู่ดี

วันนี้ต่งฮว่าฝูก็มาขอเหล้าดื่มที่นี่ด้วย เหล้าของลู่เฉินพอจะมี ราคาอยู่บ้าง

ส่วนการรินเหล้าของฟางอ้ายและการห้ามปรามของลู่เฉิน ต่งฮ ว่าผู่เห็นจนชินแล้ว คนทั้งสองมักจะทาเรื่องแบบนี้เป็ นประจา

คงจะเหมือนอย่างที่เฉินผิงอันเคยพูดไว้ในปีนั้น ดื่มเหล้า หากไม่ มีใครยุให้ดื่มก็น่าเบื่อแย่ ไม่สนุกมากพอ

แน่นอนว่านี่ก็เพราะว่าร ้านเหล้าร ้านนั้นเป็ นเฉินผิงอันที่เริ่มทุน กับเตี๋ยจ้างเปิดร ้านหากไม่ยุให้ดื่มเหล้าบนโต๊ะมากๆ เหล้าจะขายดีได้ อย่างไร

ลู่เฉินก้มหน้าลงมองชามเหล้าที่ในชามมีสุราเต็มสองตาแล้วทอด ถอนใจ เงยหน้าขึ้นบ่น “ดูสิ รินจนเต็มอีกแล้ว คราวหน้าอย่าท าแบบ นี้อีกนะ ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่มาหาแล้ว”

ฟางอ้ายพยักหน้ารับ ยิ้มเอ่ย “ไม่มีคราวหน้าแล้ว” ตอนที่เพิ่งจะมาอยู่นครเสินเซียว ฟางอ้ายยังเป็ นแค่เด็กหนุ่มคน หนึ่งจริงๆ

ลู่เฉินจิบเหล้าหนึ่งคาแล้วก็ตัวสั่นเยือก หรี่ตายิ้มทันใด “เหล้าดี เหล้าดี”

ลู่เฉินยกขานั่งไขว่ห้าง เอนกายพิงโต๊ะหิน ถามว่า “ฟางอ้าย วัน หน้าอยากนั่งเก้าอี้อันดับหนึ่งของนครเสินเซียวหรือไม่?”

ฟางอ้ายเอ๋ย “เป็ นรองเจ้านครก่อนค่อยว่ากัน” ความหมายในคาพูดนี้ก็คือ แน่นอนว่าอยากเป็ นเจ้านคร

เป็ นเจ้านครแล้วก็คงไม่ขาดเงินเทพเซียนอีก เรื่องการหลอม กระบี่ของผู้ฝึ กกระบี่เป็ นที่ยอมรับโดยทั่วกันว่าคือหลุมไร ้กัน

สิ้นเปลืองสมบัติวิเศษแห่งฟ้ าดินมากเกินไป สามารถเอาของเหล่านั้น มากองกันให้กลายเป็ นภูเขาได้เลย

แต่เจียงอวิ๋นเซิงเพิ่งจะเป็ นเจ้านครเสินเซียวได้แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น ในสถานการณ์ทั่วไปจากกฏเดิมของป๋ ายอวี้จิง นี่หมายความว่าเวลา สั้นหน่อยคือหลายร ้อยปี ยาวหน่อยก็หลายพันปีที่จะไม่มีทางเปลี่ยน เจ้านครคนใหม่ กลับเป็ นรองเจ้านครที่ยังพอจะมีความหวังอยู่บ้าง หนึ่งคือไม่ได้เป็ นหัวไชเท้าหนึ่งหัวกับหลุมหนึ่งหลุมอย่างตาแหน่งเจ้า นคร แล้วนับประสาอะไรกับที่ขอแค่มีเหตุผลมากพอ สามารถทาให้ เจ้าลัทธิสองท่านพยักหน้าตอบตกลงได้ในเวลาเดียวกันก็ใช่ว่าจะไม่ สามารถเพิ่มตาแหน่งชั่วคราวได้

ลู่เฉินชอบฟางอ้ายในข้อนี้ คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น ไม่เล่นแง่ จึง ยิ้มถามว่า “ผินเต้ามีแผนการอันแยบยล อยากฟังหรือไม่?”

ฟางอ้ายรีบดื่มสุราคารวะหมดชามก่อนทันที

ใบหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความลึกลับ ปิดปากแน่น พูดแค่ค า เดียวว่า “ทน!”

ฟางอ้ายกระตุกมุมปาก เจ้าลัทธิลู่ที่ท่านพูดนี่ไม่ใช่เรื่องเหลวไหล หรอกหรือ

หากข้าสามารถอดทนจนมีอายุในการฝึกตนได้นานสามพันห้า พันปี ไฉนจะเป็ นเจ้านครหรือเจ้าหอของสิบสองนครห้าหอเรือน ของป๋ ายอวี้จิงไม่ได้เล่า

หากว่ามีความจริงใจจริงๆ ให้ข้าไปเป็ นรองเจ้านครที่นครหนัน หัวของเจ้าลัทธิลู่ดูสิ ขอแค่ท่านกล้าทาแบบนี้ ท่านก็ลองดูเถิดว่าข้า จะกล้าเป็ นหรือไม่

ลู่เฉินถาม “คิดถึงบ้านเกิดไหม?”

ฟางอ้ายตอบตามตรง “บางครั้ง”

ลู่เฉินคล้ายจะประหลาดใจเล็กน้อย ยิ้มถาม “แค่บางครั้งเอง หรือ?”

ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มพยักหน้า “แค่บางครั้งจริงๆ”

ไม่ได้คิดถึงบ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่คิดขึ้นมาจะคิดถึงมากเป็ นพิเศษ